Δεν είναι δυνατόν όσοι ήταν πιστοί στη σύντομη διάρκεια της γήινης ζωής τους να κατακτήσουν μια για πάντα την αθανασία και τα παραδείσια αγαθά, ενώ όσοι δεν πιστεύουν, να βασανί­ζονται απερίγραπτα σε όλη την αιωνιότητα.

Τα νεοαποκαλυπτικά κείμενα τονίζουν ότι ο Θεός, όντας η υπερτέλεια Αγάπη και απέραντα στοργικός Πατέρας, αποβλέ­πει στην πνευματική τελείωση και την αιώνια μακαριότητα των παιδιών του και όχι στο θάνατο ή την αιώνια καταδίκη τους.

Συνεπώς δεν μπορεί να γίνεται λόγος για Θεία δίκη, ούτε σε αυτό τον κόσμο, ούτε στον άλλον.

Τι τρομερός εκδικητής και τιμωρός θα ήταν ένας Θεός που θα αντιμετώπιζε με αυτόν τον τρόπο τα αδύναμα και ατελή πλά­σματα που έχει φέρει ο ίδιος στον κόσμο; Ο ίδιος που έδωσε την εντολή στους ανθρώπους να αγαπούν τους εχθρούς τους, να ευλογούν όσους τους αναθεματίζουν, (Ματθ. 5, 44) και να συγχωρούν «εβδομήντα φορές επί επτά» όσους τους αδικούν (Ματθ. 18,22).

Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι μέσα στο πνεύμα του Δημιουρ­γού που θέλει να οδηγήσει στην αιώνια ζωή και στην πλήρη υιοθεσία, τόσο τον δίκαιο, που κινείται μέσα στα πλαίσια της Τάξης του, όσο και το «σκεύος εις ατιμίαν» (Ρωμ. 9, 21), που η ψυχική ιδιοσυστασία τον κάνει να τείνει προς την ανομία.

Ο Ιησούς είχε κατά νου όλους τους ανθρώπους όταν είπε: «πρέπει να γίνετε τέλειοι όπως είναι τέλειος ο ουράνιος Πα­τέρας σας», και άμα συγχωρείτε στους ανθρώπους τα σφάλμα­τα τους θα σας συγχωρέσει ο Πατέρας σας για τα δικά σας».

Στο Λόρμπερ διαβάζουμε σε παρόμοιο πνεύμα: «Ανόητοι άν­θρωποι! Υπάρχει μήπως κανένας πατέρας που ν’ αγαπάει έστω και λίγο τα παιδιά του, ο οποίος να ρίχνει ισόβια στη φυλακή ένα παιδί του και επιπλέον να το τιμωρεί καθημερινά για όλη του τη ζωή, επειδή παράκουσε μια εντολή του; Εφόσον όμως κανένας πατέρας δεν θα κάνει κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που σαν άνθρωπος έχει κακία μέσα του, πόσο μάλλον απο­κλείεται να το κάνει ο Πατέρας στους ουρανούς, ο οποίος εί­ναι η ίδια η αιώνια, πάναγνη Αγάπη και Καλοσύνη!».

«ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»

Τα σχετικά κείμενα στη νέα αποκάλυψη μας οδηγούν σε ε­ντελώς διαφορετικά συμπεράσματα από αυτά που έχουν επι­κρατήσει σαν εκκλησιαστικό δόγμα στον χριστιανικό κόσμο λόγω της στενής, κατά γράμμα ερμηνείας ορισμένων ευαγγε­λικών περικοπών.

Στον λορμπερικό «Ρόμπερτ Μπλουμ» ρωτά στον άλλο κόσμο ένα πνεύμα τον Κύριο:

«Ένα μόνο πράγμα με απασχολεί ακόμη χωρίς να αφήνει την καρδιά μου να ησυχάσει. Πρόκειται για έναν όρο που απαντά­ται σχεδόν σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες, τη λεγόμενη αιώνια καταδίκη. Υπάρχει κάτι τέτοιο ή όχι; Γιατί εφόσον ο άν­θρωπος ανταμείβεται αιώνια για κάθε λεπτό χρηστής ζωής ε­πάνω στη γη, κανονικά συνεπάγεται ότι πρέπει να υπάρχει ε­πίσης αντίστοιχα μια αιώνια τιμωρία για την κακή ζωή. Αυτό το συλλογισμό τον θεωρώ εντελώς λογικό.»

«Εσύ ίσως, Εγώ όμως όχι! Πώς μπορεί να έχω δημιουργήσει ένα ον για τον αιώνιο θάνατο, τη στιγμή που Εγώ είμαι η ίδια η αιώνια Ζωή! Ως εκ τούτου αυτό που λέγεται τιμωρία, όπου κι αν προκύπτει, δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα μέσον για την επίτευξη του βασικού και κύριου σκοπού (δηλ. τη μακάρια τε­λειοποίηση των όντων). Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να εξυπηρετεί τον ακριβώς αντίθετο και εχθρικό σκοπό.»

«Μάλιστα, τώρα το καταλαβαίνω! Όμως στη Γραφή υπάρχουν κάποια λόγια και μάλιστα από το δικό σου το υπεράγιο στόμα, που μιλούν σαφέστατα για «ένα αιώνιο πυρ το οποίο δεν σβήνει ποτέ», και για «ένα σκουλήκι που δεν πεθαίνει ποτέ!». Υ­πάρχει μάλιστα γραμμένο κι αυτό το «μακριά από Εμένα κατα­ραμένοι, στο πυρ το αιώνιο που περιμένει το Σατανά και τους υπηρέτες του!». Κύριε, γνωρίζω ένα σωρό περικοπές όπου η κόλαση και το αιώνιο πυρ περιγράφονται με τα πιο ζωηρά χρώ­ματα. Εάν όμως δεν υπάρχει αιώνια καταδίκη, δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να γίνεται λόγος στη Γραφή για έ να αιώνιο πυρ που ποτέ δεν σβήνει και για ένα σκουλήκι που ποτέ δεν πεθαίνει.»

«Καλέ μου φίλε! Είναι βέβαια γραμμένο για έναν αιώνιο θά­νατο, που είναι μια παντοτινή, μόνιμη καταδίκη, η οποία προκύπτει από την αιώνια αμετάβλητη Τάξη Μου. Αυτή είναι η λεγό­μενη φωτιά της οργής ή ακόμη καλύτερα ο ζήλος της θέλησης Μου, η οποία προφανώς πρέπει να μείνει αιώνια αμετάβλητη, γιατί αλλιώς θα εξαφανίζονταν όλα τα δημιουργήματα με μιας. Όποιος λοιπόν παρασύρεται από τον κόσμο και την ύλη του (ο οποίος αναγκαστικά πρέπει να είναι και να παραμένει κατα­δικασμένος, γιατί αλλιώς δεν Θα ήταν ο «κόσμος»), πρέπει να θεωρείται νεκρός και χαμένος για όσο διάστημα δεν θέλει να αποκοπεί από την καταδικασμένη ύλη. Συνεπώς είναι απαραί­τητο να υπάρχει μια αιώνια καταδίκη, ένα αιώνιο πυρ και ένας αιώνιος θάνατος για χάρη των δημιουργημάτων. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ένα πνεύμα που βρίσκεται σε καταδίκη, πρέ­πει να μείνει καταδικασμένο για όσο διάστημα μπορεί να διαρ­κέσει αυτή η καταδίκη. Κατά το ίδιο μέτρο, κτίζοντας στη γη μια φυλακή που θα κρατήσει, αυτό δεν σημαίνει πως οι φυλακισμέ­νοι θα πρέπει να μείνουν έγκλειστοι εκεί μέσα για όσο καιρό θα υπάρχει η φυλακή.

Δεν είναι άραγε φανερό για τον καθένα ότι «φυλακή» και «φυλάκιση» σημαίνει δυο διαφορετικά πράγματα; Βέβαια η φυ­λακή είναι και παραμένει αιώνια, όπως η φωτιά της θέλησης Μου δεν μπορεί να σβήσει ποτέ αλλά οι φυλακισμένοι παρα­μένουν στη φυλακή μόνο ώσπου να δείξουν μεταμέλεια και να βελτιωθούν.

Εξάλλου δε ν υπάρχει ούτε μια συλλαβή σε ολόκληρη τη Γραφή που να μιλάει για μια αιώνια απόρριψη ή καταδίκη ενός πνεύματος. Γίνεται μόνο λόγος για μια αιώνια καταδίκη της αταξίας απέναντι στην αιώνια Τάξη Μου. Η αμαρτία, ως παρεκτροπή από τάξη ή ανομία, είναι πραγματικά καταδικασμένη αιώνια όμως ο αμαρτωλός είναι υπό καταδίκη μόνο όσο διατη­ρεί την αμαρτία!

Κατά συνέπεια υπάρχει στ’ αλήθεια μια αιώνια κόλαση, όμως δεν υπάρχει κανένα πνεύμα που να είναι καταδικασμένο αιώ­νια, παρά μόνο ώσπου να βελτιωθεί! Είπα βέβαια στους Φαρισαίους ότι η καταδίκη τους θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, αλλά δεν είπα σε καμία περίπτωση ότι θα καταδικασθούν αιώνια! Κα­ταλαβαίνεις τώρα λοιπόν τί θέλουν να πουν αυτές οι περικοπές που σου φαίνονται τόσο τρομερές;»

Λέει το πνεύμα: “Κύριε, ό, τι είπες τώρα, το κατάλαβα πάλι, πάρα πολύ καλά. Αλλά ένα μοναδικό σημείο στη γραφή δεν καταλαβαίνω ακόμη εντελώς. Και αυτό είναι το αγεφύρωτο χάσμα στην παραβολή του φτωχού Λαζάρου και του πλούσιου άσωτου…».

Ο Κύριος: «Volentiι non fit iniuria, όποιος το θέλει ο ίδιος έτσι, φταίει ο ίδιος και άρα δεν αδικείται! Το χάσμα όμως σημαίνει πάλι την αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στην πανελεύθερη τάξη Μου στους ουρα­νούς και στην αταξία στην κόλαση που της είναι τελείως αντί­θετη, δηλαδή την αδυναμία συμβιβασμού της τάξης και της αταξίας, όχι όμως ένα αιώνιο φράγμα γι’ αυτόν που βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν.»

«Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»