Το κυρίως θέμα κάθε θρησκευτικής προφητείας αποτελεί η σχέ­ση του ανθρώπου με τον Θεό. Παράλληλα, κάθε πρόρρηση προαγγέλει το πως αποκρίνεται η Θεία Τάξη στις αποφάσεις των ανθρώ­πων οι οποίες είναι καρποί της ελεύθερης θέλησής τους. Ο άνθρω­πος σαν μεμονωμένο άτομο μπορεί να εξελιχθεί ελεύθερα ως προς τους πνευματικούς νόμους. Η κάθε εμπειρία του, που μπορεί να εί­ναι θετική ή αρνητική, δεν αποτελεί μέρος της γενικής μοίρας της αν­θρωπότητας, αλλά καθαρά ατομικό πεπρωμένο, γεννημένο από την προσωπική του δύναμη ή αδυναμία.

Εκτός όμως από την προσωπική του ιστορία, ο καθένας αποτε­λεί πνευματικά ένα μέλος της μεγάλης ανθρώπινης οικογένειας και σαν τέτοιο συμβάλλει στην κοινή πρόοδο ή οπισθοδρόμηση. Από τη μια πλευρά με την προσωπική ψυχική του ακτινοβολία συνδιαμορφώνει το υπεραισθητό συλλογικό συνειδητό.

Από την άλλη όμως, προσλαμβάνει υποσυνείδητα από αυτό το σύμπλεγμα ιδεών αμέτρητα ερεθίσματα τα οποία επηρεάζουν σημα­ντικά τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Ακόμη και οι δυνάμεις του παρελθόντος εξακολουθούν να είναι παρούσες σαν παλμοί, δημιουρ­γώντας έτσι τους δεσμούς με την παράδοση. Ταυτόχρονα κάνουν την εμφάνισή τους νέες δυνάμεις, οι οποίες σηματοδοτούν το εκάστοτε «πνεύμα των καιρών» της κάθε εποχής. Οι δε εποχές εναλλασσόμενες δίνουν συνεχώς το προβάδισμα σε νέες δυνατότητες ανά­πτυξης του πνεύματος.

Αυτή η ψυχική αύρα της ανθρωπότητας σαν σύνολο έχει γίνει σιη σημερινή εποχή ιδιαίτερα σκοτεινή. Μάλιστα τόσο περισσότερο σκοτεινιάζει, όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ατόμων τα οποία με τις ακάθαρτες, χαμηλής συχνότητας ψυχικές δονήσεις τους επηρεάζουν αποφασιστικά τη συλλογική συνείδηση. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, οι οποίοι επισείουν μόνιμα την απειλή ενός τρίτου, σαν μέρος μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, μαρτυρούν παραστατικά και απερίφραστα τον αντίκτυπο αυτής της καλπάζουσας παρακμής στο παγκόσμιο γί­γνεσθαι.

Ωστόσο η ανθρωπότητα αποτελεί και η ίδια απλά ένα κύτταρο μέσα στον μεγάλο Κοσμικό Άνθρωπο του σύμπαντος, δηλαδή το σύ­νολο όλων των δημιουργημένων όντων. Μέσα σ’ αυτόν τον πνευματο-κοσμικό οργανισμό το καθετί επιδρά πάνω στο άλλο. Σ’ αυτή την αλληλεπίδραση στο ορατό σύμπαν οφείλεται π.χ. η αρμονία στις τροχειές των άστρων. Με τον ίδιο τρόπο επίσης η ανθρωπότητα αυτής της γης υπόκειται και πνευματικά στους νόμους που διέπουν το σχέ­διο της Δημιουργίας.

Σε αυτό το σημείο συνεπώς τελειώνει η ελευθερία της θέλησης του ατελούς ανθρώπου, ο οποίος στερούμενος κοσμικής συνείδη­σης, πιστεύει ότι μπορεί να παραβιάζει την τάξη του σύμπαντος και της φύσης. Σαφώς δεν είναι τυχαίο ότι η επιστήμη από την πρώτη κιόλας ερωτοτροπία με την ατομική ενέργεια θερίζει κυρίως πικρούς καρπούς. Πότε όμως και πώς θα καταλήξει η τελευταία περιπέτεια αυτού του πλανήτη;

Από το νεοαποκαλυπτικό έργο του Γιάκομπ Λόρμπερ μάθαμε ότι η ύλη αποτελεί έναν χώρο που έχει δημιουργηθεί για να δώσει τη δυνατότητα της λύτρωσης στο έκπτωτο αρχέγονο πνεύμα, τον Εω­σφόρο, καθώς και στα όντα που τον ακολούθησαν στην πτώση του. Επιπλέον, ότι τα φυσικά βασίλεια αποτελούνται από εξαγνιζόμενους «σπινθήρες ζωής», οι οποίοι συνενώνονται και ολοκληρώνουν τελι­κά τον κύκλο της φυσικής τους εξέλιξης μέσα στην ανθρώπινη ψυ­χή.

Σε αυτό το σημείο πλέον, η «καταδίκη της ύλης», με άλλα λόγια ο υποχρεωτικός περιορισμός μέσα στην άκαμπτη τάξη των φυσικών νόμων που ισχύει για τους κατώτερους οργανισμούς, χαλαρώνει για να υπάρξει μια νέα ελευθερία της θέλησης.

Η ελευθερία της θέλησης χάρη στο σπινθήρα θείου πνεύματος που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο -αυτό που ονομάζουμε συνείδη­ση και ανώτερη νόηση- δίνει στον καθένα τη δυνατότητα να πάρει εκ νέου εκείνη την αρχέτυπη απόφαση: αν τάσσεται δηλαδή με τον Θεό ή εναντίον του, αν τάσσεται υπέρ ή κατά της Αγάπης και της Σοφίας, υπέρ ή κατά της ζωής η οποία απορρέει από αυτές τις θεϊκές αρχές.

Ο άνθρωπος μπορεί φυσικά να εναντιωθεί στην παντοδυναμία του Θεού, πάνω στην οποία εδραιώνεται ανέκαθεν η τάξη της δη­μιουργίας και της φύσης, ωστόσο τέτοια εγχειρήματα φέρνουν πά­ντα την καταστροφή. Διότι η παντοδυναμία του Δημιουργού είναι το Άγιο Πνεύμα και η Θέλησή του, που εκδηλώνεται σε όλους τους κό­σμους και όλες τις σφαίρες, δίνοντάς τους υπόσταση και τάξη, δια­μορφώνοντας το χάος στο σύμπαν. Γι’ αυτό το λόγο και η ρήση, ότι όλες οι αμαρτίες μπορούν να αφεθούν, εκτός από εκείνες που έγι­ναν κατά του Αγίου Πνεύματος.

Όποτε ο άνθρωπος με τις ενέργειές του επαναλαμβάνει την εξέ­γερση του Εωσφόρου, χάνει τη νεοαποκτημένη ελευθερία του και ξα­ναπέφτει στην παλαιό καταδίκη της καταναγκαστικής ισχύος του Νό­μου. Όποτε ο άνθρωπος επεμβαίνει αυθαίρετα στην τάξη της φύσης, εκείνη ανταποδίδει αναπόφευκτα και ανελέητα κάθε πλήγμα.

Αυτό συμβαίνει πάντα και σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν φαι­νομενικά οι μυλόπετρες της θείας τάξης αλέθουν αργά-αργά. Το βέ­βαιο είναι όμως ότι κάνουν καλή δουλειά, έτσι ώστε οι διάφορες κα­ταστροφές μετατρέπουν τελικά την αλλαζονική ύβρι των ανθρώπων σε σκόνη.

Από αυτό το πρίσμα λοιπόν θα πρέπει να παρατηρούμε τα γε­γονότα και τα σημεία της εποχής μας, όπου το κακό φαινομενικά θριαμβεύει. Φαινομενικά μόνο, διότι όπως λέει ο Γκαίτε στο Φάουστ, αποτελεί «μέρος εκείνης της δύναμης η οποία επιθυμεί διαρκώς το κακό και ωστόσο τελικά προξενεί το καλό».

Το θεϊκό σχέδιο βάσει του οποίου η ανθρωπότητα καθοδηγείται προς την τελείωσή της, προβλέπει ότι το κακό έχει τη δυνατότητα να επεκταθεί ανεξέλεγκτα στο τέλος αυτής της κοσμικής εποχής που άρχισε με τον ερχομό του Χριστού, προκειμένου άνθρωποι και πνεύ­ματα να αποφασίσουν ελεύθερα παίρνοντας θέση με τη μια ή την άλ­λη πλευρά.

Στην Αποκάλυψή του ο Ιωάννης λέει: «Και στο θηρίο δόθηκε εξουσία». Προς τι άραγε; Μήπως για την τιμωρία των ανθρώπων; Όμως μπορεί ο Θεός, που είναι η υπέρτατη Αγάπη να μας τιμωρήσει; Επομένως θα πρέπει να θεωρούμε τα πάμπολλα αρνητικά φαι­νόμενα της εποχής μας σαν ένα τελευταίο παιδαγωγικό μέσον που έχει επιτραπεί προκειμένου να ξυπνήσει τελικά η ανθρωπότητα χά­ρη στις τεράστιες οδύνες που θα προκαλέσει μόνη της. Έτσι εξαγνι­σμένη θα μπορέσει να πάρει το δρόμο της επιστροφής προς το πατρικό σπίτι του Πνεύματος.

Πολλά λέγονται για την «επιστροφή του Χριστού», σαν ένα επικείμενο γεγονός. Πώς μπορεί όμως το πνεύμα του Χριστού να κατα­λάβει τη θέση του μέσα στους ανθρώπους, εάν δεν ταπεινωθεί προ­ηγούμενα η έπαρσή τους και εάν δεν θελήσουν να αντιμετωπίσουν έναν στοργικό Πατέρα, αντί να τον φοβούνται σαν έναν ανήλεο κριτή; Για το λόγο αυτό οι επικείμενες καταστροφές ασύλληπτων διαστάσεων, θα πρέπει να θεωρηθούν σαν μια τεράστια, παραδειγματική διδασκαλία, η οποία θα κάνει μικρό ό,τι αλαζονεύεται ότι είναι μεγάλο σε αυτό τον κόσμο.

Προφανώς είναι πιο ευχάριστο να μιλάει κανείς για όσα έχουν επαγγελθεί ότι θα επακολουθήσουν τις καταστροφές που έχουν καταστεί αναπόφευκτες πλέον, δηλαδή για τη νέα Γη και το νέο Ουρανό, για την επιστροφή του Χριστού, για τη Νέα Ιερουσαλήμ και τη χιλιετή βασιλεία της ειρήνης στη γη. Αλλά πριν από αυτή την αφύπνιση του πνεύματος, πριν από την ανάσταση της ανθρωπότητας, η θεϊκής έμπνευσης προφητεία τοποθετεί πρώτα το Γολγοθά. Πρέπει και μέσα στην ανθρώπινη φύση ο σταυρωμένος Χριστός να ολοκληρώσει την πορεία των παθών του, προτού το Πνεύμα του αποσπάσει τη νίκη από το σκοτεινό πνεύμα του αντίχριστου. Από τη γήινη σκοπιά, τον αντίχριστο μπορούμε να τον αντιληφθούμε μόνο διαμέσου της δράσης του μέσα στην ανθρωπότητα, η οποία αφήνεται να την κατευθύνει σαν ανδρείκελο από τον υπεραισθητό κόσμο.

Γι’ αυτό το λόγο όλες οι ορατές καταστροφές δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της επικράτησης του Εωσφόρου στις ανθρώπινες ψυχές, η οποία θα διαρκέσει όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι του παραχωρούν τη δύναμή τους με τις πράξεις τους.

Επομένως δεν θα πρέπει να περιορίζουμε τον όρο «καταστροφές» μόνο σε γεγονότα που συμβαίνουν στη φύση. Η πρώτη «καταστροφή» της τωρινής περιόδου της Δημιουργίας που διανύουμε, ήταν η πτώση του Εωσφόρου, μια άλλη ήταν η πτώση του Αδάμ. Όποιος έχει εξοικειωθεί με τη συμβολική γλώσσα των μεγάλων προφητών, γνωρίζει ότι οι προρρηθείσες καταστροφές αναφέρονται κατά κύριο λόγο σε καταστροφές ψυχικής μορφής, αποτυπωμένες με νοηματι­κά αντίστοιχες εικόνες από τη φύση. Έτσι π.χ. προμηνύονται σει­σμοί, οι οποίοι θα κλονίσουν το έδαφος της γης, δηλαδή την υλιστι­κή σκέψη ή προβλέπονται πλημμύρες, με άλλα λόγια ψυχικά ρεύμα­τα τα οποία κατακλύζουν και πνίγουν τη συναισθηματική ζωή των ανθρώπων.

Διαβάζουμε για πολέμους, οι οποίοι σημαίνουν εσωτερική πάλη και έλλειψη ειρήνης ή για λιμούς, οι οποίοι συμβολίζουν μια ακόρε­στη πείνα για πνευματική τροφή. Με την πανώλη και τις επιδημίες περιγράφονται ψυχικές ασθένειες και επιδημικά φαινόμενα, στην αν­θρώπινη συνείδηση, όπως οι μόδες π.χ., ενώ η φωτιά απεικονίζει συνήθως μια επανάσταση ή μια κατάσταση εξέγερσης.

Η γέφυρα ανάμεσα σε αυτά που διαδραματίζονται κατ’ αρχήν πνευματικά για να εκδηλωθούν στη συνέχεια στο φυσικό επίπεδο, μπορεί να βρεθεί μόνο με τη διαισθαντική γνώση της παλαιάς διδα­σκαλίας των αντιστοιχιών. Διότι όλες οι ψυχικές διαδικασίες αποτε­λούν τα γενεσιουργά αίτια που αντανακλώνται στα αντίστοιχα γεγο­νότα που βλέπουμε στη συνέχεια ορατά στον υλικό κόσμο.

Αυτό που ζούμε σήμερα και θα ζήσουμε σε όλο και μεγαλύτερη ένταση στο εξής, δεν είναι άλλο από την τελική φάση της κοσμικής κρίσης, η οποία σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού Χριστού άρχισε ήδη με τη γέννησή του στη γη και επεκτάθηκε σε όλη την ανθρωπότητα τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα είπαμε παραπάνω, αυτή η Κρίση θα πρέπει να είναι κατ’ αρχήν εμφανής στις ψυχικές καταστροφές της ανθρωπότητας. Μια τέτοια καταστροφή ήταν το γεγονός ότι η υπε­ραισθητή συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας αρνήθηκε να δε­χθεί τη δυνατότητα εξιλέωσης που της πρόσφερε η θεία αγάπη. Ορι­σμένα εωσφορικά πνεύματα τα οποία είχαν ενσαρκωθεί τότε σε η­γετικές θέσεις στον Ιουδαϊκό Ναό, ήταν μετά οι εκτελεστές της ορα­τής καταστροφής, του θανάτου εκείνου που είχε φέρει το φως του Θεού στη γη. Κι επειδή το κακό αναπαράγει συνεχώς άλλο κακό, εκείνη η καταστροφή ήταν η αφετηρία για άλλες μεταγενέστερες ψυ­χικές καταστροφές.

Η απόληξη ήταν η παραμόρφωση της διδασκαλίας της αγάπης σε ένα εκκλησιαστικό σύστημα ανθρώπινης εξουσίας. Το αποτέλε­σμα ήταν ότι η εγκόσμια εκκλησία έχασε το σύνδεσμο με την αιώνια πνευματική εκκλησία και την εσωτερική ικανότητα να μεταδίδει ζωντανά το Λόγο του Χριστού.

Αμέτρητοι πόλεμοι και μάχες για την εξουσία έσπειραν στη συ­νέχεια την καταστροφή στο δυτικό κόσμο, παρ’ όλο που κάθε τόσο αφυπνισμένα πνεύματα εξήγγειλαν το Λόγο του Θεού και καλούσαν σε μεταστροφή. Στους δύο παγκόσμιους πολέμους η εξαφάνιση της αγάπης πήρε πλέον οικουμενικό χαρακτήρα.

Έτσι σήμερα ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται μπρος στο ερώτημα της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας. Πρόκειται για μια ψυχική καταστροφή διάρκειας, η οποία προκαλεί μόνιμα νέα δυσπιστία, νέο ανταγωνισμό στους εξοπλισμούς, νέες αναστατώσεις και ένα μόνι­μο μεγάλο φόβο, σαν σπορά του Εωσφόρου.

Μήπως όμως το φάντασμα ενός πιθανού τρίτου και χωρίς αμφι­βολία, τελευταίου παγκοσμίου πολέμου, είναι ο μοναδικός όλεθρος που απειλεί την ύπαρξη της ανθρωπότητας; Όποιος βλέπει βαθύτε­ρα, θα απαντήσει αρνητικά. Διότι συγχρόνως ο άνθρωπος δρα κα­ταστροφικά πάνω στη φύση και στα νοήμονα στοιχεία της, αλλά οι παρωπίδες του δεν τον αφήνουν να το αντιληφθεί.

Τα νεοαποκαλυπτικά κείμενα του Λόρμπερ και άλλων προφητών, μας δίνουν επαρκείς πληροφορίες ώστε να μπορούμε να κατα­λάβουμε αυτή την αλληλεπίδραση. Εδώ αρκεί να ειπωθεί περιληπτι­κά ότι η ανθρώπινη ψυχή φέρει μέσα της στοιχεία από όλα τα βασί­λεια της φύσης και κατά συνέπεια επιδρά υπεραισθητά με την αρμο­νία ή δυσαρμονία της επάνω στα πνεύματα της φύσης. Στο «Μεγά­λο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» του Γιάκομπ Λόρμπερ, λέει ο Ιησούς σε ένα σημείο στους μαθητές του:

«Πενήντα χρόνια μόνο αν ζούσαν οι άνθρωποι σε αρμονία με την τάξη του Θεού, δεν θα υπήρχαν σιτοδείες, ούτε θα υπήρχαν κατα­στροφές και τα χρόνια θα κυλούσαν αρμονικά όπως οι χάντρες σε μια αλυσίδα».

Όλη η ζωή στη φύση αποτελεί τμήμα της θεϊκής Τάξης. Εδώ όμως και δεκαετίες ο άνθρωπος μέσα στην τυφλότητά του, επεμβαίνει στη φύση όλο και πιο εντατικά και καταστροφικά. Η τεχνολογία παριστά­νει το σύγχρονο μάγο, ο οποίος νομίζει ότι μπορεί να χαλιναγωγήσει τα στοιχεία όπως θέλει και καταστρώνει διαρκώς πιο μεγαλομανή σχέδια για να υποτάξει τη γη και το διάστημα.

Πώς απαντάει η φύση όμως σε αυτά τα εγχειρήματα; Εάν η χρή­ση των νέων δυνάμεων που ανακαλύπτονται, γίνονταν σύμφωνα με την έννοια της Τάξης, υπηρετώντας δηλαδή τις εποικοδομητικές ανα­γκαιότητες της ζωής, τότε όλες αυτές οι γνώσεις θα είχαν αποβεί σε ευλογία για το σύνολο.

Η ίδια η φύση και η πνευματική της ουσία θα συνέβαλε στην οδό της προόδου από όπου η ανθρωπότητα θα μπορούσε να φθάσει στην πνευματική και φυσική τελειοποίησή της. Όμως δεν είναι έτσι και ιδιαίτερα οι τελευταίες μεγάλες ανακαλύψεις που συνοδεύονται από θανατηφόρους κινδύνους επισκιάζουν όλες τις κατακτήσεις του πολιτισμού. Αυτό αποδεικνύει φανερά ότι είναι φαινομενική η αξία που έχει κατακτήσει η ψυχρή λογική χωρίς τη συνδρομή του Πνεύ­ματος. Δεν είναι λοιπόν αναμενόμενο και μοιραίο ότι η φύση θα εκ­δικηθεί για το βιασμό της; Αυτό είναι ήδη εμφανές και θα γίνει ακόμη περισσότερο στο άμεσο μέλλον.

Έχει πολύ συχνά επισημανθεί ότι η αυθεντική προφητεία υπόκειται σε συγκεκριμένους περιορισμούς, από την άποψη ότι το «πότε» παραμένει άγνωστο, για το λόγο ότι εξαρτάται από την ελεύθερη θέληση των ανθρώπων. Ωστόσο ιδίως οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις – είτε πρόκειται για τα Ευαγγέλια, την Αποκάλυψη του Ιωάννη ή τις νεότερες αποκαλύψεις- όλες προέβλεψαν εκ των προτέρων ποια κατεύθυνση θα έπαιρνε εκούσια το παραπλανημένο ανθρώπινο πνεύμα.

Έτσι λοιπόν η υπό περιορισμούς προειδοποίηση γίνεται μια συ­γκεκριμένη ειδοποίηση, δηλαδή μια ακριβής περιγραφή του μελλο­ντικού πεπρωμένου της ανθρωπότητας. Εξού και τα λόγια του Ιησού Χριστού πάλι στον Λόρμπερ: «Αυτό δεν σημαίνει ότι το πεπρωμένο είναι προκαθορισμένο. Αλλά σας βεβαιώνω πως παρ’ όλο που δεν είναι έτσι, τα πράγματα θα εξελιχθούν με αυτό τον τρόπο!».

Αυτό θα πρέπει να μας κάνει να αποφεύγουμε οποιοδήποτε στρουθοκαμηλισμό και να αντιμετωπίσουμε προετοιμασμένοι νηφά­λια τα γεγονότα που έρχονται. Αυτό σημαίνει επίσης απόλυτη πεποί­θηση ότι κατά τις αναπόφευκτες καταστροφές δεν επικρατεί η «οργή», αλλά η εντατικοποιημένη αγάπη του Θεού, η οποία αφήνει να πεθάνουν εκατομμύρια θνητά φυσικά σώματα, όταν πρόκειται να σωθεί η ζωή των ψυχών τους…

Ένα από τα πιο συγκαλυμμένα όπλα του σατανά είναι ότι δεν αναγνωρίζεται εύκολα. Ο Γκαίτε απέδωσε που εύστοχα αυτή την αλήθεια, λέγοντας στο Φάουστ: «Ο κοσμάκης δεν παίρνει ποτέ μυ­ρωδιά το διάβολο, ακόμη και όταν του κάθεται στο σβέρκο».

Έτσι χαρακτηριστικά όλες οι εωσφορικής έμπνευσης ανακαλύψεις των τελευταίων δεκαετιών διαφημίζονται με τα πιο ελκυστικά λό­για Ένα από τα πιο επικίνδυνα είναι η δήθεν «ευλογία» της ειρηνικής εκμετάλλευσης της ατομικής ενέργειας. Και εντούτοις αυτή η αντίθετη προς τη φύση πηγή ενέργειας, θα είναι σύντομα η αιτία^* για τέτοιας μορφής καταστροφές που δεν έχουν ποτέ ξανασυμβεί στην αν­θρώπινη ιστορία.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία περί Δημιουργίας που γνωρίζουμε από το Λόρμπερ, τα άτομα αποτελούν ως πρωταρχικοί δομικοί λίθοι της ύλης «πνεύματα σε κατάσταση καταδίκης». Αυτό σημαίνει με άλ­λα λόγια ότι είναι σπινθήρες αρχέγονης ζωής που προέρχονται από την ψυχή του πρώτου αποστατημένου πνεύματος, τους οποίους συ­γκρατεί και συνδέει η θεία θέληση. Αυτοί οι σπινθήρες προκειμένου να υποβληθούν σε μία κάθαρση η οποία απαιτεί αιωνιότητες ολό­κληρες, πρέπει να διανύσουν και τα τρία βασίλεια της φύσης προτού οδηγηθούν ξανά σε μια κατάσταση ελευθερίας.

Έτσι έχει οργανώσει τα πράγματα η τάξη του Θεού στη φύση. Με τη διάσπαση του ατόμου ή τη σχάση του πυρήνα ο άνθρωπος επεμβαίνει αυθαίρετα σε αυτή την ιερή τάξη. Με τη διαδικασία αυτή αφήνει με μιας ελεύθερα νοήμονα πνευματικά στοιχεία, τα οποία λό­γω του ότι είναι ακόμη ακάθαρτα, μπορούν πραγματικά να ονομαστούν δαίμονες. Η ισχύς των ατομικών εκρήξεων με τα φαινόμενα που τις συνοδεύουν, αποδεικνύουν πόσο τρομακτικές είναι οι φυσικές δυνάμεις τους. Όσο για το πόσο εχθρική προς τη ζωή είναι η αύ­ρα τους, η ακτινοβολία που τα περιβάλλει, δείχνουν τα θανατηφόρα αποτελέσματα της απελευθερωμένης ραδιενέργειας…

Χάρη στις παλαιές και σύγχρονες προφητείες γνωρίζουμε το σκοπό της μεγάλης επικείμενης κοσμικής αλλαγής η οποία θα μας οδη­γήσει στη Νέα Εποχή σύνδεσης με το θείο Πνεύμα. Γνωρίζουμε επίσης ότι πίσω από όλες αυτές τις καταστροφές βρίσκεται πάντα η αγάπη του Θεού, ο οποίος καθοδηγεί σοφά το πεπρωμένο του κόσμου όπως και του κάθε ατόμου χωριστά. Γι’ αυτό το λόγο είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις επικείμενες μεγάλες καταστροφές, χωρίς το άγ­χος που έχει κυριεύσει αμέτρητους ανθρώπους.

Αυτό το συλλογικό άγχος του μοντέρνου ανθρώπου είναι από μόνο του μια τεράστια ψυχική καταστροφή και θυμίζει το μαθητευόμενο μάγο του Γκαίτε, ο οποίος δεν μπορούσε πια να απαλλαγεί από τα πνεύματα που είχε επικαλεσθεί για να τον υπηρετήσουν. Μοιάζει όντως με μαγεία η αλματώδης εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνο­λογίας μέσα σε ένα πολύ σύντομο διάστημα. Πρόκειται για μια πρό­οδο, η οποία θα μπορούσε να είναι πραγματικά θετική, εάν δεν βρι­σκόταν από πίσω της το πνεύμα του αιώνιου αρνητή της ζωής.

Δυστυχώς η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πιστεύει πια στα πνεύματα των στοιχείων της φύσης, ακόμη και όταν αυτά εκφράζο­νται μανιωδώς και καταστροφικά. Ωστόσο, ορισμένοι αρχίζουν σιγά- σιγά να αναγνωρίζουν το πνεύμα που τελικά κυριάρχησε σε σχεδόν όλες τις νέες εφευρέσεις και ανακαλύψεις.

Πρόκειται για τη μανία επιβολής και εξουσίας, για την αισχροκέρ­δεια και τη μανία του πλουτισμού, για τον υλισμό, τα καταστροφικά ένστικτα. Ο άνθρωπος άφησε τον εγωισμό, την αδιαφορία και την ασυδοσία, τη διαστρέβλωση κάθε θεϊκής ιδέας να ξεπεράσουν κάθε μέτρο στον πλανήτη μας. Τώρα αυτό το πνεύμα διακατέχει την πο­λιτική και κοινωνική ζωή, αποξενώνει τον έναν από τον άλλο και κατάφερε να γίνει ο άνθρωπος ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου.

Πώς αντιδρά όμως η ανθρώπινη ψυχή σε όλη αυτή την αρνητικότητα; Κανονικά θα έπρεπε η φωνή της συνείδησης να την προτρέπει σε στροφή προς τα ένδον και μεταστροφή. Επειδή όμως αυτή η φωνή σχεδόν δεν ακούγεται πια, επιστρέφει στο υποσυνείδητο και αναδύε­ται από εκεί πάλι με τη μορφή του γενικού «άγχους» που αναφέρα­με, το οποίο δεν είναι άλλο από ένα καταπιεσμένο αίσθημα ενοχής.

Το συνειδητό του εγκεφάλου το ονομάζει αυτό τότε άγχος, αγω­νία για την πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου, φόβο για την ατο­μική βόμβα και την εξολόθρευση της ανθρωπότητας, φόβο για τη μό­λυνση της γης από τη ραδιενέργεια ή από τη βίαιη εισβολή της τε­χνολογίας, χημείας κ.λπ. στη φύση.

Στο βάθος της ψυχής όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ας το προσδιορίσουμε άλλη μια φορά: το σύνδρομο της ενοχής είναι η ενδόμυχη γνώση ότι ο άνθρωπος από μόνος του εθελοντικά τοποθετήθηκε εκτός θείας Τάξης, της οποίας η τάξη στη φύση αποτελεί μόνο μια απεικόνιση. Χάρη σ’ αυτό ακριβώς το αίσθημα ενοχής που δεν μπορεί να καταπιεσθεί, η ανθρωπότητα βλέπει να πλησιάζουν οι συνέπειες εκείνες τις οποίες η θρησκευτική διορατική σοφία έχει δει προφητικά σαν μια αναπότρεπτη κοσμική κρίση. Πώς θέλει λοιπόν ο άνθρωπος να απαλλαγεί από το άγχος αφού η αιτία του άγχους βρίσκεται μέσα στις ίδιες του τις πράξεις; Πώς μπορεί να αποκτήσει εξουσία πάνω σε κάτι, το οποίο καταλαμβάνει ολόκληρο τον κόσμο; Η απάντηση είναι, μόνο με τη βοήθεια από κάτι το οποίο βρίσκεται πάνω από όλο τον κόσμο, πάνω και από τον κόσμο της ψυχικής σφαίρας, και αυτό είναι μόνο το Θείο Πνεύμα.

Σαν επιμύθιο λοιπόν, μπορούμε να εμβαθύνουμε ακόμη περισ­σότερο: Δεν είναι η έλλειψη ειρήνης στην ανθρωπότητα ή ο φόβος απέναντι στις διάφορες πιθανές καταστροφές που απειλούν τον πλανήτη η ουσιαστική αιτία για το συλλογικό άγχος. Είναι αποκλειστικά η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από τη θεία συνείδηση που φέρει μέσα του, η οποία γέννησε την υλιστική σκέψη με όλες τις ολέθριες συνέπειες και τα απορρέοντα άγχη. Όσο πιο βαθιά συνδέεται μέσω της αγάπης ο άνθρωπος με τον πυρήνα του, τον θεϊκό σπιν­θήρα που έχει μέσα του, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από τα ψυχικά κακά δαιμόνια^. τόσο πιο βαθιά εμπιστοσύνη αποκτά στη θεϊκή Τάξη που διέπει τον κόσμο, η οποία προνοεί και για το ανθρώπινο γίγνεσθαι^. τόσο πιο άφοβα θα αντιμετωπίσει την καθαρτήρια κοσμική Κρί­ση, η οποία θα κρίνει μόνο το άθεο στοιχείο στον άνθρωπο, προκειμένου να το επαναφέρει στο δρόμο της τέλειας αγάπης· και τόσο διαυγέστερη θα γίνει η πνευματική του κοσμοθεώρηση και η γνώση του ότι όλος ο υλικός κόσμος μεν είναι προσωρινός, αλλά η εσωτε­ρική του ζωή παραμένει ακατάλυτη.

Χαρά σε αυτόν, που μέσα στην ψυχική σύγχυση των ημερών μας, βρίσκει μέσα του εκείνο το βασίλειο, το οποίο με τις ακτίνες του διαλύει κάθε σκοτάδι και φόβο. Το βασίλειο του Χριστού, ο οποίος είπε κάποτε για όλες τις εποχές: «σ’ αυτό τον κόσμο θα έχετε φόβο, αλλά παρηγορηθείτε, γιατί Εγώ ενίκησα τον κόσμο!» Το να βιώσει κανείς ζωντανά μέσα του αυτή την αλήθεια, σημαίνει ότι βιώνει ζωντανά το χριστικό πνεύμα…

Τα λόγια του Ιησού «μην αντιστέκεστε στο κακό», στην εποχή μας αποκτούν ένα νέο, βαθύτερο νόημα. Διότι είναι πρόθεση του θεϊκού σχεδίου το κακό να αποβάλει εντελώς τη μάσκα του, ούτως ώστε η ανθρωπότητα να δει επιτέλους την αλήθεια. Ο Παύλος, στον οποίο ο Χριστός είχε ανοίξει την πνευματική του όραση, αναφέρεται σε αυ­τή την πορεία προς το τέλος με τα προφητικά λόγια: «Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει η αποστασία και να φανερωθεί ο άνθρωπος της αμαρ­τίας, ο υιός της απώλειας. Η μυστική δύναμη του κακού είναι ήδη εν δράσει, μόνο που πρέπει να φύγει από τη μέση αυτός που τη συγκρα­τεί τώρα».

Ένα από τα μυστικά όπλα της κακίας συναποτελεί η απερίγρα­πτη τυφλότητα των ορθολογιστών, εγκεφαλικά σκεπτόμενων ανθρώ­πων και η ανεπαρκής θέλησή τους για πνευματικό φως. Εδώ όμως έχει δώσει ο Ιησούς στους μαθητές του τη συμβουλή, να μη σπαταλούν τα μαργαριτάρια στα γουρούνια και να αφήνουν μόνους τους όσους δεν δέχονται το φως.

Κι αυτό το είπε εκείνος που έθεσε σαν πρωταρχική εντολή την αγάπη! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κανείς πρέπει να κρύβει το φως από τους συνανθρώπους του που αναζητούν την αλήθεια. Γιατί τέ­τοιοι άνθρωποι θα είναι ευγνώμονες για το λάδι που έλαβαν για το φανάρι τους, στην αρχή ακόμη της μεγάλης νύχτας. Αλλά ο μεγάλος και υπερφίαλος κόσμος, στον οποίο αναφέρεται η «συντέλεια του κό­σμου», θα αφυπνισθεί επώδυνα μόνο μέσα από την κοσμική κρίση. Κι αυτό είναι το βαθύτερο νόημα όλων των επερχόμενων καταστρο­φών, ότι δηλαδή θα υπηρετήσουν αναγκαστικά τη θεία Αγάπη στον τελικό σκοπό της, που είναι η επιστροφή του Χριστού μέσα στο ανθρώ­πινο πνεύμα!