Είναι φανερό ότι ο τρόπος επίσης που βιώνει μια ψυχή τον αποχωρισμό της από το σώμα, είναι πάντα διαφορετικός, ανάλογα προς τα που στρέφονται οι προτιμήσεις της, στα εγκόσμια ή στα πνευματικά πράγματα.
Μια ώριμη ψυχή προφανώς θα αντιμετωπίσει τη διάλυση του σώματος εν όψει του περάσματος στη σφαίρα της αιωνιότητας με αισιοδοξία, δείχνοντας καρτερία και εμπιστοσύνη απέναντι στις πιθανές ταλαιπωρίες του σώματος. Μια υλιστική ψυχή αντίθετα θα περιμένει σε γενικές γραμμές με αγωνία την ώρα του θανάτου. Τις δε κακοπάθειες του σώματος που της επιβάλλονται για να τη βοηθήσουν να απεξαρτηθεί από τον κόσμο της ύλης, θα τις αντιμετωπίζει με φόβο, ανημπόρια ή μεμψιμοιρία.
«Εάν θα ζήσεις έτσι ώστε η ψυχή σου να αναγεννηθεί πλήρως μέσα στο πνεύμα της», λέει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» ο Ιησούς, «τότε το πνεύμα σου θα απαλλαχθεί σύντομα και με ευκολία από όλα τα ακάθαρτα στοιχεία που παραμένουν ακόμη μέσα στη σάρκα σου. Έτσι θα έχεις έναν εντελώς μακάριο θάνατο, ακόμη και σαν σώμα. Αν όμως κάποιος θέλει σε γενικές γραμμές να ζήσει στα σοβαρά, σύμφωνα με τη διδασκαλία μου και να την εφαρμόσει στην πράξη, εντούτοις όμως συνεχίζει στα κρυφά τις παλιές του συνήθειες, δεν θα μπορέσει να κατακτήσει την πλήρη αναγέννηση της ψυχής του μέσα στο πνεύμα, σε αυτό τον κόσμο. Έτσι στο τέλος υποχρεωτικά θα βασανισθεί αρκετά ώσπου να αποδεσμευθεί η ψυχή του. Γιατί τότε τα βάσανα θα είναι η φωτιά με την οποία θα καθαρισθεί το χρυσάφι της ζωής του από τις υπόλοιπες ακαθαρσίες».
Σε ένα άλλο σημείο διαβάζουμε ότι «υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι μολονότι εξαιρετικά ευσεβείς και δίκαιοι άνθρωποι, στο τέλος αποχωρούν από αυτό το ν κόσμο όχι ιδιαίτερα ανώδυνα. Σε αυτή την περίπτωση ισχύουν δυο δυνατότητες. Μια περίπτωση είναι ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να περάσει μια μεγαλύτερη δοκιμασία της υπομονής του, προκειμένου η ψυχή του να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη σταθερότητα για τη ζωή της στο επέκεινα. Στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί ο άνθρωπος να έγινε ευσεβής και δίκαιος σε προχωρημένη ηλικία, ενώ να είχε διαπράξει στη νεότητα του ορισμένες νεανικές αμαρτίες, οι οποίες να διατάραξαν την αρμονία της σωματικής του φύσης. Οι συνέπειες αυτών των καταστάσεων μπορεί να του επιφυλάσσουν κάποιες πίκρες για τις τελευταίες ώρες της ζωής του. Αλλά μπορούμε να το θεωρήσουμε σαν απόλυτα βέβαιο, ότι εκείνοι που ζουν τη ζωή τους από την αρχή ως το τέλος σύμφωνα με το νόμο του Θεού, αποδημούν πάντα με τον πιο ανώδυνο τρόπο».
«ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»
«Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»