(Αρ.7136-1.6.1958)
Η πρωταρχική αμαρτία και η σημασία του λυτρωτικού έργου
Κι έτσι θα σας υπενθυμίζεται πάντα ότι Εγώ πέθανα για σας πάνω στο σταυρό. Δεν παύω να το επαναφέρω στη μνήμη σας, τόσο σε σας τους ανθρώπους της γης, όσο και σε όλες τις ακόμη αλύτρωτες ψυχές στο επέκεινα ή σας διοχετεύω τη σχετική γνώση, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε ακόμη. Γιατί δεν μπορείτε να μείνετε σε άγνοια αν θέλετε να φθάσετε ποτέ στη μακαριότητα.
Τι σας ωφελεί άραγε εσάς τους ανθρώπους, το να ξέρετε γύρω από τον «άνθρωπο Ιησού», ο οποίος ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή του με το θάνατο στο σταυρό, εάν δεν γνωρίζετε την πνευματική σημασία του σταυρικού θανάτου, για την αποστολή που πραγματοποίησε ο άνθρωπος Ιησούς για χάρη της αμαρτωλής ανθρωπότητας; Κι ακόμη και όταν σας λέγεται ότι λύτρωσε την ανθρωπότητα από την αμαρτία, δεν μπορείτε να βρείτε καμία συνάρτηση, έτσι ώστε τα λόγια αυτά παραμένουν μόνο λόγια, το νόημα των οποίων δεν μπορείτε να συλλάβετε.
Όσο λοιπόν δεν γνωρίζετε για την αιτία της ύπαρξής σας ως άνθρωποι σ’ αυτή τη γη, ούτε πρόκειται να μπορέσετε να καταλάβετε γιατί χαρακτηρίζεται η ανθρωπότητα αμαρτωλή, παρ’ όλο που βέβαια κανένας άνθρωπος δεν είναι αναμάρτητος. Ωστόσο το λυτρωτικό έργο που πραγματοποίησε ο Ιησούς Χριστός αποκτάει νόημα μόνον εφόσον ξέρετε για την πρωταρχική αμαρτία, η οποία είναι και η κυρίως αιτία της επίγειας πορείας που διανύετε. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στην αμαρτία αυτή και στις υπόλοιπες αμαρτίες των ανθρώπων, παρ’ όλο που και αυτές είναι επακόλουθο της πρώτης. Γιατί οποιαδήποτε αμαρτία και αν κάνει κανείς στη γη μπορεί να εξιλεωθεί γι’ αυτήν κάποτε, πάνω στη γη ή στον άλλον κόσμο, όσος χρόνος και αν απαιτείται γι’ αυτό.
Αλλά για την πρωταρχική αμαρτία, είναι αδύνατο να εξιλεωθείτε, είτε κατά την επίγεια ζωή είτε στο υπερκόσμιο βασίλειο. Γιατί η πρωταρχική αμαρτία δεν ήταν ένα παράπτωμα ενός όντος που ήταν ήδη έτσι κι αλλιώς ατελές, παρά διαπράχθηκε από «όντα τα οποία κατείχαν απόλυτη τελειότητα», ώστε δεν τους έλειπε το Φως της Γνώσης, αλλά άφησαν να τους κυριαρχήσει η σκέψη ότι μπορούσαν να επικρατήσουν επάνω ΜΟΥ. Με άλλα λόγια η πληρότητα σε Φως και Δύναμη που διέθεταν τους έκανε να γίνουν αλαζόνες.
Αυτή η αμαρτία δεν μπορεί να εξιλεωθεί από τα ίδια τα πλάσματα. Γιατί είναι τόσο ασύλληπτα μεγάλη που αιωνιότητες δεν θα έφθαναν για να απαλλαγούν απ’ αυτή την ενοχή. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας επακολούθησε η πτώση των πλασμάτων στα βάθη, πράγμα που σημαίνει ότι έχασαν το Φως και τη Δύναμη, μετατράπηκαν δηλαδή κατά έναν τρόπο στο αντίθετο τους, αφού έχασαν όλες τις θεϊκές ιδιότητες και απέκτησαν στη θέση τους όλες τις κακές ιδιότητες και ορμές. Έτσι μετατράπηκαν σε αντιπάλους Μου, ως τη στιγμή που οι πνευματικές τους ουσίες σκλήρυναν εντελώς και δεν είχαν πλέον συνείδηση της ύπαρξής τους.
Αυτά λοιπόν τα αποσκληρρυμένα πνεύματα Εγώ τα έκλεισα μέσα σε μια μορφή. Τα διέλυσα δηλαδή σε αμέτρητες πνευματικές μονάδες και τις τοποθέτησα μέσα σε αμέτρητα δημιουργήματα, τα οποία έπλασε επί τούτου η Αγάπη, η Σοφία και η Δύναμη Μου με το σκοπό όλα αυτά τα έκπτωτα πλάσματα να οδηγηθούν πάλι σε Μένα. Γιατί ο προορισμός τους είναι η ευδαιμονία και η μακαριότητα, υπάρχει μόνο κοντά σε Μένα.
Βέβαια και αυτή η πορεία διαμέσου της δημιουργίας είναι επίσης μια πράξη εξιλασμού γι’ αυτήν την τεράστια ενοχή. Όμως η πορεία αυτή συμβαίνει υπό καθεστώς αναγκαστικής υποταγής στους φυσικούς νόμους -δηλαδή με δεσμευμένη θέληση- επομένως δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έτσι ελαττώνεται η ενοχή. Πρέπει λοιπόν το κάθε πλάσμα να φθάσει πάλι κάποια στιγμή στην κατάσταση εκείνη όπου θέλει οικιοθελώς να απαλλαγεί από την ενοχή του, αφού μπορεί να αποκτήσει πλέον την επίγνωση ότι έχει σφάλλει και ότι εντούτοις υπάρχει ένας δρόμος για να ελευθερωθεί από αυτήν την μεγάλη ενοχή.
Πρέπει να μάθει ότι ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος προς το σταυρό, υπό την έννοια ότι το να ελευθερωθεί κανείς από την πρωταρχική ενοχή είναι δυνατό μόνον εφόσον αναγνωρίζει το θείο Λυτρωτή και το λυτρωτικό Του έργο. Κι ότι αυτόν το δρόμο προς το σταυρό πρέπει να τον πορευθεί κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής, ώστε μετά το σωματικό θάνατο να μπορεί να γίνει πάλι δεκτός στο φωτεινό βασίλειο, το οποίο είναι η ουσιαστική πατρίδα του ανθρώπου.
Βέβαια και στον άλλον κόσμο μαθαίνουν οι Ψυχές για το λυτρωτικό Μου έργο και μπορούν κι εκεί να έρθουν σε Μένα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αλλά εκεί πια δεν μπορούν πλέον να φθάσουν στον ίδιο υψηλό βαθμό τελειότητας τον οποίο θα μπορούσαν να είχαν κατακτήσει στη γη εάν είχαν αναγνωρίσει τον Ιησού ως Υιό του Θεού και Λυτρωτή του κόσμου, στον οποίο ενσαρκώθηκα Εγώ ο ίδιος, προκειμένου να Μου δώσουν την αναγνώριση που κάποτε Μου αρνήθηκαν.
Εσείς οι άνθρωποι πρέπει λοιπόν να γνωρίζετε γι’ αυτήν την τεράστια σημασία του λυτρωτικού έργου. Δεν επιτρέπεται να αναφέρετε το όνομα του Ιησού σαν να ήταν απλά το όνομα ενός ανθρώπου ο οποίος πέρασε κάποτε από τη γη εμφυσούμενος από υψηλά ηθικά ιδανικά. Η αποστολή για την οποία ήρθε στη γη ήταν πολύ σημαντική, γι’ αυτό πρέπει να επιδιώξετε να την εξιχνιάσετε, εφόσον έχετε ασαφήνιστα σημεία μέσα σας.
Γιατί από τη γνώση σας και την καλή σας θέληση εξαρτάται το εάν θα ολοκληρώσετε με επιτυχία την επίγεια πορεία και εάν θα γίνετε πάλι δεκτοί σ’ εκείνο το Βασίλειο που είναι η αληθινή σας πατρίδα.
Αμήν
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
«ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»
(Μπέρτα Ντούντε αρ. 6973-20.11.1957)
Το θεϊκό σχέδιο σωτηρίας, η πτώση και η λύτρωση
Το έργο της λύτρωσης άρχισε με τη δημιουργία των κόσμων στο σύμπαν. Άρχισε με τη δέσμευση πνευματικής ουσίας, που είχε σκληρύνει, μέσα σε διάφορες μορφές. Επρόκειτο δηλαδή για τη γένεση των υλικών μορφών, οι οποίες ήταν οι ίδιες πρωτύτερα ως προς την ουσία τους πνεύμα. Και στη συνέχεια περιέκλειαν μέσα τους πνευματικές ουσίες οι οποίες είχαν ήδη ολοκληρώσει ένα ορισμένο στάδιο εξέλιξης.
Τα πνεύματα που είχαν αποστατήσει κάποτε από το Θεό, είχαν τόσο πολύ απομακρυνθεί από Εκείνον, ώστε δεν τα άγγιζε πια η θεία Δύναμη. Σαν συνέπεια είχαν γίνει αδρανή, και συμπαγή και αποσκληρύνονταν διαρκώς περισσότερο. Σε αυτή την κατάσταση υπόκεινταν στην κυριότητα του αντίπαλου του Θεού και δεν άλλαζε ποτέ η ύπαρξή τους.
Όμως ο Θεός είχε εξυφάνει ένα σχέδιο για να δώσει τη δυνατότητα σε αυτά τα σκληρά πνεύματα να κατακτήσουν ένα μεγαλείο το οποίο ξεπερνούσε κατά πολύ την πρότερή τους μακαριότητα. Η επιθυμία του Θεού ήταν από τα ‘‘πλάσματα’’ να διαπλάσει ‘‘παιδιά’’. Αυτό το έργο της ανεξαρτοποίησης όμως έπρεπε να το πραγματοποιήσουν τα πλάσματα από μόνα τους. Τα πλάσματα τα οποία με ελεύθερη τη θέλησή τους είχαν επαναστατήσει ενάντια στο Θεό και σαν συνέπεια είχαν πέσει σε πολύ βαθιά άβυσσο, είχαν αυτή τη δυνατότητα να ανυψωθούν πάλι ως την απαιτούμενη ωριμότητα και να επιτελέσουν το έργο της θεοποίησης με απόλυτα ελεύθερη θέληση.
Από μόνα τους όμως δεν ήταν ικανά να ανυψωθούν, επειδή δεν διέθεταν καμία δύναμη πλέον. Γι’ αυτό έπρεπε να τους δοθεί βοήθεια για να σηκωθούν.
Ο Θεός προσέφερε αυτή τη βοήθεια στα πεσμένα πλάσματα με το να δημιουργήσει την κτίση. Μέσω της θέλησής Του δηλαδή μεταμόρφωσε τη σκληρή πνευματική ουσία σε κάθε λογής δημιουργίες. Με αυτές τις δημιουργίες λοιπόν άρχισε η λύτρωση ή η επάνοδος των πνευμάτων στο Θεό. Τα πεσμένα πλάσματα είχαν εξασφαλισμένη την άνοδό τους ως ένα ορισμένο σημείο, δεδομένου ότι σε αυτό το δημιουργικό σχέδιο η θεία Βούληση είναι καθοριστική και ο αντίπαλος του Θεού δεν διαθέτει καμία επιρροή πάνω στα πνεύματα που είναι δεσμευμένα μέσα στις δημιουργίες.
Η περαιτέρω άνοδος τους ως άνθρωποι θα ήταν επίσης εξασφαλισμένη, αν οι πρώτοι άνθρωποι είχαν μείνει πιστοί στις απλές εντολές του Θεού και είχαν αντισταθεί στους πειρασμούς του αντίθεου, πράγμα για το οποίο ο Αδάμ και η Εύα διέθεταν την απαραίτητη δύναμη. Αλλά είχαν το δικαίωμα της ελευθερίας της θέλησης και αφήνοντας τον αντίθεο να τους εξαπατήσει, απέτυχαν σ’ αυτή τη δοκιμασία. Έτσι έκαναν το έργο της σωτηρίας πολύ πιο δύσκολο για ολόκληρη την ανθρωπότητα, από ό,τι θα ήταν αν είχαν χρησιμοποιήσει σωστά τη θέλησή τους.
Ένα ανώτατο φωτεινό ον πραγματοποίησε το πέρασμα από τη γη δηλαδή, για να εκπληρώσει σαν άνθρωπος εκείνους τους όρους, τους οποίους οι πρώτοι άνθρωποι άφησαν ανεκπλήρωτους, εκεί όπου εκείνοι απέτυχαν. Αυτός ο ‘‘άνθρωπος’’ ήθελε με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους να ξεφύγουν από την κατάσταση αδυναμίας. Ήθελε να τους προσφέρει πάλι τη δυνατότητα να φθάσουν στη θέωση.
Μέσα στον άνθρωπο Ιησού κατοίκησε η ίδια η Αγάπη, ο Πατέρας, ο οποίος ήθελε να βοηθήσει τα παιδιά Του να απελευθερωθούν από τον αντίθεο, για να επιστρέψουν κοντά Του. Έστειλε τον Υιό Του στη γη, ένα ον, το οποίο είχε προέλθει και αυτό από τη δημιουργική Του δύναμη. Έπρεπε να περιβληθεί μία ανθρώπινη περιβολή για να χρησιμεύσει σαν σκεύος στο αιώνιο θείο Πνεύμα, το οποίο ήθελε να φέρει τη λύτρωση στα πλάσματά Του μέσα από αυτή την ανθρώπινη μορφή.
Ωστόσο η ελεύθερη θέληση του ανθρώπου παραμένει και πάλι ο ρυθμιστής. Γιατί και τώρα αυτή η θέληση πρέπει να αναγνωρίσει τον Ιησού Χριστό, το θείο Σωτήρα, και να δεχτεί τη βοήθειά Του εάν θέλει να φθάσει στο στόχο, την επανένωση με το Θεό, την υιοθεσία από το Θεό, η οποία είναι μια κατάσταση υπέρτατης τελειότητας και μακαριότητας. Όλα τα πεσμένα όντα μπορούν να κατακτήσουν την ύψιστη κορυφή, γιατί το λυτρωτικό έργο του ανθρώπου Ιησού παρέθεσε την απόδειξη ότι η ανθρώπινη θέληση μπορεί να αντισταθεί στον αντίπαλο και θανάσιμο εχθρό της. Και ότι η δύναμη για να αντισταθεί κανείς είναι η αγάπη, την οποία κάθε άνθρωπος μπορεί να πυρπδοτήσει μέσα του.
Ο κάθε άνθρωπος δεν έχει παρά να ζητήσει τη συνδρομή του θείου Λυτρωτή για να νικήσει και αυτός το θάνατο, για να περάσει στη Ζωή, η οποία υπάρχει μόνο στην ένωση με το Θεό. Κι αυτό αποδεικνύει την απελευθέρωση από τον αντίθεο, ο οποίος πασχίζει μόνιμα να κρατήσει τα όντα στην άβυσσο, στην κατάσταση του θανάτου.
‘‘Λύτρωση’’ επομένως σημαίνει ‘‘απελευθέρωση’’ από εκείνον που έφερε το θάνατο στον κόσμο, λύτρωση σημαίνει την αποδοχή της βοήθειας του Ιησού Χριστού. Γιατί χωρίς Αυτόν ο άνθρωπος είναι αδύναμος, σαν συνέπεια της πρωταρχικής πτώσης και της αμαρτίας των προπατόρων του, η οποία εξιλεώθηκε από το θάνατο του Ιησού Χριστού στο σταυρό.
Αμήν
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ;
Αρ. 9006 2-7-1965
Γιατί πρέπει να πληρώνει ο κάθε άνθρωπος για το σφάλμα του Αδάμ;
Όλα τα ερωτήματά σας απαντώνται αυτόματα από τη στιγμή που θα σας προσφερθεί η καθαρή αλήθεια, γιατί είναι πολύ εύκολο να την καταλάβει κανείς, φθάνει να σας προσφερθεί με το σωστό τρόπο. Γνωρίζετε ήδη ότι η αποστασία των πνευμάτων από Μένα έλαβε χώρα ενώ είχαν διαυγέστατη γνώση. Επομένως όλα τα όντα ήταν εξίσου υπεύθυνα για την πτώση τους. Ο αντίπαλός Μου δεν τους επέβαλε με τη βία τη θέλησή του να επαναστατήσουν εναντίον Μου, αλλά ήταν μία καθαρά ατομική απόφαση του κάθε όντος. Τη δυνατότητα να αμαρτήσουν τους την παρείχε η ελεύθερη βούληση η οποία τον καιρό της πτώσης τους δεν είχε υποταχθεί ακόμη στον αντίπαλό Μου. Διότι αφού διέθεταν το δικαίωμα της αυτοπροαίρεσης, μπορούσαν να αποφασίσουν ακόμη ελεύθερα, άρα επέλεξαν συνειδητά τον αντίπαλό Μου.
Έτσι λοιπόν απόκτησε εξουσία πάνω στην ακολουθία του και προκειμένου να του την αφαιρέσω δημιούργησα την πλάση. Με τον τρόπο αυτό η δύναμη η οποία είχε καταστεί αδρα-νής εξαιτίας της πτώσης τους από κοντά Μου, μπόρεσε να διοχετευθεί σε ένα άλλο πεδίο δράσης. Συνεπώς ο αντίπαλος δεν κέρδισε τίποτα από την ακολουθία του, δεδομένου ότι του επετράπη να δοκιμάσει ξανά να ασκήσει πάνω τους την ισχύ του μόνο όταν τα όντα φθάνοντας πλέον στο στάδιο του ανθρώπου απέκτησαν πάλι συνείδηση του εγώ τους. Ήμουν υποχρεωμένος να του παραχωρήσω αυτό το δικαίωμα κι ως εκ τούτου μπορούσε τώρα να δοκιμάσει τη δύναμή του πάνω σε αυτά τα πλάσματα.
Αυτό άλλωστε και έκανε με κάθε πανουργία και κακοήθεια. Κατάφερε να κλονίσει πάλι την πίστη των πρωτόπλαστων στο Λόγο Μου που τους υποσχόταν μία αιώνια ζωή εφόσον θα τη-ρούσαν την απλή εντολή Μου. Μέσα στον Αδάμ είχε ενσαρκωθεί ένα εξαιρετικά ισχυρό πνεύμα και παρ’ όλα αυτά ο αντί-παλος πέτυχε πάλι πολύ εύκολα την πτώση του. Άρα εξυπακούεται ότι ούτε κανένα άλλο πνεύμα θα είχε αντισταθεί στην εκμαυλιστική τέχνη του αντίθεου. Κατά συνέπεια το πρόβλημα δεν είναι ότι οι απόγονοι των πρώτων ανθρώπων πρέπει να πληρώνουν για την αμαρτία των προπατόρων τους. Γιατί εάν ο πρώτος άνθρωπος από την αγάπη του για Μένα είχε προβάλλει αντίσταση σε αυτούς τους πειρασμούς, τότε κι Εγώ θα είχα κάνει από ευσπλαχνία το ίδιο που έκανε αργότερα ο άνθρωπος Ιησούς. Όπως Εκείνος μόνος του πραγματοποίησε από αγάπη το έργο της εξιλέωσης των αποστατών, έτσι κι Εγώ θα είχα αρκεσθεί στη δύναμη αντίστασης που θα είχε προβάλει αντιπροσωπευτικά για όλους ένας μόνο άνθρωπος, ο οποίος υποτασσόμενος εθελοντικά σε Μένα θα Μου έδινε τη δυνατότητα να του παρέχω πάλι την ακτινοβολία Μου. Για χάρη της αγάπης του θα είχα παραγράψει κάθε ενοχή, ούτως ώστε η ανθρώπινη πορεία των αποστατών στη Γη θα είχε τότε απο-κλειστικό σκοπό να πυροδοτήσει στο μέγιστο βαθμό την αγά-πη τους για Μένα. Όπως όμως έγιναν τα πράγματα ο αντίπαλος απέδειξε την ισχύ του πάνω στους πρώτους ανθρώπους, εξ ου και διατήρησε το δικαίωμα να εφαρμόζει σε κάθε άνθρωπο την εκμαυλιστική του τέχνη. Αυτό δε το δικαίωμα δεν μπορώ να του το στερήσω για το λόγο ότι τα όντα κάποτε τον ακολούθησαν εθελοντικά στην πτώση του στα βάθη.
Άρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι μεταγενέστεροι άνθρωποι πληρώνουν αναγκαστικά για την αμαρτία των προπατόρων τους, αφού εναπόκειται πάντοτε ελεύθερα στον καθένα το να βγει νικητής ενάντια στους πειρασμούς. Άλλωστε θα λά-βει από Μένα την απαραίτητη δύναμη, γιατί ευλογώ μία τέτοια βούληση ούτε πρόκειται να εγκαταλείψω έναν αγωνιζόμενο άνθρωπο στον αντίπαλό Μου. Οι πρωτόπλαστοι μπορούσαν να είχαν εξασφαλίσει μία ευκολότερη επίγεια πορεία για τους επιγόνους τους. Επειδή όμως εκείνοι απέτυχαν δεν ήταν πλέον δυνατό ούτε για τις μετέπειτα γενεές να προστατευθούν από τους πειρασμούς του αντίθεου, εκτός εάν Με παρακαλέσουν να τους παρέχω την προστασία Μου, οπότε η επίγεια πορεία τους είναι πολύ ευκολότερη.
Πρέπει όμως να το αναφέρω επανειλημμένα ότι οι πρωτόπλαστοι με την αποτυχία τους δυσκόλεψαν την πορεία της επιστροφής για όλα τα όντα. Γιατί θα ήταν σαφώς πολύ ευκολότερη εάν αυτό που ήταν το ισχυρότερο πνεύμα είχε αμυνθεί και είχε ακολουθήσει την απλή εντολή Μου. Εάν συνεπώς είχε δώσει περισσότερη πίστη στα δικά Μου λόγια που του υπόσχονταν μία αιώνια ζωή, τότε με την αντίστασή του θα είχε καταλύσει την εξουσία του αντιπάλου Μου, έτσι ώστε εκείνος θα ήταν ανίκανος να την επιβάλει στην ακολουθία του. Διότι αυτή η νίκη θα ίσχυε τότε και για όλα τα έκπτωτα πνεύματα.
Αμήν
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ