Μια διεξοδικότερη προσέγγιση του θέματος της μετενσάρκωσης θα υπερέβαινε το πλαίσιο αυτού του βιβλίου. Άλλωστε, είναι εναργής η απάντηση από τη νέα αποκάλυψη, ότι πρόκειται για μια λανθασμένη πίστη και μόνο κατ’ εξαίρεση συμβαίνει για πολύ εξειδικευμένους λόγους.
Είναι γεγονός, επίσης, ότι μπορεί να λαμβάνουν χώρα επανειλημμένες «ενσαρκώσεις» σε άλλα ουράνια σώματα, αλλά δεν είναι ταυτόσημες με την επικρατούσα αντίληψη των γήινων μετενσαρκώσεων, όπου συν τοις άλλοις δεν υπάρχει καμία ανάμνηση των «προηγούμενων ζωών».
Αναμφισβήτητα πολλοί οπαδοί αυτής της θεωρίας στην ευημε- ρούσα δύση θα έπαιρναν αστραπιαία τις αποστάσεις τους από την πίστη τους αυτή, εάν έμπαιναν στη θέση μιας μεγάλης -αν όχι της μεγαλύτερης- μερίδας της ανθρωπότητας που πεινά, πονά, πάσχει, ζει στη–φτώχεια, τον πόλεμο, το διωγμό και την καταπίεση, τα βασανιστήρια, την αδικία, το βιασμό και την εκμετάλλευση κ.ο.κ. Γιατί είναι βέβαια εύκολο να ονειροπολεί κάποιος για περασμένες -πάντοτε «σημαντικές» εννοείται- ή μελλοντικές μετενσαρκώσεις, όταν γνωρίζει μόνο τη γλυκιά πλευρά της ζωής και απολαμβάνει χωρίς περιορισμούς τον κόσμο της ύλης, από τον οποίο όμο)ς οφείλουμε να αποκοπούμε για την πνευματική μας άνοδο.
Τέτοιοι πιστοί της μετενσάρκωσης στη δύση μαρτυρούν άθελά τους το υποσυνείδητο φρόνημά τους, καθώς είναι ακόμη εγκλωβισμένοι στο χιμαιρικό πεδίο αυτού του κόσμου, γι’ αυτό και επιθυμούν να επιστρέψουν εδώ. Για τον ίδιο λόγο επίσης αμέτρητες ψυχές που έφυγαν από τη Γη παραμένουν προσκολλημένες σε αυτήν, καθώς η ύπαρξή τους έχει ταυτιστεί με την ύλη. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που καταταλαιπωροΰν αναρίθμητους ομόφρονες ανθρώπους καταλαμβάνοντας τους, περνώντας δηλαδή στη μαγνητική αύρα ασταθώς ψυχολογικά ατόμων. Το γεγονός αυτό το απέδειξε χιλιάδες φορές ο γνωστός γιατρός Καρλ Βίκλαντ στην τριαντάχρονη σταδιοδρομία του και το κατέγραψε με τον τίτλο: «Τριάντα χρόνια μεταξύ των νεκρών».
Αυτό ισχύει τουλάχιστον για τους οπαδούς της μετενσάρκωσης στο δυτικό κόσμο, ενώ στη χώρα που γεννήθηκε, την Ινδία, πάρα πολλοί, λόγω της κοινωνικής οργάνωσης σε κάστες, σύμφωνα με την ινδουϊστική θρησκεία, βρίσκονται στο κατώτατο σκαλοπάτι της επιβίωσης μετά κόπων και βασάνων και αυτοί δεν μπορούν βέβαια παρά να προσδοκούν ότι στην επόμενη ζιυή τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Επειδή δε η πίστη τους την πρόοδο τη βλέπει μόνο σαν εξέλιξη πάνω στη Γη, η διδασκαλία του κάρμα και της μετενσάρ- κωοης έχει αποβεί σε μία τεράστια τροχοπέδη στην ανάπτυξη αυτού του έθνους, πράγμα που γίνεται εμφανές σε οποιονδήποτε στοχαστεί λίγο με ανοικτή και κριτική στάση για την κατάσταση του ινδικού λαού. Εάν οι υποστηρικτές αυτής της διδασκαλίας είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν για λίγο μια ματιά στις ανώτερες βαθμίδες των άλλων κόσμων και να τις συγκρίνουν με το σκοτάδι που επικρατεί, εν αντιθέσει στη Γη, θα αποκτούσαν μία άλλη άποψη και σχέση με τον πλανήτη μας. Υπάρχει ένα σχετικό σημείο στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» του Λόρμπερ, τόμος V136,7, όπου λέει κατά λέξη ο Κύριος: «Υπάρχουν οτον άλλο κόσμο κάποιες πολύ κακές ψυχές που κανείς μπορεί ανεπιφύλακτα να τις ονομάσει διαβολικές. Τούτες οι ψυχές περνούν δέκα χιλιάδες φορές χειρότερα στο υπερπέραν από ό,τι περνά σε αυτή εδώ τη Γη ο πιο φτωχός και κατατρεγμένος ζητιάνος. Αλλά από όλες αυτές τις ψυχές που ο αριθμός τους μέχρι τώρα μπορεί να υπολογιστεί γύρω στα δέκα δισεκατομμύρια, δεν υπάρχει ούτε μία που θα ’θελε να επαναλάβει την πορεία που έκανε με σάρκα σε αυτή τη Γη. Εάν όμως οι πιο ελεεινοί των ελεεινών δεν θέλουν ποτέ πια να πατήσουν το πόδι τους εδώ, πόσο λιγότερο τότε εκείνοι που στον άλλο κόσμο είναι ευτυχισμένοι!»
Και για το ίδιο θέμα λέγεται στην Ντούντε: «Ουδέποτε πρόκειται ένα ον που βρίσκεται ακόμη στο στάδιο του σκότους να θελήσει να επιστρέφει στη Γη για να επανορθώσει τα λάθη που έκανε όσο ζούσε και να ξαναζήσει τη ζωή του σύμφωνα με το τι ήταν ο πραγματικός σκοπός της... Όταν μια ψυχή όμως φτάσει πια στο επίπεδο εκείνο όπου μπορεί να δέχεται φως και δύναμη, δεν αποζητά να επιστρέφει πια στη Γη, εκτός εάν έχει να εκτελέσει εκεί μία αποστολή που απαιτεί την μετενσάρκωση μιας φωτεινής οντότητας».
Επομένως είναι επίσης λανθασμένη η άποψη άτι η διδασκαλία της μετενσάρκωσης δικαιολογείται απά τις επιταγές μιας εξισορροπιστικής δικαιοσύνης, πράγμα που αναλύθηκε διεξοδικά στο προηγούμενο κεφάλαιο για το κάρμα*.
Είναι βέβαια αλήθεια άτι πάρα πολλοί χριστιανοί, παρά την πίστη τους στον Ιησού Χριστό ως σωτήρα, δεν περνούν απευθείας στον παράδεισο φεύγοντας απά τη Γη, γιατί φέρουν ακάμη πολλά εγκώσμια ή υλιστικά στοιχεία. Αλλά είναι λάθος να πιστεύεται ότι η Γη είναι ο μοναδικάς τόπος για την πνευματοποίηση των ψυχών
των ανθρώπων. Γιατί στη Γη επιτρέπεται μία μόνο ενσάρκωση σε κάθε λυτρωτική περίοδο**, εκτός απά τις λίγες εξαιρέσεις που είναι συνδεδεμένες με μία ειδική αποστολή. Ο πλανήτης μας έχει ασφαλώς μία ιδιαίτερη σημασία απά την άποψη άτι είναι ο μόνος τόπος όπου είναι δυνατή η κατάκτηση της υιοθεσίας απά τον Θεό,
ακριβώς επειδή εδώ είναι η έδρα του παράγοντα του κακού, του Σατανά· και δοθέντος ότι τα πράγματα εδώ είναι πιο δύσκολα για την πνευματοποίηση, γι’ αυτά και το τρόπαιο είναι το ύψιστο δυνατά για ένα δημιουργημένο ον, να αποκτήσει δηλαδή άμεσα τον Θεό ως πατέρα.
Ωστόσο το σύμπαν με τους αμέτρητους ήλιους και πλανήτες, προσφέρει άπειρες δυνατότητες εξέλιξης και πνευματοποίησης σε μέρη, όπου η εξέλιξη μπορεί να προωθηθεί πολύ πιο εύκολα και ακίνδυνα από ό,τι στη Γη, όπου η δύναμη του κακού είναι πιο μεγάλη.
Και ας θυμηθούμε τη ρήση του Χριστού: «Ο οίκος του Πατρός μου έχει πολλά διαμερίσματα».
Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι εκτός Γης δεν μπορεί να κατακτηθεί το υπέρτατο, η πατρότητα του Θεού. Σε ένα άλλο κείμενο της Μπέρτα Ντοΰντε λέγεται για τους κίνδυνους που ενέχονται στη διδασκαλία της μετενσάρκωσης:
«Η διδασκαλία της μετενσάρκωσης είναι πάντα επιζήμια για τους
ανθρώπους, για το λόγο ότι εφόσον τους χαρακτηρίζει μία ορισμένη χλιαρότητα θα παρηγορούνται με αυτήν ή θα ψάχνουν εκεί για δικαιολογίες, με την ιδέα ότι μπορούν να αναπληρώσουν κάποια μέρα όλες τις ελλείψεις τους. Μία τέτοια διδασκαλία δεν πρόκειται ποτέ να αποόειχθεί ωφέλιμη, δεδομένου ότι μόνο η ακαταπόνητη
άσκηση του εαυτού μπορεί να εξασφαλίσει την επιτυχία, ούτως ώστε να μπορούν μια μέρα να μείνουν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους κρίνοντάς την αναδρομικά · αντίθετα η διδασκαλία της μετενσάρκωσης αφήνει πάντα ένα παραθυράκι ανοικτό που εξυπηρετεί όσους έχουν αδύνατη θέληση, τους αμελείς και τους χλιαρούς!»
«ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ»
Αρ. 8495 13-5-1963
Διασαφηνίσεις σχετικά με τη μετενσάρκωση
Είναι εντελώς λαθεμένη η υπόθεση ότι ο άνθρωπος επιστρέφει στη Γη ξανά προκειμένου να πληρώσει για τις προηγούμενες αμαρτίες του, μολονότι όντως ο νόμος της θεϊκής δικαιοσύνης απαιτεί την εξιλέωση για όλα τα αμαρτήματα.
Όμως για Μένα υπάρχουν πραγματικά πολλές δυνατότητες, έτσι ώστε κάποτε να εξαλειφθεί κάθε ενοχή και να μπορεί να γίνει πάλι δεκτή η κάθε οντότητα στο βασίλειο του φωτός και της μακαριότητας, από το οποίο μένει αποκλεισμένη όσο βρίσκεται σε αυτή την ένοχη κατάσταση οφειλής απέναντι στον Νόμο.
Το βασίλειο του άλλου κόσμου στο οποίο εισέρχεται η ψυχή μετά το θάνατο του σώματός της είναι ανάλογο με το επίπεδο της ωριμότητάς της. Κατά συνέπεια είναι δυνατό να βρεθεί τόσο στο πιο βαθύ σκοτάδι όσο και στο πιο λαμπρό φως και αντίστοιχα επομένως μπορεί η μοίρα της να είναι βασανιστική ή και μεγαλειώδης.
Και είναι απερίγραπτα τόσο τα βασανιστήρια όσο και τα μεγαλεία, τα οποία δεν είναι εφικτό να περιγραφούν σε σας τους ανθρώπους. Έτσι μπορεί να είναι τρομερή η μοίρα των αλύτρωτων ψυχών, καθώς η ψυχή συχνά υποφέροντας σε απερίγραπτο βαθμό για την ενοχή της ή και από την επίγνωση των αμαρτιών της, αποπληρώνει με αυτό το μαρτύριο ένα μεγάλο μέρος της ενοχής της. Αυτή η βασανιστική κατάσταση μπορεί να διαρκεί για ένα άπειρα μεγάλο χρονικό διάστημα, αν η ψυχή παραμείνει αβελτίωτη, αν δεν ακολουθήσει τις νουθεσίες των πνευματικών οδηγών, οι οποίοι θέλουν να τη βοηθήσουν να βγει από αυτή την αθλιότητα. Γιατί δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο του φωτός, αν δεν έχουν πρώτα εξιλεωθεί οι αμαρτίες που τελέστηκαν επί γης.
Επειδή όμως το αρχικό αμάρτημα της πτώσης του από τον Θεό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπληρωθεί από τον ίδιο, θα πρέπει ο άνθρωπος επί γης ή η ψυχή του στον άλλο κόσμο να βρει αμετάκλητα το δρόμο προς τον Ιησού Χριστό, γιατί μόνο Αυτός μπορεί να την ελευθερώσει από αυτό το αμάρτημα, για το οποίο πέθανε στο σταυρό.
Χωρίς τον Ιησού Χριστό η ψυχή δεν απαλλάσσεται ποτέ από την ενοχή της, ακόμη και αν βασανίζεται για μεγάλο διά-στημα στο σκοτάδι στον άλλο κόσμο. Πρέπει λοιπόν να επικαλεστεί τον Ιησού για ευσπλαχνία και για άφεση των αμαρ-τιών της, οι δε πνευματικοί της βοηθοί θα προσπαθούν διαρκώς να την παρακινήσουν να αναζητήσει λύτρωση σε Εκείνον, ο Οποίος πρόσφερε τη ζωή Του για αυτό το αμάρτημα.
Αν λοιπόν αυτή παραδοθεί σε Εκείνον τότε θα παραγραφεί τόσο το αρχικό αμάρτημα της αποστασίας από τον Θεό, όσο και το χρέος των αμαρτιών με τις οποίες αυτή φορτώθηκε κατά την επίγεια ζωή. Τότε αυτή θα είναι ελεύθερη από όλες τις αμαρτίες και χάρη στο αίμα του Ιησού θα γίνει δεκτή στο βασίλειο του φωτός και της μακαριότητας. Αν ωστόσο η ψυχή είναι τόσο πορωμένη ώστε να μην στρέφεται σε Εκείνον, παρόλες τις συστάσεις των όντων του φωτός που επιθυμούν να τη βοηθήσουν, τότε βυθίζεται ολοένα πιο χαμηλά, τα δε βάσανά της είναι ανυπολόγιστα. Εάν μάλιστα δεν καταφέρει να ανέλθει από την κόλαση, πράγμα το οποίο είναι ακόμη εφικτό με τη βοήθεια των όντων του φωτός, τότε θα πρέπει πάλι να βαδίσει το δρόμο της ενσωμάτωσης μέσα στα υλικά δημιουργήματα έτσι ώστε να φτάσει κάποτε στον τελικό προορισμό.
Αυτή όμως η επιστροφή στη Γη ως φυλάκιση μέσα στην ύλη δεν είναι η μετενσάρκωση της ψυχής όπως υποθέτετε εσείς οι άνθρωποι. Άλλωστε κάθε άλλο παρά επιθυμητή είναι, αφού πρόκειται πάλι για μια απεριόριστα μακρά βασανιστική κατάσταση για την ψυχή που είναι διαλυμένη σε μικρότατα μόρια, ωσότου φτάσει πάλι στο στάδιο του ανθρώπου.
Ένα πράγμα πρέπει να σας επαναλαμβάνεται διαρκώς και αυτό είναι ότι ποτέ δεν θα ελευθερωθείτε από τα αμαρτήματά σας χωρίς τον Ιησού Χριστό. Για αυτόν τον λόγο είναι τόσο σημαντικό το λυτρωτικό έργο του Ιησού, γιατί μόνο Αυτός εί-ναι η πύλη για το βασίλειο το φωτός. Διότι ακόμη και αν στο πνευματικό βασίλειο πληρώσετε με βάσανα τις αμαρτίες που φορτώσατε στους εαυτούς σας κατά την επίγεια ζωή σας, ού-τε και τότε μπορείτε να εισέλθετε στο βασίλειο του φωτός εάν δεν απαλλαχθείτε από το αρχικό σας αμάρτημα της αποστασίας από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού.
Εκτός αυτού δεν θα σας ωφελούσε σε τίποτα μια ακόμη επίγεια ζωή, στην οποία και πάλι θα φορτωνόσασταν νέα αμαρτήματα. Άρα προέχει να βρείτε τον Ιησού Χριστό, τον Οποίο όμως μπορείτε να βρείτε και στον άλλο κόσμο και συνεπώς δεν χρειάζεται να επιστρέψετε πάλι στη Γη.
Επανειλημμένα σας εφιστώ την προσοχή σχετικά με αυτή την εσφαλμένη διδασκαλία. Διότι με αυτό υποτιμάτε επίσης το λυτρωτικό έργο, γιατί θέλετε να κάνετε τους συνανθρώπους σας να πιστέψουν ότι είστε ικανοί να ξεπληρώσετε οι ίδιοι τα αμαρτήματά σας και γι’ αυτό παρέρχεστε τον Ιησού. Όμως στην πραγματικότητα χωρίς Αυτόν δεν θα μπορέσετε ποτέ να εξιλεωθείτε για το αρχικό σας αμάρτημα, το οποίο δεν μπορεί να παραγραφεί ακόμη και με τα πιο υπέρογκα βάσανα πάνω στη Γη ή στον άλλο κόσμο.
Συνειδητοποιείστε πόσο σημαντικό είναι το ότι πρέπει να βαδίσετε το δρόμο για το σταυρό και μην αυταπατάσθε με εσφαλμένες ελπίδες, με τις οποίες απλά παρατείνετε την αλύτρωτη κατάστασή σας και βασανίζεστε για απεριόριστο χρονικό διάστημα στο σκοτάδι. Διότι μόνο ο Ιησούς είναι το φως, το οποίο κατήλθε στη Γη φέρνοντάς σας τη σωτηρία από την αμαρτία και το θάνατο, αρκεί απλώς να απευθυνθείτε σε Αυτόν οικειοθελώς για συγχώρεση της ενοχής σας και να μην βασιστείτε στο ότι σε άλλες επίγειες ζωές θα μπορέσετε να απαλλαγείτε οι ίδιοι από το βάρος της. Αν το κάνετε αυτό, απλώς θα παρατείνετε την κατάσταση του σκοταδιού και του πόνου, γιατί χωρίς τον Ιησού Χριστό και το λυτρωτικό Του έργο δεν θα φτάσετε ποτέ στους αιώνες στο φως, στην ελευθερία και στη μακαριότητα, χωρίς τον Ιησού Χριστό δεν μπορείτε να απελευθερωθείτε από την ενοχή σας.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ
Αρ. 4758 11-10-49
«… Ένα άτομο που αφήνοντας την επίγεια ζωή είναι ακόμη τόσο ατελές ώστε βρίσκεται σε βαθύτατο σκοτάδι, παραμένει κοντά στη Γη, όμως ως επί το πλείστον χωρίς να έχει συνείδηση ότι έχει χάσει τη σωματική ζωή του. Ο πόθος του για γήινα υλικά αγαθά είναι πανίσχυρος, ωστόσο, πραγματικά δεν θα ήταν δείγμα ούτε σοφίας ούτε αγάπης να του επιτραπεί να επιστρέψει πάλι στη Γη.
Γιατί δεν θα προσπαθούσε με τη θέλησή του να ανέβει ψηλότερα καθώς πρέπει πρωτίστως να υπερβεί τον πόθο για την ύλη.
Αυτό όμως επί γης είναι πολύ δυσκολότερο από όσο στο πνευματικό βασίλειο. Γιατί εκεί το ον μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η ύλη δεν έχει πραγματική υπόσταση. Έτσι το να αποδεσμευτεί από την ύλη μπορεί να σημάνει ήδη την αρχή της ανόδου προς τα ύψη…».