Η υπέρτατη ευδαιμονία και μακαριότητα
Οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη μέγιστη δυνατή ευδαιμονία είναι η απόλυτη αυτοτέλεια και η ελεύθερη θέληση, λέει ο Ιησούς στο «Μ.Ε.Ι.». «Πάρε για παράδειγμα έναν υπηρέτη που βρίσκεται σε μία πολύ καλή υπηρεσία. Κοντά στον κύριο του έχει σχεδόν όσα έχει και το αφεντικό του κι απολαμβάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα μ’ εκείνο. Ωστόσο η ευτυχία των δυο διαφέρει. Στην ψυχή του υπηρέτη, λόγω της εξάρτησης του, υπάρχει πάντα κατά βάθος η ανησυχία και η έγνοια μήπως χάσει τη θέση του. Αληθινά ευτυχισμένος είναι μόνο ο κύριος, γιατί μπορεί μεν ν’ αγαπάει πολύ τον υπηρέτη του, αλλά κανονικά δεν θα πρέπει ν’ ανησυχεί μήπως τον εγκαταλείψει και πάει αλλού. Και να του φύγει ένας υπηρέτης, βρίσκει αμέσως άλλους εκατό στη θέση του. Θα έχει πάντα όλα του τα καλά και θα είναι αυτεξούσιος κύριος και κάτοχος στο βιός του. Γι’ αυτό τίποτα δεν σκιάζει την ευτυχία του. Ενώ η ευτυχία του υπηρέτη του είναι έρμαιο της τύχης και μπορεί να εξατμισθεί ανά πάσα στιγμή. Το ίδιο συμβαίνει και στο δικό Μου βασίλειο: όσο εξαρτάσθε από Εμένα, επειδή είμαι Εγώ ο Κύριος σε όλη τη Ζωή και σε όλο το Φως, για να σας δίνει ανελλιπώς κι από τα δυο, δεν είσαστε παρά σκλάβοι και υπηρέτες Μου. Αλλά γι’ αυτό ήρθα τώρα Εγώ ο Ίδιος στη γη που αναθρέφει τα αληθινά παιδιά Μου, για να σας κάνω εντελώς ανεξάρτητους κι ευτυχισμένους ανθρώπους».
Όταν η ψυχή φθάσει στο σημείο να κυριευθεί από το πνεύμα με το οποίο είναι εμβολιασμένη, αποκτάει ταυτόχρονα πλήρη επίγνωση, διαυγέστατη ενόραση, καθώς και την ανάμνηση του πώς ήταν και πώς έγινε στην εξέλιξη της. Μια τέτοια ψυχή διαπερνάει μέχρι το βάθος με το διαυγές βλέμμα της τούτη τη γη, όπως και όλους τους άλλους πλανήτες. Γι’ αυτό μπορεί να απολαύσει με τα μάτια της την καταπληκτική διαρρύθμιση και την ανείπωτη ομορφιά τους. Τότε η αγαλλίαση της για την Αγάπη, τη Σοφία και την Παντοδυναμία του μοναδικού Θεού που βλέπει ολόγυρα μπροστά της, δεν περιγράφεται με λόγια.
Ωστόσο, η ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία για τη φτασμένη ψυχή είναι δίχως άλλο το ότι μπορεί να έχει αδιάκοπα στο πλάι της τον αποκλειστικό Κύριο και Ποιητή του σύμπαντος, σαν τον καλύτερο φίλο στη ζωή της, και να Τον λατρεύει απέραντα.
Αλλά η πιο μεγάλη ευτυχία για την τέλεια ψυχή, είναι το ότι ζει μέσα στην απεριόριστη ελευθερία που έχει κι ο Θεός, αφού χάρη στην αγάπη έχει ενωθεί ολότελα μαζί Του («Μ.Ε.Ι.», 7. 66).
«ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ»
ΚΑΙ «ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ»