Αρ. 6541 6.5.1956

 
Η εσφαλμένη διδασκαλία του ύπνου της ψυχής
Η σκέψη πως οι ψυχές των εκλιπόντων βρίσκονται σε μια κατάσταση αιώνιου ύπνου έως ότου έρθει η μέρα της κρίσεως είναι πέρα για πέρα εσφαλμένη. Αυτή η άποψη αποδεικνύει την πλήρη άγνοια της εξελικτικής διαδικασίας που ακολουθεί η ψυχή, και επιπλέον αποδεικνύει μια εσφαλμένη στάση απέναντί Μου, αφού διαφορετικά, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί τόσο λανθασμένα. Επίσης δείχνει πως δεν υφίσταται η πίστη στη συνέχιση της ζωής της ψυχής μετά το θάνατο, εφόσον ένας μεταθανάτιος ύπνος για αιωνιότητες, όπως τον αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, δεν μπορεί βεβαίως να χαρακτηριστεί ως «συνέχιση της ζωής».
Πέραν τούτου αυτή η εσφαλμένη σκέψη αποτελεί επίσης μεγάλο μειονέκτημα για εκείνες τις ψυχές οι οποίες έχουν αποβιώσει, καθώς έτσι κανείς δεν προσεύχεται για αυτές, με αποτέλεσμα να μην τους παρέχεται βοήθεια, την οποία όλες έχουν τόσο ανάγκη. Αλλά και οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ενστερνισθεί αυτή τη θεωρία, επειδή έχουν διδαχθεί λανθασμένα, δεν δέχονται να διδαχθούν το σωστό, αφού παραμένουν σταθερά πιστοί σε μια πλάνη όπως σε ένα Ευαγγέλιο. Ακόμη και εδώ είναι ολοφάνερη η επίδραση του αντιπάλου Μου, ο οποίος προσπαθεί ακριβώς να τους εμποδίσει να προσευχηθούν για τις ψυχές, καθώς μια τέτοια προσευχή θα μπορούσε να τις βοηθήσει στην απελευθέρωσή τους, κάτι το οποίο εκείνος επιδιώκει να αποτρέψει.
Παρ’ όλα αυτά ακόμη και αν σε αυτές τις εσφαλμένες αντιλήψεις αντιπαρατεθεί η αλήθεια, οι άνθρωποι δεν ακολουθούν τη μοναδική οδό που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στη διαύγεια. Και εφόσον δεν επιθυμούν να πιστέψουν εκείνους που θέλουν να τους βγάλουν από την πλάνη τους, θα αρκούσε να απευθυνθούν με σοβαρή πρόθεση σε Εμένα για διευκρινίσεις. Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν να στραφούν σε Εμέ-να τον Ίδιο και όμως δεν ακολουθούν αυτή την οδό, οπότε δεν είναι δυνατόν να διδαχτούν την αλήθεια με αποτέλεσμα να μην βγαίνουν από την πλάνη τους.

Αυτές δε οι ψυχές οι οποίες έχουν αποβιώσει, βρίσκονται σε μεγάλη δυστυχία όταν δεν τις αναφέρουν οι άνθρωποι στις προσευχές τους. Παράλληλα οι τελευταίοι δεν μπορούν να διδαχθούν κάτι καλύτερο από το πνευματικό βασίλειο, αφού δεν πιστεύουν στη σύνδεση του κόσμου του φωτός με τους ανθρώπους πάνω στη Γη με αποτέλεσμα να μην αφήνονται σε εκείνες τις δυνάμεις που κατέχουν τη γνώση ώστε αυτές να επηρεάσουν τις σκέψεις τους.

Για αυτούς αξία έχει μόνο η επίγεια ζωή μέχρι τον θάνατο και η άποψή τους περί ενός «αιώνιου ύπνου της ψυχής» μέχρι την «δευτέρα παρουσία» επιβεβαιώνει απλά ότι τους λείπει οποιαδήποτε γνώση σχετικά με τη διαδικασία λύτρωσης του πνευματικού στοιχείου, όπως επίσης σχετικά με τη δική Μου φύση, η οποία είναι αγάπη, σοφία και παντοδυναμία και εντέλει η γνώση σχετικά με το λυτρωτικό έργο του Ιησού.

Η γνώση τους είναι εξαιρετικά περιορισμένη και δεν αντα-ποκρίνεται ούτε κατά το ελάχιστο στην αλήθεια. Όταν δε τους προσεγγίζει η αλήθεια, τότε την απορρίπτουν. Και εντούτοις όλοι αυτοί προσπαθούν να θεμελιώσουν τις θεωρίες τους με βάση το Λόγο του Θεού, δηλαδή με τις Γραφές. Όμως δεν είναι «το αφυπνισμένο πνεύμα τους» που τους επιτρέπει να εντοπίσουν εκείνα τα χωρία της Γραφής, αλλά ο αντίπαλός Μου, ο οποίος εκμεταλλεύεται το Λόγο Μου προς όφελός του κάθε φορά που έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει σύγχυση. Τούτο όμως το κατορθώνει μόνο εκεί όπου είναι δραστήριος ο νους του ανθρώπου αφού δεν καλεί Εμένα τον Ίδιο να τον διαφωτίσω μέσω του πνεύματος, επειδή επιθυμεί να βρει μια απάντηση.

Η κατά γράμμα ερμηνεία των Γραφών θανατώνει, μόνο η πνευματική προσέγγισή τους δίνει ζωή. Όποιος δεν έχει πρώτα παραδοθεί σε Εμένα ώστε να οδηγήσω σωστά τη σκέψη του, αυτόν η κατά γράμμα ερμηνεία των Γραφών θα τον οδηγήσει στο θάνατο, καθώς και ο αντίπαλός Μου μπορεί να κάνει χρήση και να επωφεληθεί από το γράμμα της Γραφής αποδίδοντάς του εντελώς διαφορετικό νόημα, με αποτέλεσμα να φαίνεται στους ανθρώπους αποδεκτή ακόμη και η μεγαλύτερη πλάνη.

Έτσι είναι πραγματικά επικίνδυνη η διδασκαλία του νεκρικού ύπνου της ψυχής, μια διδασκαλία, η οποία και στον άλλο κόσμο προκαλεί εντονότατη αγανάκτηση στις ψυχές που χρειάζονται βοήθεια, οι οποίες «ζουν» και όμως είναι τόσο αδύναμες ώστε είναι ευγνώμονες για κάθε συνεισφορά σε δύναμη, την οποία θα μπορούσε να τους προσφέρει μια προσευχή γεμάτη αγάπη.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι θα έπρεπε να μνημονεύουν συχνά στις προσευχές τους τις ψυχές εκείνες, οι οικείοι των οποίων ζουν στη Γη με αυτή τη λανθασμένη πεποίθηση. Διότι τότε θα αποκτήσουν την αναγκαία δύναμη για να εξελιχθούν ανοδικά, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια από τη δική τους πλευρά να επηρεάσουν νοερά και τους οικείους τους. Βέβαια εάν έχουν ζήσει μια ζωή αγάπης πάνω στη Γη, θα βρουν σύντομα τη φωτεινή γνώση, όμως θα πρέπει πρώτα να απελευθερωθούν από τις λανθασμένες διδασκαλίες προτού ανατεθεί σε αυτές τις ίδιες κάποιο πεδίο δραστηριότητας, καθώς κάθε δραστηριότητα στο πνευματικό βασίλειο είναι συνυφασμένη με τη διάδοση της καθαρής αλήθειας.

Επομένως είναι ευτυχισμένη κάθε ψυχή, η οποία βίωσε στη Γη μια ζωή αγάπης, αφού γι’ αυτό το λόγο απαλάσσεται εύκολα από πλανεμένες απόψεις και λανθασμένα πνευματικά προϊόντα. Οι υπόλοιπες όμως βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη, διότι κάθε πλανεμένη διδασκαλία θα έχει επιβλαβείς συνέπειες για την ψυχή, και ιδιαίτερα η διδασκαλία περί αιώνιου μεταθανάτιου ύπνου. Γιατί αυτή μπορεί πραγματικά να οδηγήσει σε μια συσκότιση, η οποία είναι όμοια με το θάνατο, ενώ ταυτόχρονα είναι ισχνές οι δυνατότητες να παρασχεθεί στην ψυχή βοήθεια, ακριβώς επειδή σε αυτή την περίπτωση επικρατεί η άποψη πως οι προσευχές είναι ανώφελες.

Όποιος όμως στραφεί με απόλυτη σοβαρότητα σε Εμένα τον Ίδιο, αυτός θα αναγνωρίσει καθαρά και αναμφισβήτητα το πόσο εσφαλμένη είναι αυτή η διδασκαλία.

Αμήν

«Η ΓΕΝΝΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ»

αρ. 3916 27-10-46

Για δύο παρεξηγημένες έννοιες, την ανάπαυση των νεκρών και την ανάσταση από τους τάφους την έσχατη ημέρα μι­λάει η παρακάτω καταγραφή της Ντούντε από τις 27.10.1946: «Μόνο το σώμα των νεκρών αναπαύεται, πράγμα που σημαί­νει ότι το σώμα έχει πάψει να ασκεί οποιαδήποτε φυσιολογική λειτουργία. Παράλληλα, τα γήινα υλικά του στοιχεία εκπληρώ­νουν τον προορισμό που τους έχει δώσει ο Δημιουργός προσφέροντας ακόμη στέγη, καθώς αποσυντίθενται, σε αμέτρητα έμβια όντα ώσπου να εξαϋλωθούν και να μεταβληθούν σε πνευματι­κή ουσία.

Η ψυχή όμως του ανθρώπου δεν συμμετέχει πλέον στην ανά­παυση του σώματος. Μπορεί βέβαια να μένει αδρανής στην άλ­λη ζωή, αλλά αυτή η αδράνεια δεν αποτελεί ανάπαυση, παρά μιο κατάσταση όπου έχει συνείδηση της ύπαρξής της και παράλλη­λα δεν έχει δυνάμεις. Πρόκειται για μία κατάσταση πολύ μεγά­λης αδυναμίας που είναι μαρτυρική ακριβώς επειδή η ψυχή τη βιώνει συνειδητά.

Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ανάπαυση των νεκρών και ακόμη λιγότερο φυσικά όταν πρόκειται για ψυχέί τόσο τέλειες που έχουν περάσει σε σφαίρες του φωτός. Διότι αυ­τές οι ψυχές είναι ακαταπόνητα δραστήριες, γεγονός που τις κά­νει απερίγραπτα ευτυχισμένες.

Επομένως είναι λάθος να μιλάει κανείς για ύπνο των νεκρών μέχρι να αφυπνιστούν την έσχατη ημέρα. Βέβαια θα γίνει μία αφύπνιση των νεκρών εκείνη την ημέρα. Οι πνευματικά νεκροί, άνθρωποι στη Γη θα ξυπνήσουν από τον ύπνο τους όταν ανα­γνωρίσουν τη μεγαλοσύνη και την ισχύ του Θεού και θα πρέπει, να δώσουν λόγο μπροστά στη δικαιοσύνη Του. Μα αυτό το ξύπνημα Θα είναι τρομακτικό.

Και ομοίως πολλοί που ησυχάζουν σωματικά και πνευματικά στους τάφους αλλά βρίσκονται ήδη σε σφαίρες του άλλου κόσμου, θα κληθούν να δώσουν λόγο γιατί προτιμούν την αδράνεια του θανάτου από τη δραστηριότητα που αποδεικνύει ότι υπάρχει ζωή. Και αυτές οι ψυχές επίσης θα καταδικαστούν την ημέρα της Κρί­σης να φυλακιστούν εκ νέου μέσα στην ύλη, ώστε να απολαύσουν τότε με την ησυχία τους την αδράνεια που τόσο ποθητή τους φαι­νόταν, ενώ μπορούσαν να την είχαν αποφύγει. Διότι όταν μία τέ­τοια ψυχή, στον άλλο κόσμο εξελίσσεται προς τα πίσω, τείνει πίσω προς την ύλη, αλλά η θέλησή της γίνεται σεβαστή. Με αυ­τή την έννοια λοιπόν θα ξυπνήσουν οι νεκροί στους τάφους τους στη Δευτέρα Παρουσία.

Το σάρκινο σώμα έχει φυσικά αναπαυτεί, από την άποψη ότι δεν χρειάζεται πλέον να υπηρετεί την ψυχή που φιλοξενούσε, αν και οι πνευματικές ουσίες του πρέπει να συνεχίσουν να εκπλη­ρώνουν τον προορισμό που τους έχει δώσει το θεϊκό σχέδιο. Ό­μως οι ψυχές είναι αξιοθρήνητες εάν μετά το θάνατο του σώ­ματος δεν είναι άξιες να περάσουν στην κατάσταση της ζωής. Με την ανάσταση των νεκρών την έσχατη ημέρα για να βρουν την αιώνια ζωή ή την αιώνια τιμωρία εννοείται αποκλειστικά ότι σε εκείνους που ζουν στη Γη ξαφνικά θα έρθει η συνειδητο- ποίηση, η αφύπνιση από ένα πολύ βαθύ ύττνο του πνεύματός τους, που για τους κακούς θα είναι η καταδίκη τους. Διότι οι κα­λοί, που τείνουν προς τον Θεό και ακολουθούν το θέλημά του, γνωρίζουν για τη ζωή μετά το σωματικό θάνατο, τον οποίο δεν φοβούνται, και αυτοί περνούν στην αιώνια ζωή.

Αλλά την πορεία μέσα από τα κτίσματα της νέας Γης θα ανα­γκαστούν επίσης να την πραγματοποιήσουν για άλλη μια φορά πολλές ψυχές που έχουν φύγει εδώ και πολύ καιρό από αυτή τη Γη. Γιατί μολονότι στο -πνευματικό βασίλειο είχαν υπεραρκετό χρόνο για να μεταβάλλουν τη θέλησή τους και να δραστηριοποι­ηθούν υπηρετώντας το καλό, παρέμειναν πεισματικά στο τέλ­μα μίας κατάστασης αδυναμίας προτιμώντας την αδράνεια του θανάτου. Γι’ αυτό το λόγο έχαναν διαρκώς δυνάμεις ώσπου το πνευματικό τους στοιχείο σκλήρυνε κι αυτό και είναι πια ώρι­μο για να φυλακιστεί ξανά μέσα στα κτίσματα που θα αποτελούν τα φυσικά βασίλεια της νέας Γης. Και αυτές ο ψυχές ανασταίνονται κατά ένα τρόπο από τους τάφους τους, γιατί τους δίνεται άλλη μια δυνατότητα να φτάσουν στο φως της ημέρας, αν και μετά από ασύλληπτα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Όλοι όσοι είναι νεκροί πνευματικά, την ημέρα του Κυρίου θα αφυπνιστούν, αλλά όχι για να ζήσουν, παρά για να κριθούν. Μα­κάριοι όσοι δεν ησυχάζουν στο νεκρικό τους ύπνο, μακάριοι ό­σοι είναι διαρκώς δραστήριοι στη Γη ή στο βασίλειο των πνευ­μάτων και με τη δραστηριότητά τους δεν κοπιάζουν μόνο για γή­ινες αξίες, αλλά αυτή αποβλέπει στην πνευματική τους πρόο­δο. Μακάριοι εκείνοι που ζουν πνευματικά, που δεν έχουν αφεθεί σε ένα ύπνο απραξίας, που δεν αναζητούν την αδράνεια, γιατί αυτοί θα βιώνουν τη μακαριότητα και δεν θα έχουν λόγο να φοβούνται την ημέρα της ανάστασης…»

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΑΣΘΕΝΕΙΑ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ