9. ΕΠΙΣΤΗΜΗ Ή ΠΙΣΤΗ;

(Μπέρτα Ντούντε αρ. 4541-15.1.1949)

Η ύπαρξη του Θεού και η Επιστήμη

Συχνά ένας επιστήμονας δυσκολεύεται να πιστέψει σε μια Θεότητα. Η νόησή του τον ωθεί σε διαφορετικά συμπεράσματα, γιατί είναι απόληξη μιας γνώσης η οποία δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στην αλήθεια. Ήδη μια λανθασμένη άποψη για την εξέλιξη της γης οδηγεί σε λάθος έννοιες. Και τότε είναι δύσκολο να παραδεχθεί κανείς την ύπαρξη ενός αιώνιου Δημιουργού, ενός Όντος, το οποίο θα πρέπει κανονικά οι άνθρωποι να το αναγνωρίζουν από τις εκδηλώσεις της δύναμής Του, ωστόσο το ίδιο δεν θέλει συνήθως να το αναγνωρίσουν.

Η επιστήμη προσπαθεί να αποδείξει τα πάντα. Όπου όμως δεν τα καταφέρνει, δεν παραδέχεται την ανικανότητά της παρά αρνείται απλά να αναγνωρίσει ό,τι δεν μπορεί να προσεγγίσει με την έρευνά της. Κατά συνέπεια βασίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη και σε τελευταία ανάλυση είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ο δρόμος προς την αιώνια Θεότητα, ακόμη και αν υπάρχει η θέληση για κάτι τέτοιο.

Οποιαδήποτε έρευνα θα έπρεπε να έχει σαν αρχή την επιδίωξη να διασαφηνίσει την ύπαρξη του Θεού, η οποία βέβαια δεν μπορεί να αποδειχθεί, όμως μπορεί να γίνει πιστευτή και μάλιστα με πλήρη βεβαιότητα. Σε μια τέτοια περίπτωση, οποιαδήποτε έρευνα οδηγείται σύντομα στην επιτυχία. Αλλά για να αποκτήσει κανείς αυτή την πίστη, πρέπει κατ’ αρχήν να πάψει να χρησιμοποιεί τη διάνοιά του και να βασισθεί στα αισθήματα της καρδιάς του. Πρέπει να αφήσει στην άκρη την επιστήμη και να διδαχθεί, σαν ένα παιδί, από μέσα του. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδεχθεί σαν αλήθεια ό,τι η αίσθησή του φαντάζεται ή επιθυμεί, θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια. Τότε θα δει μια Θεότητα, η οποία κατευθύνει και κυβερνά τα πάντα και για την οποία έχει τη βεβαιότητα ότι φροντίζει γι’ αυτόν.

Η πιο βαθιά επιθυμία ενός ανθρώπου είναι και παραμένει μια ισχυρή δύναμη επάνω του. Μόνο η εγκόσμια νόηση προσπαθεί να καταπνίξει αυτήν την επιθυμία, επειδή στη νόηση μιλάει και εκείνος ο οποίος θέλει να επισκιάσει τη Θεότητα. Επειδή δεν μπορεί να μιλήσει στην καρδιά των ανθρώπων, επιχειρεί τόσο πιο επίμονα να επηρεάσει τη νοημοσύνη τους. Μέσα από την καρδιά εκφράζεται ο Θεός, μέσα από τη νοημοσύνη ο αντίπαλος Του, όταν η καρδιά δεν είναι η ισχυρότερη ώστε να τραβήξει και τη νοημοσύνη με το μέρος της. Έτσι και συμβαίνει όμως το δεύτερο, είναι δυνατό να γνωρίσει κανείς και νοητικά το Θεό. Τότε και η επιστήμη θα στηριχθεί σε άλλα θεμέλια, θα εξάγει άλλα συμπεράσματα τα οποία σίγουρα δεν είναι πια λανθασμένα. Γιατί όταν η έρευνα αρχίζει με την αρχή ότι πιστεύει σε μια Θεότητα, δεν πρόκειται να μη στεφθεί με επιτυχία. Θα πλησιάσει την Αλήθεια σε οποιοδήποτε τομέα και αν διεξαχθεί. Τότε δεν θα διίστανται πια επιστήμη και πίστη, αλλά θα αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί μόνο τότε η γνώση είναι απαλλαγμένη από λάθη, όταν εναρμονίζεται με την πίστη σε ένα Θεό, σαν ένα παντοδύναμο, σοφό και στοργικό Ον, το οποίο υπερίσταται σε ό,τι υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει σε όλη την αιωνιότητα