Σύγκρουση ή συνεργασία του σώματος με την ψυχή
Ό,τι συμφέρει περισσότερο την ψυχή πολλές φορές δεν είναι ευχάριστο για το σώμα για όσον καιρό βρίσκονται σε σύγκρουση. Γιατί το σώμα διεκδικεί ο,τι δεν συμφέρει την ψυχή, ο,τι όμως στον εαυτό του προσφέρει μεγάλη απόλαυση. Και για να προχωρήσει η ψυχή στην εξέλιξη της πρέπει να στερηθεί το σώμα πολλά πράγματα, ώστε να μην εμποδιστεί η ψυχή στην επιδίωξη της. Άρα πρέπει κατά κάποιον τρόπο η σκέψη, τα συναισθήματα και η βούληση να αποσπαστούν αναγκαστικά από τα επίγεια, δηλ. πρέπει να επιβληθούν στο σώμα κάθε είδους στερήσεις και απογοητεύσεις. Έτσι η ψυχή θα παραιτηθεί από τα πράγματα που αρέσουν στο σώμα και θα μπορέσει να αφοσιωθεί στο πραγματικό της έργο, στη δουλειά πάνω στον εαυτό της.
Από μόνη της δυσκολεύεται να το κάνει, για αυτό ο Θεός τη βοηθά καθόσον η μοίρα του ανθρώπου του παρουσιάζει πολλές απογοητεύσεις, δηλ. η ζωή προσφέρει μόνο λίγη εκπλήρωση των σωματικών επιθυμιών. Ο άνθρωπος χάνει γήινα πράγματα και χαρές, και με αυτόν τον τρόπο η ψυχή έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει, δηλ. να μάθει να ξεπεράσει τα εγκόσμια και να εξελιχτεί προοδευτικά.
Διαφορετική είναι η περίπτωση όπου η ψυχή και το σώμα επιδιώκουν την ανάπτυξη, όπου το σώμα πάντα ενδίδει στην επιθυμία της ψυχής, δηλ. συμμετέχει κατά κάποιον τρόπο στο έργο της μεταμόρφωσης που είναι ο σκοπός της επίγειας ζωής. Τότε δεν υπάρχει πια ανάγκη για στερήσεις και απογοητεύσεις και το σώμα μπορεί να τις αποφύγει. Διότι εφόσον και τα δυο… η ψυχή και το σώμα… επιδιώκουν τον Θεό σύμφωνα με την επιθυμία του πνεύματος μέσα τους, δεν θα τους αποτρέψει πια τίποτα από αυτή την επιδίωξη, ακόμα και αν ο κόσμος με τις απαιτήσεις και τους δελεασμούς θα τους δοκιμάζει. Θα έχουν κερδίσει το πνευματικό βασίλειο, το πνεύμα μέσα τους θα ενεργεί πανίσχυρα, και θα μπορέσουν ξέγνοιαστα να στέκονται μέσα στη ζωή, δεν θα παρασυρθούν πια από την επιθυμία μόνο για γήινα αγαθά. Αλλά παρά την κατοχή τέτοιων αγαθών θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από αυτά, αφού τα πνευματικά αγαθά τους είναι πιο ποθητά εφόσον τα γεύτηκαν έστω μία φορά.
Απογοητεύσεις και δεινά όλων των ειδών είναι επομένως πάντα μια προειδοποίηση να μην μετριάσει ο άνθρωπος τις πνευματικές προσπάθειες, ή θα πρέπει να συμβάλουν σε αυξημένη ενεργοποίηση της θέλησης, ώστε δηλ. να δουλέψει πάνω στον εαυτό του με μεγαλύτερη ένταση. Θέλει αντοχή και αυταπάρνηση αυτή η δουλειά, αφού πρέπει ο άνθρωπος να εκπαιδευτεί προκειμένου να μην προσέχει το σώμα του. Αλλά προέχει αντίθετα να διαμορφώσει τη ζωή της ψυχής έτσι ώστε να ανταποκρίνεται εντελώς στο θέλημα του Θεού, ώστε το Πνεύμα του Θεού να μπορέσει να ενεργοποιηθεί για να κάνει τον άνθρωπο ικανό για το πνευματικό έργο, που είναι λυτρωτικό.
Αν όμως το σώμα είναι πρόθυμο για το ίδιο έργο, τότε ούτε λύπες ούτε χαρές δεν είναι για την ψυχή εμπόδια για την εξέλιξη, τότε η επιρροή του θεϊκού Πνεύματος πάνω της είναι τόσο δυνατή ώστε δεν μπορεί ποτέ να μειωθεί μέσω εξωτερικών εντυπώσεων. Πάντα η πνευματική επιδίωξη θα προέχει και δεν θα μετριαστεί ποτέ, αφού η ψυχή κυριαρχείται εντελώς από το πνεύμα μέσα της, και δεν επιδιώκει καθόλου να αποφύγει την επιρροή του. Αντίθετα έλκει και το σώμα μαζί της στο πνευματικό επίπεδο, του επιβάλλει να ενδώσει πλήρως στην πίεση του πνεύματος, να συμμορφωθεί με ό,τι το πνεύμα απαιτεί απο την ψυχή. Κι επομένως τότε η ψυχή και το κορμί έχουν υποταχτεί στο πνεύμα μέσα τους, και το αποτέλεσμα είναι πιο γρήγορη ωρίμανση και αρα επίσης μια ιδιαίτερη ικανότητα να εργαστεί ο άνθρωπος για τον Θεο, δηλ. να συμμετέχει στη λύτρωση των αλύτρωτων.
…Άρα η φωνή του πνεύματος εισακούγεται και για αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να επισκειαστεί από γήινες λύπες η χαρές, και για αυτό οι τελευταίες μπορούν να παρασχεθούν στον άνθρωπο που επιδιώκει την πνευματική ανάπτυξη του χωρίς να κινδυνεύσει αυτή σοβαρά….
Αμήν

 

«…Από τη στιγμή που το πνεύμα κατορθώσει να επιβληθεί στις επιθυμίες του σώματος έχει νικήσει. Αλλά τι είναι το πνεύμα;

Το πνεύμα είναι, το θείο μέσα στον άνθρωπο, είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει ότι είναι δημιούργημα του Θεού, είναι ο δεσμός που τον συνδέει με το Προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα. Είναι η συνείδηση στο εσωτερικό του ανθρώπου ότι είναι αιώνια συνδεδεμένος με τον προαιώνιο Πατέρα του. Από τη στιγμή που ενεργοποιείται, τότε μόλις αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι είναι δημιούργημα του Θεού. Έως τότε έχει απλώς επίγνωση του ότι είναι ένα έμβιο ον, το οποίο θέλει να αποσπάσει από τη ζωή όλα όσα του προσφέρει.

Αλλά όταν αναγνωρίσει τον εαυτό του, ο κόσμος δεν έχει πια αξία γι’ αυτόν, τότε αναζητάει ανώτερα αγαθά και οι σκέψεις του στρέφονται προς το πνευματικό βασίλειο. Τότε επιδιώκει να συνδεθεί με Αυτόν που του έδωσε τη ζωή^. ως εκ τούτου οι σκέψεις του είναι σωστές, η δε βούληση και οι πράξεις είναι εναρμονισμένες με το θείο θέλημα.

Τότε το εκ Θεού πνεύμα μέσα στον άνθρωπο επενεργεί στην ψυχή του του παραδίδεται ολοκληρωτικά. Ως αποτέλεσμα την καθοδηγεί και την διδάσκει, ούτως ώστε σώμα, ψυχή και πνεύμα γίνονται ένα. Τότε επιδιώκουν την ένωση με τον Θεό, γιατί το εσωτερικό στον άνθρωπο πνεύμα ωθεί ακατάπαυστα προς το Πατρικό Πνεύμα, με το οποίο είναι αχώριστα συνδεδεμένο σε όλη την αιωνιότητα…».

Αρ. 8327 12-11-62

Η ένωση της ψυχής με το πνεύμα της

Με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο αποκαλύπτομαι σε σας τους ανθρώπους, δεδομένου ότι ο Λόγος Μου δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους διανοητές, αλλά σε όλους εκείνους που επιθυμούν να γνωρίζουν την αλήθεια, έστω κι αν δεν διαθέτουν μεγάλη ευφυΐα. Εγώ όμως μιλάω με τέτοιον τρόπο που να μπορούν να Με καταλάβουν και για το λόγο αυτό χρησιμοποιώ για το σκοπό Μου έναν άνθρωπο που τον χαρακτη-ρίζει λιτότητα έκφρασης. Έτσι όλοι μπορούν να τον καταλάβουν όταν μιλάει στους συνανθρώπους του και όταν συμμετέχει σε συζητήσεις πνευματικού περιεχομένου, ενεργώ και Εγώ μέσω του Πνεύματός Μου μέσα από αυτόν.

Όταν λοιπόν μεταφέρεται ο Λόγος Μου στη γη, γίνεται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε το περιεχόμενο των αποκαλύψεών Μου να είναι εναργές και κατανοητό.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει παραδείγματος χάρη ότι τα αρχέγονα πνεύματα έπεσαν τότε με τον Εωσφόρο επειδή απέκρουσαν την ακτινοβολία με την οποία τα τροφοδοτούσε η Αγάπη Μου, δηλαδή το «Πνεύμα της Αγάπης» Μου. Συνεπώς η επιστροφή τους κοντά Μου συνίσταται στο ότι δέχονται εκ νέου από δική τους όμως πρωτοβουλία την ακτινοβολία της Αγάπης Μου και έτσι ενώνονται πάλι εκ των πραγμάτων με το Πνεύμα Μου. Η δε ένωση με το Πνεύμα Μου λαμβάνει χώρα, όταν ο θείος σπινθήρας της αγάπης –ο οποίος είναι εμφυτευμένος στον κάθε άνθρωπο και αποτελεί δικό Μου τμήμα– αναφλέγεται και γίνεται μια αστραφτερή φλόγα, η οποία τείνει ακατάπαυστα προς Εμένα που είμαι το Προαιώνιο Πυρ.

Τότε το έκπτωτο πνεύμα ξαναγίνεται το στοιχείο που ήταν αρχικά και μάλιστα σ υ ν ε ι δ η τ ά. Γιατί και μετά από την πτώση του παρέμεινε μία δύναμη που είχε προέλθει από Μένα, δεδομένου ότι η δύναμη που έχει εκπέμψει η Αγάπη Μου δεν μπορεί ποτέ να χαθεί ολοκληρωτικά. Επομένως η επιστροφή κοντά Μου μόνο συνειδητά μπορεί να γίνει, επειδή απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ελεύθερη θέληση, γιατί από τη στιγμή που θα γίνει άνθρωπος, το ον που μέχρι τότε ήταν δέσμιο των φυσικών νόμων επαναποκτά την ελευθερία της θέλησής του, την οποία οφείλει τώρα να χρησιμοποιήσει σωστά.

Φυσικά η αρχική οντότητα βρίσκεται ήδη στο δρόμο της επιστροφής όταν είναι δέσμια μέσα στα υλικά δημιουργήματα της γης. Αλλά αυτό γίνεται ασυνείδητα, αφού τότε είναι δια-μοιρασμένη σε αμέτρητα μικρά κομμάτια. Και αυτή η επιστροφή αποτελεί μία πράξη ελέους από την πλευρά Μου, γιατί θέλω να βοηθήσω τις οντότητες, οι οποίες έχουν πέσει πολύ χαμηλά να επανέλθουν σ’ εκείνο το επίπεδο, όπου μπορεί να τους δοθεί ξανά η ελεύθερη βούληση.

Προκειμένου όμως να ολοκληρωθεί οριστικά ο επαναπατρισμός τους, είναι απαραίτητο στο στάδιο της ενανθρώπισης να λάβει χώρα η ένωση του εμφυτευμένου μέσα στον άνθρωπο πνευματικού σπινθήρα με το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα. Το αρχέγονο πνεύμα, το οποίο πορεύεται πλέον στη γη ως ψυχή του ανθρώπου, παραμένει μακριά Μου, όσο εξακολουθεί να είναι χωρίς αγάπη. Διότι, Εγώ μεν έδωσα στον άνθρωπο ένα σπινθήρα αγάπης να τον οδηγεί, αλλά αυτός πρέπει να τον αναφλέξει από μόνος του, προκειμένου να συντελεστεί η συνένωση με το πατρικό Πνεύμα. Γιατί μονάχα η αγάπη επιτελεί αυτή τη συνένωση και η αγάπη πρέπει να ασκείται εθελοντικά, γεγονός που Μου δίνει τότε τη δυνατότητα να του παρέχω δύναμη από την Αγάπη Μου και έτσι το ον ξαναγίνεται αυτό που ήταν αρχικά.

Η ψυχή είναι επομένως ένα έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα. Όταν λοιπόν λέγεται ότι η ψυχή ενώνεται με το πνεύμα της, με αυτό το πνεύμα εννοείται αποκλειστικά το πνεύμα της αγάπης που έχω θέσει Εγώ ως δικό Μου τμήμα μέσα στον άνθρωπο, το οποίο κάποτε το αρχέγονο πνεύμα το απώθησε αρνούμενο να δεχτεί οποιαδήποτε προσφορά της Αγάπης Μου.

Στο στάδιο της ενανθρώπισης η ψυχή, δηλαδή το αρχέγονο πνεύμα που κάποτε εξέπεσε, φέρει μέσα της ένα μικρό σπινθήρα θείου Πνεύματος. Αυτό όμως πρέπει να το ασπαστεί εθελοντικά, πράγμα που κάνει συνειδητά όταν ανοίγεται από μόνη της στην ακτινοβολία της Αγάπης Μου, με αποτέλεσμα να δρα και η ίδια με αγάπη. Επομένως η ψυχή έχει το πνεύμα μέσα της και το μόνο της καθήκον στη γη είναι να δεχτεί την επίδραση αυτού του πνεύματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο άνθρωπος ασκεί την αγάπη, χάρη στην οποία ενοποιείται μαζί Μου, αφού Εγώ είμαι η αιώνια Αγάπη.

Έτσι λοιπόν η ψυχή επανενώνεται με το πνεύμα της. Το αρχέγονο πνεύμα παύει να αντιστέκεται σε Μένα και στην προσφορά της Αγάπης Μου, αντίθετα επιδιώκει συνειδητά τη σύζευξη μαζί Μου. Ζητάει να έχει δηλαδή την ακτινοβολία Μου, ώστε οποιαδήποτε διάσταση ανάμεσά μας καταργείται. Είναι πάλι η ίδια θεϊκή αρχέγονη οντότητα, η οποία εκπορεύτηκε από Μένα, εξέπεσε θεληματικά από κοντά Μου και επέστρεψε πάλι εθελοντικά σε Μένα. Η διαφορά είναι ότι τώρα έχει διαμορφωθεί σε «παιδί Μου», το οποίο Εγώ δεν μπορούσα να δημιουργήσω, διότι για να γίνει εντελώς τέλειο έπρεπε να γίνει τέλειο με την ελεύθερη θέλησή του. Αυτό σημαίνει ότι έχει πετύχει αυτόβουλα τη θεοποίησή του, ώστε τώρα μπορεί να δημιουργεί και να δρα μαζί με Μένα με απόλυτη ευδαιμονία και με την ελεύθερη θέλησή του, η οποία ωστόσο είναι και δική Μου, επειδή ένα τέλειο ον δεν μπορεί να θέλει ή να σκέφτεται διαφορετικά απ’ ό,τι Εγώ, ο Οποίος είμαι το πιο τέλειο Πνεύμα στο άπειρο.

Αμήν

Μπέρτα Ντούντε

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»