ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Η εκκλησιαστική διδασκαλία για τη θεία χάρη
Όλες οι χριστιανικές εκκλησίες διδάσκουν την αναγκαιότητα της σωτηρίας θείας χάριτος. Όμως, ειδικά στην καθολική εκκλησία, η αληθινή διδασκαλία γι’ αυτήν έχει διευρυνθεί και μεταβληθεί σε ένα εκκλησιαστικό δόγμα μυστηρίων ή μέσων χάριτος.
Η νέα αποκάλυψη αποσαφηνίζει το θέμα της εκκλησιαστικής διδασκαλίας για τα μυστήρια. Από τη μία, διδάσκει το μόνο αληθινό δρόμο τελείωσης, της άμεσης, ενεργού επικοινωνίας της καρδιάς με τον Πατέρα μέσα στον Ιησού’ από την άλλη, καθορίζει με αυτό το πνεύμα την αληθινή αξία και σημασία καθενός ξεχωριστά από τα ονομαζόμενα μέσα χάριτος.
«Όποιος δεν θέλει να βαδίσει αυτόν το δρόμο της τελείωσης, της ενεργού αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, θα παραμείνει μέσα στην αμαρτία και τις σοβαρές συνέπειές της, ακόμη κι αν σφάζονταν γι’ αυτόν δέκα χιλιάδες τράγοι και ρίχνονταν στον Ιορδάνη. Ούτε αυτό, ούτε τ’ άλλα εξωτερικά μέσα εξαγνισμού και τελείωσης, μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους καθόλου πιο καλούς και πιο άγιους, παρά μόνον η ζωντανή, αληθινή πίστη και η αγάπη που δρα πάνω σ’ αυτό το έδαφος». Ή, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Παύλου: Για τον Χριστό, δεν παίζει ρόλο ούτε η περιτομή, ούτε η παράλειψή της, παρά μόνον η πίστη που εκδηλώνεται με έργα αγάπης».
Στα επόμενα κεφάλαια θα δούμε αναλυτικά τα διάφορα μέσα χάριτος της εκκλησίας, δηλαδή τη βάπτιση, την άφεση αμαρτιών, τη θεία ευχαριστία κ.λπ.
Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε πρώτα τη βάπτιση, τη μετάνοια και τη θεία ευχαριστία και θα δείξουμε, υπό το φως της νέας αποκάλυψης, την αληθινή σημασία και επίδρασή τους.
Ο Χριστός μιλάει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για το βάπτισμα. Ο αφοσιωμένος σ’ αυτόν αρμοστής Κυρήνιος ρωτάει: «Κύριε, εγώ πιστεύω όλα όσα διδάσκεις. Είμαι, επομένως, ήδη βαπτισμένος;»
Ο Χριστός του απαντά: «Όχι (εξωτερικά) βέβαια δεν είσαι ακόμα
βαπτισμένος, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Γιατί όποιος πιστεύει όπως εσύ, φίλε μου, πνευματικά, είναι σαν να έχει βαπτιστεί, και μάλιστα με όλη την ευλογία του βαπτίσματος.
Στους Ιουδαίους υπάρχει, βέβαια, η περιτομή, που είναι ένα προ-
βάπτισμα, όμως για Μένα δεν έχει καμία ουσιαστική αξία, αν αυτός που
την κάνει δεν έχει παράλληλα κάνει και περιτομή στην καρδιά του. Γιατί μ’ αυτό Εγώ εννοώ μία καρδιά εξαγνισμένη και γεμάτη με αγάπη. Για κάποιον καιρό, στους Ιουδαίους την περιτομή ακολουθούσε το βάπτισμα με νερό που έκανε ο Ιωάννης, που συνεχίζεται από τους μαθητές του. Αλλά ούτε αυτό το βάπτισμα έχει κάποια ουσιαστική αξία, αν δεν προηγείται ή ακολουθεί η απαιτούμενη μετάνοια.
Επομένως, όποιος βαπτίζεται με νερό, θέλοντας με σοβαρότητα να γίνει καλύτερος, ασφαλώς δεν διαπράττει σφάλμα, δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να πιστεύει ότι το νερό καθαρίζει την καρδιά του και δυναμώνει την ψυχή του. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον η δική του, απόλυτα ελεύθερη βούληση. Το νερό δρα μόνο σαν ένα σύμβολο που δείχνει ότι η βούληση, ως ζωντανό νερό του πνεύματος, τώρα έχει εξαγνίσει την ψυχή από τις αμαρτίες, όπως το νερό καθαρίζει κεφάλι και σώμα από τη σκόνη και τη βρωμιά. Όποιος δέχτηκε το βάπτισμα αυτό το αληθινό, πραγματικό του νόημα, αυτός είναι τέλεια βαπτισμένος, εάν κατά την πράξη της βάπτισης ή πριν από αυτήν έδρασε η Θέληση μέσα στην καρδιά του βαπτιζομένου. Αν αυτό δεν γίνει, τότε η απλή βάπτιση με νερό δεν έχει την παραμικρή αξία, δεν αποτελεί ευλογία της ύλης, πόσο μάλλον κάποια τελείωση.
Παρόμοια, το βάπτισμα με νερό ανήλικων παιδιών δεν έχει καμία άλλη αξία, πέρα από το ότι είναι ένα εξωτερικό σημάδι ότι αυτά έγιναν δεκτά σε μία καλύτερη κοινότητα και έλαβαν κάποιο όνομα, που όμως δεν έχει την παραμικρή αξία για τη ζωή της ψυχής, παρά μόνο μία εξωτερική χρησιμότητα. Για το λόγο αυτό, θα μπορούσε κανείς να δώσει στο παιδί ένα όνομα χωρίς περιτομή ή τη βάπτιση του Ιωάννη, για Μένα είναι εντελώς το ίδιο. Γατί κανένα όνομα δεν αγιάζει την ψυχή ενός ανθρώπου, παρά μόνον η ελεύθερη, καλή του θέληση να ενεργεί σε όλη του ζωή ορθά. Οποιοδήποτε όνομα μπορεί να αγιασθεί με τη Θέληση και την πράξη, δεν ισχύει όμως και το αντίθετο.
Όταν βάπτιζε ο Ιωάννης, έφερναν παιδιά τόσο σ’ αυτόν, όσο και στους μαθητές του. Εκείνος τα βάπτιζε, αν παρουσιάζονταν για τα παιδιά αυτά ευσυνείδητοι εκπρόσωποι που ορκίζονταν να φροντίζουν με ζήλο για την πνευματική αγωγή τους. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή μπορεί να βαπτιστεί επίσης ένα παιδί με σκοπό τον αγιασμό του. Όμως, το βάπτισμα αγιάζει την ψυχή και το σώμα του παιδιού μόνο μέχρι αυτό να φθάσει στην αληθινή γνώση του Θεού και του εαυτού του και στη χρήση της ελεύθερής του βούλησης. Μέχρι τότε, ο κηδεμόνας πρέπει να φροντίζει με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία να έχει το παιδί όλα όσα χρειάζονται για να πετύχει την αληθινή αγιωσύνη, διαφορετικά η ψυχή του εκπρόσωπου φέρει ακέραια την ευθύνη.
Γι’ αυτό, είναι καλύτερο να μη γίνεται το βάπτισμα με νερό, πρίνο άνθρωπος αποκτήσει την ικανότητα να πληροί όλους τους όρους για τον αγιασμό της ψυχής του και του σώματός του μέσα από τη δική του γνώση και τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του. Άλλωστε, το βάπτισμα με νερό δεν είναι καθόλου απαραίτητο για τον αγιασμό ψυχής και σώματος. Το μόνο αναγκαίο είναι η γνώση και η δράση που απορρέει από την ορθή γνώση της αλήθειας του Θεού.
Το αληθινό βάπτισμα, το μόνο έγκυρο για Μένα, είναι το βάπτισμα με την αγάπη για Μένα και για τον πλησίον, καθώς και με το ζωντανό ζήλο της βούλησης και το άγιο πνεύμα της αιώνιας θείας αλήθειας. Αυτά τα τρία αποτελούν για τον καθένα μία απόδειξη που έχει κύρος στον ουρανό».
Ένα άλλο εκκλησιαστικό «μέσο χάριτος» χαρακτηρίζεται με τις έννοιες μετάνοια, εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών.
Μετάνοια σημαίνει καθαρμός. Ο Ιησούς πάντοτε εννοούσε και εννοεί τη μετάνοια ως το καθάρισμα της καρδιάς από όλες τις μη αγνές, ενάντιες προς τον Θεό σκέψεις, συναισθήματα και ορμές και την πρόθυμη αποδοχή και μετατροπή σε πράξη του πνεύματος αγάπης.
Έτσι όρισε ο Χριστός τη μετάνοια όσο βρισκόταν πάνω στη γη και έτσι τη διδάσκει επίσης στα γραπτά της νέας αποκάλυψης. Ποτέ, όμως, δεν καθόρισε να είναι η μετάνοια ένα εκκλησιαστικό μυστήριο και η επακόλουθη άφεση δικαίωμα του ιερατικού λειτουργήματος!
«Το να είναι κανείς ελεύθερος από αμαρτίες σημαίνει να κατέχει τον ύψιστο βαθμό ταπεινοφροσύνης και αγάπης. Πρέπει ο νόμος του Θεού να έχει γίνει φύση του ανθρώπου και εκείνος να έχει απαρνηθεί μέχρις εσχάτων τη σάρκα και τους πόθους της, για να μπορέσει η δύναμη του Θεού να κατοικήσει εντελώς μέσα του. Ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί, τότε, να πει σε κάποιον άλλον: “Συγχωρημένες οι αμαρτίες σου!” και πράγματι να του συγχωρηθούν. Βέβαια, δεν έχει το δικαίωμα να απαλλάξει κάποιον από την οφειλή του, γιατί ο ίδιος είναι μεγάλος οφειλέτης. Εφόσον όμως με τον τρόπο αυτό εκτελεί έργο ευσπλαχνίας, δίνει μ’ αυτό ένα ποτήρι νερό σε κάποιον διψασμένο, πράγμα για το οποίο θ’ ανταμειφθεί Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν είναι ο άνθρωπος που συγχωρεί τις αμαρτίες, παρά η θεία δύναμη. Αυτή μόνη έχει τη δυνατότητα να συμφιλιώσει τις καρδιές εκείνων που αμάρτησαν ο ένας προς τον άλλο και έγιναν εχθροί και να φέρει αρμονία, δηλαδή να διαπεράσει και να φωτίσει τις καρδιές με το θείο πυρ, πνίγοντας έτσι κάθε οργή, εγωισμό και φθόνο. Όμως, είναι αυτονόητο ότι αυτό δεν μπορεί να το επιτελέσει η δύναμη κανενός ανθρώπου παρά μόνον η δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό, ο άνθρωπος μόνο στον Θεό μπορεί να πει: “Κύριε, συγχώρησέ μου την αμαρτία μου!”
Ακόμη, δεν θέλω να πω ότι είμαι αντίθετος στο να πει κάποιος ιδιαιτέρως στον καλύτερό του φίλο τα σφάλματα και τις αδυναμίες του, ώστε να παρηγορηθεί και να λάβει μία έμμεση διαβεβαίωση ότι οι αμαρτίες του θα συγχωρηθούν -αν και εφόσον στραφεί σε Μένα, προτιθέμενος στα σοβαρά να μην επαναλάβει τέτοιες αμαρτίες και, αν είναι δυνατόν, να επανορθώσει αυτές που διέπραξε ενάντια στον αδελφό του, με ειλικρινή μετάνοια και αγάπη. Ένας τέτοιος εξομολογητής πάντα θα Μου είναι αγαπητός και πολύτιμος. Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να είναι ιερωμένος.
Σε περίπτωση, όμως, που ένας τέτοιος «εξομολογητής» πιστεύει ότι έχει κατ’ αποκλειστικότητα την εξουσία και τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες ή μάλιστα να επιφυλάσσεται να το κάνει, να κρίνει αυτόν που του τις εμπιστεύθηκε και να ζητά να τον αποκαλούν ως εξομολογητή “αντιπρόσωπο του Θεού”, τότε είναι δολοφόνος ψυχών και πνευμάτων, αφού βάζει τον εαυτό του αυθαίρετα μπροστά από τις πύλες του ουρανού».
Παρόμοια μιλάει ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για την εξομολόγηση και την άφεση αμαρτιών. «Η εξομολόγηση αμαρτιών μπροστά στους ιερείς, όπως γίνεται τώρα, είναι κακή και απορριπτέα, γιατί δεν βελτιώνει τον άνθρωπο, παρά τον αφήνει να μένει μέχρι τέλους μέσα στις αμαρτίες του. Αλλά και πάλι δεν έχω αντίρρηση, αν ένας αδύναμος και άρρωστος στην ψυχή άνθρωπος ομολογεί καλοπροαίρετα τις αδυναμίες και τα σφάλματά του σε έναν άλλο, πιο ισχυρό και ψυχικά υγιή άνθρωπο. Γιατί τότε ο υγιής και φωτισμένος άνθρωπος μπορεί να του προσφέρει, από αληθινή αγάπη προς τον πλησίον, τα σωστά μέσα τα οποία θα κάνουν την ψυχή του αδύναμου δυνατή και γερή. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί στ’ αλήθεια να γίνει σωτήρας κάποιου άλλου. Όμως, δεν το θέτω αυτό σαν νόμο, παρά σας δίνω απλά μία καλή συμβουλή. Ό, τι κάνω, αυτό να κάνετε κι εσείς, και να διδάσκετε στον καθένα την αλήθεια.
Άλλωστε, η ομολογία και μόνο δεν φθάνει για να καθαρθεί ένας άνθρωπος από τις αμαρτίες του, όπως δεν φθάνει για να ιαθεί ένας ασθενής το να περιγράφει με ακρίβεια στο γιατρό την πάθησή του. Αντίθετα, ο ασθενής πρέπει ν’ ακούσει τη συμβουλή του σοφού γιατρού, ύστερα να την ακολουθήσει πιστά και στη συνέχεια να αποφύγει όλα εκείνα που τον είχαν οδηγήσει στην ασθένεια.
«Έχω πει ήδη, ειδικά στους παλιούς μαθητές Μου, ότι μπορείτε να συγχωρήσετε εκείνους που αμάρτησαν απέναντί σας. Εκείνοι δε που θα συγχωρηθούν εδώ στη γη από σας, θα συγχωρηθούν και στον ουρανό.
Αν όμως έχετε σοβαρό λόγο να μη συγχωρήσετε σε κάποιον τα αμαρτήματα που διέπραξε σε βάρος σας, επειδή φαίνεται καθαρά ότι είναι αδιόρθωτος, τότε αυτά ούτε στον ουρανό θα του συγχωρηθούν. Όμως, είχαμε συμφωνήσει ήδη από τότε ότι το δικαίωμα να μη συγχωρήσετε τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν εναντίον σας το έχετε, μόνον αφού τις έχετε συγχωρήσει προηγουμένως επτά φορές επί εβδομήντα επτά.
Αλλά εφόσον σ’ εσάς, που είσαστε οι πλησιέστεροι μαθητές Μου, έχω παραχωρήσει το δικαίωμα να συγχωρείτε -ή και όχι- τα αμαρτήματα που διαπράχθηκαν εναντίον σας, είναι προφανές ότι κανένας ιερέας δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ το δικαίωμα από τον Θεό να δίνει ή να στερεί την άφεση για ξένες αμαρτίες. Όποιος για παράδειγμα διέπραξε αμάρτημα ενάντια στον Καϊάφα, μπορεί να συγχωρηθεί από ε-
κείνον ή όχι, ανάλογα με το πώς έχουν τα πράγματα. Όποιος όμως διέπραξε αμάρτημα εναντίον του Ηρώδη, δεν έχει καμία σχέση με τον Καϊάφα, ούτε ο Καϊάφας μ’ αυτόν, παρά έχει να κάνει μονάχα με τον Ηρώδη.
Ο μόνος τρόπος για να επιτύχει ο άνθρωπος την αληθινή και πλήρη άφεση αμαρτιών είναι: πρώτον, να τις αναγνωρίσει ως αδικία προς το συνάνθρωπό του, να μετανοήσει και, αν είναι δυνατόν, να επανορθώσει, δεύτερον, να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό έχοντας τη σοβαρή πρόθεση να μην τις διαπράξει ξανά, και να μείνει πιστός σ’ αυτή του την καλή πρόθεση. Αν το αποφασίσετε αυτό ειλικρινά μέσα από την καρδιά σας, ύστερα δε ενεργείτε σύμφωνα μ’ αυτή την απόφαση, τότε σας λέω από τώρα: οι αμαρτίες σας είναι συγχωρημένες από Μένα!»
Από το βιβλίο του Β. Λουτς «Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Αρ. 6709 8.12.1956
«Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται.»
Όταν διαβάζετε σαν γράμματα μόνο τα λόγια της Γραφής, πολλά δεν θα τα καταλάβετε ή θα τα ερμηνεύσετε λάθος. Γιατί το γράμμα σκοτώνει – μόνο το Πνεύμα δίνει ζωή. Γι’ αυτό μόνο ένα φωτισμένο πνεύμα μπορεί να συλλάβει και να ερμηνεύσει το νόημα των Λόγων που είπα όταν περπάτησα στη γη. Οι μαθητές Μου ΜΕ καταλάβαιναν, διότι το Πνεύμα Μου τους αποκάλυπτε την κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα Μου. Ήμουν υποχρεωμένος να τους προσφέρω αυτήν τη βοήθεια, διότι το Πνεύμα Μου δεν μπορούσε να ενεργήσει το ίδιο πριν το θάνατο Μου στο σταυρό, όπως μετά, όταν είχε ολοκληρωθεί το έργο της σωτηρίας.
Τώρα όμως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να δεχθεί μέσα του την ενέργεια του Πνεύματος Μου, όταν αξιοποιεί συνειδητά το έλεος του σωτήριου έργου Μου, όταν η αγάπη του τον κάνει να γίνει «ένα δοχείο του Πνεύματος Μου», το οποίο Πνεύμα τον διδάσκει και τον καθοδηγεί στην Αλήθεια, όπως το είχα υποσχεθεί. Ένας τέτοιος καταλαβαίνει και το νόημα των Λόγων Μου: «Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται», δηλαδή «αν συγχωρέσετε σε ορισμένους τις αμαρτίες τους θα τους είναι συγχωρεμένες, ενώ αν δεν τους συγχωρέσετε, οι αμαρτίες τους θα παραμείνουν.» Αυτά τα λόγια τα είπα στους μαθητές Μου διότι, εγνώριζα, ότι μετά την επιφοίτηση του Πνεύματος Μου, θα καταλάβαιναν πεντακάθαρα τον χαρακτήρα εκείνων των ανθρώπων που θα πρόσφευγαν σε αυτούς με κάθε λογής αρρώστιες, διότι ήταν γεμάτοι αμαρτίες. Εγνώριζα ότι θα αναζητούσαν θεραπεία κοντά στους αποστόλους Μου και εγνώριζα επίσης, ποιος απ’ αυτούς ένοιωθε το βάρος των αμαρτιών του και ποιος ήθελε απλά ν’ απαλλαγεί από την αρρώστια του….
Όλα αυτά ήταν γνωστά και στους μαθητές Μου, γιατί το Πνεύμα τους ήταν φωτισμένο και είχαν αφοσιωθεί στο θέλημά Μου, ήθελαν να ζουν και να πράττουν σύμφωνα με το θέλημά Μου. Το Πνεύμα Μου λοιπόν τους καθοδηγούσε όταν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους μετά τον θάνατο Μου και διέδωσαν σ’ όλον τον κόσμο τη διδασκαλία Μου. Τότε καταλάβαιναν και αυτοί ποιος ήταν άξιος να του αφεθούν οι αμαρτίες του και να θεραπευθεί και ποιος ήταν ακόμα τόσο βυθισμένος στην αμαρτία, που δεν ήθελε να γλυτώσει από αυτήν, παρά να απαλλαγεί από την αρρώστια του. Με αυτά τα λόγια λοιπόν, διαβεβαίωσα τους μαθητές Μου ότι θα διέκριναν την κατάσταση του κάθε ανθρώπου και θα έκαναν το σωστό, όπως θα τους υπαγόρευε το Πνεύμα Μου.
Ένας αληθινός μαθητής, δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γίνει δέκτης του Πνεύματος Μου καθώς ζει μία ζωή αγάπης, ένας άνθρωπος που μέσα του μπορώ να ενεργήσω με το Πνεύμα Μου, είναι φωτισμένος και μπορεί να ερμηνεύσει ορθά το νόημα των Λόγων Μου αυτών. Τα λόγια Μου κράτησαν την ισχύ τους, ότι δηλαδή γιατρειά από τις παθήσεις τους βρίσκουν οι άνθρωποι οι οποίοι Μου ομολογούν μετανοημένοι τις αμαρτίες τους και με αυτήν την πίστη τις εμπιστεύονται σε ΜΕΝΑ τον Ίδιο ή σε έναν υπηρέτη Μου, ο οποίος εμπνέεται από το Πνεύμα Μου. Από την άλλη πλευρά πάλι και ο ίδιος ο υπηρέτης Μου καταλαβαίνει από την εσωτερική καθοδήγηση του, που λείπει η ειλικρινής μετάνοια σε βάθος και συνεπώς δεν μπορεί να επιτευχθεί θεραπεία.
Αυτά τα λόγια είπα στους μαθητές Μου διότι εγνώριζα την καρδιά τους. Ήταν έτοιμοι να δεχθούν το Πνεύμα Μου και κατά συνέπεια ικανοί να βγουν στον κόσμο σαν απόστολοι Μου και να κηρύξουν σε όλους τους λαούς το Ευαγγέλιο Μου. Τα ίδια λόγια ίσχυαν γι’ αυτόν το λόγο και για τους «διαδόχους» τους.
ΕΓΩ όμως σαν «διαδόχους» καταλαβαίνω εκείνους που ζώντας μία ζωή αγάπης, είχαν την ίδια πνευματική ωριμότητα που επέτρεπε να ενεργήσει το Πνεύμα Μου μέσα τους. Όμως ποτέ και με κανένα τρόπο δεν εννοώ εκείνους οι οποίοι έθεσαν απλά τον εαυτόν τους σ’ αυτήν τη θέση, αλλά δεν βίωσαν ποτέ την επιφοίτηση του Πνεύματος. Τούτοι δεν μπορούν να θεωρούν ότι τα λόγια Μου απευθύνονται και σε αυτούς και γι’ αυτό δεν μπορούν «ούτε να συγχωρούν ούτε να κρατούν τις αμαρτίες».
Αναλογιστείτε τι παράλογη διαστρέβλωση των Λόγων Μου έγινε μ’ αυτή τη διδασκαλία, όπως παρουσιάζεται τώρα στους ανθρώπους, ώστε άνθρωποι χωρίς ουδεμία πνευματική ωριμότητα, η οποία αν υπήρχε θα φαινόταν από την εμφανή δράση του Πνεύματος, αισθάνονται ότι έχουν την αποστολή να συγχωρούν ή όχι τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους. Σπάνια μόνο μπορεί όμως να εκδηλωθεί το Πνεύμα Μου, γιατί απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η βαθιά αγάπη που κάνει την πίστη ζωντανή.
Κι όμως χιλιάδες χιλιάδων «συγχωρούν αμαρτίες» και πιστεύουν ότι έχουν λάβει από ΕΜΕΝΑ αυτό το προνόμιο. Και όπου φανερώνεται το Πνεύμα Μου, προσπαθούν να το εμποδίσουν. Όπου δε η άσπιλη Αλήθεια προσπαθεί να φέρει φώτιση, το αποδίδουν στη δράση του Σατανά. Πράγμα που αποδεικνύει πάλι ποια πνευματική τυφλότητα επικρατεί εκεί όπου η ανθρωπότητα ψάχνει να βρει τη σωτηρία της.
Όμως το σκοτάδι είναι εκεί τόσο βαθύ, που δεν το διαπερνά κανένα φως πλέον και το μόνο που μπορεί να κηρυχθεί στους ανθρώπους είναι η αγάπη, διότι μόνο μία ζωή αγάπης ανάβει ένα φως. Και μόνο ένας από αγάπη φλεγόμενος άνθρωπος αναγνωρίζει την Αλήθεια και στρέφεται μακριά από τέτοιες λανθασμένες δοξασίες. Χωρίς αγάπη είναι κάθε Λόγος μάταιος αφού δεν γίνεται κατανοητός και μόνο παραμορφώνεται ως προς το νόημά του. Μόνο η αγάπη κάνει το Λόγο Μου κατανοητό.
Αν λοιπόν πρώτα χάρη στην αγάπη σας, γίνετε σωστοί μαθητές Μου, τότε μπορείτε να θεωρείτε τους εαυτούς σας διαδόχους εκείνων των αποστόλων. Τότε θα είναι φωτισμένο το πνεύμα σας και θα μπορείτε να διαβεβαιώνετε τους αληθινά μετανοημένους ότι οι αμαρτίες τους θα συγχωρεθούν, γιατί τότε θα ξέρετε ότι ΕΓΩ ο Ίδιος δέχομαι και συγχωρώ τον κάθε αμαρτωλό που μετανοημένος και με συναίσθηση του λάθους του προσφεύγει κάτω απ’ το Σταυρό. Θα γιατρέψω επίσης και τις σωματικές παθήσεις από τις οποίες υποφέρουν, θα μεταδώσω στους υπηρέτες Μου που έχουν αφυπνίσει το πνεύμα τους, μεγάλη δύναμη και έτσι θα εκπληρωθεί ο Λόγος Μου: «Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται».
Αμήν
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ηπροφητειασημερα.gr
Ο αληθινός ιερέας, γιατρός και ποιμένας
Φως και παρηγοριά για τους αδύνατους
25 Ιανουαρίου 1841
Γράψε τώρα λίγα λόγια γεμάτα υψηλή παρηγοριά στην ψυχή που πάντα έχει άρρωστη καρδιά και μέσα στην αδυναμία της δεν μπορεί να βρει τι να κάνει και πώς να βοηθήσει τον εαυτό της. Βρέθηκε, χωρίς να το συστήσω Εγώ ή να το ζητήσει η καλύτερη μερίδα του κλήρου, εξαιτίας μίας άχρηστης εξομολόγησης (ή κάποιου άλλου εκκλησιαστικού, ιερατικού ή δογματικού εξαναγκασμού) σε δύσκολη θέση και η πίεση που ασκείται απ’ αυτό στην ευαίσθητη καρδιά της είναι δυσβάσταχτη. Μοιάζει τώρα μ’ έναν άρρωστο, στον οποίο έχουν έρθει δύο γιατροί. Ο ένας επιτίθεται με εχθρότητα στον άλλο: ο μικρός εξεγείρεται ενάντια στον μεγάλο, μη γνωρίζοντας τον τρόπο που εκείνος θεραπεύει εύκολα και σίγουρα τους ασθενείς του, ενώ ισχυρίζεται πως μόνον ο ίδιος κατέχει την οικουμενική ιατρική που θεραπεύει τα πάντα, ενώ κάθε τι άλλο είναι εσφαλμένο και απορριπτέο.
Πες στην ασθενή αυτήν ότι μόνον Εγώ είμαι ο σωστός γιατρός και μπορώ να βοηθάω ελεύθερα όποιον θέλω. Πες ακόμη ότι Εγώ ποτέ δεν θα δεσμευθώ από κανένα χολερικό, μικρό ιερέα, που νοιάζεται πολύ περισσότερο μήπως περικοπεί, κατά τη γνώμη του, η θρησκευτική του εξουσία απ’ ό,τι ενδιαφέρεται για την πραγματική σωτηρία της ψυχής των υποτιθέμενων «παιδιών» του που εξομολογεί.
Κάτι τέτοιοι έμμισθοι δεν ταιριάζουν με το δικό Μου ποίμνιο! Διώχνουν τους λύκους από τα πρόβατα μόνο για χάρη του μαλλιού, όχι όμως για χάρη της ίδιας της πνευματικής ζωής των προβάτων. Ο «σωστός ποιμένας», αντίθετα, βόσκει και προστατεύει τα πρόβατα για χάρη της ζωής τους, αφού αποτελούν ιδιοκτησία του και νοιάζεται λιγότερο για το μαλλί τους, γνωρίζοντας ότι η ζωή, αν κερδηθεί, ασφαλώς θα συνοδεύεται και από το μαλλί.
Κοίτα λοιπόν την απέραντη δημιουργία Μου! Όλα αυτά υπάρχουν από την αγάπη και τη σοφία Μου, την ευσπλαχνία και τη χάρη Μου! Λες να τα κάνω όλα αυτά δυνάμει της υποτιθέμενης εξουσίας των ιερέων και της έγκρισής τους κι ότι έτσι ανανεώνω, συντηρώ και εποικίζω τη Γη κι όλους τους αναρίθμητους κόσμους; Ή μήπως πρέπει να ζητήσω από κάποιον ιερέα την άδεια και τη συμβουλή του για το πόσο φως πρέπει να δίνει ο ήλιος και πότε πρέπει ν’ ανατέλλει και να δύει; Και ποιος ιερέας δέθηκε ποτέ μαζί Μου στο σταυρό; Ή μήπως, αντίθετα, τότε ειδικά οι δικοί Μου ιερείς δεν Με σταύρωσαν και δεν Με βλασφήμησαν, σαν να ερχόμουν από τον διάβολο ενάντια σ’ αυτό που εκείνοι θεωρούσαν βασίλειο του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα είχε γίνει βασίλειο του Σατανά και εν μέρει έτσι είναι τώρα και πάλι;
Ακόμη: όταν ζει ένας άνθρωπος, ζει από Μένα ή από τους ιερείς; Σου λέω ότι είμαι ένας απόλυτα ελεύθερος και παντοδύναμος Κύριος, Θεός και Πατέρας και δεν εξαρτώμαι στο ελάχιστο από το ιερατείο, αλλά μπορώ μόνος να συγχωρήσω τα αμαρτήματα οποιοσδήποτε στραφεί μετανοημένος και με αγάπη σε Μένα! Γιατί είμαι επίσης κύριος όλων των αμαρτωλών! Κι αν θελήσω να συγχωρήσω το σφάλμα κάποιου χάρη στην πλήρη μεταστροφή του, καθόλου δεν θα μ’ εμποδίσει η ανόητη άρνηση άφεσης κάποιου ιερέα που νοιάζεται για το μαλλί των προβάτων του!
Γιατί στ’ αλήθεια, όταν πολύ σύντομα επιστρέψω, πιο γρήγορα θα Με αναγνωρίσουν οι σκύλοι και οι γάτες από τέτοιους αρχομανείς ιερείς, που πάντα αυτό που τους ένοιαζε ήταν το μαλλί και ποτέ ή μόνο σπάνια η ίδια η ζωή!
Αν, λοιπόν, κάποιος ιερέας δεν θέλει να σου δώσει την έτσι κι αλλιώς μικρής σημασίας άφεσή του, πήγαινε σε άλλον, ύστερα πάλι σε άλλον κ.ο.κ. Κι αν δεν βρεις κανέναν να σου δώσει άφεση, τότε έλα σε Μένα και σκέψου τον «άσωτο υιό», να είσαι δε βέβαιη ότι Εγώ, ως αληθινός κι ο καλύτερος Πατέρας, ασφαλώς θα δεχθώ στο σπίτι και στην καρδιά Μου όλα Μου τα παιδιά πριν απ’ ό,τι τέτοιοι άκαρδοι ιερείς.
Γι’ αυτό, να μην έχεις έγνοια στην καρδιά σου, παρά να Μ’ ακολουθήσεις! Κι Εγώ δεν θα σ’ αφήσω να χαθείς ποτέ στην αιωνιότητα. Φέρε μονάχα και τα παιδιά σου σε Μένα, πράγμα για το οποίο θα σε υποστηρίξω. Και να θυμάσαι ότι ο Κύριος κάθε Δημιουργίας είναι, πολύ περισσότερο, και Κύριος του πνεύματος και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Βλέπεις, σε οδηγώ και θα σε οδηγώ αιώνια! Γι’ αυτό, μη σκοτίζεσαι τόσο πολύ για τους τυφλούς ηγέτες. Αμήν. Αυτό λέω Εγώ, ο καλός σου Πατέρας, ευλογώντας σε. Αμήν. Αμήν.
ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Αρ. 4840 16.2.1950
Οι εντολές της εκκλησίας
Ποτέ δεν σας έδωσα ιδιαίτερες οδηγίες για το τι στάση πρέπει να κρατάτε απέναντι στις εντολές της εκκλησίας οι οποίες έχουν προέλθει από ανθρώπινες προθέσεις. Όλα όσα κάνετε από ελεύθερη θέληση, ΕΓΩ τα εκτιμώ ανάλογα, ό,τι κάνετε όμως από εξαναγκασμό είτε γιατί φοβάστε την τιμωρία είτε από συνήθεια, δεν μετράει για Μένα καθόλου. Για τις εντολές που εισάγουν οι άνθρωποι, η ανταμοιβή θα πρέπει να δίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους, δεν τους επιτρέπεται όμως ποτέ να υπόσχονται στον συνάνθρωπο μια ανταμοιβή που δεν έχω υποσχεθεί ΕΓΩ.
ΕΓΩ δεν μπορώ να δώσω την έγκριση Μου τη στιγμή που κάτι τέτοιο αντιτίθεται στη θέλησή Μου, γιατί ΕΓΩ έδωσα στον άνθρωπο την ελευθερία της βούλησης. Η ελευθερία της βούλησης όμως περιορίζεται από τις εντολές που εισάγουν οι άνθρωποι, γιατί μια εντολή είναι ένας εξαναγκασμός που αποκλείει τη χρήση της ελεύθερης θέλησης.
ΕΓΩ ο ίδιος έδωσα στους ανθρώπους μόνο μια εντολή – την εντολή της Αγάπης, που είναι θεμελιώδης νόμος και πρέπει να τηρείται, γιατί αλλιώς προσβάλλεται η αιώνια τάξη ΜΟΥ. Η εντολή της Αγάπης όμως είναι μια εντολή που αφήνει πλήρη ελευθερία στη θέληση του ανθρώπου. Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός που να τον υποχρεώνει να κάνει πράξεις Αγάπης. Ούτε ΕΓΩ τιμωρώ τον άνθρωπο που δεν σέβεται την εντολή της Αγάπης. Τιμωρείται όμως από μόνος του, γιατί παραμελεί το μόνο μέσον που έχει για να γλιτώσει από τα δεσμά του, για τα οποία ευθύνεται μόνο ο ίδιος, με συνέπεια να χάνει το δρόμο για τη σωτηρία του.
ΕΓΩ έδωσα στους ανθρώπους την εντολή της Αγάπης, την οποία μπορούν ελεύθερα να αποφασίσουν αν θα την τηρήσουν ή όχι- αλλά οι άνθρωποι θεσμοθέτησαν και άλλες εντολές που ΕΓΩ δεν μπορώ να εγκρίνω, γιατί δεν τις εμπνέει η Αγάπη για το συνάνθρωπο. Είναι μόνο μέσα για ενίσχυση της εξουσίας τους. Γιατί από την τήρηση αυτών των εντολών εξαρτάται η συμμετοχή σε μια οργάνωση που εγείρει την αξίωση να είναι η αληθινή εκκλησία του Χριστού που ίδρυσα ΕΓΩ. Και έτσι υποχρεώνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι θα αμαρτήσουν, αν δεν τηρήσουν αυτές τις εντολές, επιπλέον δε να τις σέβονται και να δίνουν σ’ αυτές όλη την προσοχή τους – παραμελώντας όμως έτσι τη δική Μου εντολή της Αγάπης.
Η Αγάπη ανθίζει μόνο μέσα στην ελευθερία…. Αγάπη και επιβολή, καταναγκασμός, αλληλοαναιρούνται… και γι’ αυτό στην τήρηση των εντολών της εκκλησίας Εγώ δεν διακρίνω καμιά Αγάπη για ΜΕΝΑ, όσο τηρούνται από συνήθεια και μάλιστα από υπακοή προς την εξουσία που έχει θεσμοθετήσει αυτές τις εντολές. Συν τοις άλλοις, αυτές οι εντολές δεν συντελούν στο να εμπνεύσουν Αγάπη για ΜΕΝΑ, γιατί ΜΕ παριστάνουν σαν ένα Ον με ανθρώπινες αδυναμίες που απαιτεί υπακοή, φόβο και αναγνώριση, ενώ ΕΓΩ θέλω μόνο να Με αγαπούν.
Στα μάτια Μου αμαρτία είναι μόνο ό,τι καταστρατηγεί την Αγάπη για ΕΜΕΝΑ και για τον πλησίον. Όπως για τον ίδιο λόγο, δεν θα ανταμείψω ποτέ αυτούς που τηρούν τις εντολές της εκκλησίας μόνο και μόνο γιατί είναι εντολές και τις εντολές έχουν μάθει να τις τηρούν από καθήκον….
Η ελεύθερη θέληση πρέπει να διαλέξει ΕΜΕΝΑ αποκλειστικά από Αγάπη και μόνο και γι’ αυτό το σκοπό οι άνθρωποι δεν χρειάζονται άλλες εντολές απ’ την δική ΜΟΥ, που έδωσα ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ ξέροντας τι ευλογία χαρίζει στον κάθε άνθρωπο που την τηρεί.
Αμήν
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
ηπροφητειασημερα.gr
«…Σκεφτείτε τι αποτελέσματα αποδίδετε στη «βάπτιση» και μόνο!… Σκεφτείτε ότι ενώ τελείτε απλώς μία εξωτερική τελετή, είσαστε πεπεισμένοι ότι αποκομίζετε πνευματικά οφέλη. Έτσι πιστεύετε ότι θα απαλλαγείτε από το «προπατορικό αμάρτημα» ή ότι θα γίνετε μέλη της Εκκλησίας Μου, επειδή εισέρχεστε σε μία θρησκευτική κοινότητα. Εντούτοις όλα αυτά πρέπει να τα κατακτήσει ο καθένας από μόνος του στη διάρκεια της γήινης ζωής του, καθώς πρέπει με τη θέλησή του να δεχτεί να τον λυτρώσει ο Ιησούς Χριστός από την αμαρτία. Συνεπώς απαιτούνται πολύ περισσότερα από την απλή βάπτιση που γίνεται σε ένα παιδί. Επιπλέον, μέλος της «Εκκλησίας Μου» μπορεί να γίνει κανείς μόνο με την ελεύθερη θέλησή του, εφόσον ζει ακολουθώντας Με συνειδητά και αποκτά χάρη στην αγάπη του μία ζωντανή πίστη, η οποία είναι το κύριο γνώρισμα της Εκκλησίας που ίδρυσα Εγώ.
Σκεφτείτε τα μυστήρια της εξομολόγησης και της μετάληψης…πώς τα έχετε
διαστρέψει και με ποια εξωτερικά μέσα προσδοκάτε «άφεση των αμαρτιών σας».
Σκεφτείτε όμως τι έννοια δίνω Εγώ στην άφεση των αμαρτιών. Συνειδητοποιείστε ότι Εγώ ζητώ να Μου ανοίξετε την καρδιά σας ώστε να μπορώ να κοινωνήσω μαζί σας και εσείς μαζί Μου. Σκεφτείτε πως τα λόγια που είπα : «Αυτό που κάνω τώρα να το κάνετε σε ανάμνησή Μου…», εσείς τα μετατρέψατε σε ένα τυπικό, σε μία τελετουργική διαδικασία. Αλλά αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να έχει καμία επίδραση στην ψυχή σας, εάν δεν έχετε τόσο βαθιά αγάπη στη ζωή σας ώστε να σας συνδέει η αγάπη μαζί Μου και τότε μπορώ και Εγώ να είμαι προσωπικά παρών στο εσωτερικό σας…»
Μπέρτα Ντούντε 29/11/1963
(βλ. επίσης Μαρκ, 11, 25-26)
ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
Αρ. 6611 1.8.1956
Τι σημαίνει «βάπτιση»;
Η ψυχή του κάθε ανθρώπου χρειάζεται ένα καλό καθαρισμό, ένα λουτρό που να την απαλλάξει απ’ όλες τις ακαθαρσίες, να την τονώσει και να την ζωντανέψει για να γίνει άξια για το έργο που έχει να εκτελέσει στη γη. Και οφείλει η ψυχή του κάθε ανθρώπου να είναι πρόθυμη να προβεί από μόνη της ή να υποστεί έναν τέτοιον καθαρισμό, γνωρίζοντας ότι δεν είναι στην κατάσταση που την θέλω Εγώ να είναι, όπως πρέπει δηλαδή να είναι για να μπορέσει να ΜΕ πλησιάσει και να μείνει παντοτινά κοντά ΜΟΥ.
Όμως ένα τέτοιο «λουτρό καθαρισμού» δεν εννοείται εξωτερικά. Είναι μία πράξη η οποία πρέπει να συμβεί εσωτερικά, που μπορεί να γίνει αντιληπτή εξωτερικά μόνο επειδή συντελείται μια μεταμόρφωση στον άνθρωπο. Αυτή η μεταμόρφωση του δίνει τη βεβαιότητα ότι έχει αναδυθεί μέσα από ένα βούρκο και έχει μπει σ’ ένα τονωτικό λουτρό από το οποίο βγαίνει πεντακάθαρος και ξανανιωμένος.
Αλλά το νερό που είναι καθαρό και ξανανιώνει, δεν μπορεί να είναι στεκούμενο και άψυχο. Πρέπει να είναι τρεχούμενο και ζωντανό, ένα νερό που έχει τη δύναμη να καθαρίζει και να ζωντανεύει. Χρειάζεσθε λοιπόν το Ζωντανό Νερό. Ξέρετε όμως τι σημαίνει «Ζωντανό Νερό»;
Διαρκώς σας καλώ να έρθετε στην «Πηγή» απ’ όπου αναβλύζει το «Ζωντανό Νερό». Θέλω να σας βλέπω να μπαίνετε και να βυθίζεσθε στον «ωκεανό της Αγάπης Μου» να βαφτίζεσθε με το Λόγο Μου από ΕΜΕΝΑ τον Ίδιο, το Λόγο Μου που μόνον αυτός έχει τη δύναμη να σας μεταμορφώσει, να καθαρίσει και να τονώσει την ψυχή σας και να σας δώσει την αληθινή ζωή….
Όταν λοιπόν είπα στους μαθητές Μου: «Βαφτίστε τους στο όνομα του ΠΑΤΡΟΣ και του ΥΙΟΥ και του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», εννοούσα ότι έπρεπε να φέρουν το Λόγο Μου στους ανθρώπους επ’ Ονόματι Μου, το Ζωντανό Νερό που αναβλύζει από ΕΜΕΝΑ για να προσφύγουν όλοι στην «Πηγή». Η ίδια η Αγάπη – ο ΠΑΤΕΡΑΣ – σας το προσφέρει. Σας προσφέρει αυτό που σας οδηγεί στην πιο βαθιά Σοφία – τον ΥΙΟ – , αν εφαρμόσετε τον Λόγο στην πράξη. Έτσι θα ζωντανέψετε το Πνεύμα μέσα σας και θα έχετε πλήρη φώτιση. Η ψυχή σας λοιπόν έχει ανάγκη από το Λόγο Μου, που μόνον αυτός έχει την ίδια δράση που έχει το καθαρό φυσικό νερό πάνω στο σώμα, για να βγει από το λουτρό της δυναμωμένη και άξια για το κάθε έργο που την περιμένει.
Αυτό το Νάμα – το Λόγο Μου -, είχαν να φέρουν σ’ όλους τους ανθρώπους οι μαθητές Μου. Αυτός ο θησαυρός έπρεπε να τους δοθεί με αγάπη, για να ξυπνήσει μέσα τους επίσης την αγάπη και συνάμα και το Πνεύμα μέσα τους. Το Ζωντανό Νερό αναβλύζει από ΕΜΕΝΑ. ΕΓΩ ο Ίδιος είμαι η Πηγή απ’ όπου πηγάζει το Ζωντανό Νερό. Γι’ αυτό πρέπει ο καθένας να βυθιστεί στην «Πηγή της Αγάπης Μου» για να λάβει τη θεϊκή σοφία και να την αναγνωρίσει με το πνεύμα του.
Αυτή είναι «η Βάπτιση» που πρέπει να λάβει ο καθένας για να γίνει μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας που ίδρυσα ΕΓΩ ο Ίδιος στη γη. Γι’ αυτό το σκοπό απαιτείται κατ’ αρχήν η ελεύθερη θέληση και η απόφαση από εσάς, να έλθετε στον «ωκεανό της Αγάπης Μου», να δεχθείτε το ζωντανό Λόγο Μου και έτσι να καθαρίσετε την ψυχή σας για να μπορέσει να δεχθεί την παρουσία Μου.
Τα Λόγια Μου πρέπει να τα εννοείτε πάντα καθαρά πνευματικά, διότι δεν πρόκειται ποτέ μια εξωτερική διαδικασία, να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να καθαρίσει την ψυχή του. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να προσπαθείτε να κατανοήσετε το πνευματικό νόημα που έχουν τα Λόγια Μου, ένα νόημα που θα σας γίνει αμέσως κατανοητό αν ζητήσετε από ΕΜΕΝΑ τον ίδιο τη φώτιση. Αν λοιπόν η επιθυμία σας να τα καταλάβετε είναι σοβαρή, σίγουρα θα μπορέσετε να σκεφθείτε και σωστά.
Τότε θα δέχεσθε χωρίς αντίσταση το Λόγο Μου που θα σας φέρουν οι μαθητές Μου και θα εισέλθετε «στην πλημμύρα της θεϊκής Μου Αγάπης», θα λάβετε την αληθινή βάπτιση. Η Αγάπη Μου σας πλημμυρίζει τότε με το Πνεύμα Μου και σας οδηγεί στην Αλήθεια, Αγάπη, Σοφία και Δύναμη γίνονται κτήμα της ψυχής σας που βαπτίστηκε με το «Νερό της Ζωής και της Αγάπης».
Αμήν
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»
Τα μυστήρια
4.12.1963
Εγώ θα σας διδάσκω πάντα διεξοδικά, ώστε να απαλλαγείτε από τα λάθη στη σκέψη σας, διότι μέχρι τώρα καταλαβαίνετε τα λόγια Μου μόνο ανθρώπινα και όχι πνευματικά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν αρκούν οι εξωτερικές τελετές για να εκφραστεί το Πνεύμα Μου. Και κατ’ επέκταση μόνο με μία εξωτερική τελετή δεν μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος άξιος δάσκαλος ή να αναλάβει ηγέτης και οδηγός μιας κοινότητας πιστών. Πολλοί είναι οι κληθέντες αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Και αυτούς τους λίγους τους καθοδηγώ εγώ ο Ίδιος. Εγώ τους τοποθετώ στη θέση εκείνη όπου μπορούν να δουλέψουν για Μένα και για το βασίλειό Μου. Ένας τέτοιος άνθρωπος που επιλέγω όμως πρέπει να εκπληρώνει ορισμένους όρους για να είναι ικανός να υπηρετήσει σαν δάσκαλος και πνευματικός ηγέτης τους συνανθρώπους του. Το Πνεύμα Μου πρέπει να είναι ζωντανό μέσα του ώστε να πορεύεται στην αλήθεια. Με αυτό τον τρόπο θα είναι ο αντιπρόσωπός Μου επί της γης που εκπληρώνει τα καθήκοντά του στο όνομά Μου, σύμφωνα με τη θέλησή Μου και κατευθυνόμενος από ΕΜΕΝΑ.
Είναι αλήθεια ότι και ανάμεσα σε αυτούς που αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποί Μου επί της γης, βρίσκονται και τέτοιοι που ζουν σύμφωνα με το θέλημά Μου και ΜΕ υπηρετούν με όλη τους τη θέληση. Όμως και αυτούς τους τοποθέτησα Εγώ ο Ίδιος στα καθήκοντά τους. Δεν έγιναν υπηρέτες Μου μετά από κάποιες εξωτερικές διαδικασίες που εκτέλεσαν οι συνάνθρωποί τους. Διότι η αποστολή τους είναι ένα εσωτερικό αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης, η οποία υποτάσσεται απόλυτα σ’ ΕΜΕΝΑ. Έτσι ένας τέτοιος άνθρωπος συνδέεται στενά μαζί Μου με τους δεσμούς της αγάπης, γι’ αυτό μπορώ ΕΓΩ ο Ίδιος να του υποδείξω το λειτούργημα που οφείλει να ασκήσει.
Αυτή η απόλυτη αφοσίωση και η ζωή αγάπης εξασφαλίζουν την αφύπνιση του πνεύματός τους και τότε διεισδύουν επίσης στην Αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι αντιτάσσονται σε κάθε πλάνη και παραμόρφωση της διδασκαλίας ΜΟΥ και τελικά απομακρύ-νονται από αυτούς οι οποίοι επιμένουν στην πλάνη τους.
Γι’ αυτό μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν θα βρείτε τους αληθινούς αντιπροσώπους Μου εκεί όπου οι άνθρωποι τους υποθέτουν και τους αναγνωρίζουν. Διότι τέτοιοι εγκόσμια αναγνωρισμένοι «αντιπρόσωποι» αποκλείονται από μόνοι τους από την υπηρεσία Μου, εφόσον εκπροσωπούν πλάνες και δεν αναζητούν ουσιαστικά την Αλήθεια. Δεν μπορούν να είναι υπηρέτες και εκπρόσωποί Μου διότι πλανώνται και δεν κάνουν τίποτα για να βρουν την καθαρή Αλήθεια.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τί πρέπει να θεωρείτε για το μυστήριο της χειροτόνησης. Γιατί ακόμα και αν κάποιος έχει καλή θέληση, πρέπει να το αποδείξει διαδηλώνοντάς Μου την προ-θυμία του να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο θέλημά Μου. Και αυτό σημαίνει να ερευνά τις αμφιβολίες που αναδύονται από μέσα του και τις οποίες βάζω ΕΓΩ ο Ίδιος στην καρδιά του για να τον κάνω να έλθει πιο κοντά σε ΕΜΕΝΑ και την Αλήθεια. Αν όμως φοβάται να εξιχνιάσει αυτές τις αμφιβολίες, κρατιέται με τη βία τυφλός. Θα μπορούσε να βρει το φως, αλλά κλείνει εκούσια τα μάτια του. Και έτσι δεν ΜΟΥ ανοίγει την καρδιά του για να της ρίξω μία δέσμη από το Φως Μου.
Δεν πρέπει να πιστεύετε σεις οι άνθρωποι ότι είναι αδύνατον ακόμη και για έναν που ΜΕ αναζητάει με σοβαρότητα και επιμονή να απαλλαγεί από την πλάνη του. Γιατί όλοι σας γνωρίζετε τη Δύναμη και την Αγάπη Μου η οποία βοηθάει πράγ-ματι τον καθένα που ψάχνει να βρει ΕΜΕΝΑ, την «αιώνια Αλήθεια». Πρέπει όμως κατ’ αρχήν να δεχτείτε ν’ ακούσετε τη διδασκαλία Μου, πρέπει να μάθετε για την καθαρή Αλήθεια και για τη δράση του αντίθεου καθώς και για την πλάνη στην οποία σας έχει οδηγήσει. Και πρέπει να έχετε τη σθεναρή θέληση να απαλλαγείτε από αυτήν – και γι’ αυτό χρειάζεται να ζητήσετε τη βοήθειά Μου.
Δεν πιστεύετε ότι θα σας τη δώσω όντως αυτή τη βοήθεια, τη στιγμή που ο σκοπός Μου είναι πάντοτε να σας βγάλω από το πνευματικό σκοτάδι και να σας δώσω φως; Αν λοιπόν χρησιμοποιήσετε καλοπροαίρετα τη λογική σας, πρέπει να ανα-γνωρίσετε πόσα πράγματα δεν στέκουν από αυτά που σας επιβάλλουν να πιστεύετε.
Σας δόθηκε η λογική, γιατί αλλιώς δεν θα ξεχωρίζατε από τα ζώα, τα οποία δεν μπορούν να αποδώσουν λογαριασμό για τις πράξεις τους. Εσείς όμως θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσετε για το αν και πώς χρησιμοποιήσατε τη νοημοσύνη σας. Διότι η νοημοσύνη σας μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε τη φώτιση, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχετε την καλή θέληση και ζητάτε να βρείτε το αληθινό φως. Οπωσδήποτε θα πρέπει να αμφιβάλετε για την αλήθεια, όπως τονίζω συνέχεια, πα-ντού όπου υποτίθεται ότι μια τυπική, εξωτερική πράξη εξασφαλίζει ένα πνευματικό επίτευγμα, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσετε. Και γι’ αυτό η ψυχή σας δεν θα έχει κανένα όφελος – είτε στη γη είτε στον άλλο κόσμο – όταν εκτελούνται τέτοιες εξωτερικές πράξεις πριν το θάνατο ενός ανθρώπου, οι οποίες δεν είναι άλλο από τελετές και έθιμα χωρίς την παραμι-κρή αξία για την ψυχή.
ΕΓΩ γνωρίζω την κάθε ψυχή χωριστά και την βαθμολογώ ανάλογα με την αγάπη που έχει μέσα της. Διότι μόνον η αγά-πη είναι καθοριστική για το βαθμό φωτεινότητας στον οποίο εισέρχεται η ψυχή μετά την αποχώρηση από το σώμα της. Γιατί υπάρχει η δυνατότητα βέβαια να περάσει στο βασίλειο του σκότους, όταν είναι γυμνή από αγάπη και γι’ αυτό ανήκει σ’ εκείνον που κυριαρχεί στο βασίλειο του σκότους.
Αμήν
Μπέρτα Ντούντε ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΕΕΙ:
|
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ:
Ο Κύριος θυσιάστηκε μια για πάντα. (Εβρ. 9, 25-28)
«Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, δεν χρειάζεται θυσία γι’ αυτές» (Εβρ. 10,12-18)
|
Η αληθινή προσευχή
«Κι όταν προσεύχεστε, να μην είστε σαν τους υποκριτές, που τους αρέσει να στέκονται και να προσεύχονται στις συναγωγές και στα σταυροδρόμια, για να κάνουν καλή εντύπωση στους ανθρώπους. σας βεβαιώνω πως αυτή είναι όλη κι όλη η ανταμοιβή τους. Εσύ, αντίθετα, όταν προσεύχεσαι, πήγαινε στο πιο απόμερο δωμάτιο του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου και προσευχήσου εκεί κρυφά στον Πατέρα σου. κι ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις, θα σε ανταμείψει φανερά.
Όταν προσεύχεστε, μη φλυαρείτε όπως οι ειδωλολάτρες, που νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουστούν. Να μη γίνετε όμοιοι μ’ αυτούς γιατί ο Πατέρας σας ξέρει από τι έχετε ανάγκη, προτού ακόμη του το ζητήσετε».
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 6, 5-8
«Πλησιάστε τον Θεό και θα σας πλησιάσει κι εκείνος. Οι αμαρτωλοί καθαρίστε τα χέρια σας και οι δίβουλοι εξαγνίστε τις καρδιές σας»
Ιακώβου 4,8
«Αν έχετε ακράδαντη πίστη … αν πείτε στο βουνό “πέσε στη θάλασσα”, αυτό θα γίνει. Κι όλα όσα ζητήσετε με πίστη στην προσευχή σας, θα τα λάβετε».
Ματθ. 21, 21-22
Η προσευχή στο φως της νέας αποκάλυψης
«Όποιος θέλει να μιλήσει μαζί Μου, ας έρθει σε Μένα και Εγώ θα
του αποκριθώ βάζοντας την απάντηση μέσα στην καρδιά του. Όμως
μόνον οι αγνοί, που η καρδιά τους είναι γεμάτη ταπεινοφροσύνη, θα
μπορέσουν ν’ ακούσουν τον ήχο της φωνής Μου. Και όποιος προτιμάει Εμένα αντί για ολόκληρο τον κόσμο, όποιος Με αγαπάει όπως η τρυφερή νύφη το γαμπρό, μαζί του θα βαδίσω χέρι με χέρι. Θα μπορεί να Με βλέπει συνέχεια όπως ο αδερφός τον αδερφό και όπως τον έβλεπα Εγώ από πάντα, πριν καν υπάρξει ακόμα».
Αυτοπαρατήρηση και διαλογισμός
Με απλές, αλλά μεστές, διευκρινίσεις και συμβουλές, ο Γιάκομπ Λόρμπερ μας αναλύει πώς πρέπει να είναι η αληθινή προσευχή, για να φθάσει στον προορισμό της και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το πρώτο βήμα για να επικοινωνήσουμε με τον Θεό είναι να γαληνέψουμε μέσα μας, στρεφόμενοι προς το εσωτερικό μας. «Όταν θέλεις να προσευχηθείς, απομονώσου στο δωμάτιό σου», συμβουλεύει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου στην επί του όρους ομιλία. Αυτή η συμβουλή εμπεριέχει ένα διπλό νόημα. Κατ’ αρχήν τυπικά, εννοείται πως πρέπει κανείς να αποσυρθεί σε ένα μέρος που θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ησυχία απέναντι στους αντιπερισπασμούς του κόσμου. «Και κλείσε καλά την πόρτα», προσθέτει, για να προφυλαχθούμε από τον καταιγισμό των εξωτερικών εντυπώσεων και να βυθιστούμε ανεμπόδιστα στον πυρήνα της καρδιάς, όπου κατοικεί το θείο πνεύμα. Χάρη σ’ αυτόν το μεσολαβητή, τον εμφυτευμένο θεϊκό σπινθήρα, μπορούμε να αναρριχηθούμε ως την Πηγή της Ζωής, για να λάβουμε την αναζωογόνηση που είναι πάντα έτοιμη να μας δώσει.
Με τη βοήθεια του πνευματικού σπινθήρα θα εξετάσουμε εξονυχιστικά τον εαυτό μας, και κυρίως τη σχέση μας με τον Θεό, ώστε να είμαστε καθαρότεροι στην προσευχή μας.
Αυτή η επικοινωνία της καρδιάς, η εσωτερική επαφή, συνδιάλεξη και ανταλλαγή με τη Θεότητα, θα πρέπει να γίνεται όσο το δυνατό σε πιο απλή μορφή, με τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα ενός παιδιού.
«Όποιος λοιπόν θέλει να εισακούσω την παράκλησή του», λέει το «Μεγάλο Ευαγγέλιο», «ας πάει προσκυνητής στην καρδιά του και ας Μου παρουσιάσει το αίτημά του σιωπηρά, με φυσικά και απέριττα λόγια, και Εγώ θα τον εισακούσω. Ένα σας λέω όμως μην έρθει κανείς σ’ Εμένα με ευλαβοφανείςχειρονομίες και εκφράσεις! Γάτι δεν πρόκειται να εισακούσω την παράκληση όποιου παρουσιάζεται μπροστά Μου με ψεύτικη, υποκριτική ευσέβεια.
Όποιος δεν έρχεται σ’ Εμένα με φυσικότητα, έτσι όπως είναι, και δεν παρακαλεί με το σωστό πνεύμα, που είναι η απόλυτη αλήθεια, δεν πρόκειται να εισακουσθεί. Θα εισακουσθείμόνον αυτός που Με αγαπάει αληθινά, εκτελεί το θέλημά Μου και προσφεύγει σ’ Εμένα χωρίς τον παραμικρό καταναγκασμό και επίδειξη!»
Όχι στους τύπους και στις τελετές
Πολύ συχνά άνθρωποι που έχουν διαπαιδαγωγηθεί στους κόλπους της εκκλησίας, δεν μπορούν να καταλάβουν καλά αυτή την αβίαστη, φυσική επικοινωνία της καρδιάς με τον ουράνιο Πατέρα μέσα στον Ιησού.
Σε σχέση με την αληθινή προσευχή που είναι άμεση, πηγαία επικοινωνία της καρδιάς με τον Θεό, είναι αυτονόητο ότι η προσευχή εκείνη που είναι μία σκέτη απαγγελία με το στόμα, δεν έχει την παραμικρή αξία για την ψυχή:
«Όποτε οι άνθρωποι προσεύχονται και Με λατρεύουν με αυτό τον τρόπο, αποστρέφω κατευθείαν το πρόσωπό Μου και ούτε δίνω ποτέ σημασία σε τέτοιες προσευχές και τιμές, για να δείξω ολοφάνερα στους ανόητους ανθρώπους πως για Μένα τέτοια πράγματα δεν έχουν καμία αξία».
Αλλ’ αυτό που απεχθάνεται ο Θεός πάνω απ’ όλα είναι η προσευχή επί πληρωμή: «επειδή ο προσευχόμενος, συνήθως χωρίς την παραμικρή πίστη, μουρμουρίζει την προσευχή του μόνο και μόνο για το θεαθήναι. Εκείνος δε που περιμένει βοήθεια επειδή έχει πληρώσει, παραείναι τεμπέλης για να γονατίσει ο ίδιος μπροστά στον Θεό και γι’ αυτό προτιμάει να προσεύχεται ένας άλλος στη θέση του».
«Τι γίνεται όμως», ρωτούν τον Κύριο στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο», «όταν ένας πιστός με καλή πρόθεση και με πεποίθηση πως είναι ανάξιος να προσευχηθεί στον Θεό, πηγαίνει σ’ έναν ιερέα και τον πληρώνει για να προσευχηθεί γι’ αυτόν; Ούτε αυτή η προσευχή έχει καμία αξία;»
Κι εδώ αποκρίνεται εκείνος: «Πώς μπορεί να ωφελήσει μια τέτοια προσευχή αυτόν που την πληρώνει; Ο μεν πιστός δεν τολμάει να προσευχηθεί στον Θεό, ο πληρωμένος ιερέας από την άλλη δεν προσεύχεται στον Θεό και δεν μπορεί καν να προσευχηθεί, γιατί μέσα του δεν πιστεύει σε κανένα Θεό. Διότι αν πίστευε σ’ ένα Θεό, δεν θα πληρωνόταν για τις προσευχές του, αλλά θα έλεγε στον πληρωτή: “Κάθε άνθρωπος -ακόμα και αν έχει τόσες πολλές αμαρτίες όπως η γη χορτάρια- μπορεί να προσευχηθεί στον Θεό με μεταμέλεια και ταπεινοφροσύνη και ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή του. Η αγάπη για τον πλησίον που μου επιτάσσει ο Θεός, μου επιβάλλει έτσι κι αλλιώς το καθήκον να μνημονεύω όλους τους ανθρώπους στις προσευχές μου.
Γι’ αυτό πήγαινε και προσευχήσου μόνος σου στον Θεό, κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να σε βοηθήσει. Διότι μία πληρωμένη προσευχή είναι απεχθής για τον Θεό!”
Βλέπεις, έτσι όφειλε να μιλήσει ένας ιερέας με πίστη, σ’ αυτόν που θα ήθελε να τον πληρώσει για να προσευχηθεί!
Επειδή όμως ο ίδιος ο ιερέας δεν πιστεύει σε κανένα Θεό, γι’ αυτό δέχεται να πληρωθεί για την προσευχή που διαβάζει από ένα βιβλίο χωρίς να σκέφτεται καθόλου, ψαλμουδίζοντας μόνο με ψευτο-ευλαβή φυσιογνωμία, και γι’ αυτό είναι σε όλα του ψεύτης και απατεώνας. Πώς μπορεί ο Θεός να εκτιμήσει μία τέτοια προσευχή;
Πίστεψέ Με, σε περίπτωση ανάγκης ο Θεός μπορεί να βοηθήσει χάρη στην ταπεινοφροσύνη του κάποιον, ο οποίος δεν τολμάει να προχευχηθεί σ’ αυτόν λόγω της υποτιθεμένης αναξιότητάς του. Στην περίπτωση όμως μιας πληρωμένης προσευχής, είναι βέβαιο πως δεν θα τον βοηθούσε καθόλου, για να τον γλιτώσει μ’ αυτό τον τρόπο από τις προκαταλήψεις του».
Από το βιβλίο του Β. Λουτς «Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
«ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»
«Έχει έρθει ο καιρός που οι αληθινοί λατρευτές, θα λατρέψουν τον Πατέρα πνευματικά κι αληθινά. γιατί έτσι θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. Πνεύμα είναι ο Θεός και πνευματικά κι αληθινά πρέπει να τον λατρεύουν».
Κατά Ιωάννη 4,23 – 24
«Στην ουράνια βασιλεία δεν θα μπει όποιος μου λέει “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου».
Κατά Ματθαίον 7,21
«Αυτός ο λαός με προσεγγίζει με το στόμα και με τιμά με τα χείλη, μα η καρδιά τους απέχει μακριά από Μένα»
Κατά Ματθαίον 15,8
Έχουμε μεγάλη δύναμη ως πλήρωμα της Εκκλησίας, αν προσευχώμαστε με οδύνη ψυχής και ταπεινή καρδιά. Δεν χρειάζεται να περάσουμε το πέλαγος, ούτε να κάνουμε μεγάλες αποδημίες. Κάθε ένας και κάθε μία, και όταν συναντώνται στην Εκκλησία και όταν…μένουν μέσα στο σπίτι, ας παρακαλούμε με πολλή κατάνυξη το Θεό και οπωσδήποτε θα εισακουσθούν οι προσευχές μας. Απο πού είναι φανερό αυτό; Από τό ότι επιθυμεί πολύ πάντοτε να καταφεύγουμε κοντά Του, και να Τον παρακαλοΰμε σε όλες τις περιπτώσεις και να μην κάνουμε τίποτε ή να λέμε τίποτε χωρίς Αυτόν. Διότι οι άνθρωποι, όταν τους ενοχλούμε συνέχεια για τις διάφορες υποθέσεις μας, μας συμπεριφέρονται εχθρικά. Ο Θεός όμως κάνει το εντελώς αντίθετο. Και όχι όταν Τον ενοχλούμε συνέχεια για τα προβλήματά μας, αλλά και όταν δε το κάνουμε αυτό, τότε προ πάντων αγανακτεί.
Ιωάννης Χρυσόστομος
Αρ. 4872 1.4.1950
Η προσευχή «εν πνεύματι και εν αληθεία»
Οφείλετε να προσεύχεστε «εν πνεύματι και εν αληθεία». Αυτό προϋποθέτει πραγματική πίστη σ’ Αυτόν που καλείτε στην προσευχή σας και παρακαλείτε να σας βοηθήσει. Πρέ-πει λοιπόν να πιστέψετε ότι ΥΠΑΡΧΩ. Ότι έχω τη δύναμη να σας βοηθήσω και ότι η Αγάπη Μου έχει τη θέληση να το κά-νει. Αυτή η ακλόνητη πίστη σάς επιτρέπει να βρείτε τα κατάλ-ληλα λόγια και σκέψεις με τα οποία μπορείτε να ενωθείτε μαζί Μου. Τότε Μου μιλάτε μέσα από την καρδιά σας –όχι μόνο από τα χείλη– και αυτός είναι ο σωστός διάλογος μαζί Μου, γιατί Μου εμπιστεύεστε τις έγνοιες και τις ανάγκες σας και προσδοκάτε έμπρακτη απάντηση. Έχετε εμπιστοσύνη δηλαδή ότι όντως σας ακούω. Όταν λοιπόν θα έχετε δημιουργήσει αυ-τή την κατάσταση της εμπιστοσύνης ως προς τη βοήθειά Μου, δεν μπορείτε παρά να προσεύχεστε «εν πνεύματι και εν αληθεία» και Εγώ θα σας εισακούσω.
Πώς όμως μπορεί ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί εκφράσεις που έχει διδαχτεί παπαγαλιστί να προσευχηθεί πνευματικά και αληθινά, που απαγγέλλει μαζί με άλλους μακροσκελείς προ-σευχές, οι οποίες δεν μαρτυρούν καμία ευλάβεια ή εσωτερι-κότητα, γιατί η καρδιά του δεν γνωρίζει τι προφέρουν τα χείλη;
Πώς μπορείτε να συμπεραίνετε ότι βρίσκω ευχαρίστηση σε μια τέτοια προσευχή που κάθε άλλο είναι παρά εμπιστευτική συζήτηση του παιδιού με τον Πατέρα του;
Απλή και απέριττη σαν τα λόγια ενός παιδιού πρέπει να εί-ναι η προσευχή σας για να αισθανθείτε την παρουσία Μου και να γνωρίσετε το έλεός Μου.
Ακούω και εισακούω όποιον Μου μιλάει μ’ αυτόν τον τρό-πο, γιατί σας έδωσα την υπόσχεση ότι όποιος ζητήσει θα λάβει. Όποιος κτυπάει στην πόρτα, θα του ανοίξω. Δεν βρίσκω όμως καμιά ευχαρίστηση στη σκέτη λατρεία με τα χείλη, γιατί Εγώ βλέπω μόνο την καρδιά που κανείς δεν μπορεί να την κρύψει από Μένα. Όπου όμως η καρδιά είναι βουβή, Εγώ προσπερνάω και ούτε η Αγάπη Μου ούτε η Παντοδυναμία Μου δείχνουν ότι έχουν ακούσει. Αποστρέφω το πρόσωπό Μου από αυτούς που προσεύχονται αδιάκοπα, αλλά οι σκέψεις τους δεν φτάνουν ούτε στο ένα χιλιοστό από αυτά που λένε με τα χείλη. Γιατί όσοι προσεύχονται έτσι δεν Με αναγνωρίζουν, όποιος Με αναγνωρίζει πραγματικά μένει άλαλος και όλο δέος, η αληθινή ταπεινότητα τραυλίζει λόγια εσώψυχα. Τα λόγια αυτά Εγώ τα καταλαβαίνω πολύ καλά, γιατί βγαίνουν από την καρδιά που αναζητάει το δέσιμο μαζί Μου και πάντα Με προσελκύει κοντά της.
Σπάνια φτάνουν σ’ Εμένα πνευματικές και αληθινές προ-σευχές. Γι’ αυτό σπάνια τις εισακούω, παρ’ όλο που πολλοί προσεύχονται και πολλοί έχουν ανάγκη βοήθειας.
Αντίθετα τα αληθινά παιδιά Μου προσεύχονται με την καρδιά τους και θα έχουν πάντα αποτέλεσμα με την προσευχή τους, γιατί η αληθινή πίστη εγγυάται την εκπλήρωση των αιτημά-των τους.
Γιατί μία αληθινή πίστη δεν την αφήνω να χαθεί ποτέ…
Αμήν
Μπέρτα Ντούντε ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
κεφ. «Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ»
Αρ. 674 15.11.1963
Η επίκληση του «Αγίου Πνεύματος»
Εσείς οι άνθρωποι επικαλείσθε συχνά να σας έρθει το «Ά-γιο Πνεύμα» αλλά δεν ξέρετε ότι αυτό είναι μέσα σας και ότι εξαρτάται μόνο από την ελεύθερη θέλησή σας το να μπορέσει να σας εκδηλωθεί. Το πνεύμα σας είναι ένα μέρος από Μένα, αδιάρρηκτα δεμένο με το Πνεύμα του Πατέρα, πρόκειται δηλαδή για ένα θεϊκό σπινθήρα, με τον οποίο εφοδιάστηκε η ψυχή σας όταν ενσαρκώθηκε σαν άνθρωπος σε αυτή τη Γη. Ή με άλλα λόγια, κάποτε εκπορευθήκατε από Μένα σαν μία ακτι-νοβολία της αγάπης Μου και ως εκ τούτου είσαστε από την ίδια πρωταρχική ουσία όπως Εγώ.
Στη συνέχεια όμως όταν αποστατήσατε η ουσία αυτή σκλήρυνε κι έτσι γίνατε νεκρά όντα, εσείς που κάποτε ήσασταν γεμάτοι ζωή. Γιατί όσο ήσασταν κοντά Μου σας ακτινοβολού-σε η αγάπη Μου, της οποίας η δύναμη δεν μπορούσε παρά να είναι αέναα ενεργή.
Επειδή όμως στη συνέχεια αποκρούσατε αυτή τη δύναμη της αγάπης Μου, το αποτέλεσμα ήταν να γίνετε ανίκανοι για οποια-δήποτε δραστηριότητα. Και σε αυτή την κατάσταση αδυναμίας βρίσκεστε ακόμη όταν έρχεστε ως άνθρωποι στη Γη. Για να μπορέσετε λοιπόν να εκπληρώσετε το καθήκον που σας ανατέθηκε για την επίγεια ζωή σας, ακτινοβολώ μέσα στην καρδιά του καθενός ένα σπινθήρα από την αιώνια δύναμη της αγάπης Μου, ο οποίος ως εκ τούτου είναι πάλι ένα μέρος από Μένα, είστε δηλαδή εμψυχωμενοι με την ίδια δύναμη την οποία εξέπεμψα κάποτε υπό τη μορφή άπειρων όντων. Αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων ότι διαθέτετε ζωτική δύναμη για να μπορείτε να είστε δραστήριοι στη Γη και έτσι να εκπληρώσετε την ανθρώπινη αποστολή σας.
Η καθαυτό αποστολή σας όμως είναι και παραμένει η πνευματοποίηση, η μεταμόρφωση της φύσης σας και η επιστροφή στην αρχέγονη κατάσταση. Την αποστολή δε αυτή μπορείτε να την εκπληρώσετε μόνο εάν μεταμορφώσετε το είναι σας σε αγάπη. Για να το μπορείτε λοιπόν αυτό, πρέπει πρώτα να τοποθετηθεί πάλι μέσα σας υπό τη μορφή ακτινοβολίας ένας σπινθήρας αγάπης, γιατί λόγω της απομάκρυνσής σας από Μέ-να δεν έχετε πια καθόλου αγάπη. Αυτός ο σπινθήρας αγάπης είναι επομένως μία ακτινοβολία του Εαυτού Μου, δηλαδή μία ακτινοβολία που εκπέμπει το Πνεύμα Μου στην ψυχή σας, που όμως χρειάζεται τη δική σας θέληση για να σας ζωντανέψει πραγματικά. Άρα όλοι σας διαθέτετε εσωτερικά ένα πνευμα-τικό σπινθήρα, δηλαδή ένα μέρος από τον Εαυτό Μου.
Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να «σας έρθει το Πνεύμα», αφού είναι ήδη μέσα σας. Για να εκδηλωθεί όμως πρέπει να του δώσετε εσείς τη δυνατότητα ζώντας με αγάπη στην πράξη, επειδή το ίδιο δεν επιβάλλεται ούτε σας επηρεάζει με κανένα τρόπο παρά τη θέλησή σας.
Επομένως μπορείτε ανά πάσα στιγμή να αφυπνίσετε και να ζωντανέψετε το πνεύμα μέσα σας, όμως κανείς δεν σας το επιβάλλει. Προσευχόμενοι ωστόσο να σας έρθει το Άγιο Πνεύμα, αποδεικνύετε ότι αγνοείτε πώς έχουν στην ουσία τους τα πράγματα. Και επιπλέον αποδεικνύετε ότι έχετε δημιουργήσει μια λαθεμένη έννοια, αφού ουσιαστικά το προσωποποιείτε και το επικαλείσθε σαν να ήταν ένα ον.
Στην πραγματικότητα όμως είναι η ακτινοβολία Μου, διότι Εγώ ο Ίδιος είμαι το Αγιότατο Πνεύμα από την αιωνιότητα και έρχομαι πάντοτε στον καθένα που Με καλεί. Ποτέ δηλαδή το Πνεύμα που επικαλείσθε δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν ξέχωρο από Μένα. Άλλωστε δεν πρόκειται αλλά ούτε και μπορεί να εισακούσει το κάλεσμά σας, όσο εσείς οι ίδιοι δεν μεταβάλλεσθε σε όντα γεμάτα με αγάπη. Γιατί παρόλο που η δύναμη της αγάπης Μου όσον αφορά τη δική Μου πλευρά δεν μπορεί να περιορισθεί από τίποτα, ωστόσο όμως δεν έχει σε καμία πε-ρίπτωση τη δυνατότητα να διεισδύσει σε μία κλειστή καρδιά. Και βέβαια η καρδιά παραμένει κλειστή όσο δεν είναι πρόθυμη να αγαπήσει, διότι την ικανότητα να αγαπάει την έχει ούτως ή άλλως, χάρη ακριβώς σε αυτό το σπινθήρα πνεύματος ή αγάπης που προέρχεται από Μένα.
Άρα η προθυμία σας να επιδείξετε αγάπη είναι που δίνει τη δυνατότητα στο Πνεύμα να σας φανερωθεί εσωτερικά, ακόμη κι αν εσείς δεν το καλείτε να το κάνει. Υπάρχει δηλαδή μέσα σας μόνιμα μα όσο εσείς δεν ασκείτε την αγάπη παραμένει α-δρανές, γιατί όντας αγάπη στην ουσία του, μόνο απέναντι στην αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί. Επειδή δε είναι αδιαχώριστα δε-μένο με το προαιώνιο Πνεύμα του Πατέρα σας, γι’ αυτό μπο-ρεί το «Πνεύμα Μου» ή το πυρ της θείας Αγάπης, να πλημμυ-ρίσει με όλη του την πληρότητα εσάς τους ανθρώπους και έ-τσι να πυροδοτήσει τον πνευματικό σας σπινθήρα ώστε να σας διδάσκει διαρκώς από το εσωτερικό σας. Γιατί τότε το φως της θεϊκής Αγάπης πρέπει επακόλουθα να φωτίσει και τις καρδιές σας. Και αυτό σημαίνει διαυγέστατη συνείδηση και κατάκτηση μίας γνώσης η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στην αλήθεια, καθώς το Πνεύμα Μου που γνωρίζει τα πάντα μπορεί να σας δώσει την καθαρή αλήθεια και μόνο αυτή.
Αρκεί επομένως να προσεύχεσθε κάθε φορά να είμαι Εγώ ο ίδιος ζωντανά παρών, πράγμα ωστόσο που απαιτεί επίσης να μεταμορφωθείτε σε υπάρξεις αγάπης, γιατί ειδάλλως είναι αδύνατο να είναι παρούσα η Αιώνια Αγάπη στο εσωτερικό σας. Σαν συμπέρασμα λοιπόν, μπορείτε να προσεύχεστε μόνο για να έχετε δύναμη να τηρείτε τις εντολές Μου. Και τότε θα νιώσετε κι εσείς εσωτερικά την παρουσία Μου, διότι με κάθε πράξη αγάπης Με ελκύετε κοντά σας, επειδή είμαι η ίδια η Αγάπη. Και τότε Εγώ θα ενεργήσω μέσα σας με το Πνεύμα Μου, όπως σας το έχω υποσχεθεί.
Αμήν
Μπέρτα Ντούντε Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ κεφ. «ΑΛΗΘΕΙΑ – ΠΛΑΝΗ – ΨΕΜΑ»
Αρ. 5683 24.5.1953
η παν
Θεραπευτική ικανότητα, θαύματα και άλλες μορφές της έκχυσης του Πνεύματος
Όταν βρισκόμουν στη Γη σας υποσχέθηκα το Πνεύμα Μου. Σας έδωσα την υπόσχεση να είμαι κοντά σας πνευματικά και μετά την ανάληψή Μου στον Ουρανό, επιπλέον σας διαβε-βαίωσα ότι θα είμαι διαρκώς μαζί σας, και επίσης ότι επιθυ-μία Μου είναι να ενεργώ μέσα σας με το Πνεύμα Μου. Διότι ήθελα να μείνω μαζί σας ως το τέλος του κόσμου, αλλά όχι με μία μορφή που θα ήταν ορατή στους ανθρώπους, γι’ αυτό και σας υποσχέθηκα το Πνεύμα Μου. Αφού είμαι ο ίδιος Πνεύμα, κατ’ επέκταση, εάν βρίσκομαι μαζί σας πνευματικά, τότε ο Θεός είναι αληθινά και πραγματικά μαζί σας και μέσα σας.
Αυτή είναι βέβαια μία πολύ μεγάλη διαβεβαίωση την οποία σεις οι άνθρωποι δεν πρόκειται να τη συλλάβετε ποτέ, εάν δεν μπορέσει προηγούμενα το Πνεύμα Μου να ενεργήσει στο εσωτερικό σας.
Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε σε κάποιον που δεν πιστεύει δεν είναι ποτέ δυνατό να εξηγηθεί αυτό το μυστήριο. Αλλά ακόμη κι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται πιστοί χριστιανοί δεν μπορούν να συλλάβουν ότι μπορεί πράγματι να είμαι Εγώ ο Ίδιος παρών και να έχει κάποιος μία απόδειξη της παρουσίας Μου που να δηλώνεται από την εμφανή ενέργεια του Πνεύματος στο εσωτερικό του.
Γιατί για να καταλάβει κανείς αυτή τη διαδικασία πρέπει να έχει ζωντανή πίστη, η οποία πάλι είναι προϊόν της αγάπης. Αρα το Πνεύμα Μου μπορεί να ενεργήσει μόνο μέσα σε εκείνον που η καρδιά του είναι γεμάτη αγάπη και γι’ αυτό πιστεύει τόσο βαθιά και ζωντανά, ώστε ποθεί την παρουσία Μου για να τον εφοδιάσω με τη δύναμή Μου.
Σε αυτή την περίπτωση η δύναμή Μου ρέει απεριόριστα και του δίνει την ικανότητα να δράσει με τρόπο που ξεπερνά τις συνηθισμένες ανθρώπινες δυνατότητες ανάλογα με το τι κρίνει η θέληση, η σοφία και η αγάπη Μου ως επωφελέστερο για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του. Η βαθιά πίστη Με καλεί να ενεργήσω, ενώ η αγάπη Με ωθεί να εκδηλώσω και Εγώ τη δική Μου.
Αυτή είναι επομένως η έκχυση του Πνεύματος, ότι δηλαδή εφοδιάζω με τη δύναμή Μου ένα άνθρωπο που έχει ζωντανή πίστη. Η δύναμη βέβαια μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές όπως επίσης αυτός που πιστεύει και επικαλείται το Πνεύμα Μου μπορεί να τη χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Γιατί έχει ήδη υποτάξει τη θέλησή του στη δική Μου και επομένως είναι σαν να τον κατευθύνω Εγώ ώστε να θέλει αυτό που Εγώ ο Ίδιος κρίνω σαν ωφέλιμο.
Αυτός τότε θα μπορεί να κάνει θαύματα, να θεραπεύει αρ-ρώστους, να διεισδύει σε πνευματικά μυστήρια, με λίγα λόγια η σκέψη του θα είναι φωτισμένη. Σαν αποτέλεσμα θα μπορεί να μιλάει την αλήθεια, να διακρίνει το ψέμα και την πλάνη, ενώ θα αισθάνεται επίσης την παρόρμηση να μεταδώσει και στους άλλους το καλό μήνυμα του Ευαγγελίου λέγοντας αυτά που του βάζω στο στόμα, γιατί είμαι Εγώ ο Ίδιος που μιλώ από μέσα του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα προφητεύει το μέλλον αλλά με σκοπό βέβαια να δοθεί ώθηση στην πνευματική τελειοποίηση. Θα μιλά δε με τρόπο που να τον καταλαβαίνει οποιοσδή-ποτε, φθάνει να τον ακούει καλοπροαίρετα. Γιατί Εγώ ο Ίδιος είμαι μέσα σε εκείνον που είναι πλήρης από το Πνεύμα Μου και ασφαλώς γίνομαι πάντα κατανοητός, με την προϋπόθεση ότι όσοι ακούνε θέλουν να μάθουν την αλήθεια και να επιβε-βαιώσουν την πίστη τους.
Θέλησή Μου είναι να εκχύω το Πνεύμα Μου πάνω από κάθε σάρκα. Ο κόσμος ακούγοντας αυτά τα λόγια περιμένει να γίνονται κάποια ιδιαίτερα θαύματα, όμως τα πάντα έρχονται αβίαστα ώστε να μην εξαναγκασθεί κανείς να πιστέψει εξαιτίας τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότεροι δεν δίνουν καμία προσοχή σε αυτούς τους λίγους που είναι πλημμυρισμένοι από το πνεύμα Μου και οι σκέψεις τους εμπνέονται από Μένα. Τέτοιοι εμπνευσμένοι άνθρωποι κηρύσσουν ουσιαστικά το ευαγγέλιο και επιδεικνύουν μεγάλη δύναμη πίστης για να δώσουν μαρτυρία για Μένα στους συνανθρώπους τους και να δοξάσουν το Όνομά Μου. Ο κόσμος όμως δεν δίνει τη σημασία που πρέπει στους λίγους εκείνους στους οποίους είμαι Εγώ ο Ίδιος παρών, καθώς τους αποκαλύπτομαι μέσω του πνεύματος και τους προικίζω με δύναμη που είναι έξω από το ανθρώπινο μέτρο για να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος των άλλων προκειμένου να ενισχυθεί η πίστη τους. Γιατί βέβαια δεν σας εγκατέλειψα όταν αναλήφθηκα στον Ουρανό, απενα-ντίας είμαι και θα παραμείνω κοντά σας ως το τέλος του κό-σμου.
Διότι είμαι Πνεύμα το οποίο κατέρχεται στον καθένα που του ανοίγεται, που με την αγάπη και την πίστη του έχει γίνει ένα σκεύος για το Θείο Πνεύμα, έτσι που μέσα του μπορώ να ενεργήσω τότε κι Εγώ, όπως το είχα υποσχεθεί. Άρα τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα ίδια με Μένα όταν ήμουν στη Γη, να θεραπεύουν δηλαδή αρρώστους, να ζωντανεύουν τους πνευματικά νεκρούς και να διδάσκουν την αλήθεια στους αδαείς. Έτσι βοηθούν όλους τους ανθρώπους να βρουν την αιώνια ζωή, αφού μπορώ μέσα από το στόμα τους να επικοι-νωνήσω Εγώ ο Ίδιος μαζί τους. Γιατί όπου ενεργεί το Πνεύμα Μου είμαι κι Εγώ και βέβαια τίποτα δεν είναι αδύνατο για τη δύναμή Μου. Επομένως λοιπόν όταν σας δοθεί το Πνεύμα Μου, ενεργείτε για λογαριασμό Μου αφού Με αφομοιώνετε πλήρως, ώστε μιλάτε κι ενεργείτε μαζί Μου.
Αμήν
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ κεφ. «ΑΛΗΘΕΙΑ – ΠΛΑΝΗ – ΨΕΜΑ»
βλ. επίσης «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ», συλλογικό, Πύρινος Κόσμος
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ
Από ταινίες, ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ κλπ. είναι γνωστή η υπέρμετρη λατρεία που τρέφουν οι καθολικοί για την Μαντόνα τους. Λιτανείες, περιφορές γιγάντιων αγαλμάτων, προσκυνητάρια σε επικίδυνες τοποθεσίες, αγάλματα και εικόνες που δακρύζουν κ.τ.ό. αποτελούν ομιλούντα παραδείγματα.
Στον Γκλάζεναπ διαβάζουμε για τη ρωμαιοκαθολική αντίληψη του πώς οφείλει ο χριστιανός να λατρεύει τον Θεό: «Ενώ οι πρώτοι χριστιανοί και οι Προτεστάντες έχουν σαν μοναδικό αντικείμενο λατρείας τον Θεό (τα χωρία των Πράξεων των Αποστόλων 10, 25 και συνέχεια, της προς Κολ. Επιστολής 2, 18 και της Αποκαλύψεως 19, 10 και 22, 8 φαίνονται να αποκλείουν τη λατρεία ανθρώπων και αγγέλων), η πλειονότητα των Χριστιανών λατρεύει επίσης τους αγγέλους και τους αγίους, δηλαδή πεθαμένα πρόσωπα που είχαν εξαιρετικά χαρίσματα και για τα οποία πιστεύεται πως μπορούν να μεσολαβήσουν στον Θεό λόγω της στενής τους σχέσεως μ’ Αυτόν. Η λατρεία αυτή θεωρείται σαν έμμεσος λατρεία του Θεού και λέγεται “Veneratio” ή “Cultus duliae”. Πάνω από όλους τους αγγέλους και τους αγίους, βρίσκεται η Παρθένος Μαρία ως μητέρα του Θεού, της οποίας η σύλληψη έγινε χωρίς την κηλίδα του προπατορικού αμαρτήματος. Ξεχωρίζοντας στον ουρανό απ’ όλους τους αγγέλους και τους μακαρίους αγίους, με τη δόξα της έχει την υπέρτατη εξουσία της μεσολαβήσεως. Γι’ αυτό της απονέμεται μία «υπέρτατη λατρεία». Η λατρεία αυτή της Παναγίας άρχισε στην Ανατολή, ανάμεσα στον V και VI αιώνα. Στα μέσα του VII αιώνα μεταφυτεύτηκε στη Δύση, και πήρε κυρίαρχη θέση, προτού καταργηθεί από τον Προτεσταντισμό.
Μαζί με την εμφάνιση της λατρείας των αγίων και των μαρτύρων, γεννήθηκε η λατρεία των λειψάνων τους γιατί ήταν θαυματουργά. Αυτήν τη συνήθεια πολλοί δεν την παραδέχονταν, αλλά γενικά επικράτησε και καταργήθηκε μόνο από τον Προτεσταντισμό».
Από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου η εκκλησία προσαρμοζόταν κάθε φορά στις ειδωλολατρικές θρησκείες που η αυτοκρατορία «εκχριστιάνιζε» επιφανειακά. Σε μία μνημειώδη έρευνα της ειδωλολατρίας, ένας άλλος διαπρεπής ιστορικός, ο Γουόλτερ Έβανς Γουέντζ , παρατηρεί: «… Θα ήταν ανεδαφικό να περιμένει κανείς ότι οι αρχαίες λατρείες θα έσβηναν μετά από παράδοση αιώνων. Έτσι η μία κατόπιν της άλλης ενσωματώθηκαν στη νέα θρησκεία.
Σε ένα ιερό δέντρο ή τάφο, σε μία ιερή πηγή ή στην ακτή μίας λίμνης ή ποταμού τοποθετούσαν πλέον μία εικόνα της Παρθένου ή ενός αγίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έλαβε χώρα ασυνείδητα μία μεταμόρφωση, καθώς ο απλοϊκός αγροτικός πληθυσμός θεώρησε ότι οι πολύτιμες εικόνες αποτελούσαν νέες και ενδοξότερες κατοικίες για τα πνεύματα τα οποία λάτρευαν επί αιώνες οι πρόγονοί τους».
ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ «Η Παρθένος Μαρία»
Συνεπώς με το πέρασμα του χρόνου η Παναγία απέλαυε διαρκώς περισσότερης λατρείας από το χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Όμως έξαρση αυτής της λατρείας άρχισε να σημειώνεται από το 19ο αιώνα και ύστερα. Από το 1830 και μετά άρχισαν να καταγράφονται πολλαπλές «εμφανίσεις» της Παναγίας σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Οι πιο γνωστές περιπτώσεις ήταν στη Γαλλία, στο Παρίσι το 1830, στη Λα Σαλέτ και στη Λούρδη το 1846, στη Φάτιμα της Πορτογαλίας το 1917 και πολλές άλλες που εκ των υστέρων αναγνωρίστηκαν επίσημα από την ρωμαιοκαθολική εκκλησία ως αληθινές αποκαλύψεις και ως τόποι προσκυνήματος.
Στη σύγχρονη εποχή τα οράματα με την Παναγία γνώρισαν αλματώδη αύξηση. Στο «Μικρό λεξικό των εμφανίσεων της Μαρίας από το 1830 και εφεξής» του Δρα Ρόμπερτ Ερνστ έχουν καταμετρηθεί 98 τέτοιες εμφανίσεις για τον αιώνα 1830-1930, ενώ στα 16 χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ 1931 και 1947 καταμετρήθηκαν 210. Ο ετήσιος μέσος όρος πενταπλασιάστηκε επομένως, οι δύο δεκαετίες δε του θερμού και ιρυχρού πολέμου 1940- 1960 έσπασαν τα ρεκόρ με 55 και 68 αντίστοιχα σχετικές μαρτυρίες.
Τα περισσότερα περιστατικά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να αναγνωριστούν επίσημα από την εκκλησία, όμως πολλές απλοϊκές, ευσεβείς ψυχές πίστευαν τις διηγήσεις των οπτασιαστών που συχνά ήταν ανήλικοι ή παιδιά. Έτσι συνέρρεαν στον τόπο της «παρουσίας» της Παναγίας, προσεύχονταν ή καλλιεργούσαν μαζικά ένα κλίμα αυξημένων προσδοκιών και, καθώς διψούσαν να δουν σημεία και θαύματα, σαν επακόλουθο στο τέλος συχνά έβλεπαν κι άκουγαν τη Θεοτόκο αυτοπροσώπως. Αυτόματα ο τόπος εκείνος μετατρεπόταν σε πόλο έλξης για αμέτρητους προσκυνητές.
Όσον αφορά την προ του 1830 ιστορία του φαινομένου είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ειπωθεί κάτι με βεβαιότητα γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί και σίγουρα πολλές διηγήσεις είναι απλά θρύλοι. Σημασία μόνο έχει να γνωρίζει κανείς ότι οι πρώτες σχετικές αναφορές προέρχονται από τον 11ο και 12ο αιώνα, όταν δηλαδή η μαριολατρία εδραιώθηκε επίσημα στην εκκλησιαστική παράδοση. Από αυτό φαίνεται και πάλι το πώς η βούληση του ανθρώπου είναι καθοριστική καταρχάς για τις σκέψεις του, με τις οποίες ελκύει τα πνεύματα που τον περιβάλλουν και προκαλούν τα αντίστοιχα γεγονότα, πράγμα που επιβεβαιώνουν πολλά κείμενα της Μπέρτα Ντούντε.
Όλες σχεδόν οι εμφανίσεις συνοδεύονται από μία απαίτηση της «Παναγίας», συνήθως να κτιστεί κάποια εκκλησία ή σπίτι (!) προς τιμήν της. Το 1830 στο Παρίσι η οπτασία έδωσε την εντολή να κατασκευαστούν περιδέραια με την εικόνα της, τα οποία θα απέφεραν μεγάλη ευλογία σε όσους θα τα φορούσαν. Αμέσως άρχισε μία μαζική παραγωγή τέτοιων «φυλαχτών» που αναμφίβολα επηρέαζαν τον ευαίσθητο ψυχισμό εύπιστων ατόμων όπως π.χ. τα παιδιά, που έτσι με τη σειρά τους δήλωναν ότι τους παρουσιαζόταν η «Παναγία». Εξυπακούεται βέβαια ότι το εμπόριο με τα συναφή αντικείμενα ήταν και είναι εξαιρετικά επικερδές.
Η πρώτη φορά που παρουσιάζεται η «Παναγία» σε παιδιά με εντυπωσιακό τρόπο, είναι στη Σαλέτ της Γαλλίας, το 1846. Η οπτασία που εμφανίστηκε εκεί ισχυρίστηκε τα εξής στη μικρή Μελανί Κολβάτ: «Όσο και αν προσεύχεστε και ό,τι κι αν κάνετε, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεώσετε για τα πάθη που υπέφερα για χάρη σας. Σας έχω δώσει έξι μέρες για να εργάζεστε και την έβδομη την κράτησα για μένα, μα εσείς δεν μου την παραχωρείτε. Για το λόγο αυτό πέφτει τόσο βαρύ το χέρι του γιου μου πάνω σας».
Με τον ισχυρισμό αυτό ανατρέπονταιτα τα πάντα, αφού παρουσιάζεται ως Σωτήρας η Μαρία, που σίγουρα δεν θα κομπορρημονού- σε έτσι, ενώ ο Χριστός είναι μόνο ο τιμωρός. Επιπλέον η οπτασία είχε την απαίτηση τα παιδιά να απευθύνουν τις προσευχές τούς σε εκείνη και μάλιστα με την προσφώνηση «Χαίοε Μαρία!»
ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
συλλογικό, Πύρινος Κόσμος και: ηπροφητειασημερα.gr
Επιπλέον στις «εμφανίσεις» η «Μαντόνα» ζητούσε από τους πιστούς μετάνοια, να προσεύχονται με το ροζάριο για την ειρήνη στον κόσμο, και την πλήρη αφοσίωση στο πρόσωπό της.
Ως αποτέλεσμα οι τόποι όπου «φανερώθηκε η Παναγία» εξελίχθηκαν σε κέντρα λαϊκής ευσέβειας. Πάνω από πέντε εκατομμύρια πιστοί συρρέουν κάθε χρόνο στη Λούρδη κι άλλοι τόσοι στη Φάτιμα.
Αυτό δεν είναι απορίας άξιο, αφού η καθολική εκκλησία υποστηρίζει για την Παρθένο Μαρία ότι συμμετείχε ισάξια στο λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού και «μετά την ανάληψή της βρίσκεται εκ δεξιών του και, μεσολαβώντας για όλους τους πιστούς, αυτή εξασφαλίζει όλες τις χάρες».
Συνεπώς η Παρθένος εξαρχής, από την ώρα του ευαγγελισμού, ανέλαβε να συμπρωταγωνιστήσει «στο έργο που θα πραγματοποιούσε ο γιος της».
Στη συνέχεια «το θεϊκό σχέδιο ήθελε η Παρθένος να απέχει φαινομενικά από τη δημόσια δραστηριότητά του. … Όμως στο σταυρό υπέφερε και σχεδόν πέθανε μαζί του… πρόσφερε στον θεό τον γιο της για να εξιλεωθεί η θεία δικαιοσύνη. Άρα δικαίως μπορούμε να πούμε ότι λύτρωσε την ανθρωπότητα μαζί με τον Χριστό»…
Ως εκ τούτου, η συμμετοχή της στη λύτρωσή μας εξασφάλισε το προνόμιο να περνάν αποκλειστικά από το χέρι της «όλες οι χάρες που στέλνει ο Θεός στον κόσμο. Δεν αποκτούμε τίποτα χωρίς τη Μαρία… Με τις μεσιτείες και τις πρεσβείες της είναι μαζί με τον θείο υιό της η πιο πανίσχυρη πρέσβειρα και η πιο ένδοξη μεσολαβήτρια όλου του κόσμου».
Αυτό το είχε εκφράσει επιγραμματικά ο άγιος Βερνάδος του Κλαιρβώ, λέγοντας ad Jesum per Mariam, (προσεγγίζουμε) τον Ιησού μέσω της Μαρίας.
Σε σύγκριση με τη συμπονετική μητρική καρδιά της Μαρίας, ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ένας σχετικά άσπλαχνος και φειδωλός ως προς τις ευεργεσίες του, τον οποίο πρέπει ο πιστός να προσεγγίσει αποκλειστικά μέσω της μητέρας του.
«Όπως ο Πέτρος έχει τα κλειδιά του Ουρανού, η Μαρία έχει τα κλειδιά για την καρδιά του Θεού», έλεγε ο πάπας Πίος. «…Όταν προσέρχεται στο θρόνο του θείου Υιού της, ζητά ως πρέσβειρα, προσεύχεται ως δούλη, αλλά διατάζει ως μητέρα».(!)
Τέτοιες δοξασίες όμως δεν στηρίζονται πουθενά ούτε λογικά ούτε θεολογικά ούτε στην Αγία Γραφή.
Ανατρέχοντας κάποιος στην Καινή Διαθήκη διαπιστώνει ότι οι αναφορές στη μητέρα του Ιησού είναι εκεί περιορισμένες. Αυτό το γεγονός, που σίγουρα δεν είναι τυχαίο, αποδεικνύει ότι ο ρόλος της Μαρίας για τη λύτρωση μας δεν είναι τόσο αποφασιστικός όσο πρεσβεύουν οι λάτρεις της. Επίσης, στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, η Παναγία δεν αναφέρεται ούτε μία φορά, παρά μόνο έμμεσα στους Γαλάτες 4,4. Κι αυτό είναι εξίσου ενδεικτικό, δεδομένου ότι ο Παύλος στις επιστολές του συνόψισε το καθαρά χριστοκεντρικό νόημα του ευαγγελίου.
Το δεδομένο αυτό έχει ξεχωριστή σημασία, γιατί φωτίζει ένα άλλο γεγονός, ότι δηλαδή στον πρώτο χριστιανισμό η Μαρία δεν είχε το ρόλο και τη λειτουργία που της ανατέθηκε από τους ανθρώπους αργότερα. Από αυτό φαίνεται ταυτόχρονα σαφώς η διαφορά μεταξύ του έργου του Θεού που κυριαρχούσε στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες αφενός και του έργου ανθρώπων και Εκκλησιών που οικοδομήθηκε σε μεταγενέστερες γενεές έως και τη σημερινή εποχή αφετέρου.
Είναι γνωστό ότι ο Παύλος ήταν – μαζί με τον εσωτερικότατο Ιωάννη – αυτός που ήξερε να προβάλει πνευματικά και πρακτικά την πεμπτουσία της χριστικής διδασκαλίας, καθώς αναγνώρισε τα κεντρικά σημεία της και τα εφάρμοσε στην πράξη, όσο κανένας άλλος μαθητής του Χριστού. Γι’ αυτό εξάλλου μπορούσε να πει για τον εαυτό του: «Δεν ζω πια εγώ, αλλά μέσα μου ζει ο Χριστός».
Στο ευαγγέλιο του Μάρκου η μητέρα του Ιησού δεν παίζει επίσης κανένα αξιόλογο ρόλο, απεναντίας υπάρχει ένα σημείο στο κεφάλαιο 3, 31-35 όπου ο Ιησούς θέτει στη σωστή βάση τη σχέση του με τη μητέρα του και την υπόλοιπη οικογένεια του: «Ήρθαν η μητέρα και τ’ αδέρφια του Ιησού και περιμένοντας απέξω έστειλαν να τον φωνάξουν. Και το πλήθος που καθόταν γύρω του του είπε: “Έξω σε ζητούν η μητέρα και τ’ αδέρφια σου”. Και εκείνος αποκρίθηκε: “Ποια είναι η μητέρα μου και ποιοι οι αδερφοί μου;” Και ρίχνοντας μια ματιά σε αυτούς που κάθονταν ολόγυρα του είπε: “Να η μητέρα και τα αδέρφια μου. Γιατί όποιος εφαρμόζει, το θέλημα του Θεού, αυτός είναι για μένα αδερφός και αδερφή και μητέρα μου”».
Ο Ιησούς Χριστός δείχνει με αυτό ότι δεν υπολογίζει τη συγγένεια του αίματος ή τα εγκόσμια κριτήρια, αλλά ότι το μόνο κριτήριο που καθορίζει την κοινότητα και συγγένεια μαζί του είναι η εναρμόνιση με τη βούληση του Θεού. Αυτή είναι μία βασική συνισταμένη της διδασκαλίας του, την οποία ενισχύει άλλωστε με τα παρακάτω λόγια, σύμφωνα με το Ματθαίο 7,21: «Στη βασιλευα των ουρανών δεν θα μπει ο καθένας που μου λέει: “Κύριε, Κύριε”, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου».
Η προαναφερθείσα δήλωση από το Μάρκο 3, 35 επικυρώνεται στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο 12, 50 αυτολεξεί; «Όποιος εφαρμόζει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου, αυτός είναι αδερφός και αδερφή και μητέρα μου». Έτσι, παρ’ όλο που η Θεοτόκος αναφέρεται επανειλημμένα στο κατά Ματθαίον, η σημασία της δεν υπερβαίνει ποτέ τα όρια αυτά που σκιαγραφούνται στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο. Ενδεικτική είναι μία άλλη σκηνή που αναφέρει ο Λουκάς στο 11, 27: «Ενώ μιλούσε ο Ιησούς μία γυναίκα από το πλήθος σηκώθηκε και φώναξε δυνατά: “Χαρά στη μάνα που σε κουβάλησε στην κοιλιά της και σε θήλασε!” Κι εκείνος είπε: “Χαρά σε εκείνους πιο πολύ που ακούν και ακολουθούν το Λόγο του Θεού!”».
Έτσι ο Ιησούς δεν διόρθωσε αυτή τη γυναίκα, αφού σίγουρα έλεγε την αλήθεια, όμως χάρη στην προορατική του ικανότητα γνώριζε τους κινδύνους που συνεπαγόταν η μαριολογία και η προσωπολατρία της φυσικής μητέρας του. Γι’ αυτό και αντιδρώντας άμεσα κατεύθυνε το λαό στον πυρήνα της διδασκαλίας που βρίσκεται στο θείο Λόγο και όχι στη Θεομήτορα. Η Μαρία αποτελεί ένα σημαντικό οικοδομικό λίθο στο θεϊκό σχέδιο σωτηρίας, αλλά δεν είναι αυτή η κεφαλή της χριστικής Εκκλησίας, καθότι, η κεφαλή της είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. Συνεπώς η Παναγία συνιστά ένα πολύ σημαντικό μέλος του σώματος της κοινότητας του, που έχει πολλά μέλη και πολλές λειτουργίες, όμως κεφαλή της είναι και θα παραμείνει ο Χριστός, ενώ όλα τα άλλα δημιουργημένα όντα θα αποτελούν απλά τα μέλη της κοινότητας αυτής.
Πάνω στο προκείμενο θέμα έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί μία άλλη δήλωση από το ευαγγέλιο του Λουκά 1, 38, όπου η Μαριάμ λέει στον άγγελο Γαβριήλ: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου και ας γίνει κατά το θέλημα του όπως το είπες». Με βάση αυτή τη δήλωση της Παρθένου έχουν επιχειρηθεί πολλές μαριοκεντρικές ερμηνείες, που παραβλέπουν όμως ότι το ευαγγέλιο δεν επικεντρώνεται στη Μαρία αλλά στον Ιησού Χριστό. Με τη φράση αυτή η Μαρία εξέφρασε την απόλυτη προθυμία της να υπακούσει πλήρως στη θεϊκή βούληση. Έτσι έγινε ένα υπόδειγμα υπακοής για όλους τους ακολούθους του Χριστού και μάλιστα όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για τους άντρες. Γιατί όποιος δεν είναι διατεθειμένος να υποταχθεί ανεπιφύλακτα στη θεϊκή καθοδήγηση βάζοντας την υπερκείμενη βούληση του Θεού πάνω από την εγωιστική δική του, δεν πρόκειται να τον έχει συνεργάτη και προστάτη ούτε στον πνευματικό ούτε στον πρακτικό του βίο.
Εάν οι άνθρωποι ενστερνίζονταν πραγματικά τον πυρήνα αυτό της χριστικής διδασκαλίας, τότε θα διορθώνονταν από μόνα τους σχεδόν όλα όσα δεν είναι συμβατά με την ουράνια τάξη, συμπεριλαμβανομένων και της προσωπολατρίας της Μαρίας και όλων των άλλων λαθών. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανέλιξη του είναι η εγωιστική του βούληση, που όμως είναι και θα παραμείνει υποχρεωτικά ελεύθερη, με βάση το θεϊκό νόμο.
Ειδικότερα στη σχέση Ιησού και Μαρίας αναφέρεται το κεφάλαιο της γέννησης του Ιησού στο ευαγγέλιο του Λουκά. Όποιος θέλει ωστόσο να μάθει περισσότερα γι’ αυτό το θέμα, μπορεί να διαβάσει το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το οποίο χάθηκε στις αρχές του χριστιανισμού, ως υποτιθέμενα απόκρυφο έργο- για αιώνες διατηρήθηκαν μόνο μερικά αποσπάσματα του, μέχρι που το 1843, το κατέγραψε εκ νέου εξ αποκαλύψεως ο «γραφιάς Toυ Θεού» Ιάκωβος Λόρμπερ*.
Επιπλέον, σχετικά με το θέμα της Μαρίας ενδιαφέρει επίσης ο γάμος στην Κανά από το ευαγγέλιο του Ιωάννη 2, 3-5: «Όταν τελείωσε το κρασί η μητέρα του Ιησού του λέει: “Δεν έχουν κρασί”. Της λέει δε ο Ιησούς: “Τι νοιάζεσαι εσύ γυναίκα για το τι κάνω εγώ; Δεν είναι ακόμα η ώρα μου”. Τότε η μητέρα του λέει στους υπηρέτες: “Να κάνετε ό,τι σας πει”».
Εντύπωση προξενεί σε αυτό το σημείο η έντονη αντίδραση του πράου Ιησού απέναντι στη μητέρα του, πράγμα που καθιστά σαφές τόσο από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, όσο και από του Ματθαίου, ότι τα λόγια του πρέπει να ερμηνεύονται χριστολογικά και όχι μαριολογικά, δηλαδή με κέντρο βάρους τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.
Με τα λόγια αυτά ο Γιος του ανθρώπου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν τον ενδιαφέρει η συγγένεια του αίματος, ούτε καν των φυσικών γονέων του, όταν πρόκειται για την εκπλήρωση της αποστολής του και της βούλησης του ουράνιου Πατέρα. Τούτο είναι φανερό και από την κατηγορηματική απάντηση του δωδεκάχρονου Ιησού στο ναό, προς τους γονείς του που ανησυχούσαν: «Δεν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» μολονότι η ερώτηση της μητέρας του ήταν δικαιολογημένη από εγκόσμια άποψη, αφού τον αναζητούσαν μάταια επί τρεις ημέρες.
Σε όλα αυτά η Μαρία δεν έπαιζε κανένα ιδιαίτερο ρόλο και το μόνο της προβάδισμα απέναντι στους μαθητές ήταν ότι της είχε δοθεί η ανεπανάληπτη χάρη να γεννήσει το γιο του Θεού.
Από τα λόγια της ωστόσο, «Ό, τι σας πει, αυτό να κάνετε!» δείχνει ότι παρ’ όλο που δεν καταλάβαινε πάντοτε τις προθέσεις και την αποστολή του γιου της, εντούτοις η πίστη της στη θεϊκή παντοδυναμία του ήταν ακράδαντη, δεδομένων επίσης των αναρίθμητων σημείων και θαυμάτων που είχαν πραγματοποιηθεί έμμεσα ή άμεσα στη ζωή του.
Ωστόσο, είναι τελείως λανθασμένο από τα λόγια αυτά της Παναγίας και την «ομολογία πίστεως» στο γιο της να συνάγει κανείς ότι η ιδιότητα της, ως μητέρα του Θεανθρώπου, την ανάγει αυτόματα σε «μεσολαβήτρια» μεταξύ Θεού και ανθρώπων, όπως προβάλλει παραδοσιακά π.χ. ο πάπας στις εγκυκλίους του.
Με βάση την Καινή Διαθήκη, είναι σαφές ότι ορισμένες δοξασίες για το ρόλο της Παναγίας είναι στην ουσία υπερβολές ενός εξεζητημένου θρησκευτικού ζήλου, καθώς δεν θεμελιώνονται σε κανένα χωρίο της Βίβλου, ούτε και στις νεότερες αποκαλύψεις.
Είναι αυτονόητο ότι αξιώσεις αδιαμφισβήτητης αλήθειας μπορεί να έχει μόνο ό,τι προέρχεται απευθείας από τον Θεό και όχι οι ανθρώπινες δοξασίες, οι οποίες πρέπει να συμφωνούν πάντοτε με το πνεύμα του Θεϊκού Λόγου. Όπου δεν ισχύει αυτό και αντίθετα παρουσιάζονται σημαντικές αντιφάσεις, μπορεί κανείς να τις απορρίψει με ήσυχη τη συνείδηση του, χωρίς να φοβάται ότι διαπράττει κάποιο παράπτωμα.
Είναι, εύδηλο λοιπόν ότι το κριτήριο της αλήθειας δεν βρίσκεται στους ανθρώπους, αλλά στον Θεό και το Λόγο του. Όσον αφορά τη Θεομήτορα, είναι ενδεικτικό ότι οι πρώτοι χριστιανοί δεν της απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι οι πρώτοι πιστοί ήταν πλημμυρισμένοι από το Πνεύμα του Θεού, το οποίο διδάσκει σωστά και δεν σφάλλει ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούν να σφάλλουν μόνο όταν απομακρύνονται από το Λόγο του και δημιουργούν αυθαίρετα ερμηνείες και. δοξασίες που δεν βασίζονται σε καμία θεϊκή αποκάλυψη. Το γεγονός είναι πάντως ότι μετά τους πρώτους χριστιανούς με την πάροδο του χρόνου το Άγιο Πνεύμα υποχωρούσε όλο και περισσότερο από τις χριστεπώνυμες κοινωνίες και μόνο ελάχιστοι άνθρωποι εξακολουθούσαν να το βιώνουν ζωντανά.
Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ» κεφ. «ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ»
Όντως στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται τίποτα ιδιαίτερο για την Παναγία, ούτε για την προσωπικότητά της ούτε για τα χαρίσματα της και απολύτως τίποτα για τα έργα και τις ημέρες της. Τίποτα για τυχόν θαύματά της ή για λατρεία στο πρόσωπό της.
Η καθολική εκκλησία όμως υπόσχεται ότι «όλοι εκείνοι που αναζητούν την προστασία της Παρθένου, θα σωθούν για όλη την αιωνιότητα»!
Αλλά ο Σωτήρας είναι ένας, όχι δύο. Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει αποδώσει στην Παρθένο ικανότητες, τιμές, προνόμια και εξουσία που σύμφωνα με τη Γραφή μόνο στο Θεό αρμόζουν. Παρόλο που και αυτή είναι μόνο ένα δημιούργημά του, οι πιστοί οφείλουν να απευθύνουν σε αυτήν τις προσευχές, τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες τους. Έτσι η λατρεία της Παρθένου ταυτίζεται με την ειδωλολατρική λατρεία της αρχαίας σημιτικής της θεάς Αστάρτης και της Άρτεμης του δωδεκάθεου.
Αυτή είναι μία κατάφωρη παραβίαση της εντολής του Θεού στο δεκάλογο του Μωυσή: «Δεν θα έχεις άλλον θεό εκτός από εμένα… Δεν θα κατασκευάσεις άγαλμα ούτε εικόνα οποιουδήποτε όντος, από όσα υπάρχουν πάνω στον ουρανό και κάτω στη γη… Δεν θα τα προσκυνήσεις ούτε θα τα λατρέψεις… γιατί Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλότυπος…»
Με άλλα λόγια ο Χριστός ζητά την αμέριστη πίστη και λατρεία μας. Μπορεί η εκκλησία να διδάσκει ότι η μαριολατρεία είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τη λατρεία προς το Χριστό, όμως ο Θεός δεν θέλει καμία άλλη θεότητα, κι ας είναι μικρότερης σημασίας. Όταν όμως οι καθολικοί πιστοί κάνουν δεήσεις, τάματα, γονυκλισίες, ολονυκτίες και ολόψυχες προσευχές στην Παναγία ή σε άλλους αγίους αποδίδουν σε ένα δημιούργημα του Θεού λατρεία που ανήκει μόνο σ’ Εκείνον.
Είναι αλήθεια ότι με βάση τη Γραφή απαιτείται μονάχα η απόδοση τιμής στον Θεό, με την οποία εννοείται η λατρεία του (Εβρ. 5, 4. Ψαλμ. 62, 8. Ιωάννης 5, 44. Μωυσής Ε’ 32, 3. Ησαΐας 42, 8). Ένα τελείως άλλο πράγμα είναι η τιμή προς τα δημιουργημένα όντα στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι «άγιοι», οι άγγελοι και οι φωτεινές οντότητες και με αυτήν εννοείται ο σεβασμός – και όχι η λατρεία – που αξίζει σε κάθε πλάσμα του Θεού, γονείς, ηλικιωμένους, κρατικούς ηγέτες κ.λπ., αλλά ακόμη και στους κακούς ανθρώπους (Πέτρου Α’ 2,18). Η σημαντική αυτή διαφορά μεταξύ λατρείας και σεβασμού προφανώς ισχύει αναλογικά και για τη μητέρα του Χριστού. Στην ουσία η διαφορά είναι να έχει κανείς την ευλάβεια της Παναγίας και όχι τη λατρεία για την Παναγία. Η βίωση της πνευματικότητας της δεν συνίσταται στο να προσεύχεται κάποιος σε αυτήν, αλλά στο να προσεύχεται όπως αυτή, με το πνεύμα πλήρους αποδοχής της θεϊκής βούλησης όπως αποτυπώνεται στο στίχο του Λουκά 1, 38.
Όμως με το πέρασμα του χρόνου η προσωπολατρία της Παναγίας σε πολλές περιπτώσεις αυτονομήθηκε από αυτή του Ιησού Χριστού και έτσι ξεπέρασε κάθε θεμιτό όριο. Σχετικά με αυτό λέγεται στην Μπέρτα Ντούντε: «Αυτό ισχύει τόσο για την παράκληση προς τη Μαρία να μεσολαβήσει στον Θεό για τους ανθρώπους, όσο και για την παράλογη λατρεία της, που στερείται κάθε υπόβαθρου. Γιατί ο Θεός επέλεξε τη μητέρα του Ιησού εξαιτίας της ευσέβειας της, ωστόσο η ίδια δεν είχε καθόλου συνείδηση της υπέρμετρης χάρης που απολάμβανε. Με άλλα λόγια ήταν μία επιλεγμένη υπηρέτρια του Θεού, γι’ αυτό μόνο σε Αυτόν ανήκει όλη η τιμή, αφού όλα τα όντα είναι δικό Του έργο…».
«Η αγάπη της για Μένα την έκανε να υποφέρει τόσο πολύ, πέρασε μια τέτοια κατάσταση πόνου, που πνευματοποίησε και το σώμα της. Και έτσι έγινε ένα φωτεινό παράδειγμα μητέρας που υπόφερε βαθιά για το παιδί της.
Ωστόσο η θεία λατρεία, με την οποία την τιμούν οι άνθρωποι, δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Μου. Διότι, αν και υπήρξε η μητέρα του γήινου σώματος Μου, στο πνευματικό Βασίλειο είναι και αυτή απλά μια φωτεινή μορφή, η οποία γεμάτη Αγάπη και Σοφία, επιθυμεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να φθάσουν στο φως και επομένως στη μακαριότητα.
Όμως το να έχει κανείς λατρεία για μια φωτεινή οντότητα είναι μία λανθασμένη κατεύθυνση της θέλησής του. Όλες οι φωτεινές υπάρξεις είναι σε σχέση Αγάπης μαζί Μου. Με τιμούν και Με δοξάζουν διαρκώς και αδιάκοπα, αλλά δεν θέλουν ποτέ να πάρουν τη λατρεία των ανθρώπων για λογαριασμό τους. Διότι αναγνωρίζουν ότι ΕΓΩ είμαι το πιο αξιολάτρευτο Ον, και με την ταπεινή τους αγάπη για ΕΜΕΝΑ, αποποιούνται κάθε τιμή που τους γίνεται, γιατί αισθάνονται ότι αυτή αρμόζει μόνο σε ΕΜΕΝΑ.
Όποιος λοιπόν έχει συναίσθηση της σωστής σχέσης των φωτεινών οντοτήτων με ΕΜΕΝΑ, των οποίων η Αγάπη για ΕΜΕΝΑ είναι μια ολοφώτεινη φωτιά, μπορεί να καταλάβει, πόσο πλανημένες είναι οι σκέψεις αυτών των ανθρώπων που αποδίδουν τέτοιες τιμές στη μητέρα του σώματος Μου, όπως γίνεται συνήθως. Θα καταλάβουν ακόμη, ότι αυτό δεν μπορεί να είναι με τη θέληση ΜΟΥ, διότι έτσι οι άνθρωποι δημιουργούν κατά κάποιον τρόπο ένα «δεύτερο Θεό», ένα ον στο οποίο αποδίδουν σεβασμό και λατρεία, που όμως το ίδιο δεν θέλει να δεχθεί, διότι ο άνθρωπος οφείλει να έχει μοναδική του φροντίδα τη σύνδεση μαζί ΜΟΥ, για να φθάσει ήδη επί γης στο σκοπό του…»
«…Οι φωτεινές οντότητες δεν πρόκειται ποτέ να συμβάλουν στο να επικεντρωθεί η αγάπη των ανθρώπων σε ένα άλλο στόχο εκτός από Μένα. αυτό ακριβώς όμως συμβαίνει όταν μία φωτεινή οντότητα απολαμβάνει μία ιδιαίτερη λατρείας από πλευράς των ανθρώπων, μια λατρεία που οφείλουν μόνο σε Μένα. Για το λόγο αυτό άλλωστε ουδέποτε πρόκειται μια φωτεινή οντότητα να αυτοπροβληθεί με τέτοιο τρόπο που να προκαλεί τους ανθρώπους να τη λατρέψουν περισσότερο».
(2.10.1949)
Την τελευταία εποχή ο Σατανάς μάχεται με όλα τα μέσα για να κάνει τις ψυχές να παραδοθούν σε αυτόν και να χαθούν. Η δε πανουργία του συνίσταται στο να περιπλέκει τους ανθρώπους μέσα σε ένα λαβύρινθο από πλάνες.
… Η ζωή στη Γη είναι τόσο σύντομη που δεν υπάρχουν περιθώρια να φθάσει κανείς στον προορισμό του μέσα από παρακαμπτήριους δρόμους. Και όλοι εκείνοι που δεν καταφεύγουν απευθείας στον Ιησού Χριστό κάθε ώρα της ημέρας, ακολουθούν χρονοβόρους παρακαμπτήριους στην πραγματικότητα.
Αυτή λοιπόν την ένωση μαζί Μου προσπαθεί να την εμποδίσει με κάθε μέσο ο αντίπαλος του Θεού, πράγμα που καταφέρνει καλύτερα όσο πιο πολύ κατευθύνει τις σκέψεις των ανθρώπων προς την Παναγία. Και αυτό το κατορθώνει με «εμφανίσεις» της, δηλαδή με υπερφυσικά φαινόμενα των οποίων είναι ο ίδιος ο αυτουργός. Μεταμφιέζεται δηλαδή σε άγγελο του φωτός και εμφανίζεται ορατά στους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι είναι οι πλέον κατάλληλοι για να δουν υπεραισθητά φαινόμενα. Στη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων προλέγει διάφορα γεγονότα, τα οποία βέβαια μπορεί να δει ότι θα συμβούν. Έτσι δημιουργεί την εντύπωση της αξιοπιστίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας παραπλανητικός ελιγμός για να μπορεί να προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση.
Κάθε φορά δε καλύπτεται μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου, ισχυριζόμενος ότι φανερώνει απόκρυφα πράγματα, συχνά μάλιστα με την εντολή να μην γίνουν γνωστά δημόσια, για το λόγο ότι τότε θα μπορούσαν εύκολα να ξεσκεπαστούν τα ψέματά του.
…Το πιο ασφαλές γνώρισμα ενός αντίθεου, μεταμφιεσμένου, ψευδούς πνεύματος είναι ότι απαιτεί από τους ανθρώπους να το τιμήσουν δημόσια μπροστά στον κόσμο. Ένα γνήσιο πνεύμα του Φωτός δεν απαιτεί ποτέ εξωτερικές μορφές λατρείας όπως η ανέργεση εκκλησιών και η θεσμοθέτηση ιερών τόπων προσκυνήματος, απεναντίας παροτρύνει τους ανθρώπους να μετατραπούν οι ίδιοι σε ναούς του Θεού χάρη στην έμπρακτη αγάπη τους.
Ένα πολύ ιδιαίτερο τέχνασμα του αντιμάχου Μου είναι να παρασύρει τους ανθρώπους να Με βγάλουν από τη σκέψη τους. Για το σκοπό αυτόν τους παρουσιάζει «άλλους θεούς» και τους εμπνέει την ιδέα ότι οι «θεοί» αυτοί οφείλουν να aποτελούν μία γέφυρα προκειμένου να φτάσουν οι άνθρωποι σ’ Εμένα. Έτσι καλλιεργεί την αντίληψη ότι χάρη στην εύνοια αυτών των θεών είμαι κι Εγώ ελεήμονας με τους ανθρώπους που επομένως πρέπει καταρχάς να κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την εύνοια αυτών των θεών. Αλλά όλοι αυτοί που τοποθετείτε δίπλα Μου, για να είναι οι «πρεσβευτές» σας στο πλευρό Μου, είναι «ξένοι θεοί».
Οφείλετε να πάρετε τον απευθείας δρόμο για να έρθετε σ’ Εμένα, γιατί αυτός είναι ο σκοπός και ο στόχος της γήινης ζωής σας. Εάν ξέρετε ποια ήταν η πρώτη σας αμαρτία (της πρωταρχικής πτώσης), θα ξέρετε επίσης ότι μόνο με την αντίστροφη πορεία μπορείτε να την επανορθώσετε. »
Σημείωση: Για το θέμα της μαριολατρίας βλ. επίσης: Οι Πνευματικοί Κόσμοι, σελ. 143-176.
Ο Λόγος του Θεού στις νέες αποκαλύψεις είναι σαφής ώστε μπορεί να τον καταλάβει ο καθένας. Αλλά το ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνονται πια ούτε μεταξύ τους, το ότι επικρατεί πνευματική σύγχυση, και το ότι στον τομέα της θρησκευτικότητας είτε παρεισφρύουν διαβρωτικά συνεχώς καινούργιες πλάνες είτε καλλιεργείται εντονότερα μία αρνητική στάση απέναντι της, όλα αυτά είναι σημάδια μιας παρακμιακής έσχατης εποχής. Έτσι λέγεται σε μία καταγραφή της Ντούντε: «Είναι και αυτό ένα σημάδι της έσχατης εποχής ότι οι άνθρωποι μιλούν διαφορετικές γλώσσες και δεν μπορεί πια να καταλάβει ο ένας τον άλλον.
Σεις οι άνθρωποι δεν γνωρίζετε πόσο ζημιογόνες είναι οι διδασκαλίες που δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, καθώς είναι ένα πολύ επιτυχημένο όπλο του κακού. Και όλοι εσείς που αντιστέκεστε στην καθαρή Αλήθεια που σας μεταφέρουν από τα ύψη οι απεσταλμένοι Μου βρίσκεστε υπό την επήρεια του».
Όσον αφορά λοιπόν τη λατρεία της Θεοτόκου, για πολλούς έχει γίνει στην πράξη ένα θηλυκό υποκατάστατο του Θεού, δεδομένου ότι η μεγάλη μάζα δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, παρά κυρίως για ό,τι ικανοποιεί τις εξωτερικές αισθήσεις. Επιπλέον, εάν παρατηρήσει κανείς το φαινόμενο της μαριολατρίας, στην ιστορική πορεία του και το ψυχολογικό υπόβαθρο που κρύβεται από πίσω, θα διαπιστώσει ότι για πολλούς τελικά η ενσάρκωση της αγάπης και της ευσπλαχνίας είναι η μητέρα του Θεάνθρωπου και σε δευτερεύοντα βαθμό ο ίδιος ο Θεάνθρωπος.
Ένα παράγωγο φαινόμενο όλων αυτών ήταν το ότι ήδη από το πέμπτο αιώνα καθιερώθηκαν πολλές γιορτές τοπικού ή γενικού χαρακτήρα αφιερωμένες στην Παναγία, όπως τα εισόδια της Θεοτόκου, η ανάληψη κ.ά. Από τις νέες αποκαλύψεις είναι γνωστό ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι ενάντιος σε τέτοιες γιορτές που ουσιαστικά αποτελούν επιβιώσεις ειδωλολατρικών εορτών. Με τον καιρό δε όχι μόνο ανεγέρθησαν ναοί, μονές κ.λπ. προς τιμήν της Παναγίας, αλλά και καθιερώθηκαν πολλοί τόποι λατρείας και προσκυνήματος αφιερωμένοι ειδικά σε αυτή.
Στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» του Λόρμπερ, ο Ιησούς λέει για τη μητέρα του τα εξής προφητικά: «Ασφαλώς αυτή είναι η πρώτη και ούτε θα υπάρξει άλλη γυναίκα μεγαλύτερη από αυτήν. Αλλά θα ’ρθει καιρός όπου θα της χτίζουν πιο πολλούς ναούς από ό,τι για μένα, θα την τιμούν δέκα φορές περισσότερο από ό,τι εμένα και επιπλέον θα είναι της γνώμης ότι μόνο με αυτήν μπορούν να γίνουν μακάριοι. Για το λόγο αυτό δεν θέλω τώρα να την ανυψώνουν τιμώντας την πάρα πολύ, άλλωστε αυτή το ξέρει καλά ότι είναι η μητέρα του σώματος μου και ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το σώμα που γέννησε. Γι’ αυτό να είσαστε εξαιρετικά καλοί και σωστοί μαζί της, αλλά να αποφεύγετε να της επιδεικνύετε οποιαδήποτε θεϊκή λατρεία!»
Και στο ίδιο έργο, σε σχέση με τα προσκυνήματα λέγεται ότι πρόκειται για ένα πολύ ανόητο τρόπο επίδειξης μετάνοιας και φυσικά αποτελούν επίσης ειδωλολατρικά κατάλοιπα. Αντίθετα, λέει ο Ιησούς στους μαθητές του: «Όποιος θέλει να εισακούσω μία σωστή παράκληση, ας Με προσκυνήσει μέσα στην καρδιά του και εκεί ας Μου παρουσιάσει σιωπηλά το αίτημα του με εντελώς φυσικά και ανεπιτήδευτα λόγια κι Εγώ θα τον εισακούσω».
Συνεπώς το αληθινό προσκύνημα που εννοεί ο Ιησούς γίνεται στο καμαράκι, το «ταμείον», της καρδιάς. Με αυτό αποδεικνύει την πνευματική άγνοια των προσκυνητών που συνδέουν τη σωτηρία τους με συγκεκριμένους ή μακρινούς τόπους κι επιπλέον θεωρούν ότι έτσι ευαρεστούν τον Θεό, παρ’ όλο που ο Ιησούς είχε διορθώσει ήδη τη Σαμαρείτισσα πάνω σε αυτό το σημείο όταν τη δίδαξε στο πηγάδι του Ιακώβ.
Μια άλλη πλάνη σε σχέση με την Παναγία είναι η διαδεδομένη αντίληψη ότι πρέπει κανείς να παρακαλέσει αυτήν (ή κάποιους άλλους άγιους) για να εισακουστεί η παράκληση του και επιπλέον ότι αυτή συντελεί στη λύτρωση του ανθρώπου. Υπάρχουν πολυάριθμες καταγραφές από την Μπέρτα Ντούντε που πραγματεύονται το θέμα της παράκλησης. Αφενός τονίζεται η μεγάλη δύναμη, σημασία και αποτελεσματικότητα που έχουν οι παρακλήσεις που κάνουμε εμείς οι ίδιοι για τους συνανθρώπους μας, ζωντανούς και πεθαμένους. Αφετέρου λέγεται, όπως παραδείγματος χάρη στις 10-6-1948: «Για τις φωτεινές οντότητες η βοήθεια προς τους ανθρώπους είναι μία κατάσταση ευδαιμονίας, γι’ αυτόν το λόγο ο θεός επιτρέπει να ζητούν οι άνθρωποι τη συνδρομή τους. Όμως δεν είναι ποτέ θέλημά Του να καλούν συγκεκριμένους “αγίους”, γιατί η δραστηριότητα και ο προορισμός τους μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι πιστεύεται. Οι άνθρωποι, στην άγνοια τους μπορούν να καλέσουν ένα ον που ακόμη πόρω απέχει από την τελειότητα.
Επίσης είναι λανθασμένη η σκέψη ότι οι εκκλήσεις πρέπει να γίνονται προς τις φωτεινές οντότητες και ότι αυτές θα μεσολαβήσουν. Η προσευχή είναι μία έκκληση προς τον θεό, μέσω της προσευχής συντελείται η σύνδεση του ανθρώπου μαζί ΤΟΥ, και ο Θεός απαιτεί αυτό το κάλεσμα να γίνεται απευθείας στον ίδιο, γιατί αυτή η έκκληση μαρτυρεί την αφοσίωση της ανθρώπινης θέλησης προς το πρόσωπό Του.
Σύμφωνα με τη γνώμη των ανθρώπων είναι οι φωτεινές οντότητες που εγκαθιστούν αυτήν τη σύνδεσης με τον Θεό, επειδή βρίσκονται ήδη πιο κοντά ΤΟΥ. Αλλά αν ίσχυε αυτό, ο άνθρωπος θα έχανε τη δυνατότητα σύνδεση με τον Θεό, η οποία όμως είναι ο σκοπός και ο στόχος της ανθρώπινης ζωής. Πρώτα πρέπει να συντελείται η σύνδεση με το Θεό για να μπορέσει να εισρεύσει μέσα του η δύναμη, χωρίς την οποία δεν μπορεί να ωριμάσει η ψυχή. Οι φωτεινές οντότητες δεν μπορούν χωρίς τη θέληση του Θεού να προσφέρουν αυτή τη δύναμη στους ανθρώπους, γιατί και στο πνευματικό βασίλειο υπάρχουν νόμοι στους οποίους υπακούουν οι κάτοικοί του, διότι αναγνωρίζουν ότι προέρχονται από την Αγάπη και τη Σοφία του Θεού.
Οι φωτεινές οντότητες είναι πάντα έτοιμες να βοηθήσουν, υποτάσσονται όμως στο θέλημα του Θεού. Συνεπώς ο άνθρωπος πρέπει κατ’ αρχήν να προσπαθεί να ζει σύμφωνα με τη θέληση του Θεού για να του παράσχει τη βοήθεια Του ΑΥΤΟΣ ή άμεσα, ή μέσω των φωτεινών οντοτήτων, οι οποίες πραγματικά δεν αφήνουν κανέναν αβοήθητο, εφόσον αυτή είναι η θεία βούληση.
Η έκκληση για βοήθεια προς τις φωτεινές οντότητες δεν είναι ποτέ μάταιη, η έκκληση όμως για μεσολάβηση είναι άσκοπη, γιατί το παιδί πρέπει να έρθει από μόνο του στον ΠΑΤΕΡΑ γεμάτο εμπιστοσύνη, για να του χαρίσει ο ΠΑΤΕΡΑΣ την Αγάπη Του. Αν ο άνθρωπος όμως πιστεύει ότι με τη μεσολάβηση των αγίων θα επιτύχει εξίσου το στόχο του, δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης».
«…Ποτέ δεν πρόκειται η αγιότατη οντότητα που γέννησε το γήινο σώμα Μου να επιδιώξει να επικαλεστούν αυτήν οι άνθρωποι, για το λόγο ότι η αγάπη της για Μένα είναι απεριόριστη και προσπαθεί να φέρει πάλι κοντά Μου τα πλάσματα που κάποτε απομακρύνθηκαν από Μένα, επειδή τα αγαπά και θέλει να προωθήσει την επιστροφή τους… »
Το γιατί προέκυψε αυτή η «παρακαμπτήριος» μέσω της Παναγίας ή των αγίων, αντί για την ευθεία οδό προς τον Θεό, αναλύεται σε μία άλλη καταγραφή από τις 5.12.1962: «Η Οντότητα Μου έχει παρουσιαστεί λανθασμένα σε σας τους ανθρώπους στη Γη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων Με φοβόσαστε, εάν Με αναγνωρίζετε καν ως τη Δύναμη που δημιούργησε το σύμπαν. Αλλά δεν τολμάτε να έρθετε σε Μένα και να Με παρακαλέσετε για κάτι που σας ενδιαφέρει, για το λόγο ότι δεν γνωρίζετε την υπέρμετρη αγάπη Mου».
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι βασικό στοιχείο για την οικοδόμηση της πηγαίας σχέσης παιδιού με Πατέρα που θέλει ο Θεός, είναι απαραίτητη η άμεση επικοινωνία μαζί του. Αντίθετα η επίκληση σε υποτιθέμενους μεσολαβητές, όχι μόνο είναι τελείως άσκοπη, αλλά και ενάντια στη θέληση του Θεού, ο οποίος δεν υποθάλπει, χωρίς να κάνει καμία εξαίρεση, καμία λανθασμένη πρακτική ή δοξασία των ανθρώπων. Σίγουρα δείχνει μεγάλη μακροθυμία και επιείκεια απέναντι στις αδυναμίες μας, όπου αυτό είναι θεμιτό, αλλά στον τομέα της αλήθειας δεν κάνει καμία υποχώρηση. Γιατί εκεί η παρακαμπτήριος σημαίνει συνάμα και αδιέξοδο, ενώ η απευθείας σύνδεση είναι ο μόνος σωστός δρόμος. Γι’ αυτό στην πρώτη επιστολή προς τον Τιμόθεο 2,5 λέγεται αναφορικά με τη μεσολάβηση: «Ένας είναι ο Θεός και ένας ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός». Πριν την ενσάρκωση του Ιησού μεσολαβητές ήταν και οι άγγελοι (Ιώβ 33,23. Προς Γαλάτες 3, 9 και 20). Όμως μετά την ενανθρώπιση του Θεού στον Ιησού Χριστό ο μοναδικός μεσολαβητής είναι αυτός, γεγονός που επιβεβαιώνεται επίσης στις νέες αποκαλύψεις και συνεπώς κάθε διδασκαλία που ισχυρίζεται κάτι άλλο δεν είναι από τον Θεό.
Έτσι, πολλοί λάτρεις της Μαρίας, που την ανάγουν σε συντελεστή της λύτρωσης του ανθρώπου, -όχι όμως υπό την έννοια ότι συνεισφέρει σε αυτό ως ένα από τα πολλά μέλη του σώματος του Ιησού Χριστού, αλλά ως ισότιμη συνεταίρος του- πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τον προσεγγίσουν απευθείας. Για το λόγο ετούτο, δεν είναι λίγοι από αυτούς που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να λυτρωθούν χωρίς τις ενέργειες της Παναγίας, πράγμα που αναμφισβήτητα αντιτίθεται στο Ευαγγέλιο και αποτελεί σοβαρή πλάνη.
Στην ουσία η διδασκαλία του Ιησού Χριστού θα είχε αυτοαναιρεθεί εάν δεν ήταν ο ίδιος άμεσα προσιτός στους πιστούς του, παρά αντίθετα θα έπρεπε να ακολουθήσουν κάποια ιεραρχική κλίμακα για να φτάσουν έμμεσα σε αυτόν, σαν να ήταν ο γενικός διευθυντής μιας επιχείρησης ή κρατικής αρχής.
Αυτό είναι λοιπόν που κάνουν στην πράξη όσοι ευελπιστούν στη μεσολάβηση των φωτεινών οντοτήτων για να εισακουστούν από τον ουράνιο Πατέρα τους, προφανώς επειδή δεν έχουν καταλάβει ότι ο Πατέρας αυτός που τους δίνει τα πάντα είναι ο Ιησούς Χριστός. Εκτός από τους μυστικιστές και εκείνους που αγαπούν πραγματικά και ως εκ τούτου το γνωρίζουν βιωματικά, για τους περισσότερους χριστιανούς το ζήτημα της ταυτότητας Ιησού Χριστού και Πατέρα είναι ένας «άγνωστος τόπος» και αυτό φαίνεται παγκόσμια από την καθημερινή πρακτική τους και τις συνέπειές της*.
Οι «εμφανίσεις» της Παναγίας
Ένα πολύ ευφυές τέχνασμα του γεννήτορα του κακού είναι να εμφανίζει υποτιθέμενες αποδείξεις για να στηρίξει τα παραπλανητικά μηχανεύματά του. Στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι οφείλουν να περάσουν πρώτα από μία δοκιμασία της πίστης τους, για το λόγο ότι για να βοηθηθεί κάποιος στον πνευματικό του δρόμο ώστε να γίνει τελικά μακάριος, πρέπει καταρχάς να δείξει ότι πιστεύει αρκετά και μάλιστα χωρίς να διαθέτει αποδείξεις. Ασφαλώς ο Θεός έχει αμέτρητες αποδείξεις και τη δύναμη να πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία για την ύπαρξη τη δική του όπως και του πνευματικού κόσμου. Αυτό όμως θα αποτελούσε εκβιασμό της πίστης και βιασμό της ελευθερίας της βούλησης και άρα θα ήταν ενάντιο στο θεϊκό νόμο. Γιατί αυτόβουλα απομακρύνθηκαν κάποτε οι άνθρωποι από τον κόλπο του Θεού εξαιτίας της αλαζονείας τους και γι’ αυτό αυτόβουλα πρέπει πάλι να επιστρέψουν. Επομένως, πρέπει πρώτα να επιδείξει ο καθένας την καλή του πίστη και τότε μόνο μπορούν να του δοθούν πια και οι αποδείξεις.
Η αντίθεη δύναμη γνωρίζει αυτό το νόμο όμως τον παραβιάζει συστηματικά. επειδή γνωρίζει αφενός τη μειωμένη φιλαλήθεια και αφετέρου την αυξημένη φιλοπεριέργεια πολλών ανθρώπων, υπερβαίνει συνειδητά τα όρια που της έχει θέσει ο Θεός, πράγμα που αποτελεί άλλο ένα γνώρισμα της εποχής του τέλους. Ο «άρχοντας του κόσμου» γνωρίζει ότι δεν του απομένει πολύς χρόνος για να δράσει μέσα στα επιτρεπτά γι’ αυτόν όρια και γνωρίζει επίσης ότι με τέτοια θεατρικά τεχνάσματα, όπως είναι οι «εμφανίσεις» αγίων προσώπων, μπορεί να αιχμαλωτίσει πολλούς ανθρώπους. Έτσι αφενός δεσμεύει την ενέργειά τους για τον εαυτό του, μία ενέργεια που του είναι απαραίτητη, καθώς από μόνος του δεν διαθέτει απολύτως καμία δύναμη από τότε που αποσχίστηκε από τον θεό. αφετέρου, καθώς τους εμπλέκει σε δρόμους που αποκλίνουν -αν και αρχικά μοιάζουν ταυτόσημοι- από εκείνον της άμεσης πνευματικής τελειοποίησης τους, τους κάνει να χάνουν πολύτιμο χρόνο, ενέργεια ή και τον ίδιο το δρόμο. Την τελευταία λέξη βέβαια σ’ αυτή την αέναη πάλη που εκτυλίσσεται ανάμεσα στο καλό και στο κακό την έχει ωστόσο πάντα ο Ιησούς Χριστός, με την προϋπόθεση φυσικά ότι ο ίδιος ο άνθρωπος τον πιστεύει και του παραχωρεί την εξουσία να τον υπερασπιστεί.
Το να ακολουθήσει κάποιος ένα λαθεμένο δρόμο σημαίνει ένα εκ των προτέρων ανυπολόγιστο ρίσκο γιατί δεν ξέρει εάν θα φτάσει έγκαιρα στον προορισμό του. Ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει βέβαια η αιτία της επιλογής του λαθεμένου δρόμου, εάν δηλαδή πρόκειται για λόγους αλαζονείας ή για πνευματική αδυναμία διάκρισης. Γιατί η πρώτη περίπτωση τιμωρείται στο αντίστοιχο μέτρο σύμφωνα με το νόμο της ανταπόδοσης, ενώ η δεύτερη μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιείκεια από το Νομοθέτη και να απαλλαγεί από τις συνέπειες της τυφλότητάς της.
Όσον αφορά τώρα τις εμφανίσεις της Παναγίας, είναι ουσιαστικά ένα φαινόμενο που προκαλείται από την ίδια τη θέληση και την ψυχοσύνθεση του κάθε εύπιστου λάτρη της. Το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογία για τον πνευματισμό ή για τα UFO και τους «εξωγήινους», όπως αναλύεται σε άλλα σημεία του βιβλίου. Με άλλα λόγια, όταν κάποιοι κινούνται σε ένα χώρο εσφαλμένων και νεφελωδών θρησκευτικών πεποιθήσεων, προσφέρουν ένα έρεισμα στον αντίπαλο της αλήθειας για να παρεισφρύσει. Και ο καλύτερος τρόπος για να εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία είναι να υιοθετεί μία εξεζητημένη ευσέβεια, γιατί γνωρίζει ότι τους πιστούς μόνο με το μανδύα της πίστης μπορεί να τους ξεγελάσει και να τους κερδίσει.
Η αλήθεια του Θεού δεν παύει βέβαια να φωτίζει παράλληλα, αλλά αυτή δεν είναι ένα εντυπωσιακό φως που παρουσιάζεται στα μάτια σαν εκτυφλωτική αστραπή για να τα κάνει μετά ανίκανα να διακρίνουν στο σκοτάδι το αληθινό φως, παρά φέγγει με μία απαλή λάμψη που ενισχύει την όραση.
Για το λόγο αυτό επιβάλλεται άκρα προσοχή όπου παρουσιάζονται μυστηριώδη φαινόμενα, που διεγείρουν πιο πολύ το νου ή τις σωματικές αισθήσεις παρά την καρδιά του ανθρώπου, διότι η αντίπαλη δύναμη απευθύνεται κυρίως στις εξωτερικές αισθήσεις.
Αντίθετα ο Θεός και οι απεσταλμένοι του απευθύνονται κατά κανόνα στο θεϊκό τμήμα του ανθρώπου, μέσα στην καρδιά του, όπου επιδιώκουν να εγκαταστήσουν μία καθαρά πνευματική σύνδεση μαζί του μέσω της θεϊκής χαρισματικής ενέργειας. Η δυσκολία διάκρισης έγκειται στο γεγονός ότι οι οπτασίες ή τα οράματα π.χ. μπορεί να προέρχονται είτε από τη δράση ανώριμων πνευμάτων είτε από τη χαρισματική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, αλλά και οι δύο μορφές να συνοδεύονται από μία κατάσταση έκστασης, όπως τέτοια παραδείγματα αναφέρονται στη Βίβλο ή και εκτός της Βίβλου από πολλούς χριστιανούς μυστικούς.
Είναι ενδεικτικό ότι συχνά στις υποτιθέμενες εμφανίσεις της Παναγίας οι οπτασίες παρουσιάζονται ενώ ο οπτασιαστής βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης. Ήδη από αυτό και μόνο συνεπάγεται ότι προέρχονται από τη δράση κάποιων πνευμάτων, ενώ αντίθετα όταν η έκσταση είναι προϊόν θείας χάρης, αυτός που τη βιώνει διαθέτει πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας, καθώς μαρτυρούν οι χριστιανοί μυστικιστές όπως ο ινδός Σάντου Σούνταρ Σινγκ.
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να γίνει επίσης η διάκριση μεταξύ των οραμάτων που παρουσιάζονται σε ανθρώπους που έχουν τη δεύτερη (ψυχική ή πνευματιστική) όραση, οπότε είναι οι μόνοι που τα βλέπουν, και των υλοποιήσεων, οι οποίες είναι ορατές και από άλλους παρευρισκομένους, όπως π.χ. έγινε στην περίπτωση της Φάτιμα που θα εξεταστεί παρακάτω.
Πολλές φορές για να εξακριβωθεί αν τα οράματα προκαλούνται από πνεύματα του άλλου κόσμου γίνεται το τεστ με το αναμμένο κερί. Όταν πρόκειται για μία πραγματική κατάσταση ύπνωσης, όσο διαρκεί η επίδραση των πνευμάτων το σώμα του διάμεσου δεν αντιδρά στο κάψιμο της φλόγας και μόνο αργότερα στην εγρήγορση παρουσιάζονται καμιά φορά εκ των υστέρων τα φυσικά αντανακλαστικά.
Οι πιο γνωστές εμφανίσεις της «Παναγίας» είναι αυτές που έλαβαν χώρα μεταξύ 1915 και 1917 στη Φάτιμα της Πορτογαλίας.
…Τα κείμενα της Ντούντε αποκαλύπτουν ότι οι εμφανίσεις αυτές αποτελούσαν ένα παιχνίδι δαιμόνων που υποδύονταν τις φωτεινές οντότητες. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι τα εκεί παρατηρηθέντα θυμίζουν πολύ έντονα τα ΑΤΙΑ και τα συνοδά φαινόμενα. Στην Μπέρτα Ντούντε αποκαλύπτεται με ενάργεια η αιτία αυτών των φαινομένων:
«Είναι ο κυρίαρχος τον κακού που σκηνοθετεί όλες αυτές τις εμφανίσεις και επίσης είναι ο ίδιος που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί για τους δικούς του σκοπούς ακόμη και τα αληθινά οράματα ενός γνήσια πιστού ανθρώπου, γιατί πρόθεση του είναι να παρακινήσει το πλήθος να πιστέψει ότι είναι η αποκάλυψη μιας πολύ άγιας, αγνής οντότητας, που η ίδια όμως δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλυφθεί με τον τρόπο αυτό.
… Και πολλά άλλα ακόμη θα κάνει ο αντίπαλος Μου με αποκλειστικό στόχο να κερδίσει τις μάζες με το μέρος του.
Και αυτό κρατήστε το ως κριτήριο για να αναγνωρίζετε ποιος κρύβεται πίσω από αφύσικες ενέργειες και εμφανίσεις, καθότι Εγώ δρω πάντοτε μυστικά και οι δικοί Μου απεσταλμένοι δεν θα αναζητήσουν ποτέ την προβολή….»
«ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ»
Οι καθολικοί μπορούν να ζητήσουν από την Παναγία ή άλλους αγίους να μεσολαβήσουν για χάρη τους ενώπιον του Θεού, εν είδει πολιτικού «μέσου». Η εκκλησία ενθαρρύνει τους πιστούς να επικαλούνται τους αγίους στις παρακλήσεις τους «γιατί οι δικές τους προσευχές είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές, επειδή αγαπούν θερμότατα τον Θεό και έχουν να επιδείξουν τα αριστεία από τις θυσίες τους… Εξάλλου, υπάρχουν πολλά αιτήματα των ανθρώπων, τα οποία ο Θεός δεν μπορεί να ικανοποιήσει χωρίς τις πρεσβείες ενός μεσολαβητή»(!)
Έτσι οι καθολικοί μπορούν να διαλέξουν σε ποιον/α άγιο/άγια θα προσευχηθούν ανάλογα με την υπόθεσή τους, την καταγωγή τους, το επάγγελμά τους, τη χρονική περίοδο κλπ.
Για παράδειγμα, για τους Ελβετούς είναι υπεύθυνος ο άγιος Νικόλαος του Floe, για τους Ιρλανδούς ο άγιος Πατρίκιος, για τους Γερμανούς ο Βονιφάτιος. Για τα ζώα ο Φραγκίσκος, για τους ερωτευμένους ο Βαλεντίνος, για τα χαμένα αντικείμενα ο Αντώνιος, για τους σπουδαστές ο Θωμάς ο Ακινάτης, για τις παθήσεις των ματιών η Λουκία, για την τηλεόραση (!) η Κλάρα της Ασσίζης κ.ο.κ.
Να σημειωθεί πάντως ότι στην Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζονται άγιοι όλοι οι ζώντες πιστοί στον Χριστό (Προς Εφεσ. 1,1 Κολοσσαείς 1,2) Αντίθετα η επίκληση και η επικοινωνία με πνεύματα μεταστάντων θεωρείται πνευματισμός και καταδικάζεται στο Μωυσή (Ε΄ 18, 10 – 11)
Το ίδιο ισχύει για τις οπτασίες όπου υποτίθεται ότι φανερώνεται η μητέρα του Χριστού ή κάποιο άλλο νεκρό πρόσωπο από αυτά που η εκκλησία έχει αναδείξειως αγίους. Είτε είναι μόνο στη φατνασία των οπτασιαστών είτε πρόκειται για μεταμφιεσμένα (δόλια) πνεύματα, από τους καρπούς τους έχει αποδειχτεί ότι δεν στέλνονται από τον Θεό στη συγκριτική πλειοψηφία τους. Γιατί αποσπούν την προσοχή από το μοναδικό στόχο και τη μοναδική σωτηρία, τον Ιησού Χριστό, όπως και οτιδήποτε άλλο μας κάνει να λοξοδρομούμε αντί να κατευθυνόμαστε κατευθείαν σ’ αυτόν.
Ο Αμερικανός συγγραφέας Χάντ σημειώνει : «Η λατρεία των εικόνων εισχώρησε στο χριστιανισμό όταν ο Κωνσταντίνος θέλοντας να ικανοποιήσει τους εθνικούς που δεν ανήκαν πια στην εκκλησία, τους επέτρεψε να διατηρήσουν τις ειδωλολατρικές εικόνες τους με χριστιανικά ονόματα. Για την ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία στις εικόνες εγκατοικεί μία εσωτερική δύναμη.
Οι καθολικοί απολογητές των εικόνων υποστηρίζουν ότι οι πιστοί δεν λατρεύουν την ίδια την εικόνα αλλά τον άγιο που απεικονίζεται. Ωστόσο ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ λέει πως οι εικόνες διαθέτουν μία δύναμη, αφού : «…υπό μία έννοια μπορούν πράγματι να θεωρηθούν δίαυλοι της θείας χάριτος, όπως τα μυστήρια».
Οι περισσότερες εικόνες στις καθολικές εκκλησίες παριστάνουν τη Θεοτόκο ή άλλους «αγίους» που εμφανίζονται από το υπερπέραν στους ζωντανούς και τους συνδράμουν. Αλλά στη Βίβλο άγιοι ονομάζονται όλοι οι πιστοί ενόσω ζουν ακόμη στη Γη, τόσο στην Παλαιά Διαθήκη (Ψαλμοί 30, 4. 85,8. 149,1 κ.α.) όσο και στην Καινή Διαθήκη (Προς Ρωμ. 1,7. 15,25 Προς Κορινθ. Α΄ 1,2 κ.α.). Οι επιστολές της Καινής Διαθήκης απευθύνονται στους αγίους της Ρώμης, της Κορίνθου κ.λπ.
Η ιδέα ότι η εκκλησιαστική ιεραρχία μπορεί να ανακηρύξει κάποιον άγιο μετά θάνατον (και να τον επικαλείται κανείς όποτε χρειάζεται βοήθεια) είναι εντελώς άγνωστη στη Βίβλο. Πρόκειται για ειδωλολατρικό αποκρυφισμό…
…Κυκλοφορούν ιστορίες για εμφανίσεις «αγίων» και για «θαύματα» που κάνουν συνεχώς. Μαζί με αυτές τις ιστορίες διαδίδεται η πίστη ότι οι «άγιοι» προστατεύουν και φροντίζουν όποιον κάνει την προσευχή του σε αυτούς.
Όχι μόνο οι εικόνες και οι τάφοι των αγίων θεωρούνται τόποι ιδιαίτερης δύναμης, αλλά κι ακόμη περισσότερο στα λείψανά τους αποδίδεται ξεχωριστή δύναμη, π.χ. σε ένα δάκτυλο, σε λίγα μαλλιά από το κεφάλι, σε ένα οστούν, σε ένα μπουκαλάκι με υποτιθέμενα δάκρυα του αγίου κ.ο.κ.
Τέτοια λείψανα εκτίθενται σε καθολικούς και ορθόδοξους ναούς και προσκυνήματα ανά την υφήλιο. Ο κόσμος αποδίδει σε αυτά τα αντικείμενα «θαυματουργικές δυνάμεις», όπως γίνεται με τα αντίστοιχα αντικείμενα που λατρεύονται στις ειδωλολατρικές θρησκείες…» (Ντέιβ Χάντ).
Η δε Μπέρτα Ντούντε γράφει από τη θεϊκή σκοπιά για τις παρακλήσεις προς τους αγίους: «Εσείς οι άνθρωποι χρειάζεστε υπέρογκη βοήθεια από το πνευματικό βασίλειο, αν θέλετε να νικήσετε στον τελικό αγώνα πάνω στη γη. Αυτή η βοήθεια είναι απεριόριστα στη διάθεσή σας φτάνει να την ζητήσετε. Γι’ αυτό πρέπει να μάθετε με ποιον τρόπο σας χορηγείται και πώς μπορείτε να την ζητήσετε.
Η «κοινότητα των αγίων», όπως την λέτε εσείς οι άνθρωποι, σας συμπαραστέκεται. Ωστόσο η έννοια «άγιος» πρέπει να αποσαφηνιστεί για να κατέχετε την Αλήθεια και να μην έχετε λαθεμένες αντιλήψεις. Οι φωτεινές υπάρξεις είναι οι πιο πιστοί οδηγοί και βοηθοί του ανθρώπου, και είναι πάντα έτοιμες όταν τις καλεί κανείς, να προστρέξουν. Το πώς όμως μοιράζονται μεταξύ τους τη φροντίδα των ανθρώπων, αυτό το ορίζει μόνο ο ΘΕΟΣ με τη Σοφία Του. Ομοίως αυτός είναι που γεμίζει τα πνευματικά όντα με φως και δύναμη ανάλογα με το βαθμό της τελειότητάς τους.
Οι άνθρωποι όμως δεν μπορούν να εκτιμήσουν το βαθμό ωριμότητας ενός άλλου ανθρώπου, γι’ αυτό δεν έχουν το δικαίωμα αλλά ούτε και την ικανότητα να τον ανυψώσουν σε «άγιο», διότι μόνο ο Θεός γνωρίζει πώς είναι η ψυχή εκείνου που απελευθερωμένος μετά από το θάνατο του σώματός του, περνάει στο πνευματικό βασίλειο. Ο ΘΕΟΣ μόνο γνωρίζει τι δεσμό είχε μαζί ΤΟΥ ο άνθρωπος αυτός στη γη και κατά πόσον ήταν δραστήριος σε έργα Αγάπης∙ γιατί μόνο τα έργα Αγάπης είναι καθοριστικά. Τούτα μπορούν να αποφέρουν στον άνθρωπο ήδη πάνω στη γη απεριόριστο φως και δύναμη, έτσι που αν το επιθυμεί, να μπορεί να κάνει θαύματα.
Όμως μόνο ο ΘΕΟΣ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να αναθέτει τον κύκλο της δραστηριότητάς τους σ’ αυτές τις ώριμες ψυχές στην άλλη ζωή, ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας που έχουν αποκτήσει. ΑΥΤΟΣ τους αναθέτει τις δραστηριότητές τους και ΑΥΤΟΣ καθορίζει ποιο είδος βοήθειας πρέπει να δοθεί στους ανθρώπους στη γη!
Για τις φωτεινές οντότητες η βοήθεια προς τους ανθρώπους είναι μία κατάσταση ευδαιμονίας, γι’ αυτόν το λόγο ο Θεός επιτρέπει οι άνθρωποι να ζητούν τη συνδρομή τους. Όμως δεν είναι ποτέ θέλημά Του να καλούν συγκεκριμένους «αγίους», γιατί η δραστηριότητα και ο προορισμός τους μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικός από ό,τι πιστεύεται. Οι άνθρωποι στην άγνοιά τους μπορούν π.χ. να καλέσουν ένα ον που ακόμη πόρω απέχει από την τελειότητα. Μ’ αυτό το κάλεσμα όμως παραδίδονται απόλυτα στα χέρια του και τούτο μπορεί να επιδράσει πάνω τους αρνητικά. Διότι οι καλεσμένες οντότητες εμφανίζονται και παραμένουν κοντά σ’ αυτόν που τις επικαλέστηκε και προσπαθούν να του επιβάλουν τις δικές τους σκέψεις, οι οποίες όμως δεν είναι απαραίτητο να είναι και αλήθεια.
Επιπλέον, η ανακήρυξη ενός αγίου από τους ανθρώπους εξαρτάται κατά πρώτο λόγο από τη διαγωγή του σύμφωνα με τις απαιτήσεις μίας «εκκλησιαστικής κοινότητας», πράγμα που σημαίνει ότι για την αγιοποίηση τίθενται προϋποθέσεις που δεν απαιτεί ποτέ ο Θεός, αλλά μόνο η συγκεκριμένη εκκλησία. Και η ανακήρυξη σε άγιο εξαρτάται από αυτές τις προϋποθέσεις, πράγμα όμως που δεν μπορεί ποτέ να είναι η θέληση του Θεού. Κατά συνέπεια δεν είναι απαραίτητα φωτεινή οντότητα ο καθένας που έχει «ανακηρυχθεί άγιος» μ’ αυτόν τον τρόπο, όπως από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλές φωτεινές υπάρξεις στο πνευματικό βασίλειο, οι οποίες έζησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αλλά όχι σύμφωνα με τις απαιτήσεις που επέβαλλε η συγκεκριμένη εκκλησιαστική κοινότητα.
Όλες οι φωτεινές οντότητες έχουν μέσα τους «δύναμη από τον Θεό» την οποία θέλουν να αξιοποιήσουν. Γι’ αυτό τους έχουν δοθεί υπό την προστασία τους άνθρωποι, τους οποίους θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν στην τελειοποίησή τους, εφόσον η ανθρώπινη θέληση δεν είναι ενάντια. Μία αίτηση βοήθειας προς αυτές τις οντότητες που ο Θεός έχει ορίσει για τη βοήθεια των ανθρώπων, δεν θα μείνει ποτέ ανικανοποίητη, ενώ η έκκληση σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ω ν υπάρξεων μπορεί να είναι επιζήμια, αφού προσδοκάται βοήθεια από αυτές που δεν μπορούν να την προσφέρουν, σε περίπτωση που δεν είναι ήδη συνδεδεμένες με τον Θεό.
ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
|
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΕΕΙ:
|
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ:
Σε αυτόν μόνον ανήκει η δόξα (Πράξεις 10, 25-26. Κολοσσαείς 2,18. Αποκάλυψη 19, 10 – 22,8
|
Κατά την ορθοδοξία ο Θεός επιβράβευσε την Μητέρα του σώματος του Χριστού για την υπακοή και την ταπεινοφροσύνη της και τη δόξασε με την ανάσταση και τη μετάστασή της στο ουράνιο βασίλειο. Έκτοτε κατέχει θεόθεν την ειδική χάρη «να πρεσβεύει και να ενεργεί υπέρ όλων των ανθρώπων εκ δεξιών του Χριστού και ειδικότερα υπέρ της εκκλησίας. Είναι η ανώτατη μεσίτρια, πρέσβειρα και προστάτιδα των πιστών». Γι’ αυτό στον εορτασμό της κοίμησής της στις 15 Αυγούστου υμνείται ως εξής: «… ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρούμενη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».
Επιπλέον της ζητάται να μεσολαβεί υπέρ ημών προς τον υιό της καθώς «πολλά γαρ ισχύει δέησις μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Αυτό βασίζεται στην αντίληψη ότι ο Χριστός της έχει δώσει το προνόμιο, χρησιμοποιώντας τη δύναμή του, να κάνει θαύματα για χάρη των ανθρώπων που την επικαλούνται.
Σε ένα μικρότερο βαθμό το ίδιο ισχύει για τους υπόλοιπους «αγίους της θριαμβεύουσας, επουράνιας εκκλησίας», τους αποστόλους και τους αγγέλους και γι’ αυτό οι ορθόδοξοι ζητούν τις πρεσβείες τους για τη σωτηρία τους και για βοήθεια στο κάθε πρόβλημα. Πάντως κατά την επίσημη θέση της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας, τιμώντας τους αγίους τιμούμε τον ίδιο το Θεό που τους πολιτογράφησε πολίτες της ουράνιας βασιλείας. Ενώ στις εικόνες της Αγίας Τριάδας ή του Χριστού αποδίδεται «λατρευτική προσκύνηση», τουλάχιστον θεωρητικά, στις εικόνες και στα λείψανα των αγίων πρέπει να προσφέρεται «τιμητική προσκύνηση». Η επίσημη γραμμή της εκκλησίας είναι ότι πρωτίστως απευθύνεται στον Θεό για το έλεος και τη χάρη του και δευτερεύοντως «αξιοποιεί» τις πρεσβείες της Παναγίας και των αγίων.
Ave Maria, Χαίρε Μαρία
26 Απριλίου 1840
Μετά από μία σχετική ερώτηση:
Βλέπετε, η μόνη σας υποχρέωση ήταν, είναι και θα είναι αίωνια η αγάπη, δηλαδή η καθαρή, θεία αγάπη μέσα σας, για Μένα και ταυτόχρονα για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές σας.
Ανάλογα με τη δύναμη της αγάπης που έχετε μέσα σας για Μένα, θα είναι και όσα θα λάβετε από Μένα, που είμαι ο ίδιος η Αγάπη σε όλη Μου την ύπαρξη. Αν Μ’ αγαπάτε με όλη σας τη δύναμη, είσαστε όλοι σας παιδιά της αγάπης Μου, η οποία έδωσε επίσης καρπό στη Μαρία, τη μητέρα της σωματικής Μου ύπαρξης. Αυτός* όμώς είναι ένας αληθινός αδελφός σας, αρκετά δυνατός ώστε να σας κρατήσει, ως μικρότερα αδελφάκια του, με υπομονή και ηπιότητα και να σας οδηγήσει όταν μεγαλώσετε. Όποιος θέλει να φθάσει στον Πατέρα, αρκεί να στραφεί σε Μένα, τον μεγάλο, τον αγαπημένο Του γιο, που είμαι ο μοναδικός αληθινός αδελφός για σας, γεμάτος με τη μεγαλύτερη αγάπη και σοφία. Έτσι, δεν θα έχετε πια ανάγκη να στραφείτε σε κανέναν άλλο εκτός από Μένα, για όλες τις επιθυμίες σας και σε κάθε σας πρόβλημα!
Βλέπετε, το «Χαίρε Μαρία» (του Ευαγγελισμού) ήρθε από τα ύψη της αγιότητας του Θεού, με όλη την ισχύ και τη δύναμη του πνεύματός Του, ώστε να γίνει για όλους σας η αγάπη που είναι μέσα στον Πατέρα ένας αληθινός αδελφός. Ρωτήστε λοιπόν τον εαυτό σας τι σας χρειάζεται τώρα πια αυτός ο χαιρετισμός. Η Μαρία δεν τον έχει ανάγκη, ούτε και τον λαχταράει. Άλλωστε, εκείνη ξέρει καλύτερα απ’ όλους σας πως Εγώ βλέπω και ακούω καθαρότερα από κείνη. Ακόμη, εκείνη ξέρει ότι η αγάπη Μου, η ταπεινοφροσύνη Μου και η ηπιότητά Μου είναι άπειρα μεγαλύτερη από την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη και την ηπιότητά όλων, ακόμη και των πιο ευτυχισμένων πνευμάτων του ουρανού.
Στ’ αλήθεια, η άγνοια και η μεγάλη σας πλάνη θα της δημιουργούσαν μονάχα θλίψη, αν Εγώ δεν προλάβαινα πάντα, από την πολύ μεγάλη αγάπη που σας έχω, να πάρω επάνω Μου όλα όσα εσείς απευθύνετε σ’ εκείνη ή και σε άλλους μακάριους αδελφούς. Αυτός είναι ο λόγος που κάνω τα αυτιά των μακαρίων κουφά και τα μάτια τους τυφλά (για την ανάρμοστη λατρεία σας), για να μη διαταραχτεί, δηλαδή, η ευτυχία τους από τη μεγάλη σας ανοησία.
Τόσο η Μαρία, όσο και όλοι οι άλλοι μακάριοι, θα νιώθουν χαρά για τον καθένα από σας που αναζητεί Εμένα. Και θα είναι πάντα πρόθυμοι να τον υπηρετήσουν σύμφωνα με την αγάπη που έχουν μέσα τους για Μένα, η οποία τους αποκαλύπτει τι είναι αυτό που χρειάζεστε. Έτσι, είναι ανώφελο να θέλετε να φθάσετε στη χάρη από οπουδήποτε αλλού εκτός από Εμένα. Γιατί μονάχα Εγώ είμαι η πύλη προς τον Πατέρα, όπου βρίσκεται κάθε χάρη. Όποιος δεν πηγαίνει μέσα από Μένα, ποτέ δεν θα φθάσει εκεί.
Μπορείτε, βέβαια, να θυμόσαστε γεμάτοι αγάπη και λατρεία όλα όσα σχετίζονται με την ενανθρώπισή Μου και απ’ αυτά να φανταστείτε πως είχα προετοιμάσει όλα τα γεγονότα εκ των προτέρων από την αγάπη Μου για σας και αυτό θα Μου είναι βέβαια ευχάριστο. Αν, όμως, θέλετε να διατυπώνετε με βάση αυτό προσευχές που θα τις απαγγέλετε σαν παπαγάλοι, τότε έχετε καταντήσει ανόητοι. ή σας έχει κάνει έτσι η μεγάλη τύφλωση των τυφλών αρχηγών και σας έχουν εξαπατήσει οι εξαπατηθέντες απατεώνες.
Όμως Εγώ σας έδειξα τώρα όλη την αλήθεια μέσα από Μένα, πώς δηλαδή έχουν τα πράγματα. Και πρέπει να ενεργείτε σύμφωνα με αυτά, αν θέλετε να είσαστε παιδιά του ίδιου καλού Πατέρα και πραγματικά αδέλφια του γιου της Μαρίας, η οποία σας αγαπάει όπως εσείς αγαπάτε Εμένα. Αμήν.
Απόσπασμα από: «Τα Δώρα του Ουρανού»
«…Όσον αφορά τη λατρεία των Αγίων, δεν σας λέω παρά αυτό: Να λατρεύετε με την αγάπη και την ταπεινή υπακοή σας μόνο τον Παναγιώτατο· έτσι, με αυτήν τη μοναδική έγκυρη λατρεία, τιμώνται με το σωστότερο τρόπο και όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι σε σας Άγιοι! Γιατί σε Μένα μονάχα αρμόζει κάθε λατρεία, κάθε έπαινος, κάθε ευχαριστία, κάθε ύμνος και κάθε προσκύνηση. Μόνο μέσω Εμού και μέσα από Μένα δοξάζονται όλοι οι άνθρωποι, αν προηγουμένως έχουν δοξάσει το όνομά Μου μέσα στην καρδιά τους μέσω της αληθινής αγάπης και της ζωντανής πίστης εν πνεύματι και εν αλήθεια.
Για να καταλάβετε αυτό βαθύτερα και καλύτερα, σκεφτείτε ακόμη ότι μονάχα Εγώ είμαι η πύλη της ζωής. Όποιος δεν μπαίνει εκεί από αυτή την πύλη, είναι κλέφτης και ληστής. Γι’ αυτό, όποιος είναι φορτωμένος με βάσανα ή άρρωστος, ας έρθει σε Μένα για να τον ανακουφίσω και να τον ενδυναμώσω. Γιατί αυτά δεν θα τα βρει ποτέ αλλού εκτός από Μένα και σε Μένα!
…Αγαπημένα Μου παιδιά, βλέπετε ότι απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό πως μόνο ο πραγματικά ταπεινός μπορεί να Μ’ αγαπήσει αληθινά, δηλαδή εν πνεύματι και εν αλήθεια!
Όποιος Μ’ αγαπά έτσι, Μ’ αγαπά, φυσικά, ως τον ζωντανό, αιώνιο Λόγο που είναι ο Ιησούς Χριστός και ως την αιώνια Ζωή και όλα τα πράγματα του δίνονται μέσω Αυτού. Εκείνον, όμως, που αγαπά τον Ιησού Χριστό τον Εσταυρωμένο και τον δοξάζει μπροστά στον κόσμο και ομολογεί με χαρά στην καρδιά του την πίστη του σ’ Αυτόν, θα τον δοξάσω κι Εγώ, ως αυτός ο Ιησούς Χριστός, και θα τον αναγνωρίσω μπροστά στον Πατέρα, δηλαδή θα λαμπρυνθεί στο πρόσωπο της Θεότητάς Μου και όλης της Αγιότητάς της.
Συνεπώς, αφού όποιος Με αγαπά και Με δοξάζει, δοξάχεται εν συνεχεία ο ίδιος εξαιτίας αυτού, ασφαλώς όλα τα μέλη Μου, που είναι οι Άγιοι στον ουρανό, θα έχουν τη μερίδα τους από τη δόξα αυτή! Γιατί όσα παίρνω, δεν τα παίρνω για Μένα, παρά για σας και τ’ αδέλφια σας.
Όποιος δίνει κάτι σε Μένα, το δίνει σε όλους! Όποιος, όμως, το δίνει σε κάποιον άλλον, αυτός είναι ανόπητος! Γιατί δεν θα πάρει πίσω αυτό που δίνει, ούτε όμως η προσφορά του θα φθάσει σ’ εκείνους που απευθύνεται, παρά θα καταπατηθεί σαν άγουρος καρπός κάτω από το δέντρο της ζωής.
Αγαπημένα Μου παιδιά, να μη βλέπετε την προσφορά αυτή σαν ανθρώπινη αλλά σαν μια προσφορά γεμάτη ζωή! Βάλτε τη μέσα στην καρδιά σας και πράξτε σύμφωνα μ’ αυτήν και τότε θα καταλάβετε ότι ο Λόγος είναι κοντά στο Θεό και ο ίδιος ο Θεός είναι αιώνια ο Λόγος! Αμήν.
Αυτά σας λέει ο ίδιος ο Λόγος μέσα από τον εαυτό Του!
Αμήν.
Από τα «Δώρα του Ουρανού»
Αρ. 6478 17.2.1956
«Σημεία και τέρατα» και «εμφανίσεις αγίων»
Το μόνο που εντυπωσιάζει τον άνθρωπο είναι σημεία και τέρατα. Θέλει να έχει προσωπική εμπειρία από αυτά που του είναι κρυφά, καθώς κύρια επιθυμία του είναι να βιώσει ανεξήγητα φαινόμενα. Κι αυτά του φαίνονται τελικά πιο αξιόπιστα από τον καθαρό Λόγο του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα ενισχύουν ακόμη παραπάνω το σκοτάδι και τις λαθεμένες δοξασίες. Γιατί δεν είναι άλλο από μηχανεύματα του πνεύματος του κακού το οποίο επιδιώκει να σπείρει τη σύγχυση και βρίσκεται κυρίως σε δράση εκεί όπου αισθάνεται την απειλή ότι θα επικρατήσει η καθαρή ουράνια αλήθεια. Γι’ αυτό και το παραμικρό σπιθοβόλημα φωτός προσπαθεί να το σκεπάσει με πνευματικό σκοτάδι. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου οι άν-θρωποι στρατεύονται στη διάδοση της αλήθειας, ενώ αντίθετα ψέμα και πλάνη εξαπλώνονται με αστραπιαία ταχύτητα. Έτσι δεν διστάζουν να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους μια τροφή που όχι μόνο δεν έχει καμία θρεπτική αξία για το πνεύμα, μα επιπλέον είναι και δηλητηριώδης.
Στην τελευταία εποχή πριν έρθει το τέλος η δράση του Σατανά είναι εμφανής, δεδομένου ότι μεταχειρίζεται μέσα με τα οποία εξαπατάει τις μάζες μιμούμενος τη χαρισματική ενέργεια του Θεού. Ο Θεός υποσχέθηκε στους ανθρώπους το Πνεύμα Του και την ενέργεια αυτή του Πνεύματός Του τη συνέδεσε με εξαιρετικά χαρίσματα του ελέους Του. Έτσι η θεία δύναμη εκδηλώνεται μέσα από άτομα τα οποία γνωστοποιούν το Λόγο Του και τα οποία είναι οι αληθινοί επίγειοι υπηρέτες Του και ως εκ τούτου θα πραγματοποιούν όντως θαυμαστά πράγματα όπως έκανε ο Ιησούς όταν ήταν στη Γη. Τέτοιοι αληθινοί πιστοί είναι ικανοί να θεραπεύουν αρρώστους και να απαλλάσσουν τους συνανθρώπους τους από κάθε μορφής παθήσεις… Καθώς μάλιστα είναι γεμάτοι σοφία και δύναμη, μπορούν να δουν επίσης αυτά που θα στείλει ο Θεός στην ανθρωπότητα… Επιπλέον δε, θα κάνουν θαύματα όπως Εκείνος γιατί μέσα τους μπορεί να ενεργεί ο Ίδιος ο Θεός με το Πνεύμα Του, με το σκοπό να παρακινήσει τους ανθρώπους να πιστέψουν και να μεταστραφούν προτού να είναι πολύ αργά…
Όλα αυτά τα φαινόμενα ωστόσο δεν ελκύουν ιδιαίτερα την προσοχή του κόσμου αφού δεν γίνονται καν γνωστά στη δημοσιότητα, καθώς γενικά θεωρούνται αναξιόπιστα. Και για ένα άλλο λόγο, επειδή ό,τι είναι θεϊκό – πνευματικό δεν επιβάλ-λεται πιεστικά ούτε επιζητά ποτέ να προβληθεί ενάντια στην ανθρώπινη θέληση.
Με τον ίδιο τρόπο όμως που δρα ο Θεός δρα και ο αντίπαλός του την περίοδο πριν έρθει το τέλος, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που διαθέτει για να εξαπατήσει τον κόσμο με κάθε είδους οφθαλμαπάτες. Κι εντούτοις τέτοια ψευδαισθητικά φαινόμενα βρίσκουν απήχηση στις μάζες. Έτσι θα εμφανίζεται πάντοτε σαν άγγελος του φωτός, θα παραπλανά και θα βαυκαλίζει τα πλήθη. Θα τους ξεγελάει παρουσιάζοντάς τους αυτά που θέλουν να δουν, γιατί η δική τους επιθυμία να βιώσουν εντυπωσιακά πράγματα του δίνει το έρεισμα για να κάνει ψεύτικα θαύματα και να διαδίδει κάθε είδους πλάνες.
Οι άνθρωποι που κατασκευάζουν μέσα τους είδωλα είναι αυτοί που δίνουν στο σατανά τα μέσα με τα οποία μπορεί να δράσει. Είναι δε πολύ πιο δύσκολο να τους πείσει κανείς ότι έχουν πέσει θύμα του αντίθεου από το να τους κάνει να πιστέψουν τέτοιες φενάκες. Γιατί ο Σατανάς φροντίζει επίσης ώστε η μεγάλη μάζα να τα πληροφορείται όλα αυτά και να έλκεται όλο και πιο πολύ από τα θαύματα των ψεύτικων χριστών και προφητών. Στην ουσία πρόκειται για φαινόμενα τα οποία εν μέρει είναι ψεύτικα και εν μέρει προκύπτουν από τη θέληση των ίδιων των ανθρώπων, επειδή με τη θέλησή τους και την πίστη τους στην πλάνη υποθάλπουν τη δράση του κακού, αφού έτσι δεν χρειάζεται καμιά σημαντική δύναμη από την πλευρά του για να εμφανίσει τέτοια ψεύτικα θαύματα.
Ο Θεός όμως δεν επηρεάζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους ούτε εκμεταλλεύεται εκείνους που έχουν πάρει τόσο λάθος δρόμο με τη σκέψη τους ώστε δεν μπορούν από μόνοι τους να ξεχωρίσουν το αληθινό από το ψεύτικο. Αντίθετα Αυτός ενεργεί χωρίς τυμπανοκρουσίες, εκχύει το Πνεύμα Του πάνω από κάθε σάρκα, νέοι και νέες θα μιλούν κατ’ εντολή Του και θα διαδίδουν τη θεϊκή αλήθεια. Ποτέ δεν πρόκειται όμως να καλλιεργήσει ήδη υφιστάμενες πλάνες, ούτε ποτέ θα ενισχύσει την πίστη των ανθρώπων σε αυτές. Μα κι ούτε πρόκειται βεβαίως ποτέ ανώτερες ή ανώτατες φωτεινές οντότητες να ζητήσουν να εξυμνείται το δικό τους όνομα…
Αλλά ο Σατανάς μπορεί να αποκτήσει ερείσματα εκεί όπου τα ανθρώπινα χέρια κατασκεύασαν διάφορα έργα με την εντελώς λανθασμένη άποψη ότι έτσι υπηρετούν τον Θεό. Πρόκειται για έργα που σκοπό είχαν να ενισχύσουν ακόμη περισσό-τερο τις υφιστάμενες εσφαλμένες δοξασίες και επομένως προσφέρουν το κατάλληλο υπόβαθρο γι’ αυτόν που είναι και θα παραμείνει όσο μπορεί ακόμη να δρα, ο πατέρας του ψεύδους και της πλάνης. Οι δε άνθρωποι που είναι τυφλοί στο πνεύμα όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν τη δράση του, αλλά γίνονται επιπλέον όλο και πιο κλειστοί απέναντι στην αλήθεια… και για το λόγο αυτό οι επιτυχίες που θα σημειώσει ο αντίθεος θα είναι μεγάλες, καθώς αυτή είναι η έσχατη εποχή του τέλους…
Αμήν
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ κεφ. ΑΛΗΘΕΙΑ – ΠΛΑΝΗ – ΨΕΜΑ
Μέσα στον κόσμο, αλλά όχι με τον κόσμο: Στο άλλο άκρο της εκκοσμίκευσης της εκκλησίας βρίσκεται ένα άλλο κατά τη Ν.Α. αρνητικό φαινόμενο, η φυγή από τον κόσμο. “Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε” είναι η εντολή στην Παλαιά Διαθήκη. Εκτός αυτού ο ίδιος ο Χριστός έστειλε τους μαθητές του να βγουν στον κόσμο για να αναμετρηθούν μαζί του καιγια να κερδίσουν κι άλλες ψυχές.
Είναι κατανοητό ότι δεν μπορεί να αρέσει στον αέναο ενεργό Δημιουργό και συντηρητή του απείρου μία ζωή ασκητική, ούτε η μοναστική απόσυρση από τα εγκόσμια. Ο ίδιος ο Χριστός δεν αποσύρθηκε από τον κόσμο. αντίθετα μάλιστα, πήγε κοντά στους ανθρώπους για να φέρει το φως σε όλους όσους το χρειάζονταν και ήταν δεκτικοί. Έτσι η σκοτεινή θεώρηση του κόσμου από τους μεσαιωνικούς ασκητές ή άλλους φανατικούς είναι για τον αληθινό φίλο του Θεού και των ανθρώπων το ίδιο στείρα όσο και η αρνησικοσμία των χριστιανών ή βουδιστών ερημιτών και μοναχών.
Επομένως ο χριστιανός οφείλει να ζει μεν μέσα στους κινδύνους του κόσμου, αλλά η καρδιά του να βρίσκεται στον Ουρανό, στην αιώνια πατρίδα του.
Και με τα λόγια του Sundar Singh: «Μολονότι είμαστε, και πρέπει να είμαστε μέσα στον κόσμο, δεν πρέπει ο κόσμος να είναι μέσα μας».
Ο Ιησούς λέει σχετικά στο Μεγάλο Ευαγγέλιο: «Όποιος προσλαμβάνει πλήρως μέσα του το Λόγο Μου, δρα και ζει απαρέκκλιτα βάσει αυτού, προσλαμβάνει έτσι μέσα του Εμένα τον ίδιο με όλη την αγάπη, τη σοφία, την ισχύ και τη δύναμή Μου, και έτσι γίνεται ένα αληθινό παιδί του Θεού, από το οποίο ο Πατέρας στον ουρανό δεν στερεί τίποτα από όσα έχει ο ίδιος. Αν το θυμόσαστε αυτό πάντοτε, τότε εύκολα θα νικήσετε τον υλικό κόσμο! Δεν θέλω να σας κάνω να αποθαρρυνθείτε και να καταραστείτε τον κόσμο, αλλά να τον χρησιμοποιείτε με σοφία!
…Γιατί ο Θεός δεν έδωσε στους ανθρώπους τις διάφορες δυνάμεις, κλίσεις και ικανότητες για να κοιμούνται σε ένα κελί ως ερημίτες, παρά για να ενεργούν σύμφωνα με την αποκαλυμμένη θέλησή του και να ωφελούν έτσι τον εαυτό τους και τον πλησίον τους.
Επίσης ο Θεός ποτέ δεν είπε στον άνθρωπο: “Να ακρωτηριαστείς και να ευνουχιστείς, ώστε να μην σε ερεθίζει η σάρκα της γυναίκας και να μην γίνεις ακόλαστος ή μοιχός.” Αντίθετα ο Θεός είπε στον Αδάμ, όταν του έδωσε τη γυναίκα: “Πολλαπλασιαστείτε και αποικείστε τη γη!”
Ο άνθρωπος λοιπόν, πρέπει να δράσει μέσα στον κόσμο και να αντισταθεί εκούσια στους πειρασμούς. Έτσι, η ψυχή του θα γίνει δυνατή και η δύναμη του πνεύματος του Θεού θα την διαποτίσει. Αλλά με μία τεμπέλικη ζωή ο άνθρωπος δεν θα φτάσει ποτέ στην αληθινή αιώνια ζωή, που εμπεριέχει την ανώτατη και πιο τέλεια δραστηριότητα σε όλους τους αναρίθμητους τομείς και σφαίρες της ζωής.
Οι άνθρωποι που αποσύρονται από τα εγκόσμα αμαρτάνουν, φυσικά, όσο και μία πέτρα, αλλά κερδίζει τίποτα με αυτό η πέτρα; Η ψυχή όμως θα αποβάλει κάποτε το ακρωτηριασμένο σώμα της. Τι θα κάνει λοιπόν, στον άλλο κόσμο μέσα στην πλήρη αδυναμία της και στην τέλεια αδράνειά της; Εκεί θα περάσει από κάθε είδους δοκιμασίες, που σκοπό έχουν να την παρακινήσουν να αναπτύξει πλήρη και αληθινή δραστηριότητα ζωής. Εκείνες οι δοκιμασίες του άλλου κόσμου θα είναι πιο δυνατές για την ψυχή απ’ ό,τι εδώ, επειδή στον πνευματικό κόσμο αυτό που σκέφτεται και θέλει η ψυχή, παρουσιάζεται αμέσως μπροστά της σαν να είναι πραγματικότητα. Όποιος, για παράδειγμα, στη γήινη ζωή καταλαμβανόταν από ισχυρό πάθος μόνο με τη σκέψη της όμορφης, νεαρής γυναίκας του γείτονα, πώς άραγε θα περάσει στον άλλο κόσμο, όπου η σκέψη αυτής της γυναίκας του γείτονα θα παρουσιάζεται μπροστά του όπως την θέλει, σε πλήρη, αν και μόνο φαινομενική, πραγματικότητα; Γι’ αυτόν το λόγο, δεν έχει νόημα η ευλαβής απραξία των ερημιτών και των αναχωρητών, γιατί δεν έχει καμία αξία για Μένα ως προς την αιώνια ζωή». Από το βιβλίο «Οι Παγκόσμιες Θρησκείες και τα Μεγάλα Ρεύματά τους»
Επίσης για τον αναχωρητισμό έγραφε η Ντούντε στις 29-4-1938:
«…Η δυστυχία στον κόσμο είναι συνέπεια της αμαρτίας στον κόσμο… Άμα προσπαθείτε να πάρετε μισθό από τον Θεό, τότε έχετε να αντιμετωπίσετε πολύ λιγότερα από όλα τα γήινα βάσανα. Το μόνο φορτίο που έχετε τότε είναι αυτό που σηκώνετε εθελοντικά από αγάπη για το συνάνθρωπο για να μετριάσετε τη δυστυχία του και γι’ αυτό μία τέτοια δυστυχία είναι διπλά ευλογημένη από Μένα. Μα εάν ζείτε με την πεποίθηση ότι θα βρεθείτε στη δόξα του Θεού χωρίς να έχετε κατακτήσει την πλήρη ωριμότητα της ψυχής, δηλαδή εάν επιδιώκετε μεν μία τελείωση της ψυχής, συνάμα όμως θέλετε να αποφύγετε όλα τα επίγεια βάσανα θα είναι τότε δύσκολο να μπορέσετε να περάσετε στην κατάσταση εκείνη που σας ανυψώνει μεταμορφώνοντάς σας σε οντότητες όμοιες με τον Θεό.
… Γι’ αυτόν το λόγο δεν σας έδωσα εντολή να αποτραβηχτείτε από τον κόσμο με τους πολλαπλούς κινδύνους του. αντίθετα, οφείλετε να σηκώσετε πρόθυμα αυτόν το σταυρό του κόσμου, αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους του να δυναμώσετε και να τους νικήσετε και να δώσετε στο διπλανό σας το παράδειγμα της νίκης επί του κόσμου.
Οφείλετε να πασχίζετε να γίνετε άξιοι για την καλοσύνη και την ευσπλαχνία του Κυρίου. Τότε σας δίνετε η απαραίτητη δύναμη και χάρη ώστε να μπορέσετε να αντεπεξέλθετε σε όλες τις απαιτήσεις από πλευράς του κόσμου και παρ’ όλα αυτά να ελευθερωθείτε από τα δεσμά του…
Η αγάπη των παιδιών μου στη γη για Εμένα τον δημιουργό τους ασφαλώς αποτελεί μια καλή μαρτυρία για όλους εκείνους που θέλουν να Με υπηρετήσουν, όμως χωρίς αυτήν την αγάπη ο αναχωρητισμός δεν θα ήταν άλλο από απλή φυχή… Όταν ακριβώς αυτή η αγάπη είναι το κίνητρο για την παραίτηση από γήινες χαρές και απολαύσεις, τότε ο άνθρωπος κάνει μια θεάρεστη ζωή ήδη στη γη.
Τότε ο Πατέρας τον φροντίζει μ’ επιμέλεια, και με πατρική αγάπη τον καθοδηγεί μακριά από όλους τους κινδύνους της ζωής.
Εάν αποφεύγετε τη μοίρα που σας αναλογεί, αυτό είσαστε βέβαια ελεύθεροι να το κάνετε με βάση την ελευθερία της βούλησής σας. Ασφαλώς, ούτε είναι καταδικαστέο, αφού έχετε την καλή πρόθεση να Με υπηρετήσετε. Ωστόσο στερείτε από τον εαυτό σας τη δυνατότηα να ανέβετε ένα σκαλί στην κλίμακα της τελείωσης. … Ο άνθρωπος ωριμάζει και διαπλάθεται όσο πιο πρόθυμα σηκώνει τα βάσανα του κόσμου…».
Όχι στον αυτοβασανισμό και στον ασκητισμό: Ορισμένοι άνθρωποι, για να πλησιάσουν τον Θεό ή για να αποκτήσουν υπερφυσικές δυνάμεις, παίρνουν έναν άλλο επικίνδυνο δρόμο, αυτόν της αυτοτιμωρίας. Ιδίως στους ανατολικούς λαούς, οι ασκητές ή οι μετανοητές έπαιζαν πάντα μεγάλο ρόλο. Και αυτή η μορφή «λατρείας του Θεού» έχει εμφανίσει στην Ινδία π.χ. με τον αυτοβασανισμό των γιόγκι, εξαιρετικά ακραίες μορφές. Αλλά κι η θρησκευτική ιστορία της Δύσης έχει να παρουσιάσει χτυπητά παραδείγματα με τους σκληρούς, εξοντωτικούς κανόνες των μοναστηριών και των μοναχικών ταγμάτων, με τις πρακτικές αυτομαστίγωσης, με τους ερημίτες ή τους στυλίτες , παρ’ όλο που στην Αγία Γραφή το σώμα θεωρείται “ναός του Θεού”.
Ο Ιησούς κρίνει αυτήν τη θρησκευτική τάση ως εξής στο Μεγάλο Ευαγγέλιο: «Με τη σωστή νηστεία και προσευχή, η ψυχή γίνεται πιο ελεύθερη και πιο πνευματική. Αλλά κανένας δεν θα γνωρίσει τη μακαριότητα μόνο και μόνο επειδή νηστεύει και προσεύχεται, παρά μονάχα επειδή πιστεύει σ’Εμένα και ακολουθεί πάντα το θέλημα του Πατέρα στον Ουρανό. Αυτό όμως μπορεί να το κάνει ο καθένας, και χωρίς νηστεία ή εγκράτεια από συγκεκριμένες τροφές και ποτά.
Όποιος όμως έχει ένα κάποιο πλεόνασμα και ασκεί πραγματικά την αγάπη για τον διπλανό του, μοιράζοντάς το, αυτός νηστεύει αληθινά και ωφελεί την αιώνια ζωή της ψυχής του. Επιπλέον, αυτός που θέλει να νηστέψει ουσιαστικά μπροστά στον Θεό και με όφελος για την αιώνια ζωή του, ας αποφεύγει τις αμαρτίες, από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον, γιατί οι αμαρτίες βαραίνουν την ψυχή, που έτσι δυσκολεύεται να ανυψωθεί ως τον Θεό».
Ομοίως ο σωματικός βασανισμός στον οποίο υποβάλλεται κάποιος με σκοπό να διεισδύει με τη βία στον κόσμο των πνευμάτων, καταδικάζεται με έμφαση: «Όποιος νηστεύει την κατάλληλη στιγμή, κάνει καλύτερα απ΄αυτόν που ζει τρυφηλή ζωή και ασωτεύει συνέχεια. Γιατί οι άνθρωποι που βρίσκουν ευχαρίστηση σε ό,τι ερεθίζει τον αισθησιασμό τους μέσα στον κόσμο, σαν ψυχές κάθονται μέσα στο βούρκο και τις ακαθαρσίες μέχρι τ’ αυτιά. Γι’ αυτόν το λόγο είναι ολότελα τυφλοί και κουφοί πνευματικά. Γι’ αυτό να είσαστε πάντα μετρημένοι στο φαΐ και στο πιοτό, ώστε να μην αρρωστήσει η ψυχή σας. Ανάμεσα σε νηστεία και νηστεία υπάρχει διαφορά ωστόσο! Η πιο σωστή νηστεία είναι να αποφεύγει κανείς όλες τις αμαρτίες, να δείχνει αυταπάρνηση σε όλα τα εγκόσμια πράγματα, να σηκώνει το σταυρό του και να Με ακολουθεί. Χωρίς να παραπροσέχει πόσο πίνει ή τρώει, αλλά και χωρίς να ξεπερνάει το μέτρο. Κάθε άλλη νηστεία έχει λίγη ή και καμία αξία. Υπάρχουν π.χ. άνθρωποι οι οποίοι, βασανίζοντας το κορμί τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο, εισχωρούν στον κόσμο των πνευμάτων και με τη βοήθειά τους επιδιώκουν να υποτάξουν τις δυνάμεις της φύσης. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ωφελεί την ψυχή, αλλά αντίθετα την βλάπτει υπέρμετρα. Σ’ αυτήν την περίπτωση η ψυχή πέφτει από το δέντρο της ζωής σαν ένα είδος πρόωρα ωριμασμένου, χαλασμένου στον πυρήνα του και γι’ αυτό σάπιου, καρπού. Γι’ αυτόν το λόγο μια τέτοια νηστεία ή αυτοβασανισμός είναι μεγάλη αμαρτία. Όποιος θέλει να ζήσει σύμφωνα με τη σωστή τάξη, να ζει όπως Εγώ και όπως σας διδάσκω να ζείτε. Τότε θα δει να ωριμάζει μέσα του ένας καρπός που στο εσωτερικό του σχηματίζεται ο ολοζώντανος πυρήνας για την αιώνια ζωή».
Από το βιβλίο «Οι Παγκόσμιες Θρησκείες και τα Μεγάλα Ρεύματά τους» και «Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Πολλή γνώση ή πολλή πράξη;
Το πολύ διάβασμα και η εντατική μελέτη από κάποιους υποτιθέμενους σοφούς δείχνει επίσης την έλλειψη του σωστού μέτρου και είναι ουσιαστικά ένα κρυμμένο είδος αγάπης για τον εαυτό τους. Ο Χριστός τούς λέει:
«Αν κάποιος γνωρίζει λίγα από τη διδασκαλία Μου, αλλά τα εφαρμόζει αμέσως, αυτός θα έχει απ’ αυτό μεγαλύτερη και πιο ζωντανή ωφέλεια απ’ ό,τι εκείνος που ναι μεν μιλάει με το μεγαλύτερο σεβασμό για Μένα και τη διδασκαλία Μου, όμως ποτέ δεν παίρνει την απόφαση να δράσει σύμφωνα μ’ αυτήν. Ο πρώτος, ενεργώντας σύμφωνα με τα λίγα που άκουσε, τα ενεργοποιεί μέσα στην ψυχή του. Έτσι, ο μικρός σπόρος σύντομα θα φέρει μια μεγάλη συγκομιδή ζωντανού πνεύματος, που καμία κακή δύναμη δεν θα μπορέσει πια να καταστρέφει. Αντίθετα ο δεύτερος, που επαινεί τη διδασκαλία Μου, θα συγκεντρώσει από την πνευματική του πείνα και όλες τις άλλες διδασκαλίες, παρ’ όλ’ αυτά όμως θα πεθάνει από πνευματική πείνα. Άραγε, η ψυχή θα Με αναγνωρίσει αργότερα στον άλλο κόσμο, αν δεν έχει κάνει δικό της το αληθινό πνεύμα των λόγων Μου στην πληρότητά του μέσω της δράσης της εδώ στη γη;
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος δεν ξέρει περισσότερα για τη διδασκαλία Μου, παρά μόνο ότι πρέπει κανείς να αγαπάει τον Θεό πάνω απ’ όλα και τον πλησίον σαν τον εαυτό του, και σκέφτεται σοβαρά γι’ αυτό: “Αυτή η διδασκαλία είναι καλή και από δω και πέρα θέλω να την εφαρμόσω αυστηρά στην πράξη”. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, την εφαρμόζει. Προσπαθεί επίσης να παρακινήσει το περιβάλλον του να κάνει το ίδιο, εν μέρει με το παράδειγμά του, εν μέρει με την εντελώς απλή διδασκαλία του. Έτσι, το σπίτι του γίνεται ένα πραγματικό πρότυπο ανθρώπων αφιερωμένων στον Θεό. Ποιοι θα είναι οι άμεσοι καρποί ενός τέτοιου αξιέπαινου εγχειρήματος;
Οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά, κανείς δεν είναι ανώτερος από τον άλλον. Ο γνωστικός προσπαθεί υπομονετικά και με αγάπη να ανεβάσει τον μη γνωστικό διδάσκοντάς τον και χαίρεται να ενισχύει τον πιο αδύνατο. Επειδή όμως αυτά γίνονται στην πράξη, γίνονται επίσης μέρος της ζωής της ψυχής. Από αυτό, η ψυχή γίνεται όλο και πιο ενεργή και ζωτικότερη. Όμως, όσο πιο ενεργή είναι η ψυχή, τόσο περισσότερο φωτίζεται, γιατί το βασικό στοιχείο της ψυχής είναι η φωτιά της δραστηριότητας του πνεύματος.
«Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Ναοί και αληθινοί οίκοι του Θεού: Στη μελλοντική «Βασιλεία της ειρήνης», όπως λέει και η Αποκάλυψη του Ιωάννη (21,22), δεν θα υπάρχει πια ναός, γιατί ο Θεός, Κύριος και Πατέρας μέσα στον Ιησού Χριστό, «θα είναι ο μόνος ναός των ανθρώπων». Ήδη για τον καιρό της «Καινής Διαθήκης» δηλώθηκε από τον πρώτο μάρτυρα Στέφανο, και επιβεβαιώθηκε επίσημα από τον Παύλο μπροστά στους Αθηναίους ότι «ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο δεν κατοικεί σε ναούς φτιαγμένους από χέρι ανθρώπου». Ο Ωριγένης έλεγε: «η καρδιά είναι η αγία τράπεζα» και ότι «δεν υπάρχει ιερός τόπος πάνω στη Γη, παρά μόνο στην καρδιά». Επίσης έγραφε ότι «το Ιερό δεν πρέπει να το αναζητούμε σε ένα συγκεκριμένο τόπο, αλλά στην πράξη, στη ζωή και στα ήθη, στο σπίτι μας, ακόμη και στο θέατρο». Έτσι και στα γραπτά της νέας αποκάλυψης διά του Γιάκομπ Λόρμπερ χαρακτηρίζεται επίσης ανόητη και άσκοπη η ανέγερση ναών και η λατρεία του Θεού σε τέτοιες επιδεικτικά πολυτελείς κατασκευές:
«Δεν πρέπει να Μου χτίζετε ναούς από ξύλο, πέτρα, χρυσό και ασήμι, ούτε να Με λατρεύετε σ’ αυτούς με διάφορες κενές, ανούσιες ιεροτελεστίες, που ποτέ δεν Μου άρεσαν, ούτε και θα Μου αρέσουν. Ο σωστός ναός, όπου πρέπει να Με λατρεύετε, είναι η καρδιά σας που Με αγαπά. Όποιος Μου προσφέρει θυσία μέσα στην καρδιά του, με έργα αγάπης προς Εμένα και το συνάνθρωπό του, αυτός μόνο προσφέρει θυσία που εκτιμώ. Θα τον ανταμείψω δε με την αιώνια και μακαριότατη ζωή στους ουρανούς Μου…».
«Αν, όμως θέλετε να χτίσετε έναν λεγόμενο “οίκο του Θεού”, τότε χτίστε νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα για την περίθαλψη των φτωχών αδελφών σας. Μέσα εκεί να τους υπηρετείτε, παρέχοντάς τους όσα χρειάζονται. Έτσι θα προσφέρετε την πιο αληθινή υπηρεσία στον Θεό, που θα είναι πολύ αρεστή σε Εκείνον. Από αυτήν την αληθινή και αυθεντική υπηρεσία, ο κόσμος θα καταλάβει ότι είσαστε πραγματικά μαθητές Μου…».
«…Επίσης καλό είναι μία ήδη συγκροτημένη κοινότητα να κατασκευάσει, εκτός από το σχολείο για τα παιδιά, ένα κτίριο συγκεντρώσεων, στο οποίο τα μέλη να μπορούν να μαζεύονται κατά καιρούς στο όνομά Μου. Όμως, σε ένα τέτοιο κτίριο δεν πρέπει μόνο ο ραβίνος να έχει το δικαίωμα να μιλάει και να κηρύσσει, αλλά και κάθε μέλος της κοινότητας, εάν παρακινείται από το πνεύμα Μου. Επίσης δεν πρέπει να γίνονται ομιλίες μόνο για την Αγία Γραφή, τους Προφήτες κι Εμένα, αλλά και για άλλα θέματα, με σκοπό τη βαθύτερη και αληθινή γνώση για τον Θεό και την αναζωογόνηση της αγάπης γι’ Αυτόν και τον πλησίον. Πρέπει δε να μιλάει εκείνος μόνο που παροτρύνεται από το πνεύμα Μου, ενώ ολόκληρη η κοινότητα μαζί με το ραβίνο, οφείλει να τον ακούει. Αν η κοινότητα το κάνει αυτό, τότε οποιαδήποτε μέρα κι αν είναι, θα έχει κάνει μία αληθινή θεία λειτουργία».
Με το ίδιο πνεύμα ο Παύλος συμβουλεύει τους Κορίνθιους να επιδιώκουν όλα τα χαρίσματα και κυρίως αυτό της προφητείας.
Από το βιβλίο «Οι Παγκόσμιες Θρησκείες και
τα Μεγάλα Ρεύματά τους»
και «Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
** Αναλυτικά γι’ αυτό το θέμα βλ. επίσης τα σχετικά κεφάλαια στο «Μεγάλο Μυστήριο» και στο «Θεός και Δημιουργία»
** Δηλαδή ο Υιός του ανθρώπου, ο Ιησούς.