(Κατά Ιωάννη κ.3)
Αρ. 3704 4-3-1946
Η αναγέννηση του πνεύματος
Η πνευματική αναγέννηση είναι ο στόχος του ανθρώπου στη γη, ειδάλλως με το θάνατο του σώματος μένει και η ψυχή χωρίς ζωή, αν και ποτέ δεν μπορεί να αφανιστεί ολοκληρωτικά, αφού είναι αθάνατη. Η πνευματική αναγέννηση σημαίνει ζωή για την ψυχή, γιατί χωρίς αυτήν είναι αδύνατον να ζήσει ουσιαστικά. Ο άνθρωπος αναγεννάται δε πνευματικά, όταν από εσώτατη ώθηση επιζητεί να συνδεθεί με το πνευματικό βασίλειο. Τότε η ψυχή του παύει να αρκείται στη σωματική ζωή ούτε βρίσκει πλέον ικανοποίηση των επιθυμιών της στον επίγειο κόσμο παρά βάζει ως στόχο της εκείνο το βασίλειο, στο οποίο ανήκει κατ’ ουσία. Και ανάλογα με το πόσο σοβαρή είναι η θέληση που επενδύει προς αυτή την κατεύθυνση, αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος αναγεννάται.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγέννηση του πνεύματος είναι η έμπρακτη αγάπη, γιατί είναι αυτή που αφυπνίζει στη ζωή το ανθρώπινο πνεύμα. Με την έμπρακτη αγάπη ο πνευματικός σπινθήρας που βρίσκεται σε νάρκη μέσα στην ψυχή συνδέεται με το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα και δραστηριοποιείται – και δραστηριότητα σημαίνει ζωή.
Όταν κανείς με την άσκηση της αγάπης δίνει στον πνευματικό σπινθήρα του τη δυνατότητα να ενεργοποιηθεί, έχει ή-δη αναγεννηθεί στο πνεύμα του και δεν μπορεί πια να επανέλθει στην κατάσταση του θανάτου. Γιατί όταν το πνεύμα αφυπνιστεί, δεν τον αφήνει πια να επαναπαυθεί, αφού επενεργεί συνεχώς πάνω στο επένδυμα που το περιβάλλει, με άλλα λόγια επηρεάζει διαρκώς την ψυχή –και μέσω αυτής επιδρά στο σώμα του ανθρώπου– παρακινώντας τον σε ενέργειες αγάπης, με αποτέλεσμα την ανοδική εξέλιξη της ψυχής του.
Την πνευματική αναγέννηση δεν μπορεί να την κατακτήσει κανείς με το νου του ούτε με τη θέληση που μένει αποκλειστικά στα λόγια. Μόνον όταν η θέληση μετατρέπεται σε πράξεις μπορεί να επιτευχθεί, όπου βέβαια τέτοιες πράξεις πρέπει να προέρχονται από μία καθαρά ανιδιοτελή αγάπη. Μόνο μέσω της αγάπης αφυπνίζεται το πνεύμα του ανθρώπου στη ζωή, μόνο μέσω της αγάπης ενεργοποιείται, και επομένως η ψυχή μόνο μέσω της αγάπης μπορεί να κατακτήσει την αιώνια ζωή, η οποία είναι επακόλουθο της πνευματικής αναγέννησης.
Όποιος λοιπόν διαθέτει αγάπη βρίσκεται σαν συνέπεια σε μόνιμη σύνδεση με την προαιώνια Αγάπη και επομένως το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα επενεργεί διαρκώς πάνω στον πνευματικό σπινθήρα του, διότι η αιώνια Αγάπη έλκει κοντά της οποιονδήποτε πασχίζει να μετουσιωθεί σε αγάπη. Επομένως ένας αναγεννημένος στο πνεύμα δεν πρόκειται να φοβηθεί ποτέ το θάνατο της σωματικής του ύπαρξης, γιατί η ψυχή του γνωρίζει για την παροδικότητα που χαρακτηρίζει καθετί το γήινο, όπως και για την προσωρινότητα που διακρίνει οτιδήποτε δεν ανήκει στη σφαίρα του πνεύματος.
Έτσι δεν φοβάται τον επίγειο θάνατο, επειδή είναι βέβαιη για την αιώνια ζωή. Δεν πιστεύει απλά στη συνέχιση της ζωής μετά το θάνατο του σώματος, αλλά και είναι απολύτως βέβαιη γι’ αυτό, επειδή την διδάσκει το αφυπνισμένο πνεύμα και της με-ταλαμπαδεύει μια γνώση, η οποία την πείθει εκ βάθους.
Και σαν αποτέλεσμα η πίστη της γίνεται ακράδαντη, επειδή η ίδια έχει μέσα της την απόδειξη, δηλαδή το αφυπνισμένο της πνεύμα, το οποίο αποτελεί τμήμα του αιώνιου πατρικού Πνεύματος.
Εφόσον αναγεννηθεί κανείς πνευματικά, δεν τρέφει πια καμία αμφιβολία στα πνευματικά ζητήματα, γιατί η ενέργεια του πνεύματος μέσα του σημαίνει επίσης αυξανόμενη γνωστική ικανότητα, επίγνωση της αιώνιας θεότητας καθώς και της διακυβέρνησής της, όπως και γνώση σχετικά με το θείο σχέδιο σωτηρίας της ανθρωπότητας.
Έτσι η γνώση που του μεταδίδεται τότε δεν απευθύνεται πλέον αποκλειστικά στην πίστη του, δεδομένου ότι η σοφία αυτής της γνώσης είναι τόσο εμφανής στα μάτια του αναγεννημένου πνευματικά που δεν χρειάζεται πλέον καμία απόδειξη για να πιστέψει. Γιατί ο ίδιος είναι απόλυτα πεπεισμένος για την αλήθεια της γνώσης, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον προσωπικό του κτήμα, αφού την έχει αφομοιώσει με την καρδιά και με το νου.
Ως επακόλουθο ο πνευματικά αναγεννημένος δεν έχει πλέον ανάγκη περαιτέρω αναζήτησης, γιατί έχει βρει αυτό που αναζητούσε και μάλιστα μέσω της αγάπης. Επομένως λοιπόν η αγάπη αποτελεί το κλειδί για τη σοφία. η δε σοφία είναι γνώση σύμφωνη με την αλήθεια, η οποία προέρχεται από το πνευματικό βασίλειο και οδηγεί πίσω στο πνευματικό βασίλειο.
Άρα αναγεννημένος στο πνεύμα δεν μπορεί παρά να είναι απαραίτητα ο άνθρωπος εκείνος που η ψυχή του αδιαφορεί κατά κύριο λόγο για το σώμα του. Γιατί αυτός επιδιώκει αποκλειστικά ν’ αφυπνίσει στη ζωή το πνεύμα του, με αποτέλεσμα, παρ’ όλο που δεν έχει άμεση επίγνωση της επιτυχίας της προσπάθειας που καταβάλλει, ν’ απαρνείται από μόνος του οτιδήποτε ποθεί το σώμα του. Το κέρδος δε που προκύπτει από αυτή τη στέρηση το μοιράζεται ύστερα από εσωτερική ώθηση με εκείνους που πάσχουν και έχουν ανάγκη από βοήθεια, πνευματικής ή υλικής μορφής. Το γεγονός δε ότι μοιράζεται υλικά αγαθά με αυταπάρνηση και αγάπη τον ανταμείβει με πνευματικά πλούτη, ενώ το να μοιράζει και ο ίδιος πνευματικά πλούτη του αποφέρει τεράστια εσωτερική ανάπτυξη. Διότι τότε το πνεύμα εντός του μπορεί να δράσει απεριόριστα και να του δώσει την αλήθεια, η οποία συνεπάγεται αιώνια ζωή και ζωή σημαίνει ακατάπαυστη δραστηριότητα.
Ένας πνευματικά αναγεννημένος δεν μπορεί να μείνει πλέον αδρανής, αλλά εργάζεται χωρίς ανάπαυλα για το βασίλειο του Θεού συμμετέχοντας στο λυτρωτικό έργο του Χριστού για την απελευθέρωση των ψυχών που είναι ακόμη μέσα στο σκοτάδι στη γη. Γιατί το πνεύμα στον άνθρωπο δεν αναπαύεται στιγμή, αφού δρα συνεχώς και εσαεί όπως το προ-αιώνιο Πνεύμα του Πατέρα του.
Σαν συμπέρασμα επομένως, η πνευματική αναγέννηση συνεπάγεται πάντοτε ότι ο άνθρωπος αισθάνεται την ώθηση να εργαστεί για το πνευματικό βασίλειο και ενώ δίνει την ελάχιστη δυνατή σημασία στην επίγεια ζωή, έχει σταθερά στραμμένη την προσοχή του προς τον πνευματικό βίο, επειδή έχει επίγνωση της σπουδαιότητάς του καθώς και την επιθυμία να βοηθήσει τους άλλους που δεν διαθέτουν αυτή τη γνώση. Για-τί ο πνευματικά αναγεννημένος γνωρίζει τι σκοτάδι επικρατεί στον κόσμο και την αδυναμία των ανθρώπων, οι οποίοι αποδίδουν υπερβολική σημασία στη γήινη ζωή.
Έχει πλήρη συναίσθηση της δυστυχίας που μαστίζει την ψυχή και ξέρει για τον πνευματικό θάνατο που την κατατρύχει ήδη στη γη… και ακόμη περισσότερο στην αιωνιότητα. Εκεί η επίγνωση της αδυναμίας της την βαραίνει πολύ περισσότερο, πράγμα που για την ψυχή σημαίνει μια κατάσταση μαρτυρίου. Και μια τέτοια ψυχή, η οποία αποκρούει κάθε μορφής διδασκαλία, όπως έκανε και όταν ήταν στη γη, δεν μπορεί να βοηθηθεί πλέον με κανέναν τρόπο.
Ο αναγεννημένος πνευματικά έχει συνείδηση της αποστολής του και γι’ αυτό αναλαμβάνει με αγάπη και ζήλο τη φροντίδα μιας τέτοιας ψυχής. Αυτό που κάνει είναι ν’ ακτινοβολεί φως και τότε είναι ευτυχής εκείνος που δεν ενοχλείται και δεν αποκρούει αυτό το φως, που παραδειγματίζεται από αυτόν που θέλει να του το φέρει και να τον αφυπνίσει πνευματικά.
Την αναγέννηση του πνεύματος σε έναν άνθρωπο θα την αναγνωρίσει οποιοσδήποτε στρέφει επίσης το βλέμμα του αποκλειστικά προς το πνεύμα, διότι έχοντας καλή θέληση και ο ίδιος αντιλαμβάνεται την αληθινή σοφία δεδομένου ότι, όπου υπάρχει καλή θέληση αρχίζει ήδη επίσης να ενεργεί η δύναμη του πνεύματος.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν αφυπνίστε το πνεύμα που έχετε μέσα σας και έτσι θα έχετε φτάσει ήδη από τη γη στο στόχο που σας έχει τεθεί απαρχής. Σαν συνέπεια θα περάσετε πλούσιοι σε δύναμη και γνώση στο πνευματικό βασίλειο, μόλις η ψυχή σας εγκαταλείψει το σώμα και το μόνο που θα αφήσετε πίσω σας θα είναι η ανώριμη ύλη, η οποία δεν πνευματοποιήθηκε πάνω στη γη.
Εσείς όμως περνάτε απελευθερωμένοι στη σφαίρα των μακάριων πνευμάτων, όπου τίποτα δεν σας εμποδίζει πλέον να εργάζεστε δημιουργικά επιδεικνύοντας πυρετώδη δραστηριότητα, γιατί σας παρακινεί σ’ αυτό η αγάπη που έχετε μέσα σας και σας προκαλεί μια τέτοια ευδαιμονία, η οποία δεν μπορεί ν’ αποδοθεί με επίγειους όρους. Γιατί τότε μπορείτε να συνενωθείτε ολοκληρωτικά με το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα σας, ο Οποίος έλκει με ολόθερμη αγάπη τα παιδιά Του κοντά Του με σκοπό να τους δίνει την ευτυχία αιώνια.
Αμήν
«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»
Οι αναγεννημένοι άγγελοι απολαμβάνουν θεϊκή παντοδυναμία
Σ’ έναν αναγεννημένο πνευματικά άνθρωπο, επικρατεί όπως είδαμε το θεϊκό Πνεύμα. Κατ’ επέκταση, ένα τέτοιο τέλειο πλάσμα απολαμβάνει όλη τη δημιουργική δύναμη του Θεού. Αυτό σημαίνει πως ένα τέτοιο τελειοποιημένο και ελεύθερο παιδί του Θεού συμμετέχει στη «Λαμπρότητα» του Πατέρα του. Ένας αναγεννημένος άγγελος δεν χρησιμοποιεί ποτέ την παντοδυναμία για εγωιστικές επιδιώξεις. αντίθετα, ο πόθος του είναι να επενδύει τις διαρκώς αυξανόμενες γνώσεις και δυνάμεις του στην υπηρεσία της Δημιουργίας.
Η μακαριότητα για τις υπάρξεις που έχουν φθάσει στο τέρμα, είναι ακριβώς η δυνατότητα να προσφέρουν έμπρακτα την αγάπη τους σε όλες τις σφαίρες της Δημιουργίας.
Η αληθινή ελευθερία
Σ’ αυτό το επίπεδο της πνευματικής αναγέννησης ανοίγεται πια για τον άνθρωπο η αληθινή κι απόλυτη ελευθερία.
«Για να φθάσει κανείς σ’ αυτή την ύψιστη κορυφή», λέει ένας φωτισμένος ακόλουθος του Ιησού, «είναι απαραίτητο να ανοίξει στο Θεό ολόκληρο το είναι του, σώμα, ψυχή και πνεύμα, εντελώς ανεπιφύλακτα, με μία αποκλειστική, μονάκριβη Αγάπη. Μια τέτοια συνάντηση στη μέση του δρόμου του Δημιουργού με το δημιούργημα Του και του δημιουργήματος με το Δημιουργό του, σημαίνει κατ’ ανάγκη πλήρη εξίσωση στο τέλος ανάμεσα στον προαιώνιο Πλάστη και στο γέννημα Του. Ο Θεός γίνεται ένα με μας, κι εμείς γινόμαστε ένα μαζί Του, χωρίς να περιοριστεί στο παραμικρό η ατομικότητα μας και η απόλυτη ελευθερία της θέλησης. Χωρίς αυτή την ολοκληρωτική εξίσωση δημιουργήματος και Δημιουργού, είναι αδιανόητη η τέλεια ελευθερία στη θέληση και στην εξουσία. Κι αυτό βέβαια, γιατί η θέληση του Δημιουργού δεν μπορεί παρά να είναι εντελώς απεριόριστη και μόνο αν γίνει η θέληση του δημιουργήματος εντελώς ένα με του Δημιουργού, μπορεί να είναι κι αυτή απεριόριστη.
Εφόσον θέλουμε ό,τι θέλει ο Κύριος, κατ’ επέκταση η θέληση μας είναι κι αυτή απόλυτα ελεύθερη, αφού κι Εκείνου η θέληση είναι ελεύθερη απόλυτα. Αν όμως η θέληση μας είναι αντίθετη ή μόνο εν μέρει ταυτίζεται με του Θεού, είμαστε αξιολύπητοι σκλάβοι της εθελοτυφλίας μας. Την τέλεια ελευθερία θα τη βρούμε μόνο μέσα στο Θεό. Έξω απ’ το Θεό δεν υπάρχει παρά καταδίκη και θάνατος».