«Όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα να φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Γιατί η κτίση υποτάχτηκε κι αυτή στη φθορά, όχι επειδή το ήθελε, αλλά επειδή έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Έχει όμως την ελπίδα ότι και αυτή ακόμη η κτίση θα απελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς και θα μετάσχει στην ελευθερία που θα απολαμβάνουν τα παιδιά του Θεού όταν θα φθάσουν στην κατάσταση της δόξας. Γιατί ξέρουμε ότι ως και τώρα η κτίση στενάζει και κραυγάζει από τις ωδίνες του τοκετού».

Προς Ρωμαίους 8, 19-22

«Το κάθε ορατό και αισθητό για τον άνθρωπο δημιούργημα είναι ένα καταδικασμένο πνευματικό και έχει τον προ-ορισμό, αφού περάσει από μια μακριά αλυσίδα κάθε λογής εξωτερικών μορφών, να φθάσει τελικά σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή. Αυτές οι μορφές ή φόρμες αρχίζουν ήδη με τα πετρώματα. Διανύοντας το ορυκτό βασίλειο φθάνουν στο φυτικό, μετά μέσα από όλο το φυτικό στο βασίλειο των ζώων, και μέσα από το ζωικό καταλήγουν στον άνθρωπο και είναι σαν δοχεία που δέχονται τη ζωή που έρχεται από τον Θεό».

Γιάκομπ Λόρμπερ «Το Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη»

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

Τα περιεχόμενα της Νέας Αποκάλυψης

Ένα μεγάλο τμήμα της λεγόμενης Νέας Αποκάλυψης, με κύριους εκπροσώπους τον Ιάκωβο Λόρμπερ και την Μπέρτα Ντούντε ασχολείται με την πνευματική πρωταρχική Δημιουργία, η οποία προηγήθηκε της Δημιουρ­γίας του Κόσμου, τη Δημιουργία δηλαδή μυριάδων πνευμα­τικών όντων από τα οποία μια μερίδα αποστάτησε υπό την καθοδήγηση του Εωσφόρου. Ακολούθησε η υλική Δημιουρ­γία, για να μπορέσουν να σωθούν τα πνεύματα που είχαν αποστατήσει. Σύμφωνα με το μεγαλόπνευστο Σχέδιο του Θε­ού, οι εωσφορικοί σπινθήρες ζωής αυτών των πνευμάτων που σιγά-σιγά απελευθε­ρώνονται, οδηγούνται σταδιακά, δηλαδή σε εξελικτική μορ­φή, μέσα από το ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο στον τε­λικό τους στόχο, τον άνθρωπο. Στη Νέα Αποκάλυψη, αυτή η διαδικασία σχολιάζεται μεταξύ άλλων ως εξής: «Αυτός ο υ­πέρογκος αριθμός από αποστατημένα πνεύματα που έπεσαν μαζί με τον Εωσφόρο και στη συνέχεια, ως φορείς της ύλης, φυλακίσθηκαν μέσα της, όλα μαζί απαρτίζουν και στοιχειοθετούν τη Δημιουργία σε όλους τους Κόσμους, αντίστοιχα με το πνευματικό τους περιεχόμενο».
«Ήσασταν πνεύμα και θα γίνετε πάλι πνεύμα». Η υλική Δημιουργία δηλαδή ερμηνεύεται εναργέστατα σαν το πεδίο που δημιούργησε η θεϊκή αγάπη και φιλευσπλαχνία για να φτάσουμε στη λύτρωση.

Η επιστροφή όλων των ανθρώπων στον ουράνιο Πατέρα περιγράφεται στο Ευαγγέλιο μεταφορικά στην παραβολή του απωλολότος υιού: «Ο χαμένος γιος», λέγεται κατά λέξη στη Νέα Αποκάλυψη, «βρίσκεται κιόλας στο δρόμο του γυρι­σμού, αλλά θα χρειαστεί ακόμα ατέλειωτο διάστημα μέχρι να φθάσει εντελώς (σ.σ. δηλαδή όλοι οι άνθρωποι), στο παλιό πατρικό του σπίτι».

«Ο άνθρωπος είναι το πιο τέλειο απ’ τα αμέτρητα και ποι­κιλόμορφα πλάσματα. Είναι η αποκορύφωση της θεϊκής Αγά­πης και Σοφίας και προορισμένος να γίνει και ο ίδιος Θεός» (Μ. Ευ. Ζ΄, 141, 6). Γι’ αυτό ρωτούσε ο Ιησούς τους Ιουδαίους: «Δεν το ξέρετε ότι είσαστε (εν δυνάμει, σ.σ.) Θεοί;» «Τώρα είσαστε σαν τα έμβρυα στην κοιλιά της μάνας τους», λέει σχετικά η Νέα Αποκάλυψη (Μ. Ευ. Γ΄, 180, 8).

«Η αλήθεια είναι ότι ένα πνεύμα, όσο τέλειο και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φθάσει τον Θεό στην απέραντη πληρότητά του» (Μ. Ευ. Γ΄, 3, 2).

Τον τρίτο μ.Χ. αιώνα, ο Ωριγένης, ο μεγαλύτερος γνώστης της Βίβλου όλων των εποχών, υποστήριξε την αρχή της απο­κατάστασης, της επιστροφής δηλαδή όλων των όντων. Σύμφωνα μ’ αυτή τη διδασκαλία, η ψυχή εγκαταλείπει το κα­θαρτήριο και οι καταδίκες δεν κρατούν αιώνια. «Θα φθάσου­με στην τελείωση», γράφει ο Ωριγένης, «όταν όλες οι ψυχές κάποτε βρουν τη λύτρωση και γίνουν άγγελοι. Όλη η Πλάση επιστρέφει στο Θεό. Η θέληση για σωτηρία που διαπερνά όλο το σύμπαν, είναι μία αποκάλυψη του πολυεύσπλαχνου Θεού». «Το πνεύμα πέφτοντας έγινε ψυχή και η ψυχή, εξασκούμενη στις αρετές, θα γίνει πάλι πνεύμα» (Κατά Κέλσου 98-99).

Τη διδασκαλία ότι οι άνθρωποι είναι πεσόντα πνεύματα και ότι μια μέρα θα επιστρέψουν όλοι στο Θεό χάρη στην Αγάπη του για τα πλάσματά του, μετά από μια ατέλειωτα μακριά και περίπλοκη περιπλάνηση μέσα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, δεν τη συναντάμε μόνο στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και στο χριστιανικό μυστικισμό αλλά και στο μυστικισμό άλλων θρησκειών.

Μεταξύ άλλων βρίσκεται στον παρσισμό, που δεν δέχεται ότι η κόλαση είναι αιώνια, το ίδιο και στον ισλαμικό μυστι­κισμό, στους γνωστούς μας σούφις.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Ο Άγνωστος Προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ»

εκδ. Πύρινος Κόσμος

Όπως γνωρίζουμε από το αποκαλυπτικό έργο του Γιάκομπ Λόρμπερ, ο άνθρωπος ήταν αρχικά ένας άγγελος, ένα αρχέγονο πνεύμα το οποίο επαναστάτησε κάποτε ενάντια στον Θεό.

Ο Θεός όμως κατέστρωσε ένα σχέδιο για να του δώσει τη δυνατότητα να επιστρέψει κοντά Του. Διέλυσε τα έκπτωτα πνεύματα σε αμέτρητα μεμονωμένα μικροσκοπικά μόρια και με βάση αυτά έπλασε την ύλη. Όλα όσα βλέπουμε στην πλάση είναι ύλη, δηλαδή ουσία η οποία συμπυκνώθηκε και πήρε μορφή. Μια τέτοια μορφή επομένως προήλθε από τη συνένωση αμέτρητων πνευματικών ουσιών, πρόκειται δηλαδή για έναν σχηματισμό ο οποίος μπορεί να διαλυθεί εκ νέου στα εξ ων συνετέθη και να ελευθερωθεί πάλι η κάθε χωριστή ουσία, εάν κι όταν το θελήσει ο Θεός.

Οποιαδήποτε υλική μορφή μπορεί να καταστραφεί, μια και η ύλη δεν προορίζεται να διαρκέσει αιώνια, αφού προσφέρει απλά ένα περίβλημα στις πνευματικές ουσίες. Ο προορισμός των τελευταίων είναι να γίνουν ακόμη πνευματικότερες με το να υπηρετήσουν το σκοπό που τους έχει δοθεί και να εξελιχθούν σταδιακά προς την κορυφή της κλίμακας, που είναι το στάδιο του ανθρώπου. Επομένως δεν μπορούν να μείνουν για πάντα κλεισμένες μέσα στα περιβλήματά τους. Άλλωστε και η ίδια η ύλη είναι πνευματική ουσία, μόνο που βρίσκεται ακόμη στο αρχικό στάδιο της εξέλιξής της. Όμως με την αδιάκοπα επαλαμβανόμενη αποσύνθεση και ανασύσταση σε νέες μορφές, καταλήγει τελικά μετά από ένα ασύλληπτα μεγάλο διάστημα να αποτελέσει και η ίδια το πνευματικό που περικλείεται μέσα σε μία μορφή, αλλά τότε βέβαια δεν είναι πια ορατή για το ανθρώπινο μάτι.

Με αυτό τον τρόπο επομένως οι πνευματικές ουσίες ενός πρώην αρχέγονου πνεύματος διατρέχουν ολόκληρη την πλάση, από το ορυκτό στο φυτικό και τελικά στο ζωικό βασίλειο. Άρα οτιδήποτε ορατό είναι ατελές πνευματικό το οποίο βρίσκεται στην αρχή της εξελικτικής κλίμακας. Το αόρατο σε μας πνευματικό που περικλείεται από την ορατή ύλη έχει πλέον περάσει από αυτό το στάδιο και τείνει ήδη προς τον Θεό. Για το λόγο αυτό η καταστροφή ή η διάλυση της υλικής μορφής, δηλαδή η παροδικότητα της ύλης με άλλα λόγια, είναι σύμφωνη με τη θεία θέληση, αφού έτσι μόνο μπορεί να εξελιχθεί το πνευματικό.

Τίποτα δεν είναι χωρίς αιτία και σκοπό στην πλάση, αν και ο άνθρωπος δεν το διακρίνει πάντοτε. Τα πάντα είναι δύναμη που προέρχεται από τον Θεό, δύναμη όμως που διαφέρει ως προς την αποτελεσματικότητά της, δεδομένου ότι βρίσκεται σε διαφορετική εκάστοτε απόσταση από τον Θεό, όπου «απόσταση» ισοδυναμεί με το βαθμό «αντίστασης» απέναντί του. Όλοι οι έκπτωτοι άγγελοι είναι υποχρεωμένοι να διανύσουν αυτή τη διαδρομή μέσω των δημιουργημάτων της πλάσης. Πρόκειται για μια ασύλληπτα μακροχρόνια διαδικασία όπου το έκπτωτο ον μεταμορφώνεται σταδιακά, υποταγμένο αναγκαστικά σε άκαμπτους φυσικούς νόμους, περνώντας μέσα από αδιανόητα μαρτύρια, ώσπου, από το βυθό της αβύσσου που σήμαινε η ατελεύτητη απόσταση από τον Θεό, να ξανανέβει πολύ αργά πάλι ψηλά, πάντοτε κάτω από τη σοφή καθοδήγησή του. Όταν πλέον, ουδεμίας εξαιρουμένης, όλες οι ψυχικές ουσίες ενός πρώην αρχέγονου πνεύματος ολοκληρώσουν αυτό τον κύκλο ωρίμανσης μέσα από τα διάφορα υλικά δημιουργήματα, ξανασμίγουν μεταξύ τους. Και τότε θα έχουν μπροστά τους την τελευταία βαθμίδα της εξέλιξής τους, ως άνθρωπος σε αυτή τη γη.

Ο άνθρωπος πλέον έχει αποστολή να διανύσει τη μικρή απόσταση που τον χωρίζει ακόμη από την πηγή του, από τον Θεό, από τον Οποίο απομακρύνθηκε με ελεύθερη θέληση κάποτε και στον Οποίο οφείλει τώρα να επιστρέψει με την ελεύθερη θέλησή του.

Από αυτή τη βαθύτερη οπτική πρέπει να θεωρούμε την ανθρώπινη υπόσταση. Και τότε θα καταλάβουμε τη σημασία της γήινης ζωής μας, η οποία μας παραχωρήθηκε σαν ένα όχημα για την επιστροφή στον Θεό. Κι όταν φθάσουμε εκεί και ενωθούμε μαζί του, θα κληθούμε –ως παιδιά του πλέον– να δημιουργήσουμε και να δουλέψουμε μαζί του στο μεγάλο έργο του επαναπατρισμού των όντων.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

Εκδ. Πύρινος Κόσμος

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ

Για τον Ωριγένη επίσης ο Θεός είναι πάνω από όλα ο μεγάλος Διδάσκαλος που καθοδηγεί και διαπαιδαγωγεί με κάθε τρόπο τις ψυχές ώστε να επιστρέψουν στην ουράνια πατρίδα τους χωρίς να χάσουν το ελεύθερο αυτεξούσιό τους. Το θείο παιδαγωγικό σχέδιο αφορά τόσο το μεμονωμένο άτομο όσο και ολόκληρο τον κόσμο.

Το μεγάλο θέμα αυτού του οράματος που είναι συνυφασμένο με τη μορφή του Χριστού είναι η παλιννόστηση στον Θεό. Η καθαρτήρια άνοδος της ψυχής δεν τερματίζεται με το θάνα­το, αλλά συνεχίζεται στον άλλο κόσμο. Όταν η ψυχή βελτιωθεί εγκαταλείπει τον τόπο του καθαρμού της και καμία τιμωρία δεν διαρκεί αιώνια. Η τελείωση θα έρθει όταν κάποτε όλες οι ψυχές θα έχουν λυτρωθεί και θα έχουν γίνει άγγελοι, συμπε­ριλαμβανομένου και αυτού ακόμη του διαβόλου, αφού ούτε εκείνος δεν θα παραμείνει επ’ άπειρον Σατανάς. Όλη η πλά­ση θα επιστρέψει στον Θεό καθώς η απέραντη ευσπλαχνία του υπερνικά κάποτε την τελευταία αντίσταση του ανθρώπου.

Το μεγαλειώδες όραμα του Ωριγένη συλλαμβάνει τη σοφία του θεϊκού σχεδίου, σύμφωνα με το οποίο ο Γολγοθάς θα τε­λειώσει μόνο όταν σωθεί κι η τελευταία ψυχή, έστω κι αν χρειασθούν αμέτρητοι αιώνες γι’ αυτό^. το ίδιο θέμα το συνα­ντάμε πάλι στις νέες αποκαλύψεις, κυρίως του Λόρμπερ και της Ντούντε, όπου πλέον όλοι μας μπορούμε να μάθουμε για μερικές από τις πιο απόκρυφες πλευρές του θεϊκού σχεδίου.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ