Στους ουρανούς υπάρχουν τρεις βαθμίδες, που στα γραπτά της νέας αποκάλυψης ονομάζονται: ο ουρανός της σοφίας, ο ουρανός της σοφίας που προέρχεται από την έμπρακτη αγάπη και ο ύψιστος ουρανός της αγάπης.
«Αν ένας άνθρωπος ακούει το Λόγο Μου και τον δέχεται στα βάθη της καρδιάς του, όπου αυτός γίνεται ζωντανά κατανοητός, είναι σαν ένας καλός αγρός, όπου πέφτει ο σπόρος και ανάλογα με τη θέληση και τη δύναμη του ανθρώπου αποφέρει άλλοτε εκατοντοπλάσια, άλλοτε εξηκονταπλάσια κι άλλοτε τριακονταπλάσια σοδειά καλών έργων. Εκατονταπλάσια είναι για όποιον κάνει το πάντα για Μένα, εξηκονταπλάσια για όποιον κάνει πολλά για Μένα και τριακονταπλάσια για όποιον κάνει αρκετά για Μένα. Επίσης, όμως, και οι ουρανοί του βασιλείου Μου είναι τρεις: ο ανώτατος για την εκατονταπλάσια σοδειά, ο κατώτερος για την εξηκονταπλάσια και ο κατώτατος για την τριακονταπλάσια.»
Στον κατώτατο ουρανό ή ουρανό της σοφίας πηγαίνουν οι ψυχές που έχουν φθάσει στην πρώτη βαθμίδα τελειοποίησης, στην οποία το νοητικό-γνωστικό στοιχείο, η καθαρή πίστη, κυριαρχεί ακόμη περισσότερο από την ουράνια αγάπη κι ευσπλαχνία, (που υπάρχουν μεν, αλλά ακόμη δεν είναι πολύ δυνατές).
Ο Χριστός λέει γι’ αυτήν την πρώτη βαθμίδα: «Όποιος μπορεί να νικήσει όλα τα κακά πάθη της σάρκας του μέσω της σταθερής και ζωντανής πίστης, της αγάπης για τον Θεό και τον πλησίον και της ακλόνητης ελπίδας (για μια αιώνια και μακάρια ζωή), και επομένως να γίνει απόλυτος κύριος του εαυτού του, περνάει στην πρώτη βαθμίδα της αληθινής εσωτερικής τελείωσης, παρ’ όλο που δεν θα λείψουν κι εκεί αρκετοί πειρασμοί που θα ερεθίσουν την ψυχή να διαπράξει τη μία ή την άλλη ελαφρά αμαρτία.»
Οι κάτοικοι του ουρανού της σοφίας, είναι λοιπόν, χάρη στη γνώση που τους παρέχει η πίστη τους, ηθικά αγνοί και έχουν αυτοκυριαρχία. Όμως στους συχνά πουριτανούς αυτούς “δίκαιους της πίστης» λείπει ακόμη η αληθινή αγάπη και ευσπλαγχνία. Ωστόσο, στους αιθερικούς κόσμους όπου κατοικούν, επικρατεί η πιο μεγάλη λαμπρότητα και ομορφιά. Υπάρχουν τοπία, ανάκτορα και ναοί απερίγραπτης μεγαλοπρέπειας και ομορφιάς και οι ψυχές αυτές βρίσκονται σε μακαριότητα ανάλογη με το βαθμό τελειότητας όπου έχουν φθάσει και η οποία εκφράζεται ως ευρεία γνώση και σοφία.
Στη δεύτερη ουράνια σφαίρα, που ονομάζεται ουρανός της Σοφίας μέσα από την Αγάπη, φθάνουν εκείνες οι ψυχές, που θέλουν ολόψυχα να κάνουν μοναδικό αντικείμενο των επιδιώξεων τους και της ζωής τους την αγάπη για το Δημιουργό. Αυτός ο δεύτερος βαθμός τελείωσης στο Λόρμπερ χαρακτηρίζεται με τα λόγια:
«Αν ένας άνθρωπος καταφέρει (εδώ ή στον άλλο κόσμο) να συμμαχήσει με τις αισθήσεις του έτσι, ώστε εκείνες ν’ απομακρυνθούν από κάθε γήινο πειρασμό και να στραφούν αποκλειστικά στο πνεύμα, αυτό ήδη είναι ένα σίγουρο και φωτεινό σημάδι ότι το εσωτερικό πνεύμα το προερχόμενο από τον Θεό έχει διαποτίσει εντελώς την ψυχή του. Στη δεύτερη βαθμίδα τελείωσης, ο άνθρωπος αποκτά επίσης τη δύναμη και την ελευθερία να δρα σύμφωνα με τη θεία θέληση, αφού η ψυχή του είναι γεμάτη μ’ αυτήν, κι έτσι να μην μπορεί πια να διαπράξει αμάρτημα, εφ’ όσον όλες οι πράξεις του κατευθύνονται από την αληθινή σοφία που προέρχεται από τον Θεό.»
Στην περίπτωση αυτή, και η μακαριότητα ενός τέτοιου κατοίκου του ουρανού αυξάνεται ανάλογα. Δεν έγκειται πια, όπως στον ουρανό της σοφίας, κυρίως στη γνώση, αλλά στο πεδίο της δράσης. «Συνίσταται στο ότι η ψυχή τώρα διαθέτει πραγματικά θεία δημιουργική δύναμη και με θεία σοφία μπορεί να κάνει όλα όσα κάνει ο Θεός.»
Οι πνευματικοί κόσμοι, όπου κατοικούν αυτές οι ψυχές, στις αιθερικές σφαίρες του δεύτερου ουρανού, είναι εξαιρετικά απλοί κι απέριττοι, ακριβώς όμως γι’ αυτό είναι πολύ γοητευτικοί και ζεστοί. Στο βιβλίο «Ο Πνευματικός Ήλιος» η σφαίρα αυτή παρομοιάζεται με μία ατέλειωτη και όμορφη έκταση γεμάτη λόφους, με κατοικίες παρόμοιες με τα μικρά χαριτωμένα σπιτάκια των Ελβετικών Αλπεων.
Οι κάτοικοι αυτής της σφαίρας δεν ασχολούνται πια με το να κατασκευάσουν για τον εαυτό τους ένα μεγάλο και ωραίο τόπο κατοικίας και να διερευνούν νοητικά τα δημιουργήματα του Θεού. Η ζωή τους κατευθύνεται όλο και περισσότερο στα έργα αγάπης, δηλαδή στη συμμετοχή τους στο μεγάλο έργο της λύτρωσης των ψυχών, που ακόμη είναι δέσμιες της ύλης. Πρόκειται για σκληρή εργασία, και οι περιηγητές του ουρανού στο βιβλίο που αναφέραμε, την βλέπουν να υποδηλώνεται κατ’ αναλογίαν σε διάφορα γεωργικά εργαλεία που υπάρχουν στα αλπικά σπιτάκια. Όμως, μόνο χάρη στην τελείως ταπεινή και γεμάτη αυταπάρνηση δραστηριότητα μπορεί να συμβεί να έλθει στη σφαίρα αυτή, κάποτε και με συγκεκριμένη μορφή, ο ίδιος ο Πατέρας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού για να επισκεφτεί τις ψυχές που τον ζητάνε πιο θερμά και να οδηγήσει εκείνες που έφθασαν στην ωρίμανση μαζί του στην ανώτατη ουράνια σφαίρα.
Στην ανώτατη και μακαριότατη σφαίρα φθάνουν τα όντα που κατέχουν τον τρίτο και ανώτατο βαθμό εσωτερικής τελείωσης.
«Στον βαθμό αυτό ο τέλειος άνθρωπος, ξέροντας καλά ότι τώρα ως κύριος της φύσης μπορεί να κάνει αναμάρτητα ό, τι θέλει, παρ’ όλ’ αυτό συγκρατεί ταπεινά τη βούληση και τη δύναμη του και εξ αιτίας της αγνής αγάπης του για τον Θεό δεν κάνει τίποτα, πριν του δώσει ο Θεός την εντολή γι’ αυτό. Άλλωστε, κι αυτό είναι για τον τέλειο κύριο της φύσης ένα δύσκολο καθήκον, γιατί μέσα στην τέλεια σοφία του αναγνωρίζει ότι σύμφωνα με τη δική του θέληση μπορεί μόνο ορθές πράξεις να κάνει, αφού η βούληση του πηγάζει από τον Θεό. Όμως, ένα πνεύμα που σκέφτεται βαθύτερα, βλέπει επίσης ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη δική του, ξεχωριστή βούληση την προερχόμενη από τον Θεό και στην άπειρη και καθολική βούληση του ίδιου του Θεού. Γι’ αυτό και θέτει τη δική του ξεχωριστή βούληση απόλυτα στην υπηρεσία της καθολικής θείας βούλησης και κάνει κάτι με τις δικές του δυνάμεις μόνον όταν καλείται σ’ αυτό άμεσα από τη μοναδική θεία βούληση.
Όποιος δρα κατά τέτοιον τρόπο, έχει φθάσει εσωτερικά στην ύψιστη τελείωση του τρίτου βαθμού. Είναι απόλυτα ένα με τον Θεό και, όπως ο Θεός, κατέχει την ανώτατη εξουσία πάνω σε όλα στον ουρανό και στη γη, και κανείς δεν μπορεί να του την αφαιρέσει αιώνια.»
Η άπειρη και ύψιστη μακαριότητα μίας τέτοιας τέλειας ψυχής συνίσταται στο ότι αυτή έχει διαρκώς κοντά της τον Θεό, το μοναδικό δημιουργό και κύριο του απείρου, στη μορφή του Ιησού, ως τον καλύτερο της φίλο, μπορεί να τον αγαπά ως τον ουράνιο πατέρα της πάνω απ’ όλα και απεριόριστα και μπορεί επίσης μαζί του να βλέπει ανά πάσα στιγμή όλη την πνευματική και υλική δημιουργία. Τελικά βρίσκεται έτσι ενωμένη με τον Θεό μέσω της αγάπης, μέσα στην πληρέστερη θεία ελευθερία.
«ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»
«Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»