Η πτώση του Εωσφόρου και η προέλευση της ύλης
Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» του Λόρμπερ διαβάζουμε πως «εκείνη η δη­μιουργική περίοδος όπου ο Θεός άρχισε να φτιάχνει από τις σκέψεις και τις ιδέες του τα πρώτα όντα και να τα καθο­δηγεί πώς να γίνουν ελεύθερα, κράτησε σχεδόν ανυπολόγι­στο χρονικό διάστημα. Πάρα πολλά πράγματα έγιναν σ’ αυτό το ατέλειωτο διάστημα για να διαπλασθεί η ελεύθερη θέλησή τους. Και όμως, στο τέλος αυτής της ασύλληπτα μακριάς πο­ρείας, υπήρξαν κάμποσα πνεύματα που παρόλο που είχαν καταλάβει καλά τους δρόμους που είχε χαράξει ο Θεός για τη διάπλαση τους, δεν ήταν πρόθυμα πια να πορευθούν με τη θέληση τους σ’ αυτούς τους δρόμους. Για ν’ απολαύ­σουν πιο γρήγορα ορισμένα πλεονεκτήματα, κι ας ήταν προ­σωρινά, απομακρύνθηκαν από το δρόμο της Τάξης Του και πήραν το δρόμο του χαμού τους».
Ο πρώτος που πήρε αυτή την ολέθρια στροφή, ήταν ο με­γαλύτερος από τα πρωτόπλαστα πνεύματα, ο ονομαζόμενος «φορέας του φωτός» ή «Εωσφόρος». Σ’ αυτό το ανώτατο αρ­χέγονο πνεύμα, σ’ αυτό το «μεγάλο πεδίο συγκέντρωσης», συγκεντρωνόταν όλο το Φως της Δημιουργίας (η ζωή), που είχε πηγάσει μέχρι τότε από το Θεό. «Μέσα στον κόλπο του έκλει­νε όλα τα όντα που είχαν βγει από μέσα Μου, Στην αγκαλιά του θα ωρίμαζαν ελεύθερα εντελώς, κάτω από τις σταθερές ακτίνες που η χάρη Μου τους έστελνε αδιάκοπα. Εγώ το έ­βλεπα και χαιρόμουν για την ελεύθερη ζωή τους, όπως κι αυτός Με έβλεπε χάρη στο Φως της Αγάπης που του είχα χαρίσει» («Θ.ΟΙΚ.» 3,27).
Πριν ευδοκιμήσει να φτάσει καν ο Εωσφόρος στην ωρι­μότητα, με άλλα λόγια στην «εφηβική» περίοδο αναβρασμού της μεγάλης ζωής του, τη σημαντικότερη και πιο δύσκολη περίοδο της διάπλασης του, άρχισε ν’ αντιτάσσεται στη θεία Τάξη. Αντί να λατρεύει ταπεινά το Δημιουργό και προστάτη του πάνω απ’ όλα και συνάμα να σέβεται όλα τ’ αδέρφια του, παρασύρθηκε σ’ έναν ακραίο αυτοθαυμασμό και εγωκεντρισμό. Στην πτώση του τον ακολούθησαν εκείνα τα διάδοχα πνεύματα που τον υπάκουαν τυφλά, παρασυρμένα από την τάση εγωλατρείας που είχαν.
Όμως ζωή δεν μπορεί να υπάρξει όταν επικρατεί ο ατομι­κισμός, η έλλειψη αλληλεγγύης και η εγωλατρεία. Γι’ αυτό τούτη η στροφή είχε ολέθριες συνέπειες για το μεγάλο φωτεινό πνεύμα και την ακολουθία του. Απομακρυνόμενοι από το Θεό, αποκόπηκαν από μόνοι τους από τα ζωογόνα ρεύματα ενέργειας που πηγάζουν από το Θεό και τρέφουν όλα τα πλάσματα. Οι δυνάμεις τους τούς εγκατέλειψαν, η ύπαρξη τους μαράζωσε και συρρικνώθηκε. Όλη η ζωντάνια τους μεταμορφώθηκε σε μία Θανάσιμη σκλήρυνση και αποσύνθεση. Μ’ αυτό τον τρόπο, από τα ανάλαφρα, διάσπαρτα αιθέρια όντα, προέκυψε η φαινομενικά άψυχη «κοσμική ύλη», οι αρχέγονες νεφέλες ύλης, όπως όταν πέφτει η θερμοκρασία, οι υδρατμοί, που είναι αόρατοι, συμπυκνώνονται και προκύπτουν ορατά στρώματα ομίχλης. Αυτή ήταν μία τρομακτική τροπή για τα απομακρυσμένα πνεύματα, μία φοβερή «θεία δίκη». Αλλά ο Ποιητής των όντων δεν απέρριψε τα πλάσματα του που τον είχαν εγκαταλείψει, γιατί η πατρική του Αγάπη λυπήθηκε τους πεσμένους αγγέλους. Από τις αμέτρητες νεφέλες ύλης που συμπυκνώνονταν όλο και περισσότερο, έφτιαξε ολόκληρη την υλική Κτίση. Με βοηθούς τα πνεύματα που του είχαν μείνει πιστά, έφτιαξε μια νέα Τάξη για να πραγ­ματοποιήσει υψηλούς, αληθινά θεϊκούς στόχους εξέλιξης και Λύτρωσης.

«ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»