Η πρώτη δυνατότητα να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, η οποία συνήθως παραβλέπεται λέει ότι κάλλιστα μπορεί ο Θεός να έχει χρησιμοποιήσει κατά τη δημιουργία του ανθρώπου τη μετάλλαξη και τη φυσική επιλογή, δηλαδή τις δύο κινητήριες δυνάμεις της εξέλιξης κατά τους δαρβινιστές. Ούτως ή άλλως ο Θεός έχει την ελευθερία και τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει στη δημιουργία του όποια μέσα θέλει και του υπαγορεύει η σοφία του. Οι επιστήμονες έχουν σαφώς δικαίωμα και καθήκον να ερευνήσουν αυτά τα μέσα, όπως και κάθε άλλη εκδήλωση της δημιουργίας· πάντως για έναν που πιστεύει παραμένει γεγονός ότι ο Δημιουργός δημιούργησε τον κόσμο σύμφωνα με το δικό του το σχέδιο.
Σήμερα όλο και περισσότερο η επιστήμη κατά την προέλασή της εισχωρεί σε χώρους άυλους και έτσι έχει αρχίσει εκ των πραγμάτων να αναγνωρίζει την ύπαρξη του πνεύματος. Ο νομπελίστας φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ παρατηρεί: «Η πρώτη γουλιά από το ποτήρι των φυσικών επιστημών σε κάνει αθεϊστή· αλλά στο βάθος του ποτηριού περιμένει ο Θεός».
Μπορεί σήμερα πολύ περισσότεροι ερευνητές να αναγνωρίζουν την πνευματική υπόσταση της φύσης, ωστόσο τους διαφεύγει εντελώς η αλληλοδιαπλοκή ανάμεσα πνευματική και στην υλική πλευρά της. Δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σημείο να διευκρινίσουν πώς μία πνευματική δημιουργική Δύναμη (ο Θεός), έκτισε από πνευματικά αρχέγονα στοιχεία (σπινθήρες ζωής), ολόκληρο τον ορατό κόσμο, όλο αυτό το καταπληκτικής συνοχής σύστημα από ουράνια σώματα με τους αμέτρητους ήλιους, κομήτες, πλανήτες, σελήνες κ.λπ. Μέχρι σήμερα το φως της επιστήμης δεν έχει εισχωρήσει σε αυτό το μυστήριο της Δημιουργίας. Ο καθένας που είναι λίγο μυημένος στην επιστημονική πραγματικότητα παραδέχεται πως σε αυτό το σημείο η ανθρώπινη νόηση εξακολουθεί να βρίσκεται εμπρός σε μία απύθμενη άβυσσο.
Ας μην ξεχνάμε ότι το αντικείμενο της επιστήμης είναι να ασχολείται με τα ενδοκοσμικά πράγματα και φαινόμενα. Η επιστήμη δεν έχει την ικανότητα να αναλύσει το υπερβατικό, να εισχωρήσει στα εξωκοσμικά αίτια και στο νόημά τους, ούτε να μετρήσει τις εκδηλώσεις του πνεύματος με τις μεθόδους της. Γι’αυτό μπορεί μεν να ισχυριστεί ότι εξετάζοντας τα φαινόμενα της ύλης και της ζωής δεν διαπιστώνει ένα ανώτερο σχέδιο ή νόημα σε όλα αυτά. Αλλά υπερβαίνει τα όριά της όταν παύει να είναι ουδέτερη και παίρνει θέση υπέρ της θεωρίας ότι η Δημιουργία έγινε τυχαία χωρίς να έχει τελικό σκοπό ούτε ανώτερο Δημιουργό. Ιδίως μάλιστα όταν και τα δικά της επιχειρήματα αποτελούν στην πραγματικότητα υποθετικά θεωρήματα και όχι αποδεδειγμένα γεγονότα.
Αλλά και ο θεοσεβής από τη δική του πλευρά – ιδίως ο οπαδός του δημιουργισμού – οφείλει να αναγνωρίζει τα όριά του και να μην ερμηνεύει στενόμυαλα την Παλαιά Διαθήκη π.χ., που είναι ένα βιβλίο το οποίο μιλά με σύμβολα και αντιστοιχίες. Ας μην παραγνωρίζεται ότι ο Αδάμ είναι ο πρώτος τέλειος άνθρωπος που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού, με ελευθερία βούλησης, ανεπτυγμένη διάνοια και ψυχή. Οι άνθρωποι των σπηλαίων, τα ανθρωποειδή, οι Νεάντερταλ κ.λπ που υπήρξαν χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια πριν τους πρωτόπλαστους ήταν στο επίπεδο του ζώου και δεν είχαν τίποτα το θεϊκό.
Το ερώτημα ποιος έχει τελικά δίκιο, οι υποστηρικτές της θεωρίας της εξέλιξης ή της θείας δημιουργίας δεν είναι απλώς θεωρητικό. Έχει να κάνει με την ουσία, με τη φύση του ανθρώπου και το σκοπό της ύπαρξής του.
«ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Δαρβίνος και Λόρμπερ
Απ’ ό,τι διδάσκει τόσο η Νέα Αποκάλυψη, όσο κι η Βίβλος, η ψηλότερη βαθμίδα της υλικο-πνευματικής εξέλιξης, το επιστέγασμα της ορατής δημιουργίας, είναι ο άνθρωπος, που είναι διαμορφωμένος σαν μία τριαδικότητα από σώμα, ψυχή και πνεύμα. Σύμφωνα με τον Λόρμπερ, αυτές οι βασικές αρχές δεν ισχύουν μόνο στη Γη μας αλλά και σε όλα τα άλλα ουράνια σώματα, όπου επικρατούν εντελώς διαφορετικές συνθήκες ζωής απ’ ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο επιστημονικός κόσμος σήμερα. Αν κανείς συγκρίνει τη διδασκαλία της εξέλιξης όπως την ξέρουμε από τον Λόρμπερ, με τις θεωρίες του Δαρβίνου για την καταγωγή των φυτών και των ζώων του πλανήτη μας, θ’ αναγνωρίσει πως αυτός ο ερευνητής συνέλαβε μόλις ένα πολλοστημόριο από τη θεϊκή σοφία αυτής της εξελικτικής διαδικασίας στην πλάση. Οι ανακαλύψεις αυτές του Ντάρβιν όμως, που τόσο τις εξύμνησε η επιστήμη κάποτε, φαίνονται εξαιρετικά φτωχές σε σχέση με τις αποκαλύψεις του Λόρμπερ.
Ο Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του αποκλειστικά πάνω στα φυτά και στα ζώα. Μόνο στο τέλος, σχεδόν ενάντια στη θέληση του, ασχολήθηκε με τον άνθρωπο της Γης μας. Αντίθετα, η διδασκαλία του Λόρμπερ περιλαμβάνει όλη τη Δημιουργία, όλη την Κοσμογονία. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως η θεϊκή διδασκαλία της εξέλιξης έχει ένα βασικό ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στη θεωρία του Δαρβίνου, ότι δηλαδή δεν υποβιβάζει την πλάση σ’ έναν παράλογο και άσκοπο μηχανισμό. Αντίθετα, αφήνει να φανεί πίσω απ1 αυτή τη σοφή εξέλιξη μια ηθική, άκτιστη δύναμη, ένας Πατέρας-Θεός. Έτσι η ζωή, απ’ το πιο μικρό χορτάρι ή ζωύφιο ως τον άνθρωπο, αποκτάει ένα ανώτερο νόημα και σκοπό!
Μέσα απ’ αυτή την αποκάλυψη, η οποία συμφιλιώνει την επιστήμη με το Βιβλικό Θεό, μπορούμε να δούμε πως κάθε πέτρα, δέντρο ή ζώο, άνθρωπος ή άγγελος, είναι τ’ αδέλφια μας στο μεγάλο Βασίλειο της ζωής. Όλα τα πάθη στη ζωή, όλοι οι μικροί ή μεγάλοι θάνατοι της ύλης, έχουν το νόημα τους κι όλα οδηγούν στην ανάσταση…
ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ