Μέσω του Λόρμπερ μας αποκαλύφθηκε άτι η περαιτέρω ωρίμανση των ψυχών, που έφυγαν ατελείς από τη γη, συνίσταται αρχικά στον πνευματικό κόσμο σε μια ονειρική εσωτερική πνευματική ζωή, που επηρεάζεται και κατευθύνεται από τις δυνάμεις, που προστατεύουν την ψυχή. Τί συμβαίνει, όμως, με τις έννοιες καθαρτήριο, παράδεισος, κόλαση; Ποια είναι η σημασία των σταθμών αυτών;
Σύμφωνα με τις διδασκαλίες της νέας αποκάλυψης, οι έννοιες αυτές χαρακτηρίζουν πνευματικές αναπτυξιακές βαθμίδες του άλλου κόσμου και όχι συγκεκριμένους τόπους – αν και, πάντοτε υπάρχει μία καθοριστική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη της ψυχής και τον τόπο παραμονής της.
Πώς φτάνει όμως κανείς στον παράδεισο ή στην κόλαση; «Δεν θα πρέπει να φαντάζεστε την κόλαση σαν ένα συγκεκριμένο κάτεργο, στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς, αλλά μόνο σαν μία κατάσταση στην οποία μπορεί να φθάσει ένα ελεύθερο ον συνεπεία των προτιμήσεων και των πράξεων του. Και καθένας που μπορεί να σκεφτεί κάπως ώριμα, εύκολα θα καταλάβει ότι κάθε άνθρωπος ανήκει στην κόλαση για όσο διάστημα δρα σύμφωνα με τις αρχές της. Αυτές οι αρχές, η περηφάνια, ο εγωισμός και η φιλαυτία, είναι αντίθετες με τις ουράνιες αρχές που είναι η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη στο Θεό και η αγάπη για το συνάνθρωπο.
«Μετά το σωματικό θάνατο, θα βγεις με την καρδιά σου στον άπειρο θεϊκό χώρο, κι ανάλογα με το ποιόν της, ο χώρος αυτός θα είναι για σένα κόλαση ή παράδεισος!
Γιατί πουθενά δεν υπάρχει ένας ειδικά δημιουργημένος παράδεισος, ούτε κόλαση, αλλά όλ’ αυτά προέρχονται από την καρδιά του ανθρώπου. Κι έτσι ο κάθε άνθρωπος προετοιμάζει μέσα στην καρδιά του τον παράδεισο ή την κόλαση, ανάλογα με το αν πράττει καλά ή κακά. Θα ζήσει όπως πιστεύει, θέλει και δρά, γιατί από την πίστη θρέφεται η βούληση που οδηγεί στην πράξη.
Ο καθένας, λοιπόν, ας ερευνήσει τις κλίσεις της καρδιάς του. Τότε εύκολα θα διαπιστώσει ποιο πνεύμα την διακατέχει. Αν οι τάσεις αυτές τραβούν την καρδιά και την αγάπη της προς τα εγκόσμια, αν νιώθει την επιθυμία να γίνει μεγάλος και επιφανής, αν η αλαζονική καρδιά αισθάνεται αποστροφή για τη φτωχή ανθρωπότητα και νιώθει μέσα της την τάση να κυριαρχεί πάνω στους άλλους, χωρίς να την έχει ορίσει γι’ αυτόν το ρόλο ο Θεός, τότε μέσα της έχει κιόλας φυτευτεί ο σπόρος του κακού. Κι αν αυτός δεν καταπολεμηθεί και δεν καταστραφεί, τότε είναι φανερό ότι μετά το θάνατο του σώματος δεν επιφυλάσσεται στον άνθρωπο άλλο από την κόλαση.
Αν, όμως, η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη ταπεινοφροσύνη κι αν αυτός αισθάνεται ευτυχισμένος με το να είναι ο ελάχιστος μεταξύ των ανθρώπων, να υπηρετεί τους πάντες αγνοώντας τον εαυτό του από την αγάπη του για τους αδελφούς και τις αδελφές του, να υπακούει τους προϊσταμένους του σε όποιο έργο είναι καλό και ωφέλιμο για τους αδελφούς του, κι αν αγαπάει πάνω απ’ όλα τον Θεό, τότε ο ουράνιος σπόρος μεγαλώνει στην καρδιά του και γίνεται ένας αληθινός, αιώνια ζωντανός παράδεισος. Και ένας άνθρωπος, που κρύβει ήδη έτσι ολόκληρο τον ουρανό στην καρδιά του γεμάτος αληθινή πίστη, αγνή ελπίδα και αγάπη, μετά θάνατον είναι αδύνατον να βρεθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από το ουράνιο θεϊκό βασίλειο, αφού αυτό είναι που βλάσταινε από πολύ καιρό μέσα στην καρδιά του!»
«ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»
«Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»