Η ΣΩΤΗΡΙΑ

«Ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν σώζεται επειδή κάνει τα έργα που του επιβάλλει ο νόμος, παρά μόνο επειδή πιστεύει στον Ιησού Χριστό… γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος».«Η καινούρια κατάσταση, που δημιουργήθηκε με το μαρτύριο του Χριστού, δεν αξιοποιείται ολοκληρωτικά από τον άνθρωπο παρά μόνον αν την αναγνωρίσει και την χρησιμοποιήσει. Επίσης η πίστη είναι ένας απαραίτητος όρος για την απονομή της σωτηρίας. Ως «πίστη» η ρωμαϊκή εκκλησία και η ελληνική εκκλησία εννοούν την ακράδαντη πεποίθηση για τη γνησιότητα της χριστιανικής διδασκαλίας που βασίζεται στη θεία αποκάλυψη. Επειδή η χριστιανική αλήθεια της σωτηρίας κηρύσσεται αποκλειστικά από την Εκκλησία, η “ορθοδοξία” αποτελεί την προϋπόθεση για τη σωτηρία.

Αυτό απαιτεί την απόλυτη αναγνώριση των δογμάτων που συντάχθηκαν από την Εκκλησία. Γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητο ο πιστός να γνωρίσει όλη τη διδασκαλία λεπτομερώς. Αρκεί να θεωρεί στο σύνολό τους σαν αληθινά όλα όσα διδάσκει η Εκκλησία. Είναι γεγονός πως το να είσαι πεπεισμένος για την αλήθεια του εκκλησιαστικού δόγματος δεν αρκεί για να είσαι πραγματικός χριστιανός. Ο πιστός πρέπει να επικυρώσει την πίστη του με τις καλές του πράξεις, που συνίστανται στην εκτέλεση όλων των ηθικών καθηκόντων και με εφαρμογή θεάρεστων πράξεων (ελεημοσύνες, προσευχές, νηστείες, προσκυνήματα κ.λπ.).

…Το σημαντικότερο προνόμιο που διεκδικούν οι διάφορες χριστιανικές Εκκλησίες είναι η τέλεση των μυστηρίων, δηλαδή τα μέσα της χάρης που με ορατά σύμβολα προσφέρουνε μία αόρατη χάρη. Οι σχετικές με την φύση των μυστηρίων και τον αριθμό τους αντιλήψεις, ποικίλουν συχνά στις διάφορες χριστιανικές Εκκλησίες.

Κατά την καθολική αντίληψη, τα μυστήρια επενεργούνε τη χάρη “ex opera operato”, δηλαδή δυνάμει της ίδιας της ιεροτελεστίας, δυνάμει μιας ισχύος που ενυπάρχει σ’ αυτά. Η ιεροτελεστία είναι από μόνη της αποτελεσματική. Δεν εξαρτάται ούτε από αισθήματα αυτού που την δέχεται, ούτε από το ποιόν αυτού που την εκτελεί. Ασφαλώς για να δώσεις και να δεχθείς τα μυστήρια, επαξίως, πρέπει να εκπληρώνονται μερικοί όροι και ιδιότητες σ’ αυτόν που τα δέχεται και σ’ αυτόν που τα διακονεί, όπως προ πάντων, η επιθυμία να δεχθείς ή να τελέσεις το μυστήριο. Ωστόσο, γίνονται με την επίνευση του Χριστού και μπορεί να τελεσθούν ακόμη και από έναν άπιστο και έναν ανήθικο ιερέα.

Ενώ σύμφωνα με την αντίληψη αυτή τα μυστήρια είναι έγκυρα από μόνα τους, για τους Προτεστάντες δεν είναι παρά μόνο όταν τελούνται με πίστη και με διάθεση μετάνοιας. Για τον Λούθηρο, η Θεία Χάρη δόθηκε αντικειμενικά στα μυστήρια. Ωστόσο σ’ αυτόν που τα δέχεται, η πίστη είναι ο απαραίτητος όρος για να κερδίσει τη θεία χάρη. Αντίθετα οι Μεταρρυθμιστές δεν θεωρούν πως η ενέργεια της θείας χάρης περιέχεται στα εξωτερικά σύμβολα. Για την αποτελεσματικότητα ενός μυστηρίου μόνη η πίστη είναι αποφασιστική. Αν αυτή λείπει, ο πιστός δεν δέχεται παρά έναν εξωτερικό τυπικό, χωρίς θείο περιεχόμενο.

Η ρωμαϊκή Εκκλησία και η ελληνική Εκκλησία υπολογίζουν επτά μυστήρια. Ο Λούθηρος στην αρχή, αναγνώριζε τρία (το βάπτισμα, την Κοινωνία, τον εξιλασμό των αμαρτιών). Σήμερα, οι Λουθηριανοί και οι Μεταρρυθμιστές δεν διατηρούνε παρά δύο (το βάπτισμα και την Κοινωνία).

…Το βάπτισμα δημιουργεί μία σειρά πραγμάτων: κατά τους καθολικούς, το βάπτισμα εξαλείφει το προπατορικό αμάρτημα. Κατά τους προτεστάντες, δεν εξαλείφει παρά την ενοχή που οφειλόταν στην Πτώση και που οδηγεί στην τιμωρία. Αντίθετα, δεν εξαλείφει την ένοχη επιθυμία που παραμένει στους ανθρώπους. Στη χριστιανική σκέψη γενικά αυτός που βαπτίσθηκε ξαναγεννιέται σε μία καινούργια ζωή και «ενδυσάμενος» τον Χριστό (Γαλ. 3,27), γίνεται μέλος της Εκκλησίας που αντιπροσωπεύει, κατά κάποιο τρόπο, το σώμα του Χριστού.

Στα πρώτα χρόνια, επειδή πάρα πολλοί νεοφώτιστοι βαπτίζονταν, ο μεγαλύτερος αριθμός των βαπτιζομένων αποτελείτο από ενήλικες. Σήμερα βαπτίζουν τα βρέφη (στη θέση τους απαντούν γι’ αυτά οι νονοί και οι νονές). Όπως αποφασίσθηκε στη Σύνοδο της Φλωρεντίας, οι ψυχές αυτών που πεθαίνουν με το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, κατεβαίνουν αμέσως στην κόλαση, για να τιμωρηθούνε. Το βάπτισμα των παιδιών είναι λοιπόν μία θρησκευτική αναγκαιότητα.

Το βάπτισμα των μικρών παιδιών καταδικάστηκε από πολλές αιρέσεις των παλιών και των νέων χρόνων (Αναβαπτιστές), γιατί δεν έπρεπε να γίνεται σε πρόσωπα που δεσμεύονται από ένα μυστήριο χωρίς να έχουν επίγνωση της προσωπικής ευθύνης. Την υπερφυσική ενέργεια του βαπτίσματος αρνήθηκε ένα μεγάλο μέρος από τους Προτεστάντες. Αυτοί το θεωρούνε αποκλειστικά σαν εξωτερικό σύμβολο που δεν μπορεί να αποδώσει μαγικά την σωτηρία. Η εξασφάλιση της χάρης επιτυγχάνεται μόνο με πνευματική εγρήγορση και μετάνοια, ανεξάρτητα από όλες τις τελετές.

Το πιο σπουδαίο μυστήριο της Χριστιανικής Εκκλησίας είναι η Αγία Κοινωνία, που λέγεται επίσης από τους Καθολικούς «Ευχαριστία». Η σημασία της Αγίας Κοινωνίας αμφισβητήθηκε σφοδρά. Για τον Ζβίγγλιο και για μερικούς άλλους προτεστάντες, η Κοινωνία είναι μόνο ένα σύμβολο της παρουσίας του Χριστού. Κατά τον Καλβίνο, ο Χριστός με αυτήν είναι παρών στη σκέψη μόνο, και είναι παρών αποκλειστικά με την επενέργειά του.

Ο Λούθηρος αντίθετα βεβαίωσε την αντικειμενική παρουσία του σώματος του Χριστού στον άρτο και τον οίνο, έτσι που όποιος δέχεται την Κοινωνία, είτε είναι άξιος είτε όχι, δέχεται το σώμα και το αίμα του Χριστού.

Σχετικά με αυτό, ο Λούθηρος πλησιάζει τη θεωρία της καθολικής Εκκλησίας που κατέληξε στην εξομοίωση του άρτου και του οίνου σε σώμα και σε αίμα του Χριστού. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, ο Χριστός είναι παρών στον άρτο και τον οίνο «αληθινά, πραγματικά και ουσιαστικά».

…Η καθολική Εκκλησία διδάσκει ότι με την Ευχαριστία αυξάνεται η αγιωτική χάρη, διάφορες χάρες παρέχονται και τα μικρά αμαρτήματα παραγράφονται. Προφυλάσσει από τα θανάσιμα αμαρτήματα και είναι εγγύηση της αιώνιας λύτρωσης της ψυχής. Δίνεται άξια σε μία κατάσταση χάρης και νηφαλιότητας, δηλαδή ολοκληρωτικής αποχής από τροφές και ποτά μετά τα μεσάνυχτα.

Σε αντίθεση με τους Προτεστάντες η καθολική Εκκλησία προσδίνει στην Ευχαριστία όχι μόνο το χαρακτήρα ενός μυστηρίου, αλλά ακόμη μιας θυσίας. Με τη θυσία, εννοεί «μια ορατή προσφορά που προσφέρεται στον Θεό» σύμφωνα με το Νόμο, με σκοπό να τον τιμήσει και να τον λατρεύσει σαν ανώτατο Κύριο με μια ολοκληρωτική ή μερική ανάλωση αυτής της προσφοράς. Οι πιστοί της Παλαιάς συνήθιζαν να προσφέρουν έναν ορισμένο αριθμό θυσιών που εκφράζουνε τη λατρεία που έκαναν στον Θεό. Στο σημείο αυτό, οι πιστοί της Καινής Διαθήκης δεν μπορούσαν να δειχτούν κατώτεροι από αυτούς. Τη θυσία των ζώων, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, αντικατέστησαν με τη θυσία της λειτουργίας, που την δέχονταν σαν αναίμακτη επανάληψη και σαν μία συνέχιση της αιματηρής θυσίας του Χριστού πάνω στο σταυρό.

Η θυσία της λειτουργίας προσφέρεται στον Θεό σαν θυσία δοξαστική, εξιλαστήρια, θυσία πράξεων χάριτος. Γίνεται από ένα ιερέα, που θεωρείται αντιπρόσωπος του Χριστού. Τα αποτελέσματά της αποβαίνουν για καλό, αφενός της Εκκλησίας, γενικά, των ζωντανών και των ψυχών που βρίσκονται στο καθαρτήριο, και αφετέρου του ιερέως και εκείνων που μετείχαν στη θυσία της Λειτουργίας, καθώς και των πιστών που έλαβαν μέρος.

Στη μέση της λειτουργίας, που διαβάζεται στα λατινικά, βρίσκεται η Μεταμόρφωση κατά την οποία ο Χριστός με τα λόγια του ιερέα είναι παρών στο θυσιαστήριο. Περιβάλλεται από μια σειρά τελετών. Πριν από αυτήν η Προσκομιδή με την οποία ο άρτος και ο οίνος καθαγιάζονται για τον ιερό τους σκοπό, μετά από αυτήν η Μετάληψη και η Θεία Ευχαριστία. Η ελληνική Εκκλησία διδάσκει επίσης τη μετουσίωση και θεωρεί το μυστήριο σαν θυσία».

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ

Σύμφωνα με την καθολική θεολογία, ο Μυστικός Δείπνος υπήρξε η πρώτη θεία Λειτουργία που τελέστηκε και το πρότυπο για κάθε άλλη.

Όταν ο Ιησούς μοίρασε το ψωμί και το κρασί στους μαθητές, λέγοντας: «Αυτό είναι το σώμα μου» και «Αυτό είναι το αίμα μου» αντίστοιχα, τα μεταμόρφωσε πράγματι σε σώμα και αίμα.

Προσφέροντάς τα ως θυσία στον Πατέρα, τέλεσε την πρώτη Ευχαριστία.

Επιπλέον, καθώς παρακίνησε τους μαθητές να επαναλαμβάνουν σε ανάμνησή του το Μυστικό Δείπνο, (Λουκάς 22,19), τους τοποθέτησε ιερείς στην εκκλησία του με το καθήκον να προσφέρουν θυσία στον Πατέρα μέσω της Λειτουργίας. Σύμφωνα με αυτήν τη διδασκαλία, όταν ο ιερέας επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια του Χριστού, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ψωμί και κρασί μεταμορφώνονται σε σώμα και αίμα του Κυρίου.

Στις αποφάσεις της Β’ Συνόδου του Βατικανού λέγεται μάλιστα αναλυτικότερα ότι «στη θεία Ευχαριστία είναι παρών ο Χριστός κατά ένα μοναδικό τρόπο, Θεός και άνθρωπος, πλήρως και αρτίως, ουσιαστικά και διαρκώς».

Με άλλα λόγια ψωμί και κρασί μεταμορφώνονται σε «Θεό και άνθρωπο». ακόμη και το πιο μικρό ψίχουλο ή η πιο μικρή σταγόνα περιέχουν «πλήρως και αρτίως» το σώμα και το αίμα του Χριστού ως «ουσία», ενώ η εξωτερική τους μορφή μένει ίδια. Μάλιστα ο Χριστός είναι «διαρκώς» παρών στο ψωμί και στο κρασί, όσο τα δύο στοιχεία παραμένουν αναλλοίωτα. Γι’ αυτό το λόγο, για να προστατευτούν από τυχόν απώλεια ή μόλυνση, ο ιερέας μετά τη θεία Κοινωνία φυλά τις απομείνασες όστιες σε ένα ειδικό σκεύος, το tabernaculum.

Για την Μπέρτα Ντούντε όμως είναι αδύνατον το Ύψιστο Πνεύμα να περιέχεται μέσα στην ύλη, όπως γράφει στο παρακάτω κείμενο εμπνεόμενη μέσω του «Εσωτερικού Λόγου»:

Αρ. 4519 21.12.1948

Ο Θεός δεν βρίσκεται μέσα στη νεκρή ύλη

(Tabernaculum) (Δισκοπότηρο)

Καταλάβετε, ότι ΕΓΩ δεν μπορώ να βρίσκομαι εγκλωβισμένος σε ένα ειδικό σκεύος, περιορισμένος μέσα σε γήινη ύλη, σε ορισμένους τόπους και σε ορισμένες χρονικές στιγμές, αλλά αντίθετα, είμαι παντού όπου μία καρδιά έχει μεταμορφώσει το είναι της σε αγάπη. Μόνο μία καρδιά που αγαπάει, μπορεί να ισχυρισθεί ότι ΜΕ κρύβει μέσα της και είναι ευτυχισμένη από την παρουσία Μου. Γιατί η πρωταρχική ουσία Μου είναι η αγάπη και γι’ αυτό μόνο όπου εκδηλώνεται αγάπη μπορώ να παρευρεθώ και Εγώ. Ποτέ όμως ένα γήινο σκεύος δεν μπορεί να είναι φορέας του αιώνιου Πνεύματος Μου. Αυτή η δοξασία είναι αποκλειστικά προϊόν πνευματικά τυφλών ανθρώπων, οι οποίοι παρερμηνεύουν εντελώς την Οντότητά Μου, η οποία πληροί μεν όλο το άπειρο και είναι έτσι πανταχού παρούσα, αλλά ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε ένα περιορισμένο σκεύος, όπως διδάσκεται στους ανθρώπους.

Πώς παραμόρφωσε έτσι η ανθρωπότητα ΕΜΕΝΑ, ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ; Τι πνευματική φτώχεια μαρτυρεί αυτή η δοξασία και πόσο μακριά από την Αλήθεια κρατούν την ανθρωπότητα δάσκαλοι οι οποίοι έχουν διδαχθεί και οι ίδιοι λάθος! Πώς μπορεί ένα Πνεύμα, το οποίο κυριαρχεί σ’ όλη την απεραντοσύνη, να έχει διαμονή μέσα σε μία υλική μορφή, η οποία, όπως γνωρίζει ο πνευματικά αφυπνισμένος άνθρωπος, περιλαμβάνει μόνο το πνεύμα εκείνο, το οποίο βρίσκεται ακόμα σε πολύ χαμηλή βαθμίδα εξέλιξης. Όταν επιβραβεύω με την παρουσία Μου την καρδιά ενός ανθρώπου, συνδέομαι τότε με το πνεύμα που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξής του. Γεμίζω κατά ένα τρόπο την ψυχή, την πνευματική πλευρά δηλαδή μέσα στον άνθρωπο, με την Αγάπη και τη Δύναμή Μου, την ακτινοβολία του Εαυτού Μου. Κι ανάλογα με το πόσο είναι δοσμένος στην αγάπη ο άνθρωπος, αυξάνεται η ροή της Δύναμης και πλημμυρίζει όλη την καρδιά του. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνομαι παρών μέσα του, τον κατακτώ, αλλά και αυτός ΜΕ κρύβει ολόκληρο μέσα του.

Για ποιο λόγο θα αποφάσιζα λοιπόν να βρω κατάλυμα σ’ ένα αντικείμενο που είναι ακόμη νεκρό, που αποτελείται από πνεύμα το οποίο αντιτίθεται ακόμα σε Μένα; Η παρουσία Μου θα έλιωνε κάθε φόρμα που θα διαπερνούσε η Δύναμη της Αγάπης Μου. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θ’ αναγνωρίσει το παράλογο μιας τέτοιας δοξασίας και θα απορρίψει τέτοιες λανθασμένες διδασκαλίες.

Όμως οι άνθρωποι είναι αφελείς και δεν θέλουν να διδαχθούν το σωστό, αντίθετα μένουν προσκολλημένοι σ’ αυτά που τους απαιτούν να πιστεύουν! Και έτσι δείχνουν υπερβολικό σεβασμό σε ένα νεκρό αντικείμενο στο οποίο αποδίδουν ένα περιεχόμενο που υποτίθεται ότι αναπαριστάνει ΕΜΕΝΑ, το ύψιστο και πιο αξιοσέβαστο Ον.

Μόνο μία αγνή καρδιά που αγαπάει είναι ο μοναδικός ναός όπου βρίσκω κατάλυμα και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να ΜΕ ψάχνετε σε ορισμένους τόπους, σε ορισμένες ώρες και μέσα σε ορισμένες μορφές και φόρμες. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να διαμορφωθεί σε ένα σκεύος όπου θα θέλω να βρω κατάλυμα, ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μετατρέψει την καρδιά του σε αγάπη. Τότε ΕΓΩ, ως η «αιώνια Αγάπη», θα κατοικήσω μέσα του. Τότε θα ΜΕ τιμά και θα ΜΕ λατρεύει παντού και πάντα. Θα του είμαι πάντα Παρών, αφού το Πνεύμα Μου θα ενωθεί με το δικό του, γιατί είμαι ΕΓΩ ο Ίδιος μέσα του!

Αμήν

ηπροφητειασημερα.gr

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ κεφ. «Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Όπως προαναφέρθηκε, για τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία στη λειτουργία επαναλαμβάνεται ο Μυστικός Δείπνος, ένας «δείπνος όπου προσφέρεται το σώμα και το αίμα του Χριστού». Ως εκ τούτου η θεία Ευχαριστία συνιστά το «πανιερότατο μυστήριο», καθώς εδώ είναι ο ίδιος ο Χριστός παρών. Ως αποτέλεσμα ο κοινωνός προσλαμβάνει θεία χάρητι τη δύναμη «να τηρεί τις εντολές, να αντιστέκεται στις σοβαρές αμαρτίες, να πράττει καλά έργα και να συνδέεται εκ βαθέων με τον Ιησού Χριστό».

Συνεπώς «η θεία Ευχαριστία ανοίγει το δρόμο για την αιώνια σωτηρία». Αυτό ισχύει όμως υπό την προϋπόθεση ότι ο πιστός πιστεύει ότι είναι όντως παρών ο Χριστός στην Ευχαριστία, ειδάλλως δεν επιτρέπεται να κοινωνεί. Για το λόγο αυτόν η καθολική εκκλησία απαιτεί από τους πιστούς «να αντιμετωπίζουν το μυστήριο αυτό με το ίδιο δέος και την ίδια λατρεία που αντιμετωπίζουν τον Θεό».

Η εσκεμμένη αποχή από τη λειτουργία και την θεία Κοινωνία καταλογίζεται ως «θανάσιμη αμαρτία».

Η μεταμόρφωση του άρτου και του οίνου συνιστά «ένα υπερφυές φαινόμενο», ήτοι «το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας», και άρα «δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τον άνθρωπο… Οφείλουμε να το δεχτούμε με πίστη και όχι να διερωτώμαστε με περιέργεια πώς γίνεται αυτή η μεταμόρφωση … όσο κι αν η λογική μας το βρίσκει αντιφατικό».

Θα πρέπει να παρατηρηθεί εδώ ότι στη Βίβλο δεν αναφέρεται κάτι περί μεταμόρφωσης ή μετουσίωσης για την ακρίβεια, των δύο στοιχείων. Συγκεκριμένα δεν υπάρχει καμία τέτοια βιβλική ένδειξη ούτε για το Μυστικό Δείπνο ούτε γα τη θεία Λειτουργία. Μάλιστα στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 26, 27-28 λέει ο Ιησούς:

«πιείτε από αυτό όλοι γιατί αυτό είναι το αίμα μου που επισφραγίζει τη νέα διαθήκη…»

και αμέσως μετά το 26, 29:

«σας βεβαιώνω ότι δεν θα ξαναπιώ από τον καρπό της αμπέλου έως την ημέρα που θα το πίνω καινούργιο μαζί σας στη βασιλεία του Πατέρα μου».

Είναι προφανές λοιπόν ότι ο Ιησούς μιλούσε για το ψωμί και το κρασί σαν σύμβολα και όχι σαν περιέκτης της σωματικής του υπόστασης.

Ως γνωστόν, ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποιούσε συχνά σύμβολα, παρομοιώσεις και παραβολές στη διδασκαλία του.

Στην ίδια ιστορική στιγμή δήλωνε για τον εαυτό του: «εγώ είμαι το αληθινό κλήμα» (Ιωάννη 15,1), προφανώς χρησιμοποιώντας πάλι ένα συμβολισμό.

Επίσης όταν παίρνοντας το ποτήρι είπε ότι «είναι η νέα διαθήκη», εύλογα επρόκειτο πάλι για ένα σύμβολο.

Μάλιστα εν κατακλείδι δήλωσε στους μαθητές του: «Αυτά σας τα είπα χρησιμοποιώντας εικόνες (παρομοιώσεις). Έρχεται όμως σύντομα ο καιρός που δεν θα σας μιλάω πια με εικόνες, αλλά θα σας μιλώ καθαρά για τον Πατέρα» (Κατά Ιωάννη 16,25).

Είναι σαφές επομένως ότι στο Μυστικό Δείπνο άρτος και οίνος παρίσταναν συμβολικά το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Επίσης στο Κατά Ιωάννη 6^ο κεφ. λέει ο Κύριος ότι «αν δεν φάτε τη σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και αν δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Αυτός που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει την αιώνια ζωή» (6,53-54)

Εκτός αυτού, όταν τα πλήθη τού ζητούσαν το μάννα εξ ουρανού, τους εξήγησε ότι: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Όποιος έλθει σε μένα δεν θα πεινάσει και όποιος πιστεύει σ’ εμένα δεν θα διψάσει ποτέ» (Ιωάννη 6, 34-35).

Άρα η σωτηρία κερδίζεται μέσω της πίστης και της αγάπης και όχι με την κατανάλωση της σάρκας του Χριστού.

Με απλά λόγια: «… όποιος παραδέχεται τον Υιό και πιστεύει σ’ αυτόν, θα αποκτήσει αιώνια ζωή. κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα». Κατά Ιωάννη 6,40

Συμβολικά: «Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει αιώνια ζωή, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα». Κατά Ιωάννη 6,54

Για την ουσιαστική, βαθιά πνευματική έννοια της Κοινωνίας, λέγεται στη Νέα Αποκάλυψη. Στον 11^ο τόμο του «Μεγάλου Ευαγγελίου», που μεταδόθηκε μέσω του Λέοπολντ Ένγκελ και μιλάει για το τέλος της παραμονής του Χριστού πάνω στη γη, περιγράφεται επίσης το τελευταίο δείπνο με τους μαθητές. Αυτά είναι τα τελευταία λόγια για το μοίρασμα του ψωμιού και του κρασιού:

«Με όλες αυτές τις συζητήσεις, είχε περάσει πια η ώρα. Πήρα τότε πάλι το ψωμί, από το οποίο είχα ετοιμάσει τις πρώτες μπουκιές, και είπα στους έντεκα: “Πάρτε ο καθένας από μία ακόμη μπουκιά, που ετοιμάζω εδώ: Είναι το σώμα Μου, ο Λόγος που έγινε σάρκα, που πρόκειται να ζωντανέψει μέσα σας. Πάρτε και αυτή την κούπα! Πιείτε όλοι από αυτήν! Είναι το αίμα Μου, που θα χυθεί για σας, για να αφεθούν οι αμαρτίες σας. Όποιος δεν φάει από τη σάρκα Μου και δεν πιει από το αίμα Μου, ποτέ στο εξής δεν θα γίνει μακάριος. Τώρα όμως ξέρετε πώς πρέπει να το εννοήσετε αυτό, και δεν θα ξαναπροβληματιστείτε από τέτοια λόγια. Φάτε, πιείτε, όποτε τα κάνετε δε αυτά, να τα κάνετε, για να Με θυμόσαστε! Όπου, όμως, βρεθούν δύο άτομα να κάνουν αυτό στη μνήμη Μου κι έχουν συγκεντρωθεί στο όνομά Μου, εκεί θα βρίσκομαι κι Εγώ ανάμεσά τους!»

Αρκετό καιρό πριν φύγει από τη γη, ο Ιησούς είχε συστήσει στους μαθητές του να κάνουν τέτοια δείπνα αγάπης με τους αδελφούς και τις αδελφές τους σε ανάμνησή του.

…Μολονότι ο Ιησούς στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο δείπνο χρησιμοποίησε τα λόγια: «Αυτό είναι το σώμα Μου… αυτό είναι το αίμα Μου…», είναι αυτονόητο ότι δεν εννοούσε μ’ αυτά παρά μόνο μία μεταφορική, κατ’ αντιστοιχίαν, παράσταση της διδασκαλίας του με το ψωμί και της αγάπης του με το κρασί. Γιατί τι θα ωφελούσε τον άνθρωπο να καταναλώσει οργανικά την πραγματική σάρκα και το πραγματικό αίμα του Χριστού; Θα μπορούσε με τον τρόπο αυτό η ψυχή του να γίνει πνευματικά καθαρότερη και καλύτερη; Τέτοια πράγματα μόνο μία ακατέργαστη, υλιστική δεισιδαιμονία θα μπορούσε να φανταστεί και να πιστέψει.

Προβλέποντας τα σχετικά με το θέμα αυτό σφάλματα, που ήδη από την εποχή του Χριστού είχαν αρχίσει να παρεισφρύουν, αργότερα δε δυστυχώς διαδόθηκαν ευρύτατα, ο Χριστός επανειλημμένα εξήγησε διεξοδικό στους μαθητές του στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» τα λόγια του, που είχαν επίσης ειπωθεί στη σχολή της Καπερναούμ, για τη σάρκα του (στο ψωμί) και για το αίμα (στο κρασί).

Έτσι, είπε σε έναν άντρα από τη Σαμάρεια που είχε πιστέψει σ’
αυτόν και του οποίου τον υπηρέτη είχε θεραπεύσει: «Έχεις δίκιο λέγοντας ότι μέσα από Μένα ήρθε σε σας το βασίλειο του Θεού και βρίσκεται μαζί σας, ανάμεσα σας. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να επιτύχετε και να διατηρήσετε εντελώς την αιώνια ζωή της ψυχής. Γιατί ναι μεν το βασίλειο του Θεού ήρθε σε σας στο δικό Μου πρόσωπο, αλλά δεν έχει εισδύσει ακόμη μέσα σας, πράγμα που δεν θα συμβεί, πριν εσείς, καταφρονώντας τον υλικό κόσμο, προσλάβετε ολοκληρωτικά τη διδασκαλία Μου με τη θέλησή σας και, συνακόλουθα με τις πράξεις σας. Όταν κάποτε αυτό θα έχει επιτευχθεί, τότε δεν θα λέτε πια: “Ο Χριστός, και μαζί μ’ Αυτόν το βασίλειο του Θεού, ήρθε σε μας, κατοικεί μαζί μας κι ανάμεσά μας”, παρά θα λέτε: “Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα μου!” Τότε επίσης θα καταλάβετε ζωντανά ότι -και πώς- το βασίλειο του Θεού δεν έρχεται στους ανθρώπους με εξωτερικά θεαματικό τρόπο, αλλά μόνον αναπτύσσεται μέσα στον άνθρωπο, παρασύροντας την ψυχή στην αιώνια ζωή του».

«Όπως κατά κάποιον τρόπο, το στομάχι είναι η καρδιά θρέψης της ζωής για το σώμα, έτσι η καρδιά του ανθρώπου είναι το στομάχι θρέψης της ψυχής, προκειμένου ν’ αφυπνιστεί το θεϊκό πνεύμα μέσα της. Και η διδασκαλία Μου είναι η αληθινή τροφή ζωής και το ποτό ζωής για το στομάχι της ψυχής. Έτσι είμαι λοιπόν ως προς τη διδασκαλία Μου για τους ανθρώπους ένα πραγματικό ψωμί ζωής από τους ουρανούς. Η δε πράξη σύμφωνα με τη διδασκαλία Μου είναι αληθινό ποτό ζωής, ένα πολύ καλό και δυνατό κρασί, που αναζωογονεί ολόκληρο τον άνθρωπο, φωτίζοντάς τον πέρα με την λαμπερή φλόγα της αγάπης. Όποιος τρώει αυτό το ψωμί και πίνει αυτό το κρασί, δεν θα γνωρίσει ποτέ πια θάνατο στην αιωνιότητα».

Τώρα λένε οι μαθητές: «Κύριε, αυτή Σου η διδασκαλία είναι βέβαια κατανοητή. Όταν όμως κάποτε στην Καπερναούμ, όπου σε είχε ακολουθήσει τόσο μεγάλο πλήθος από κάθε περιοχή, είχες ανακοινώσει μία παρόμοια διδασκαλία, ήταν σκληρή, ειδικά για κείνους τους ανθρώπους που δεν κατανοούσαν το αληθινό νόημα των απλών και καθαρών λόγων Σου. Γι’ αυτόν το λόγο, τότε Σε είχαν εγκαταλείψει πολλοί μαθητές. Στην αρχή, ούτε εμείς το είχαμε καταλάβει. Μόνο ένας, που ουσιαστικά ποτέ δεν ήταν μαθητής Σου, μας μεθερμήνευσε τα λόγια Σου. Συγκρίνοντας όμως εκείνη τη διδασκαλία με την τωρινή, βλέπουμε ότι λέει τα ίδια με όσα τώρα μας δίδαξες χειροπιαστά και καθαρά. Έχουμε δίκιο ή όχι;»

Ο Ιησούς απάντησε: «Και βέβαια! Γιατί το ψωμί και το κρασί είναι
και στις δυο το ίδιο. Όποιος τρώει το ουράνιο ψωμί με το Λόγο μου και,
πράττοντας σύμφωνα μ’ αυτόν, δηλαδή κάνοντας έργα αληθινής ανιδιοτελούς αγάπης, πίνει το κρασί της ζωής, αυτός τρώει τη σάρκα Μου και πίνει το αίμα Μου. Γιατί όπως το φυσικό ψωμί που τρώει ο άνθρωπος γίνεται σάρκα και το κρασί αίμα, έτσι στην ψυχή του ανθρώπου, το ψωμί του Λόγου Μου γίνεται σάρκα και το κρασί της πράξης αγάπης γίνεται αίμα της ψυχής».

Επομένως, η Θεία Ευχαριστία που το καθολικό ιερατείο τονίζει εξαιρετικά τη σημασία της, δεν θεμελιώνεται ούτε στις βιβλικές γραφές, ούτε στα γραπτά της νέας αποκάλυψης. Πουθενά δεν λέει ότι το ψωμί και το κρασί μετουσιώνονται πραγματικά στη σάρκα και το αίμα του Χριστού, ούτε ότι ο ιερέας έχει την εξουσία να το κάνει αυτό. Ακόμη, η άποψη ότι ο άνθρωπος, με την υλική πράξη της σωματικής κατανάλωσης της όστιας κατά την «κοινωνία», ενδυναμώνεται πνευματικά και εξαγνίζεται από τις αμαρτίες, είναι αντίθετη προς την αληθινή πνευματική διδασκαλία τελείωσης του Ιησού Χριστού.

«Τον άνθρωπο δεν τον εξαγνίζει ούτε τον αγιάζει τίποτα άλλο από τη ζωντανή πίστη και την ενεργή αγάπη του προς τον Θεό και τον πλησίον».

Από το βιβλίο: «Η Διδασκαλία του Χριστού» Βάλτερ Λουτς

Αρ. 7909 3.6.1961

Η Σημασία της Θείας Κοινωνίας

Πόσες φορές ήδη σας έχει εξηγηθεί η έννοια της θείας κοινωνίας, πόσες φορές ήδη ο Λόγος Μου σας εξήγησε τι σημαίνει η προσφορά της Σάρκας και του Αίματος Μου. Πόσες φορές σας έχω πει πως ΕΓΩ ο Ίδιος είμαι ο προαιώνιος Λόγος, πως ΕΓΩ ο Ίδιος σας προσφέρω τον Εαυτό Μου και πως τρώτε τη Σάρκα Μου και πίνετε το Αίμα Μου, όταν δέχεσθε το Λόγο Μου στην καρδιά σας.

Η ψυχή σας πρέπει να λαβαίνει μία τροφή που να την βοηθάει να γιατρευτεί γιατί πριν είναι άρρωστη και να της δίνει δύναμη, γιατί είναι αδύναμη. Χρειάζεται να τρέφεται και να ποτίζεται με τον Άρτο του Ουρανού και με το Νερό της Ζωής. Χρειάζεται μία υγιεινή τροφή και αυτή την τροφή μόνον ΕΓΩ ο Ίδιος μπορώ να της την προσφέρω, διότι πρέπει να τραφεί πνευματικά. Είναι απαραίτητο να λαβαίνει τροφή από το «πνευματικό βασίλειο», γι’ αυτό πρέπει να κοινωνήσετε στο τραπέζι Μου, με Μένα οικοδεσπότη, που σας καλώ να έρθετε σε ΜΕΝΑ και να τραφείτε από ΕΜΕΝΑ τον ίδιο.

Άρτο και Οίνο χρειάζεται η ψυχή σας, η Σάρκα Μου και το Αίμα Μου είναι η σωστή τροφή και μ’ αυτόν τον τρόπο ΜΕ αφομοιώνει, όταν δέχεται το Λόγο Μου που της απευθύνω ΕΓΩ ο Ίδιος από τα ύψη. Και είναι το ίδιο, αν ΕΓΩ ο Ίδιος της απευθύνω κατευθείαν το Λόγο, ή αν η ψυχή λαμβάνει το Λόγο Μου από έναν υπηρέτη Μου, πάντα ΕΓΩ μοιράζω το ψωμί, πάντα ΕΓΩ προσφέρω το Νερό της Ζωής και η ψυχή θα κοινωνεί πάντα στο τραπέζι Μου. Και το τραπέζι Μου είναι πλουσιοπάροχα φορτωμένο, ώστε από καμία ψυχή που θέλει να είναι καλεσμένη Μου δεν θα της λείψει η τροφή.

Όμως μ’ αυτό δεν εννοώ καμία εξωτερική διαδικασία. Δεν ΜΟΥ αρκεί ότι εκτελώντας κάποιες εξωτερικές συνήθειες και πράξεις πιστεύετε μετά ότι είμαι ΕΓΩ ο Ίδιος τότε μέσα σας, ότι έχετε συνδεθεί μαζί ΜΟΥ επειδή συμμετέχετε στην τελετή την οποία χαρακτηρίζετε σαν «κοινωνία» ή «μετάληψη». Τούτες παραμένουν πάντα μόνο εξωτερικές πράξεις και συνήθειες, εφόσον δεν ποθείτε με όλη σας την καρδιά ν’ ακούσετε το Λόγο Μου και να σας μιλήσω ΕΓΩ ο Ίδιος, εφόσον η ψυχή σας δεν πεινάει και δεν διψάει για τον Άρτο του Ουρανού, για το Νερό της Ζωής: για τα Λόγια Μου!

Γιατί ο Λόγος Μου είμαι ΕΓΩ ο Ίδιος! Και πρέπει πρώτα να σας διακατέχει μεγάλος πόθος για το Λόγο Μου, για να μπορείτε να πείτε ότι συνδέεσθε βαθύτερα μαζί ΜΟΥ και λαμβάνετε μαζί ΜΟΥ το Μυστικό Δείπνο, διότι μόνο τότε μπορώ να σας προσφέρω Άρτο και Οίνο – τη Σάρκα και το Αίμα Μου. Τότε μόνο προσέρχεσθε στο τραπέζι Μου για να δειπνήσετε μαζί Μου, τότε λαμβάνετε ΕΜΕΝΑ τον Ίδιο, όπως σας το έχω υποσχεθεί.

«Εγώ είμαι ο άρτος» – «Και ο Λόγος έγινε σάρκα», καταλαβαίνετε τώρα σωστά τα Λόγια Μου, όπως τα είπα πάνω στη γη; Οποιος τρώει από τη Σάρκα Μου και πίνει το Αίμα Μου, εκείνος έχει την αιώνια ζωή!» Όποιος ακούει το Λόγο Μου και αφήνει να επενεργήσει η δύναμή του πάνω του, εκείνος μόνο θα κατακτήσει την αιώνια ζωή, γιατί η ψυχή του θα γιατρευθεί, θα ωριμάσει μέσα από το Λόγο Μου, θα μάθει δε για το Θέλημά Μου και θα πάρει τη δύναμη από το Λόγο Μου να ζει σύμφωνα μ’ αυτό το Θέλημα. Θα είναι δηλαδή όχι μόνο ακροατής, αλλά και εφαρμοστής του Λόγου Μου και θα κατακτήσει την ζωή την οποία δεν πρόκειται ποτέ πια στην αιωνιότητα να χάσει. Επειδή λοιπόν γνωρίζω πόσο χρειάζεσθε εσείς οι άνθρωποι την τροφή για την ψυχή σας, σας στέλνω τους αγγελιοφόρους Μου και σας καλώ όλους να έρθετε καλεσμένοι στο τραπέζι Μου και να δειπνήσετε μαζί ΜΟΥ. Και δεν χρειάζεται να φύγει κανείς αχόρταστος από το τραπέζι Μου, γιατί είναι πλούσια φορτωμένο για όλους όσους προσφεύγουν σ’ ΕΜΕΝΑ και θέλουν να ποτισθούν και να τραφούν από ΕΜΕΝΑ.

Έχω ετοιμάσει για όλους σας μία δυναμωτική τροφή και ένα σωτήριο ποτό. Πρέπει όμως να έρθετε από μόνοι σας κοντά Μου, η πείνα και η δίψα πρέπει να σας οδηγήσουν σ’ ΕΜΕΝΑ. Τότε θ’ ανακουφισθεί αρκετά η ψυχή σας και θα ανανεώνει συνέχεια τις δυνάμεις της που χρειάζεται για την πορεία της σ’ αυτή τη γη. Δεν θα λυγίζει πια αδύναμη στο δρόμο, γιατί κάθε φορά θα της προσφέρεται η σωστή τροφή, εφόσον αυτή θα είναι η επιθυμία της, φθάνει να συνδέεται στενά μαζί ΜΟΥ και να λαχταράει να τραφεί από ΕΜΕΝΑ.

Θα έρθω ΕΓΩ ο Ιδιος κοντά σας, θα κτυπήσω την πόρτα της καρδιάς σας και όποιος Μου την ανοίξει πρόθυμα, θα μοιράζεται κάθε στιγμή μαζί ΜΟΥ και ΕΓΩ μαζί του το Μυστικό Δείπνο. Όμως μην πιστεύετε ούτε στιγμή ότι ΕΓΩ βρίσκομαι εκεί όπου κρατούνται οι εξωτερικοί μόνο τύποι, ενώ τα: αυτιά σας μένουν κλειστά στο Λόγο Μου που σας έρχεται από τα ύψη. Γιατί όποιος δεν ακούει το Λόγο Μου, δεν ακούει ούτε ΕΜΕΝΑ τον Ίδιο. Όποιος αποποιείται το Λόγο Μου, αποποιείται και ΕΜΕΝΑ τον Ίδιο και η ψυχή του θα μείνει χωρίς τροφή. Τότε όμως η ψυχή λιμοκτονεί και όταν έρθει η ώρα του θανάτου της, περνάει εξαθλιωμένη και πάμφτωχη στο βασίλειο των πνευμάτων.

Αμήν

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ κεφ. «Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

www.ηπροφητειασημερα.gr

Η θεία ευχαριστία και γενικότερα όλα τα μυστήρια αποτελούν το θεμέλιο και της ορθόδοξης εκκλησίας:

«Είναι οι αγωγοί της θείας χάριτος, δι’ αυτών καθαρίζεται ο αμαρτωλός από την αμαρτία, καθίσταται δίκαιος ενώπιον του Θεού και αγιάζεται. Η θεία χάρις μεταδίδεται μεν στους πιστούς και με το θείο λόγο και την προσευχή, αλλά μόνο εν μέρει. Πλήρως μεταδίδεται μόνο με τα μυστήρια και χωρίς αυτά δεν μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος. Η αόρατη θεία χάρις διοχετεύεται στην εκκλησία, που με τη σειρά της με ορατά μέσα τη διοχετεύει στους πιστούς καθαρίζοντάς τους από την αμαρτία, δίνοντας άφεση αμαρτιών, δύναμη και φώτιση».

Από τα επτά συνολικά μυστήρια, τα τέσσερα βασικά δηλ. βάπτισμα, χρίσμα, ευχαριστία και εξομολόγηση είναι υποχρεωτικά, τα άλλα τρία, ιερωσύνη, γάμος και ευχέλαιο προαιρετικά. Χωρίς τα υποχρεωτικά ο πιστός δεν γίνεται άνθρωπος του Θεού, γιατί διά μέσου αυτών ενεργεί ο Χριστός πάνω του και τον ανακαινίζει.

Για την ορθοδοξία κατά το βάπτισμα πεθαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος με τη βύθιση στο νερό – γι’ αυτό πρέπει να βουτιέται ολόκληρος – γιατί η βύθιση συμβολίζει το θάνατο, γιατί έτσι εξαλείφεται το προπατορικό αμάρτημα και η αμαρτία χάνει τη δύναμή της επάνω στον βαπτιζόμενο. Μια κάποια ροπή προς το κακό εξακολουθεί ωστόσο να υφίσταται, ούτως ώστε να διεξάγει και ο ίδιος προσωπικό αγώνα για τη σωτηρία του.

Ο νεκρός ως προς την αμαρτία αναγεννάται αμέσως ύστερα «στη ζωή του Χριστού, είναι παιδί του Θεού και μέλος της βασιλείας του, δηλαδή μέλος της εκκλησίας, και επομένως, συνάμα κληρονόμος της ουράνιας βασιλείας».

Το βάπτισμα ολοκληρώνεται με το χρίσμα ή άγιο μύρο με το οποίο αλείφεται ο βαπτισμένος. Με αυτό επισφραγίζεται ότι αυτός που βαπτίστηκε «έλαβε τις δωρεές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος». Πρόκειται για θείες δυνάμεις με τις οποίες ο χριστιανός αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και ενισχύεται στο δρόμο της αρετής.

Οι διαμαρτυρόμενοι αναγνωρίζουν μόνο δύο μυστήρια, τη βάπτιση και τη θεία Ευχαριστία. Η σημασία τους διαφέρει από τη μία διαμαρτυρόμενη κοινότητα στην άλλη.

Οι καθολικοί διαχωρίζουν τα μυστήρια καταρχάς σε τρία μυητικά: βάπτισμα, ευχαριστία και χρίσμα, δύο αγιωτικά: μετάνοια και ευχέλαιο και τέλος δύο διακονίας: ιερωσύνη και γάμο.

Με το βάπτισμα εξαλείφεται η αμαρτία των πρωτόπλαστων καθώς «η ψυχή καθαρίζεται από το προπατορικό αμάρτημα και λαμβάνει αγιωτική χάρη. Έτσι ο βαπτισμένος καθίσταται δίκαιος και άγιος ενώπιον του Θεού, μετέχει στη θεία χάρη και γίνεται μέλος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας».

Το χρίσμα είναι μία ιδιαίτερη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, με την οποία ο καθολικός «μπορεί να αντιστέκεται στους πειρασμούς, ενώ παράλληλα να υπερασπίζεται την εκκλησία».

Συνήθως το χρίσμα λαμβάνεται στο 12^ο έτος της ηλικίας μετά από εκτενή κατήχηση στη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Το μεγαλύτερο από όλα τα μυστήρια, το «μυστήριον των μυστηρίων» για την ορθοδοξία είναι η θεία Ευχαριστία ή Μετάληψη, τόσο που προσονομάζεται «φάρμακον αθανασίας» και «εφόδιον ζωής αιωνίου».

Με πρότυπο το Μυστικό Δείπνο, αναπαριστά τη θυσία του Κυρίου. Ακόμη είναι «η διαιώνιση του σωτηρίου θανάτου του επί του σταυρού και η αναπαράσταση αυτή θα συνεχίζεται μέχρι να γίνει η Δευτέρα παρουσία».

Με την προσευχή του ιερέα το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει το ψωμί και το κρασί σε σώμα και αίμα του Χριστού.

Τότε οι κοινωνούντες δεν προσλαμβάνουν άρτο και οίνο, αλλά αυτούσιο το σώμα και το αίμα του Σωτήρα και έτσι γίνονται ένα μαζί του.

Η μυστηριακή αυτή μεταβολή «εξασφαλίζει τη σωτηρία της ψυχής,… την αύξηση της αρετής, την αναγέννηση, τον αγιασμό και τη θέωση».

Με αυτήν την «ουράνια τροφή» παρέχεται μία σειρά από ευεργετήματα και δωρεές:

α) η άφεση των αμαρτιών

β) ο αγιασμός σώματος και ψυχής με αποτέλεσμα οι κοινωνούντες να παύουν να θέλουν, να σκέπτονται ή να κάνουν το κακό.

γ) η θέωση, ο πιστός δηλαδή γίνεται κοινωνός των θείων ιδιοτήτων και κατ’ επέκταση θεός.

δ) η ένωση όλων των κοινωνούντων μεταξύ τους ώστε να αποτελούν μία αγία κοινωνία ομοψυχίας και ομοφροσύνης.

Βέβαια όλα αυτά τα ευεργετήματα τα γεύεται αποκλειστικά και μόνο ο πιστός που κοινωνεί άξια, που προετοιμάζεται δηλαδή σχετικά εξομολογούμενος σε έναν πνευματικό προηγουμένως. Δεδομένου ότι η μετάνοια και η εξομολόγηση συνιστούν μαζί άλλο ένα μυστήριο της εκκλησίας, επιβάλλεται ειλικρίνεια και αυξημένο αίσθημα ευθύνης. Ο βέβηλος που κοινωνεί απροετοίμαστος αμαρτάνει βαριά και γι’ αυτό τον περιμένουν «βαριές συνέπειες, κυρώσεις και τιμωρίες».

Μόνον αυτός που μετανοεί ειλικρινά και αναγνωρίζει την ενοχή του μπορεί να λάβει άφεση από τον εξομολόγο. Ο δε εξομολόγος πρέπει απαραίτητα να είναι ιερέας, καθώς μόνον οι ιερείς έχουν αυτήν την εξουσία από τους αποστόλους και αυτοί από τον Χριστό. Μάλιστα ο Χρυσόστομος έγραφε ότι ούτε άλλοι άνθρωποι ούτε καν άγγελοι έχουν το δικαίωμα της άφεσης.

Η Ευχαριστία αποτελεί το κέντρο της ρωμαιοκαθολικής πίστης. Και γι’ αυτήν είναι «το μυστήριο των μυστηρίων», πάνω στο οποίο επικεντρώνονται όλα τα άλλα. Ονομάζεται επίσης θεία κοινωνία γιατί ο πιστός συνδέεται με τον Θεό και γίνεται κοινωνός της θείας φύσης, καθώς προσλαμβάνει το σώμα και το αίμα του Σωτήρα ως ουράνια τροφή.

Της κοινωνίας (και του ανήλικου) πιστού προηγείται η εξομολόγηση και η μετάνοια. Σκοπός τους είναι η άφεση των σοβαρότερων αμαρτημάτων που έλαβαν χώρα μετά τη βάπτιση. Με την εξομολόγηση ο πεπτωκώς καθολικός εξαγιάζεται πάλι διά της θείας χάρης.

Κατά τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία ο Χριστός ιερουργώντας στο Μυστικό Δείπνο «θεσμοθέτησε τη θεία λειτουργία, προκειμένου να διαιωνίζεται η θυσία του στο σταυρό κατ’ αυτόν τον τρόπο μέχρις ότου επιστρέψει… Με την ευχαριστία ο Κύριος θεσμοθέτησε για την εκκλησία μία διαρκή θυσία, μέσω της οποίας να μπορούν να εξαλειφτούν οι αμαρτίες μας. Μέσω αυτής ο Ουράνιος Πατέρας μας, τον οποίον συχνά δοκιμάζουμε με τα παραπτώματά μας, μεταστρέφεται και αντί της οργής επιδεικνύει ευσπλαχνία, και επιείκεια αντί της σκληρής τιμωρίας που μας αξίζει».

Συνεπώς η λειτουργία με την ευχαριστία μετριάζει την οργή του Θεού για τις αμαρτίες μας. Με άλλα λόγια «η λειτουργία, όπως και ο σταυρός του μαρτυρίου, παριστάνει μία εξιλαστήρια θυσία συμφιλίωσης με τον Κριτή μας».

Από την άλλη πλευρά ο Παύλος τονίζει ότι η θυσία του Χριστού είναι μοναδική και ανεπανάληπτη στους αιώνες (Εβρ. 10,5-14) κι ότι η ευλαβική τήρηση νόμων και τελετουργιών δεν σώζει τον άνθρωπο, παρά μόνο η πίστη. (Γαλ. 2,16 κ 8.9. Ρωμ. 3,28) Ένα παλιό ερώτημα είναι αν ο άνθρωπος μπορεί να λυτρωθεί με τις δικές του προσπάθειες ή αν χρειάζεται τη θεία χάρη. Στη σύγχρονη εποχή της «αυτοπραγμάτωσης» και του «ορθολογισμού» η απάντηση που δίνουν πολλοί είναι ανθρωποκεντρική, αφού πιστεύουν στην αυτολύτρωση. Αρκεί, λένε, να δείξει κάποιος στον άνθρωπο με σωστό τρόπο το ορθό και το αληθινό, για να πάρει από μόνος του το σωστό δρόμο. Χάρη στην ανώτερη αυτή γνώση, θα το επιδιώκει από μόνος του και θα εξελιχθεί προς το καλό και το αληθινό χωρίς σωτήρα και λυτρωτή. Αντίθετα στην Καινή Διαθήκη και στη Νέα Αποκάλυψη η λύτρωση είναι σαφώς χριστοκεντρική. «Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» λέει ο Ιησούς Χριστός.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ (Π.Θ.)

ΒΙΒΛΙΚΟΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Η θυσία του Χριστού είναι και ανώτερη και μοναδική

Όλα όσα συμβολίζουν την ουράνια πραγματικότητα ήταν ανάγκη να καθαρίζονται με τον παραπάνω τρόπο. Τα ίδια όμως τα επουράνια απαιτούν θυσίες ανώτερες απ’ αυτές. Γιατί ο Χριστός δεν μπήκε στα άγια των αγίων που έχτισαν άνθρωποι και που είναι απεικόνιση του ουράνιου θυσιαστηρίου, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να παρουσιαστεί τώρα μπροστά στο Θεό, μεσιτεύοντας για μας.
Ούτε προσφέρει πολλές φορές θυσία τον εαυτό του, όπως συμβαίνει με τον αρχιερέα που εισέρχεται κάθε χρόνο στα άγια των αγίων προσφέροντας ξένο αίμα. Αλλιώτικα, θα έπρεπε να έχει πεθάνει πολλές φορές από καταβολής κόσμου. Ενώ τώρα φανερώθηκε μια για πάντα στο τέλος των αιώνων και κατάργησε με τη θυσία του την αμαρτία.

Η θυσία του Χριστού κατάργησε τις ιουδαϊκές θυσίες

Αφού ο νόμος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών κι όχι την ίδια την εικόνα της πραγματικότητας, δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην τελειότητα αυτούς που διαρκώς κάθε χρόνο προσέρχονται προσφέροντας τις ίδιες θυσίες. Αλλιώτικα, αυτές θα είχαν πάψει να προσφέρονται. Γιατί, αν είχαν μία φορά καθαριστεί όσοι λάτρευαν μ’ αυτόν τον τρόπο το Θεό, δε θα είχαν πια καμιά συναίσθηση των αμαρτιών τους. Με τις θυσίες όμως αυτές γίνεται κάθε χρόνο υπόμνηση των αμαρτιών, γιατί το αίμα των ταύρων και των τράγων δεν έχει τη δύναμη να αφαιρεί αμαρτίες.

Γι’ αυτό, κατά τον ερχομό του στον κόσμο ο Χριστός είπε στο Θεό:

Δε θέλεις θυσίες και προσφορές, αλλά μου ετοίμασες ανθρώπινο σώμα.

Δε σου αρέσουν ολοκαυτώματα και θυσίες για συγχώρηση αμαρτιών.

Τότε είπα: «να με, Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου,

όπως είναι γραμμένο για μένα στο νόμο».

Αφού είπε πρώτα «δεν θέλεις θυσίες και προσφορές» και «δεν
σου αρέσουν ολοκαυτώματα και θυσίες για συγχώρηση αμαρτιών»,
που προσφέρονται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, ύστερα είπε:

«Να με, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου». Αναιρεί δηλαδή τις θυσίες
και τις αντικαθιστά με τη δική του. Εξαιτίας αυτού του «θελήματος»
έχουμε εξαγνιστεί μια για πάντα με την προσφορά του σώματος του
Ιησού Χριστού.

Όλοι οι ιερείς λειτουργούν καθημερινά και προσφέρουν πολλές φορές ης ίδιες θυσίες, που όμως ποτέ δεν μπορούν να εξαλείψουν αμαρτίες. Αντίθετα, ο Ιησούς πρόσφερε για τις αμαρτίες μία θυσία για πάντα, κι έπειτα κάθισε στα δεξιά του Θεού, κι από τότε περιμένει ωσότου υποταχτούν κάτω από τα πόδια του οι εχθροί του. Γιατί με μία μόνο προσφορά οδήγησε στην τελειότητα για πάντα αυτούς που εξαγνίστηκαν με το αίμα του.

Αυτό μας το επιβεβαιώνει και το Άγιο Πνεύμα. Ενώ στην αρχή λέει:

Η διαθήκη που θα συνάψω μαζί τους, μετά τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος, είναι η εξής:

Θα τοποθετήσω το νόμο μου μέσα στις καρδιές τους και θα χαράξω τις εντολές του μέσα στο νου τους,

στη συνέχεια προσθέτει:

Και θα ξεχάσω πια τις αμαρτίες τους και τις παρανομίες τους. Είναι φανερό πως όπου υπάρχει συγχώρηση αμαρτιών δεν χρειάζεται θυσία γι’ αυτές.

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ 9,23-26. 10, 5-18 Μετάφραση Βιβλικής Εταιρείας

Οι πρώτοι προσήλυτοι στο χριστιανισμό ήταν στην πλειοψηφία τους Ιουδαίοι. Ο απογαλακτισμός τους από τον Ιουδαϊσμό ήταν δύσκολος, γιατί είχαν συνηθίσει σε μια εξωτερικευμένη θρησκεία με το ναό, τα τυπικά, τις τελετές, τις γιορτές, τις θυσίες και το ιερατείο. Ο χριστιανισμό όμως απαιτούσε εσωτερική αλλαγή και απευθείας σύνδεση με το Θεό, αντί για εξωτερικές, τυπικές πράξεις:

Συνάμα οι παραδοσιακοί Ιουδαίοι στον κοινωνικό περίγυρο καταφρονούσαν και κατέτρεχαν τους εκχριστιανισμένους.

Έτσι πολλοί από αυτούς είχαν τη σκέψη να επιστρέψουν στην πατροπαράδοτη πίστη. Στην επιστολή προς Εβραίους ο Παύλος ήθελε να στηρίξει τους αμφιταλαντευόμενους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους (12,12-13).

Τους υπενθυμίζει ότι ο Χριστός «αναιρεί όλες τις θυσίες αφού τις αντικαθιστά η δική του. Γι’ αυτό έχουμε εξαγνιστεί εφάπαξ, μια για πάντα με την προσφορά του σώματος του Ιησού Χριστού»(10, 9-10).

Παρακάτω τους ενθαρρύνει: «Χρειάζεστε υπομονή για να κάνετε το θέλημα του Θεού και να καρπωθείτε αυτά που έχει υποσχεθεί. Όπως λέει η Γραφή… ο δίκαιος θα ζήσει χάρη στην πίστη του (10, 36 – 38).

Πίστη είναι η πραγματοποίηση όσων ελπίζουμε και η βεβαιότητα γι’ αυτά που δεν βλέπουμε» (11,1).

Ορισμένοι Εβραίοι είχαν επιστρέψει στην παλαιά τους πίστη παρ’ όλο που είχαν γευτεί τη δωρεά του Θεού και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (6, 4-6).

Δεν τους ικανοποιούσε το απλό ψωμί και κρασί με τα οποία θυμόντουσαν το Σωτήρα και ένιωθαν εσώψυχα την παρουσία του.

Η νέα πίστη βασιζόταν:

σε αόρατες, υπεραισθητές ενέργειες και επαγγελίες

σε μία επουράνια κλήση και έναν ουράνιο αρχιερέα (3,1 & 8,1)

σε ουράνια και όχι χειροποίητα άγια των αγίων (9,24)

σε μία επουράνια πατρίδα (11,16)

Στην παλαιά πίστη αντίθετα ήταν όλα ένυλα, ορατά, χειροπιαστά, με αίγλη και θεατρική αναπαράσταση στις τελετουργίες. Ορατός ναός, ορατό ιερατείο, ορατές θυσίες και γιορτές. Και αυτός ήταν ο λόγος της επιστροφής τους…

Αλλά και οι εθνικοί που προσηλυτίστηκαν στο χριστιανισμό, – ιδίως αργότερα, μετά την αναβάθμισή του σε κρατική θρησκεία – έφεραν μαζί τους από τις θρησκείες τους εξωτερικά έθιμα και αντικείμενα λατρείας.

Αυτό είναι ανθρώπινο, αφού είναι χαρακτηριστικό της ανώριμης φύσης του ανθρώπου να εντυπωσιάζεται και να εστιάζει την προσοχή του σε όσα βιώνει εκτός κι όχι εντός του εαυτού του. Η εσωτερική βίωση είναι πολύ πιο απαιτητική από την εξωτερική, έστω κι αν επιβραβεύει χιλιαπλάσια το μοναχικό οδοιπόρο του εσωτερικού δρόμου.

Ανέκαθεν –και σήμερα – οι πολλοί βαδίζουν στον εξωτερικό δρόμο. Εκεί βρίσκουν ό,τι χρειάζονται, μία θρησκεία που μπορούν να δουν σε εξωτερική(ες) εκκλησία(ες). Εκεί κάθε μυστήριο «είναι η ορατή μορφή της αόρατης θείας χάρης». Εκεί αυτή διοχετεύεται μέσα από ένα «ορατό, εξωτερικό ιερατείο» που έχει κυρίως την εξουσία να δίνει άφεση αμαρτιών και να τελεί τη θεία λειτουργία εν είδει θυσίας, «μία ορατή θυσία, όπως το απαιτεί η ανθρώπινη φύση».

Αρ. 4707 7.8.1949

Η παραδοσιακή, τυπική πίστη

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο το να επιχειρήσει κανείς να μετακινήσει τους ανθρώπους από την παραδοσιακή πίστη τους, δηλαδή από την τυπική πίστη στη ζωντανή πίστη. Γιατί δεν έχουν ακόμη σχηματίσει ξεκάθαρες απόψεις γύρω από την έννοια «πίστη», αφού έχουν υιοθετήσει τον όρο παραδοσιακά, χωρίς να έχουν συνείδηση ποια είναι η πραγματική βαθιά σημασία του. Αφοσιώνονται δε περισσότερο σε εξωτερικά ήθη και έθιμα, παρά στον πυρήνα της, που αποτελείται από τη Διδασκαλία του Χριστού. Βέβαια έχουν προσλάβει με τα αυτιά τους όλα όσα αφορούν τον Ιησού Χριστό, σαν θεϊκό Σωτήρα και αυτή τη γνώση τη χαρακτηρίζουν με τη λέξη «πίστη». Το μόνο που εννοούν με αυτό, είναι ότι δεν αντιτάσσονται σε αυτή τη γνώση ή δεν την απορρίπτουν ως μη πιθανή.

Όμως, ούτε έχουν διεισδύσει στις επιμέρους λεπτομέρειες της Χριστιανικής Διδασκαλίας, ούτε έχουν συνειδητοποιήσει ποια είναι εν τέλει η σημασία του λυτρωτικού έργου του Χριστού δηλαδή με άλλα λόγια αποφεύγουν να λάβουν νοητικά θέση απέναντι σε αυτό που έχουν διδαχθεί. Όμως, μια τέτοια τοποθέτηση είναι απαραίτητη για να μπορούν να πιστέψουν ζωντανά, πράγμα που σημαίνει να αποκτήσουν εσωτερική πεποίθηση για κάθε διδασκαλία πίστης.

Ωστόσο μόνο η ζωντανή πίστη μπορεί να οδηγήσει στην αιώνια ζωή, καθότι οποιαδήποτε τυπική πίστη είναι ανίκανη να οδηγήσει στη μεταμόρφωση της ψυχής. Και τυπική πίστη είναι τα πάντα, όσο τον άνθρωπο δεν τον γεμίζει η βαθιά επιθυμία να γνωρίσει την καθαρή Αλήθεια. Γιατί αυτή η επιθυμία τον παρακινεί πλέον να στοχασθεί πάνω στις πνευματικές διδασκαλίες που του έχουν μεταδοθεί, οπότε είτε πείθεται πλέον βαθιά στο εσωτερικό του, ή απορρίπτει συνειδητά όσα δεν μπορούν να του εμπνεύσουν βεβαιότητα και συνεπώς και τη ζωντανή πίστη.

Και αυτός ο διαχωρισμός του λάθους από το σωστό, πρέπει απαρέγκλιτα να γίνει. Πρέπει να ξεχωρίσει η πλάνη από την Αλήθεια, γιατί αλλιώς οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν ποιος είναι πραγματικά ο Θεός. Η οντότητα του Θεού είναι τόσο τέλεια, που το καθετί που μαρτυρεί γι’ Αυτόν, πρέπει να είναι αναγκαστικά τέλειο. Από τις παραμορφωμένες διδασκαλίες όμως δεν μπορεί ποτέ κανείς να γνωρίσει τον Θεό, γιατί αυτές αντανακλούν πάντα μια παραμορφωμένη εικόνα Του.

Όσο όμως οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να διδάσκουν τους συνανθρώπους τους, δεν γνωρίζουν οι ίδιοι τη διαφορά ανάμεσα στην τυπική και τη ζωντανή πίστη, όσο δεν απέκτησαν οι ίδιοι γνώση της Αλήθειας, ακριβώς με το να πάρουν θέση απέναντι στις γνώσεις τους με τη συμπαράσταση του Θεού, επομένως δεν έχουν κατακτήσει ούτε τη ζωντανή πίστη. Επομένως την αληθινή πίστη δεν πρόκειται ούτε στους διδασκόμενους να τη διδάξουν. Και αυτή είναι η εξήγηση, γιατί αμέτρητοι άνθρωποι αυτοαποκαλούνται μεν πιστοί, αλλά απέχουν πολύ μακριά από το να είναι….

Για τον ίδιο λόγο επίσης, είναι διαδεδομένη η πλάνη, ενώ η Αλήθεια έχει λίγη μόνο απήχηση και οι άνθρωποι αποδέχονται ως αλήθεια πολλά που αν είχαν σοβαρότητα και θέληση, θα τα αναγνώριζα εύκολα ως πλάνη. Αλλά αντίθετα προσκολλώνται στην παράδοση, υιοθετούν επί γενεές γενεών χωρίς σκέψη ούτε περίσκεψη πάντα τις ίδιες παραμορφωμένες διδασκαλίες, οι οποίες αρχικά δόθηκαν από τον Ιησού Χριστό στους ανθρώπους σε καθαρότατη μορφή. Κι ο μόνος λόγος που αυτές οι διδασκαλίες μπόρεσαν να υποστούν αλλοιώσεις και διαστρεβλώσεις, είναι επειδή οι άνθρωποι απόφυγαν να σκεφθούν από μόνοι τους και έτσι δεν έγιναν αντιληπτές οι διάφορες παρεκκλίσεις. Επιπλέον, η άνευ όρων αποδοχή των διδασκαλιών της πίστης επιβλήθηκε σαν καθήκον στους ανθρώπους, ώστε με αυτό τον τρόπο οι ίδιοι νιώθουν απαλλαγμένοι από κάθε ευθύνη. Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι η πίστη απονεκρώνεται όλο και πιο πολύ και μια νεκρή πίστη δεν αποφέρει καμιά πνευματική πρόοδο.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι βρίσκονται σε αυτή τη νεκρή κατάσταση και για το λόγο αυτό πρέπει να διδαχθούν για τη ζωντανή πίστη. Πρέπει να τους εξηγηθεί ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται πιστοί, όσο αποδέχονται απλά τις πνευματικές γνώσεις που έχουν υιοθετήσει εκ παραδόσεως, χωρίς να τις έχουν κάνει κτήμα τους, δηλαδή ότι πρέπει να μπορούν να τις εκπροσωπεύουν όχι μόνο με το στόμα, αλλά και με εσωτερική βεβαιότητα, πράγμα για το οποίο απαιτείται μια νοητική διεργασία από πλευράς τους.

Τότε θα πέσουν οι παρωπίδες από τα μάτια τους, με αποτέλεσμα καρδιά και νοημοσύνη να αρνούνται από καιρό σε καιρό να αποδεχθούν ορισμένα πιστεύω. Και θα αρχίσει πλέον να αποκρυσταλλώνεται έτσι η Αλήθεια, η οποία Αλήθεια κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και τον μετατρέπει σε φλογερό εκπρόσωπο της. Τότε πλέον θα μπορεί ο άνθρωπος να πιστεύει ζωντανά, απελευθερωμένος από κάθε εξωτερικό τύπο, οπότε πλέον η ψυχή του θα μπορεί να ωριμάσει και αυτός θα γίνει μέλος εκείνης της Εκκλησίας που ίδρυσε στη γη ο Ιησούς Χριστός…

Αμήν

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ηπροφητειασημερα.gr

Ναι ή όχι στην εξωτερική εκκλησία; Το ερώτημα αυτό που ταλάνιζε τον Λόρμπερ, το έθεσε προς απάντηση στον Κύριο:

Σε σχέση με την εκκλησία

12 Ιουλίου 1847

Κύριε, Εσύ που είσαι ένας Πατέρας όλο αγάπη και Δη­μιουργός τόσο του πνευματικού όσο και του φυσικού κό­σμου! Κοίτα, εφόσον κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίπο­τα για το πνεύμα του από καμία εξωτερική εκκλησία, ούτε καν από τα μυστήρια, τα οποία τελικά ρίχνουν σκοτάδι α­ντί για φως στα πάντα, τι πρέπει τότε να κάνουν οι άν­θρωποι, από πού να πάρουν το πρώτο μάθημα στο Ευαγ­γέλιο; Σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα κατέβουν άγγελοι από τους Ουρανούς για να κατηχήσουν τα παιδιά στις πρώτες βασικές αρχές της διδασκαλίας ή για να μεταφέρουν το Ευαγγέλιό Σου στους άγριους λαούς;

Γι ’ αυτό μου φαίνεται ότι παρ’ όλα αυτά, τουλάχιστον για την αρχή, μια εξωτερική εκκλησία είναι εξίσου απα­ραίτητη όσο στη συνέχεια η εσωτερική για το πνεύμα, προκειμένου να κατακτήσει κανείς σίγουρα την αιώνια ζωή. Τι είναι λοιπόν σωστό σε τελευταία ανάλυση; Κύ­ριε και Πατέρα, μη μας αφήσεις ούτε και σ ’ αυτό το ζή­τημα στο σκοτάδι, αλλά και εδώ ας γίνει μόνο ό,τι είναι σύμφωνο με το άγιο θέλημά Σου! Αμήν.

Αυτή η ερώτηση είναι βέβαια καλή και από μια άποψη ση­μαντική, ειδικά σ’ αυτή την εποχή. Ωστόσο απάντηση έχει ήδη δοθεί και μάλιστα για το τι πρέπει να περιμένει και τι μπορεί να πάρει κανείς από την εξωτερική εκκλησία.¹

Αυτοί οι κανόνες συμπεριφοράς συνιστούν αυτό που είναι το καλύτερο από όλα και το πιο απαραίτητο. Οτιδήποτε ξε­φεύγει από τους κανόνες αυτούς, είτε λιγότερο είτε περισσό­τερο, δεν είναι σύμφωνο με την Τάξη Μου. Όποιος όμως, παρ’ όλα αυτά, ακόμη δεν ξέρει τι να κάνει τελικά, ας διαβάσει το Ευαγγέλιο, όπου θα βρει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για τη σωτηρία του!

Το ίδιο Με ρώτησαν κάποτε οι απόστολοι και πολλοί μα­θητές Μου, όταν τους συνέστησα πολύ μεγάλη προσοχή με τους αρχιερείς, τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς. Με ρώ­τησαν κι εκείνοι: «Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε Κύριε; Κοί­τα, ο Μωυσής τον οποίο διέταξε ο Θεός, κάνοντας μάλιστα επί τούτου σημαντικά θαύματα, εισήγαγε, σύμφωνα με το θέλη­μα του Θεού, μια κατά γράμμα συγκεκριμένη τάξη. Αυτή η τάξη λοιπόν ακολουθείται και σήμερα κατά γράμμα, αν και τώρα πλέον βέβαια εντελώς εξωτερικά μόνον ως προς τους τύ­πους. Αλλά αφού λοιπόν όλα αυτά είναι αληθινά και αδιάρρηκτα, γιατί θέλεις να γκρεμίσεις πάλι αυτό που έκτισες, κατά κάποιον τρόπο, Εσύ ο Ίδιος;»

Κι επειδή είδα τον προβληματισμό των μαθητών Μου, τους είπα: «Είναι αλήθεια πως στη θέση του Μωυσή βρίσκονται οι αρχιερείς, οι νομοδιδάσκαλοι, οι Λευίτες και οι ορθόδοξοι Φα­ρισαίοι, εφόσον κατάγονται από τη φυλή του Λευί. Οτιδήπο­τε σας διδάσκουν που προέρχεται μέσα από τη Γραφή, να το τηρείτε και να το ακολουθείτε! Τις πράξεις τους όμως να μην ακολουθείτε, ούτε και τις δικές τους εντολές! Γιατί αυτές δεν προέρχονται από τον Θεό, αλλά πρόκειται για κενά ανθρώπι­να κατασκευάσματα. Και είναι μάλιστα ενάντια στο θέλημα του Θεού, γιατί αυτοί οι διάδοχοι του Μωυσή αποσκοπούν μό­νο στο δικό τους επίγειο συμφέρον και ούτε στο παραμικρό δεν τους ενδιαφέρει να εκπληρώσουν το θείο θέλημα».

Προσέξτε λοιπόν τώρα και εσείς: ακριβώς ό,τι είπα κάπο­τε στους απόστολους και στους μαθητές Μου αναφορικά με τους ιερείς και τους νομομαθείς, το ίδιο λέω και τώρα σε σας σε σχέση με την κάθε εξωτερική εκκλησία και τους υπηρέτες της: Ακολουθείτε τη διδασκαλία τους όπου κηρύσσουν το Λόγο Μου, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη. Όμως μην ακολου­θείτε τα έργα και τις εντολές τους, εφόσον αντίκεινται στο Λό­γο Μου και εξυπηρετούν απλά τα επίγεια και κοσμικά συμφέ­ροντα του κλήρου. Και μην αφήσετε να σας ξεγελάσουν ή να σας εξαπατήσουν με κανέναν τρόπο!

Είναι αλήθεια πως ο φλοιός του δέντρου είναι νεκρός και όσο πιο εξωτερικός είναι, τόσο πιο πεθαμένος είναι. Και κανείς δεν μπορεί ν’ αντλήσει τροφή για τη ζωή του από έναν τέ­τοιο νεκρό φλοιό. Αν αφαιρέσει όμως κανείς το φλοιό από το δέντρο και ιδίως το χειμώνα, το δέντρο παθαίνει ζημιά ή και ξεραίνεται κιόλας. Ακριβώς έτσι είναι και η σχέση της εξωτε­ρικής προς την εσωτερική εκκλησία, όπως δηλαδή ο εξωτερι­κός φλοιός σε σχέση με το εσωτερικό του δέντρου, το οποίο είναι ζωντανό κατά τον τρόπο του.

Από την εξωτερική εκκλησία δεν πρόκειται βέβαια να προέλθει ποτέ το Βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι η ουσια­στική, εσωτερική, αιώνια ζωή του πνεύματος. Έχω ωστόσο προνοήσει ώστε αυτή ν’ αποτελεί μια προστασία για την εσω­τερική εκκλησία, την οποία μπορεί εύκολα να βρει ο καθένας, φθάνει να θέλει να ψάξει και να την βρει.

Και γι’ αυτή την αναζήτηση είναι αδιάφορο σε ποια εξωτε­ρική εκκλησία ανήκει ο καθένας, αρκεί αυτή να κηρύσσει με κάποιον τρόπο το Όνομά Μου και το Λόγο Μου. Γιατί δεν εί­ναι βέβαια απαραίτητο να ξέρει κανείς απ’ έξω ολόκληρη τη Βίβλο για να βρει Εμένα και το βασίλειό Μου. Παρά γι’ αυτό αρκεί και η γνώση ελάχιστων κειμένων, φθάνει να τα ακο­λουθεί κανείς αυστηρά και να ζει σύμφωνα μ’ αυτά.

Όποιος λοιπόν ενεργεί με αυτό τον τρόπο, σύντομα θα βρει το δρόμο για το βασίλειο του Θεού και δεν θα αργήσει ν’ ακού­σει και ο ίδιος τα λόγια από το Ευαγγέλιο: «Επειδή ήσουν ένας πιστός υπηρέτης στα μικρά, γι’ αυτό λοιπόν τώρα θα τοποθε­τηθείς πάνω από πολλά και σπουδαία!»

Όποιος όμως βρίσκεται σε κάποια εξωτερική εκκλησία όπου διδάσκεται το Λόγο Μου, αλλά νομίζει ότι και ο Λόγος είναι ψεύτικος και νεκρός, επειδή στην εκκλησία εμφανίζεται τόσο συχνά το ψέμα και η απάτη, με αποτέλεσμα να μην τον εφαρμόζει -σαν να αναθεματίζει ολόκληρο το δέντρο επειδή ο φλοιός του είναι νεκρός- αυτός λοιπόν μοιάζει μ’ εκείνον ο οποίος έθαψε το τάλαντό του. Και κάποτε θα δώσει λόγο και θα κριθεί γι’ αυτό, ακριβώς όπως και εκείνος.

Αλλά αν κάποιος βρίσκεται ήδη ολοκληρωμένα μέσα στην εσωτερική εκκλησία, δεν πρόκειται να του καταλογισθεί ως αμαρτία, εάν επισκέπτεται παράλληλα και τους οίκους προσευχής της εξωτερικής εκκλησίας. Γιατί είναι καλύτερα γι’ αυτόν να πηγαίνει σ’ έναν οίκο προσευχής, παρά να περνάει συνήθως άσκοπα την ώρα του σ’ ένα χώρο διασκέδασης. Δεν πρέπει όμως και να εξοργίζεται με τα ειδωλολατρικά στολίδια των να­ών, παρά να παρακαλεί Εμένα να φωτίσω με το Φως Μου το σκοτάδι σ’ αυτόν το χώρο. Έτσι θα είναι μέσα στην καρδιά του ένας αληθινός αδελφός για τους φτωχούς πνευματικά ανθρώ­πους και θα λάβει γι’ αυτό τον επάξιο, αιώνιο μισθό του. Αμήν.

Αυτό το λέει ο Κύριος τόσο της εξωτερικής, όσο και της αληθινής εσωτερικής εκκλησίας! Αμήν. Αμήν. Αμήν.

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Για τα εκκλησιαστικά μυστήρια και τις τελετές

9 Ιουλίου 1847

Κύριε, τι είναι ουσιαστικά τα «μυστήρια», με τα οποία είναι γεμάτη κυρίως η ρωμαιοκαθολική εκκλησία μας και από τα οποία πολλά ωφελείται και βασικά στηρίζει πάνω τους το γόητρό της; Αν είναι Θείο θέλημά Σου, πληροφόρησε μας σχετικά!

Κάθε μυστήριο γεννά ένα άλλο, κι αυτό ένα τρίτο κ.ο.κ., μέχρι που στο τέλος όλα γίνονται μυστήριο, ολόκληρη η ζωή μαζί με το θάνατο. Προκειμένου λοιπόν να σκοτώσει κανείς όλη την ανθρωπότητα, δεν χρειάζεται παρά να την ωθή­σει σε πολλά και χοντροειδή μυστήρια, και έτσι είναι σίγου­ρος για την υπόθεσή του, από τη σκοπιά της κόλασης, φυσικά.

Μα τη νύχτα είναι καλό να βγαίνει κανείς για ληστεία, όπως είναι καλό και να ψαρεύει σε θολά νερά. Είναι εύκολο να οδη­γήσει κανείς τους τυφλούς, και τους νεκρούς μπορεί να τους κάνει ό,τι θέλει κι εκείνοι δεν πρόκειται ν’ αντιδράσουν. Γι’ αυτό δεν υπάρχει πιο κατάλληλο μέσο από πολλά και μεγάλα μυστήρια για να νικηθεί ένας λαός για μια χιλιετία και ν’ αφή­σει να τον κάνουν ό,τι θέλουν.

Αν τα παρόμοια μυστήρια συνοδεύονται με μερικά ταχυ­δακτυλουργικά θαύματα και μεγάλη πολυτέλεια και τελετουρ­γίες, με καπνούς από θυμιατά και τρομακτικές ιστορίες, απο­κτούν μια τεράστια ισχύ, στην οποία δεν μπορούν πια ν’ αντισταθούν ούτε κι οι πιο θαρραλέοι άνθρωποι.

Τότε, η απελπισία είναι τόση, ώστε ακόμη και οι εκλεκτοί Μου θα μπορούσαν να βλαφτούν αν και αυτοί εγκλωβίζονταν χωρίς τη δική Μου συμπαράσταση στην περιοχή της. Γι’ αυτό και τώ­ρα όλοι οι Χριστιανοί, στους οποίους επικρατούν τα μυστή­ρια, πορεύονται μέσα στο θάνατο όσον αφορά τη φύση της ζωής στον άλλο κόσμο. Γιατί δεν ξέρουν τίποτα σχετικά και στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύουν σ’ αυτήν όπως ο παί­κτης της λοτταρίας στο εξάρι που θα μπορούσε να του τύχει, όμως προφανώς αυτό δεν θα συμβεί!

Πόσο αξίζει όμως μια τέτοια καταραμένη πίστη; Σας λέω ότι δεν αξίζει ούτε γέλια και σφυρίγματα, γιατί κανέναν δεν μπορεί να σώσει από το θάνατο! Γι’ αυτό και όλοι αυτοί που έχουν αδύνατη πίστη πεθαίνουν σαν να μην είχαν υπάρξει πο­τέ, γίνονται δε αέρας και φαντάσματα στον κόσμο των πνευ­μάτων, που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να προφέρουν το όνομά Μου – κι όλα αυτά είναι ο καρπός των μυστηρίων!

Ξέρουν όσα και μια τυχαία πέτρα για το τι είναι ο Θεός, τι Εγώ ο Ιησούς, τι το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή για το τι είναι η τριαδι­κότητα, τι είναι ο Μυστικός Δείπνος και τι ο Λόγος του Θεού. Λατρεύουν βέβαια τον Θεό, ένα Θεό όμως που δεν βρίσκεται και δεν μπορεί να βρίσκεται πουθενά! Ο Πατέρας όμως, που θα έπρεπε να είναι ο πιο γνωστός και κοντινός παιδαγωγός τους, χωρίς τον οποίον κανένας δεν μπορεί να λάβει την αιώνια ζω­ή, είναι γι’ αυτούς το πιο μυστηριώδες, το πιο απομακρυσμένο ον και συνεπώς ένα ον που δεν υπάρχει καθόλου! Σας ρωτάω, πώς μπορεί ν’ αφυπνιστεί ποτέ αγάπη για έναν τέτοιο πατέρα; Κι όμως, από αυτήν εξαρτάται πάντα η αιώνια ζωή!

Φυσικά, για τους αδαείς μπορεί να υπάρχουν μυστήρια -όπως υπάρχουν για τους μαθητές όσο πάνε ακόμη σχολείο και μαθαίνουν. Όμως στους ανθρώπους, στους αληθινούς αν­θρώπους, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μυστήρια! Γιατί τώρα ξέρετε ότι αν το σωστό Θείο πνεύμα υπάρχει στον άνθρωπο, εισδύει και στα δικά Μου βάθη, όπως το δίδαξε ο Παύλος εμπνευσμένος από Μένα.

Γι’ αυτό, απαλείψτε όλα τα μυστήρια που ανήκουν πάντα στον κόσμο του σκότους! Γιατί γι’ αυτό αφήνω πάντα τόσο πολύ φως να φθάσει σε σας, ώστε να λυτρωθείτε για πάντα α­πό τη σκληρή αιχμαλωσία των «μυστηρίων!» Αμήν.

Γιάκομπ Λόρμπερ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ εκδ. Πύρινος Κόσμος

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ;

«Ο Ιησούς Χριστός μας οδήγησε με την πίστη στη χάρη του Θεού, όπου στηριζόμαστε και καυχόμαστε, επειδή έχουμε την ελπίδα να συμμετέχουμε στη δόξα του Θεού» (Προς Ρωμ. 5,2).

«Γιατί αυτός θυσιάστηκε για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας και μάλιστα όχι μόνο για τις δικές μας θυσιάστηκε, αλλά και για όλον τον κόσμο» (Ιωάν. Α΄ 2,2).

Η θυσία του Χριστού έγινε μεν για όλη την ανθρωπότητα και για όλους τους καιρούς, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας σώζεται αυτόματα.

Σύμφωνα με την εκκλησιαστική διδασκαλία το μυστήριο της βάπτισης χαρίζει στο βαπτιζόμενο τις χάρες που εξασφάλισε ο σταυρικός θάνατος. Συγκεκριμένα, με το βάπτισμα ο βαπτισθείς

• λυτρώνεται από την εξουσία του Σατανά

• απελευθερώνεται από το προπατορικό αμάρτημα

• παρουσιάζεται αθώος και δικαιωμένος ενώπιον του Θεού

• πεθαίνει και αναγεννάται με τον Χριστό

• γίνεται μέτοχος της θείας ζωής

• γίνεται μέτοχος της αιώνιας ζωής

• γίνεται μέλος του σώματος του Χριστού

• γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος

• γίνεται μέλος της εκκλησίας

Παρ’ όλα αυτά διατηρεί την ασθενή μεταπτωτική του φύση και την κλίση προς την αμαρτία. Γι’ αυτόν το λόγο το βάπτισμα συμπληρώνεται από τα άλλα μυστήρια και τις αγιαστικές πράξεις.

ΑΓΙΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Ο καθημερινός βίος των πιστών λαϊκών συνοδεύεται από πράξεις και σύμβολα που δηλώνουν και ενισχύουν την πίστη, ούτως ώστε ο χριστιανός να μένει συνδεδεμένος με την εκκλησία σε όλες τις στιγμές της ζωής του. Κάθε τελετουργική πράξη και κάθε αντικείμενο προσφέρονται γι’ αυτό. Για παράδειγμα από την καθολική εκκλησία αναγνωρίζονται επίσημα τα παρακάτω:

• τα λείψανα των αγίων

• οι σταυροί και το σημάδι του σταυρού

• θαυματουργικά μενταγιόν –φυλαχτά

• το άναμμα κεριών

• το αγίασμα

• η στάχτη στο μέτωπο

• ο εξορκισμός

• εικόνες και αγάλματα αγίων

• ο κτύπος της καμπάνας

• αγιασμένα βάγια

• επάλειψη με αγιασμένο έλαιο

• εορτές και αργίες

• ο αγιασμός ενός νέου αυτοκινήτου

Τα παραπάνω και άλλα συναφή «δεν είναι τόσο δραστικά όσο τα άχραντα μυστήρια, όμως στηρίζουν και προετοιμάζουν τους καθολικούς ώστε να αξιοποιήσουν στο μέγιστο τη θεία χάρη των μυστηρίων, καθώς προσφέρουν διάφορες ευλογίες όπως:

• χάρη και βοήθεια

• αυξημένη αγάπη για τον θεό

• μεταμέλεια

• συγχώρεση για μικρότερες αμαρτίες

• προστασία από το διάβολο

• υγεία, διάσωση και άλλες υλικές ευλογίες».

Η ορθόδοξη εκκλησία ως αγιαστικές πράξεις εννοεί ενέργειες, με τις οποίες μεταδίδεται η θεία χάρη και ευλογία σε πιστούς και σε υλικά στοιχεία. Οι αγιαστικές πράξεις για τους πιστούς είναι:

• η προσευχή

• η ευχή του ιερέα

• η ευλογία, ευχή μέσω της οποίας μεταδίδεται η θεία χάρη σε πιστούς ή σε υλικά πράγματα

• οι ευχές κατά τη λοχεία

• η ακολουθία

• ο εξορκισμός

• η χειροθεσία

• η κηδεία

Επίσης υπάρχουν Αγιαστικές Πράξεις για τα υλικά στοιχεία:

• Μικρός Αγιασμός

• Μεγάλος Αγιασμός

• Ευλογία των καρπών της γης

• Ευχές για την αποτροπή κακών

• Ευχές για ειδικές περιπτώσεις

• Ευχές για τους εχθρούς

Ο Μικρός Αγιασμός είναι η Ακολουθία, με την οποία μεταδίδεται η ευλογία του Θεού στο νερό. Η ευλογία του Θεού μεταδίδεται με τον τίμιο Σταυρό που εμβαπτίζεται μέσα στο νερό. Με τον τρόπο αυτό, το φυσικό στοιχείο του νερού γίνεται αγωγός της θείας χάρης που καθαρίζει τόσο το ίδιο το νερό όσο και τους πιστούς που το πίνουν ή ραντίζονται με αυτό. Με ραντισμό δι’ αγιασμού μεταδίδεται η ευλογία του Θεού στον ευρύτερο χώρο όπως λ.χ. σε σπίτια, καταστήματα, γραφεία, εργοστάσια, σχολεία, μέσα μεταφοράς (πλοία, αυτοκίνητα, αεροπλάνα) κλπ.

Ο Μεγάλος Αγιασμός είναι η Ακολουθία της Εκκλησίας που μεταδίδει την ευλογία του Θεού στο νερό του Βαπτίσματος. Η ίδια Ακολουθία γίνεται των Θεοφανείων.

Η Εκκλησία, με ειδικές Ευχές, ευλογεί τις καλλιέργειες, τα ζώα, τα ιερά σκεύη (εικόνες, άμφια) κλπ.

Η Εκκλησία, με ειδικές Ευχές ζητάει από τον Θεό την αποτροπή ή την απαλλαγή από εκδηλώσεις του φυσικού κακού, όπως λ.χ. από επιδημίες, λιμό, σεισμό, πλημμύρες πυρκαγιές, πόλεμο κλπ.

Η Εκκλησία με ειδικές προσευχές προσεύχεται για την προστασία των ταξιδιωτών, των ξένων, για τη θεραπεία των αρρώστων, τη σωτηρία των αιχμαλώτων πολέμου κλπ.

Η Εκκλησία προσεύχεται ακόμη και για τους εχθρούς, τους αιρετικούς, τους ειδωλολάτρες κλπ.

«Είμαι χριστιανός ορθόδοξος»

Επίσης πολλά θρησκευτικά έθιμα ταυτίζονται με μαγικά μέσα σωτηρίας, στα οποία επιβιώνουν πρακτικές μαγείας της ειδωλολατρείας. Τέτοια διαδεδομένα μαγικά μέσα είναι το ξεμάτιασμα, τα «ματάκια», τα φυλαχτά, τα κομποσχοίνια, τα τάματα, τα προσκυνήματα, τα εικονοστάσια, τα ευλογημένα στυλό για τις εξετάσεις κ.ά.

Πώς σώζει ο Θεός τον άνθρωπο

Τώρα όμως έγινε αυτό που είχαν προαναγγείλει ο νόμος κι οι
προφήτες: αποκαλύφθηκε στον κόσμο η σωτήρια επέμβαση του Θεού, χωρίς τη μεσολάβηση του νόμου. Η σωτήρια αυτή επέμβαση του Θεού απευθύνεται, δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό, σε όλους τους ανθρώπους και ο Θεός σώζει όλους όσοι πιστεύουν χωρίς να κάνει διάκριση Ιουδαίων και εθνικών. Γιατί όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη του. Γι’ αυτό έστειλε τον Ιησού Χριστό να μας ελευθερώσει από την αμαρτία. Ο Θεός τον όρισε να γίνει, με το σταυρικό του θάνατο, ο εξιλασμός των αμαρτιών δια της πίστεως δείχνοντας την αγάπη του και συγχωρώντας τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν εξαιτίας της ανεκτικότητάς του. Έτσι ο Θεός
φανερώνει την αγάπη του τον έσχατο αυτό καιρό, και δείχνει καθαρά ότι είναι και δίκαιος και δικαιώνει όσους πιστεύουν στον Ιησού.

Τι έγινε λοιπόν με την καύχησή μας; Έσβησε. Σε ποιο νόμο θα
μπορούσε να στηριχτεί; Στο νόμο της επιταγής των έργων; Όχι, αλλά στην αρχή της σωτηρίας δια της πίστεως. Πιστεύουμε, λοιπόν, πως ο άνθρωπος σώζεται όχι με την τήρηση των εντολών του νόμου, αλλά με την πίστη του στο Θεό. Ή μήπως ο Θεός είναι μόνο για τους Ιουδαίους; Δεν είναι και για τους εθνικούς; Και βέβαια είναι. Αφού ένας είναι ο Θεός, που σώζει τόσο τους Ιουδαίους όσο και τους άλλους ανθρώπους μόνο με την πίστη. Μήπως όμως με την πίστη καταργούμε το νόμο; Ποτέ τέτοιο πράγμα- αντίθετα, δίνουμε στο νόμο την πραγματική του θέση.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 3, 21 – 28

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ Κ. ΔΙΑΘΗΚΗ

Εάν το βάπτισμα σώζει,

• γιατί ο Ιησούς δεν βάπτιζε κανέναν; (Ιωάννη 4,2);

• γιατί ο Ιησούς υποσχέθηκε στον αβάπτιστο, αλλά μετανοημένο ληστή στο σταυρό: «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκά 23, 43);

• γιατί ο Κορνήλιος και οι δικοί του είχαν λάβει το Άγιο Πνεύμα προτού πάει ο Πέτρος να τους βαπτίσει (Πράξεις 10, 44-48);

• Γιατί έλεγε ο Παύλος: «Ο Χριστός δεν με απέστειλε για να βαπτίζω, αλλά για να κηρύττω το ευαγγέλιο» (Προς Κορινθίους Α΄ 1,17);

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η εκκλησιαστική διδασκαλία για τη θεία χάρη

Όλες οι χριστιανικές εκκλησίες διδάσκουν την αναγκαιότητα της σωτηρίας θείας χάριτος. Όμως, ειδικά στην καθολική εκκλησία, η αληθινή διδασκαλία γι’ αυτήν έχει διευρυνθεί και μεταβληθεί σε ένα εκκλησιαστικό δόγμα μυστηρίων ή μέσων χάριτος.

Η νέα αποκάλυψη αποσαφηνίζει το θέμα της εκκλησιαστικής διδασκαλίας για τα μυστήρια. Από τη μία, διδάσκει το μόνο αληθινό δρόμο τελείωσης, της άμεσης, ενεργού επικοινωνίας της καρδιάς με τον Πατέρα μέσα στον Ιησού’ από την άλλη, καθορίζει με αυτό το πνεύμα την αληθινή αξία και σημασία καθενός ξεχωριστά από τα ονομαζόμενα μέσα χάριτος.

«Όποιος δεν θέλει να βαδίσει αυτόν το δρόμο της τελείωσης, της ενεργού αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, θα παραμείνει μέσα στην αμαρτία και τις σοβαρές συνέπειές της, ακόμη κι αν σφάζονταν γι’ αυτόν δέκα χιλιάδες τράγοι και ρίχνονταν στον Ιορδάνη. Ούτε αυτό, ούτε τ’ άλλα εξωτερικά μέσα εξαγνισμού και τελείωσης, μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους καθόλου πιο καλούς και πιο άγιους, παρά μόνον η ζωντανή, αληθινή πίστη και η αγάπη που δρα πάνω σ’ αυτό το έδαφος». Ή, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Παύλου: Για τον Χριστό, δεν παίζει ρόλο ούτε η περιτομή, ούτε η παράλειψή της, παρά μόνον η πίστη που εκδηλώνεται με έργα αγάπης».

Στα επόμενα κεφάλαια θα δούμε αναλυτικά τα διάφορα μέσα χάριτος της εκκλησίας, δηλαδή τη βάπτιση, την άφεση αμαρτιών, τη θεία ευχαριστία κ.λπ.

Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε πρώτα τη βάπτιση, τη μετάνοια και τη θεία ευχαριστία και θα δείξουμε, υπό το φως της νέας αποκάλυψης, την αληθινή σημασία και επίδρασή τους.

Ο Χριστός μιλάει στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για το βάπτισμα. Ο αφοσιωμένος σ’ αυτόν αρμοστής Κυρήνιος ρωτάει: «Κύριε, εγώ πιστεύω όλα όσα διδάσκεις. Είμαι, επομένως, ήδη βαπτισμένος;»

Ο Χριστός του απαντά: «Όχι (εξωτερικά) βέβαια δεν είσαι ακόμα
βαπτισμένος, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Γιατί όποιος πιστεύει όπως εσύ, φίλε μου, πνευματικά, είναι σαν να έχει βαπτιστεί, και μάλιστα με όλη την ευλογία του βαπτίσματος.

Στους Ιουδαίους υπάρχει, βέβαια, η περιτομή, που είναι ένα προ-
βάπτισμα, όμως για Μένα δεν έχει καμία ουσιαστική αξία, αν αυτός που
την κάνει δεν έχει παράλληλα κάνει και περιτομή στην καρδιά του. Γιατί μ’ αυτό Εγώ εννοώ μία καρδιά εξαγνισμένη και γεμάτη με αγάπη. Για κάποιον καιρό, στους Ιουδαίους την περιτομή ακολουθούσε το βάπτισμα με νερό που έκανε ο Ιωάννης, που συνεχίζεται από τους μαθητές του. Αλλά ούτε αυτό το βάπτισμα έχει κάποια ουσιαστική αξία, αν δεν προηγείται ή ακολουθεί η απαιτούμενη μετάνοια.

Επομένως, όποιος βαπτίζεται με νερό, θέλοντας με σοβαρότητα να γίνει καλύτερος, ασφαλώς δεν διαπράττει σφάλμα, δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να πιστεύει ότι το νερό καθαρίζει την καρδιά του και δυναμώνει την ψυχή του. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον η δική του, απόλυτα ελεύθερη βούληση. Το νερό δρα μόνο σαν ένα σύμβολο που δείχνει ότι η βούληση, ως ζωντανό νερό του πνεύματος, τώρα έχει εξαγνίσει την ψυχή από τις αμαρτίες, όπως το νερό καθαρίζει κεφάλι και σώμα από τη σκόνη και τη βρωμιά. Όποιος δέχτηκε το βάπτισμα αυτό το αληθινό, πραγματικό του νόημα, αυτός είναι τέλεια βαπτισμένος, εάν κατά την πράξη της βάπτισης ή πριν από αυτήν έδρα­σε η Θέληση μέσα στην καρδιά του βαπτιζομένου. Αν αυτό δεν γίνει, τότε η απλή βάπτιση με νερό δεν έχει την παραμικρή αξία, δεν αποτε­λεί ευλογία της ύλης, πόσο μάλλον κάποια τελείωση.

Παρόμοια, το βάπτισμα με νερό ανήλικων παιδιών δεν έχει καμία άλλη αξία, πέρα από το ότι είναι ένα εξωτερικό σημάδι ότι αυτά έγιναν δεκτά σε μία καλύτερη κοινότητα και έλαβαν κάποιο όνομα, που όμως δεν έχει την παραμικρή αξία για τη ζωή της ψυχής, παρά μόνο μία εξω­τερική χρησιμότητα. Για το λόγο αυτό, θα μπορούσε κανείς να δώσει στο παιδί ένα όνομα χωρίς περιτομή ή τη βάπτιση του Ιωάννη, για Μέ­να είναι εντελώς το ίδιο. Γατί κανένα όνομα δεν αγιάζει την ψυχή ενός ανθρώπου, παρά μόνον η ελεύθερη, καλή του θέληση να ενεργεί σε όλη του ζωή ορθά. Οποιοδήποτε όνομα μπορεί να αγιασθεί με τη Θέληση και την πράξη, δεν ισχύει όμως και το αντίθετο.

Όταν βάπτιζε ο Ιωάννης, έφερναν παιδιά τόσο σ’ αυτόν, όσο και στους μαθητές του. Εκείνος τα βάπτιζε, αν παρουσιάζονταν για τα παι­διά αυτά ευσυνείδητοι εκπρόσωποι που ορκίζονταν να φροντίζουν με ζήλο για την πνευματική αγωγή τους. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή μπορεί να βαπτιστεί επίσης ένα παιδί με σκοπό τον αγιασμό του. Όμως, το βάπτισμα αγιάζει την ψυχή και το σώμα του παιδιού μόνο μέχρι αυ­τό να φθάσει στην αληθινή γνώση του Θεού και του εαυτού του και στη χρήση της ελεύθερής του βούλησης. Μέχρι τότε, ο κηδεμόνας πρέπει να φροντίζει με τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία να έχει το παιδί όλα όσα χρειάζονται για να πετύχει την αληθινή αγιωσύνη, διαφορετικά η ψυ­χή του εκπρόσωπου φέρει ακέραια την ευθύνη.

Γι’ αυτό, είναι καλύτερο να μη γίνεται το βάπτισμα με νερό, πρίνο άνθρωπος αποκτήσει την ικανότητα να πληροί όλους τους όρους για τον αγιασμό της ψυχής του και του σώματός του μέσα από τη δική του γνώση και τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του. Άλλωστε, το βάπτισμα με νερό δεν είναι καθόλου απαραίτητο για τον αγιασμό ψυχής και σώματος. Το μόνο αναγκαίο είναι η γνώση και η δράση που απορρέ­ει από την ορθή γνώση της αλήθειας του Θεού.

Το αληθινό βάπτισμα, το μόνο έγκυρο για Μένα, είναι το βάπτισμα με την αγάπη για Μένα και για τον πλησίον, καθώς και με το ζωντανό ζήλο της βούλησης και το άγιο πνεύμα της αιώνιας θείας αλήθειας. Αυ­τά τα τρία αποτελούν για τον καθένα μία απόδειξη που έχει κύρος στον ουρανό».

Ένα άλλο εκκλησιαστικό «μέσο χάριτος» χαρακτηρίζεται με τις έν­νοιες μετάνοια, εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών.

Μετάνοια σημαίνει καθαρμός. Ο Ιησούς πάντοτε εννοούσε και εννοεί τη μετάνοια ως το καθάρισμα της καρδιάς από όλες τις μη αγνές, ενάντιες προς τον Θεό σκέψεις, συναισθήματα και ορμές και την πρό­θυμη αποδοχή και μετατροπή σε πράξη του πνεύματος αγάπης.

Έτσι όρισε ο Χριστός τη μετάνοια όσο βρισκόταν πάνω στη γη και έτσι τη διδάσκει επίσης στα γραπτά της νέας αποκάλυψης. Ποτέ, ό­μως, δεν καθόρισε να είναι η μετάνοια ένα εκκλησιαστικό μυστήριο και η επακόλουθη άφεση δικαίωμα του ιερατικού λειτουργήματος!

«Το να είναι κανείς ελεύθερος από αμαρτίες σημαίνει να κατέχει τον ύψιστο βαθμό ταπεινοφροσύνης και αγάπης. Πρέπει ο νόμος του Θεού να έχει γίνει φύση του ανθρώπου και εκείνος να έχει απαρνηθεί μέχρις εσχάτων τη σάρκα και τους πόθους της, για να μπορέσει η δύ­ναμη του Θεού να κατοικήσει εντελώς μέσα του. Ένας τέτοιος άνθρω­πος μπορεί, τότε, να πει σε κάποιον άλλον: “Συγχωρημένες οι αμαρ­τίες σου!” και πράγματι να του συγχωρηθούν. Βέβαια, δεν έχει το δι­καίωμα να απαλλάξει κάποιον από την οφειλή του, γιατί ο ίδιος είναι μεγάλος οφειλέτης. Εφόσον όμως με τον τρόπο αυτό εκτελεί έργο ευ­σπλαχνίας, δίνει μ’ αυτό ένα ποτήρι νερό σε κάποιον διψασμένο, πράγ­μα για το οποίο θ’ ανταμειφθεί Στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν είναι ο άνθρωπος που συγχωρεί τις αμαρτίες, παρά η θεία δύναμη. Αυτή μόνη έχει τη δυνατότητα να συμφιλιώσει τις καρδιές εκείνων που αμάρτησαν ο ένας προς τον άλλο και έγιναν εχθροί και να φέρει αρμονία, δηλαδή να διαπεράσει και να φωτίσει τις καρδιές με το θείο πυρ, πνί­γοντας έτσι κάθε οργή, εγωισμό και φθόνο. Όμως, είναι αυτονόητο ό­τι αυτό δεν μπορεί να το επιτελέσει η δύναμη κανενός ανθρώπου πα­ρά μόνον η δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό, ο άνθρωπος μόνο στον Θεό μπορεί να πει: “Κύριε, συγχώρησέ μου την αμαρτία μου!”

Ακόμη, δεν θέλω να πω ότι είμαι αντίθετος στο να πει κάποιος ιδιαι­τέρως στον καλύτερό του φίλο τα σφάλματα και τις αδυναμίες του, ώ­στε να παρηγορηθεί και να λάβει μία έμμεση διαβεβαίωση ότι οι αμαρτίες του θα συγχωρηθούν -αν και εφόσον στραφεί σε Μένα, προτιθέμενος στα σοβαρά να μην επαναλάβει τέτοιες αμαρτίες και, αν είναι δυνατόν, να επανορθώσει αυτές που διέπραξε ενάντια στον αδελφό του, με ειλικρινή μετάνοια και αγάπη. Ένας τέτοιος εξομολογητής πάντα θα Μου είναι αγαπητός και πολύτιμος. Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να είναι ιερωμένος.

Σε περίπτωση, όμως, που ένας τέτοιος «εξομολογητής» πιστεύει ότι έχει κατ’ αποκλειστικότητα την εξουσία και τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες ή μάλιστα να επιφυλάσσεται να το κάνει, να κρίνει αυτόν που του τις εμπιστεύθηκε και να ζητά να τον αποκαλούν ως εξομολογητή “αντιπρόσωπο του Θεού”, τότε είναι δολοφόνος ψυχών και πνευμάτων, αφού βάζει τον εαυτό του αυθαίρετα μπροστά από τις πύλες του ουρανού».

Παρόμοια μιλάει ο Χριστός στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» για την εξομολόγηση και την άφεση αμαρτιών. «Η εξομολόγηση αμαρτιών μπροστά στους ιερείς, όπως γίνεται τώρα, είναι κακή και απορριπτέα, γιατί δεν βελτιώνει τον άνθρωπο, παρά τον αφήνει να μένει μέχρι τέλους μέσα στις αμαρτίες του. Αλλά και πάλι δεν έχω αντίρρηση, αν ένας αδύναμος και άρρωστος στην ψυχή άνθρωπος ομολογεί καλοπροαίρετα τις αδυναμίες και τα σφάλματά του σε έναν άλλο, πιο ισχυρό και ψυχικά υγιή άνθρωπο. Γιατί τότε ο υγιής και φωτισμένος άνθρωπος μπορεί να του προσφέρει, από αληθινή αγάπη προς τον πλησίον, τα σωστά μέσα τα οποία θα κάνουν την ψυχή του αδύναμου δυνατή και γερή. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί στ’ αλήθεια να γίνει σωτήρας κάποιου άλλου. Όμως, δεν το θέτω αυτό σαν νόμο, παρά σας δίνω απλά μία καλή συμβουλή. Ό, τι κάνω, αυτό να κάνετε κι εσείς, και να διδάσκετε στον καθένα την αλήθεια.

Άλλωστε, η ομολογία και μόνο δεν φθάνει για να καθαρθεί ένας άνθρωπος από τις αμαρτίες του, όπως δεν φθάνει για να ιαθεί ένας ασθενής το να περιγράφει με ακρίβεια στο γιατρό την πάθησή του. Αντίθετα, ο ασθενής πρέπει ν’ ακούσει τη συμβουλή του σοφού γιατρού, ύστερα να την ακολουθήσει πιστά και στη συνέχεια να αποφύγει όλα εκείνα που τον είχαν οδηγήσει στην ασθένεια.

«Έχω πει ήδη, ειδικά στους παλιούς μαθητές Μου, ότι μπορείτε να συγχωρήσετε εκείνους που αμάρτησαν απέναντί σας. Εκείνοι δε που θα συγχωρηθούν εδώ στη γη από σας, θα συγχωρηθούν και στον ουρανό.

Αν όμως έχετε σοβαρό λόγο να μη συγχωρήσετε σε κάποιον τα αμαρτήματα που διέπραξε σε βάρος σας, επειδή φαίνεται καθαρά ότι είναι αδιόρθωτος, τότε αυτά ούτε στον ουρανό θα του συγχωρηθούν. Όμως, είχαμε συμφωνήσει ήδη από τότε ότι το δικαίωμα να μη συγχωρήσετε τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν εναντίον σας το έχετε, μόνον αφού τις έχετε συγχωρήσει προηγουμένως επτά φορές επί εβδομήντα επτά.

Αλλά εφόσον σ’ εσάς, που είσαστε οι πλησιέστεροι μαθητές Μου, έχω παραχωρήσει το δικαίωμα να συγχωρείτε -ή και όχι- τα αμαρτήματα που διαπράχθηκαν εναντίον σας, είναι προφανές ότι κανένας ιερέας δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ το δικαίωμα από τον Θεό να δίνει ή να στερεί την άφεση για ξένες αμαρτίες. Όποιος για παράδειγμα διέπραξε αμάρτημα ενάντια στον Καϊάφα, μπορεί να συγχωρηθεί από ε-
κείνον ή όχι, ανάλογα με το πώς έχουν τα πράγματα. Όποιος όμως διέπραξε αμάρτημα εναντίον του Ηρώδη, δεν έχει καμία σχέση με τον Καϊάφα, ούτε ο Καϊάφας μ’ αυτόν, παρά έχει να κάνει μονάχα με τον Ηρώδη.

Ο μόνος τρόπος για να επιτύχει ο άνθρωπος την αληθινή και πλή­ρη άφεση αμαρτιών είναι: πρώτον, να τις αναγνωρίσει ως αδικία προς το συνάνθρωπό του, να μετανοήσει και, αν είναι δυνατόν, να επανορ­θώσει, δεύτερον, να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό έχοντας τη σο­βαρή πρόθεση να μην τις διαπράξει ξανά, και να μείνει πιστός σ’ αυτή του την καλή πρόθεση. Αν το αποφασίσετε αυτό ειλικρινά μέσα από την καρδιά σας, ύστερα δε ενεργείτε σύμφωνα μ’ αυτή την απόφαση, τότε σας λέω από τώρα: οι αμαρτίες σας είναι συγχωρημένες από Μένα!»

Από το βιβλίο του Β. Λουτς «Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Αρ. 6709 8.12.1956

«Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται.»

Όταν διαβάζετε σαν γράμματα μόνο τα λόγια της Γραφής, πολλά δεν θα τα καταλάβετε ή θα τα ερμηνεύσετε λάθος. Γιατί το γράμμα σκοτώνει – μόνο το Πνεύμα δίνει ζωή. Γι’ αυτό μόνο ένα φωτισμένο πνεύμα μπορεί να συλλάβει και να ερμηνεύσει το νόημα των Λόγων που είπα όταν περπάτησα στη γη. Οι μαθητές Μου ΜΕ καταλάβαιναν, διότι το Πνεύμα Μου τους αποκάλυπτε την κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα Μου. Ήμουν υποχρεωμένος να τους προσφέρω αυτήν τη βοήθεια, διότι το Πνεύμα Μου δεν μπορούσε να ενεργήσει το ίδιο πριν το θάνατο Μου στο σταυρό, όπως μετά, όταν είχε ολοκληρωθεί το έργο της σωτηρίας.

Τώρα όμως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να δεχθεί μέσα του την ενέργεια του Πνεύματος Μου, όταν αξιοποιεί συνειδητά το έλεος του σωτήριου έργου Μου, όταν η αγάπη του τον κάνει να γίνει «ένα δοχείο του Πνεύματος Μου», το οποίο Πνεύμα τον διδάσκει και τον καθοδηγεί στην Αλήθεια, όπως το είχα υποσχεθεί. Ένας τέτοιος καταλαβαίνει και το νόημα των Λόγων Μου: «Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται», δηλαδή «αν συγχωρέσετε σε ορισμένους τις αμαρτίες τους θα τους είναι συγχωρεμένες, ενώ αν δεν τους συγχωρέσετε, οι αμαρτίες τους θα παραμείνουν.» Αυτά τα λόγια τα είπα στους μαθητές Μου διότι, εγνώριζα, ότι μετά την επιφοίτηση του Πνεύματος Μου, θα καταλάβαιναν πεντακάθαρα τον χαρακτήρα εκείνων των ανθρώπων που θα πρόσφευγαν σε αυτούς με κάθε λογής αρρώστιες, διότι ήταν γεμάτοι αμαρτίες. Εγνώριζα ότι θα αναζητούσαν θεραπεία κοντά στους αποστόλους Μου και εγνώριζα επίσης, ποιος απ’ αυτούς ένοιωθε το βάρος των αμαρτιών του και ποιος ήθελε απλά ν’ απαλλαγεί από την αρρώστια του….

Όλα αυτά ήταν γνωστά και στους μαθητές Μου, γιατί το Πνεύμα τους ήταν φωτισμένο και είχαν αφοσιωθεί στο θέλημά Μου, ήθελαν να ζουν και να πράττουν σύμφωνα με το θέλημά Μου. Το Πνεύμα Μου λοιπόν τους καθοδηγούσε όταν ανέλαβαν τα καθήκοντά τους μετά τον θάνατο Μου και διέδωσαν σ’ όλον τον κόσμο τη διδασκαλία Μου. Τότε καταλάβαιναν και αυτοί ποιος ήταν άξιος να του αφεθούν οι αμαρτίες του και να θεραπευθεί και ποιος ήταν ακόμα τόσο βυθισμένος στην αμαρτία, που δεν ήθελε να γλυτώσει από αυτήν, παρά να απαλλαγεί από την αρρώστια του. Με αυτά τα λόγια λοιπόν, διαβεβαίωσα τους μαθητές Μου ότι θα διέκριναν την κατάσταση του κάθε ανθρώπου και θα έκαναν το σωστό, όπως θα τους υπαγόρευε το Πνεύμα Μου.

Ένας αληθινός μαθητής, δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γίνει δέκτης του Πνεύματος Μου καθώς ζει μία ζωή αγάπης, ένας άνθρωπος που μέσα του μπορώ να ενεργήσω με το Πνεύμα Μου, είναι φωτισμένος και μπορεί να ερμηνεύσει ορθά το νόημα των Λόγων Μου αυτών. Τα λόγια Μου κράτησαν την ισχύ τους, ότι δηλαδή γιατρειά από τις παθήσεις τους βρίσκουν οι άνθρωποι οι οποίοι Μου ομολογούν μετανοημένοι τις αμαρτίες τους και με αυτήν την πίστη τις εμπιστεύονται σε ΜΕΝΑ τον Ίδιο ή σε έναν υπηρέτη Μου, ο οποίος εμπνέεται από το Πνεύμα Μου. Από την άλλη πλευρά πάλι και ο ίδιος ο υπηρέτης Μου καταλαβαίνει από την εσωτερική καθοδήγηση του, που λείπει η ειλικρινής μετάνοια σε βάθος και συνεπώς δεν μπορεί να επιτευχθεί θεραπεία.

Αυτά τα λόγια είπα στους μαθητές Μου διότι εγνώριζα την καρδιά τους. Ήταν έτοιμοι να δεχθούν το Πνεύμα Μου και κατά συνέπεια ικανοί να βγουν στον κόσμο σαν απόστολοι Μου και να κηρύξουν σε όλους τους λαούς το Ευαγγέλιο Μου. Τα ίδια λόγια ίσχυαν γι’ αυτόν το λόγο και για τους «διαδόχους» τους.

ΕΓΩ όμως σαν «διαδόχους» καταλαβαίνω εκείνους που ζώντας μία ζωή αγάπης, είχαν την ίδια πνευματική ωριμότητα που επέτρεπε να ενεργήσει το Πνεύμα Μου μέσα τους. Όμως ποτέ και με κανένα τρόπο δεν εννοώ εκείνους οι οποίοι έθεσαν απλά τον εαυτόν τους σ’ αυτήν τη θέση, αλλά δεν βίωσαν ποτέ την επιφοίτηση του Πνεύματος. Τούτοι δεν μπορούν να θεωρούν ότι τα λόγια Μου απευθύνονται και σε αυτούς και γι’ αυτό δεν μπορούν «ούτε να συγχωρούν ούτε να κρατούν τις αμαρτίες».

Αναλογιστείτε τι παράλογη διαστρέβλωση των Λόγων Μου έγινε μ’ αυτή τη διδασκαλία, όπως παρουσιάζεται τώρα στους ανθρώπους, ώστε άνθρωποι χωρίς ουδεμία πνευματική ωριμότητα, η οποία αν υπήρχε θα φαινόταν από την εμφανή δράση του Πνεύματος, αισθάνονται ότι έχουν την αποστολή να συγχωρούν ή όχι τις αμαρτίες των συνανθρώπων τους. Σπάνια μόνο μπορεί όμως να εκδηλωθεί το Πνεύμα Μου, γιατί απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η βαθιά αγάπη που κάνει την πίστη ζωντανή.

Κι όμως χιλιάδες χιλιάδων «συγχωρούν αμαρτίες» και πιστεύουν ότι έχουν λάβει από ΕΜΕΝΑ αυτό το προνόμιο. Και όπου φανερώνεται το Πνεύμα Μου, προσπαθούν να το εμποδίσουν. Όπου δε η άσπιλη Αλήθεια προσπαθεί να φέρει φώτιση, το αποδίδουν στη δράση του Σατανά. Πράγμα που αποδεικνύει πάλι ποια πνευματική τυφλότητα επικρατεί εκεί όπου η ανθρωπότητα ψάχνει να βρει τη σωτηρία της.

Όμως το σκοτάδι είναι εκεί τόσο βαθύ, που δεν το διαπερνά κανένα φως πλέον και το μόνο που μπορεί να κηρυχθεί στους ανθρώπους είναι η αγάπη, διότι μόνο μία ζωή αγάπης ανάβει ένα φως. Και μόνο ένας από αγάπη φλεγόμενος άνθρωπος αναγνωρίζει την Αλήθεια και στρέφεται μακριά από τέτοιες λανθασμένες δοξασίες. Χωρίς αγάπη είναι κάθε Λόγος μάταιος αφού δεν γίνεται κατανοητός και μόνο παραμορφώνεται ως προς το νόημά του. Μόνο η αγάπη κάνει το Λόγο Μου κατανοητό.

Αν λοιπόν πρώτα χάρη στην αγάπη σας, γίνετε σωστοί μαθητές Μου, τότε μπορείτε να θεωρείτε τους εαυτούς σας διαδόχους εκείνων των αποστόλων. Τότε θα είναι φωτισμένο το πνεύμα σας και θα μπορείτε να διαβεβαιώνετε τους αληθινά μετανοημένους ότι οι αμαρτίες τους θα συγχωρεθούν, γιατί τότε θα ξέρετε ότι ΕΓΩ ο Ίδιος δέχομαι και συγχωρώ τον κάθε αμαρτωλό που μετανοημένος και με συναίσθηση του λάθους του προσφεύγει κάτω απ’ το Σταυρό. Θα γιατρέψω επίσης και τις σωματικές παθήσεις από τις οποίες υποφέρουν, θα μεταδώσω στους υπηρέτες Μου που έχουν αφυπνίσει το πνεύμα τους, μεγάλη δύναμη και έτσι θα εκπληρωθεί ο Λόγος Μου: «Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται».

Αμήν

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ηπροφητειασημερα.gr

Ο αληθινός ιερέας, γιατρός και ποιμένας

Φως και παρηγοριά για τους αδύνατους

25 Ιανουαρίου 1841

Γράψε τώρα λίγα λόγια γεμάτα υψηλή παρηγοριά στην ψυχή που πάντα έχει άρρωστη καρδιά και μέσα στην αδυναμία της δεν μπορεί να βρει τι να κάνει και πώς να βοηθήσει τον εαυτό της. Βρέθηκε, χωρίς να το συστήσω Εγώ ή να το ζητήσει η καλύτερη μερίδα του κλήρου, εξαιτίας μίας άχρηστης εξομολόγησης (ή κάποιου άλλου εκκλησιαστικού, ιερατικού ή δογματικού εξαναγκασμού) σε δύσκολη θέση και η πίεση που ασκείται απ’ αυτό στην ευαίσθητη καρδιά της είναι δυσβάσταχτη. Μοιάζει τώρα μ’ έναν άρρωστο, στον οποίο έχουν έρθει δύο γιατροί. Ο ένας επιτίθεται με εχθρότητα στον άλλο: ο μικρός εξεγείρεται ενάντια στον μεγάλο, μη γνωρίζοντας τον τρόπο που εκείνος θεραπεύει εύκολα και σίγουρα τους ασθε­νείς του, ενώ ισχυρίζεται πως μόνον ο ίδιος κατέχει την οικου­μενική ιατρική που θεραπεύει τα πάντα, ενώ κάθε τι άλλο εί­ναι εσφαλμένο και απορριπτέο.

Πες στην ασθενή αυτήν ότι μόνον Εγώ είμαι ο σωστός για­τρός και μπορώ να βοηθάω ελεύθερα όποιον θέλω. Πες ακό­μη ότι Εγώ ποτέ δεν θα δεσμευθώ από κανένα χολερικό, μι­κρό ιερέα, που νοιάζεται πολύ περισσότερο μήπως περικοπεί, κατά τη γνώμη του, η θρησκευτική του εξουσία απ’ ό,τι ενδιαφέρεται για την πραγματική σωτηρία της ψυχής των υποτιθέ­μενων «παιδιών» του που εξομολογεί.

Κάτι τέτοιοι έμμισθοι δεν ταιριάζουν με το δικό Μου ποί­μνιο! Διώχνουν τους λύκους από τα πρόβατα μόνο για χάρη του μαλλιού, όχι όμως για χάρη της ίδιας της πνευματικής ζωής των προβάτων. Ο «σωστός ποιμένας», αντίθετα, βόσκει και προστατεύει τα πρόβατα για χάρη της ζωής τους, αφού απο­τελούν ιδιοκτησία του και νοιάζεται λιγότερο για το μαλλί τους, γνωρίζοντας ότι η ζωή, αν κερδηθεί, ασφαλώς θα συνο­δεύεται και από το μαλλί.

Κοίτα λοιπόν την απέραντη δημιουργία Μου! Όλα αυτά υπάρχουν από την αγάπη και τη σοφία Μου, την ευσπλαχνία και τη χάρη Μου! Λες να τα κάνω όλα αυτά δυνάμει της υπο­τιθέμενης εξουσίας των ιερέων και της έγκρισής τους κι ότι έτσι ανανεώνω, συντηρώ και εποικίζω τη Γη κι όλους τους αναρίθμητους κόσμους; Ή μήπως πρέπει να ζητήσω από κά­ποιον ιερέα την άδεια και τη συμβουλή του για το πόσο φως πρέπει να δίνει ο ήλιος και πότε πρέπει ν’ ανατέλλει και να δύει; Και ποιος ιερέας δέθηκε ποτέ μαζί Μου στο σταυρό; Ή μήπως, αντίθετα, τότε ειδικά οι δικοί Μου ιερείς δεν Με σταύ­ρωσαν και δεν Με βλασφήμησαν, σαν να ερχόμουν από τον διάβολο ενάντια σ’ αυτό που εκείνοι θεωρούσαν βασίλειο του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα είχε γίνει βασίλειο του Σα­τανά και εν μέρει έτσι είναι τώρα και πάλι;

Ακόμη: όταν ζει ένας άνθρωπος, ζει από Μένα ή από τους ιερείς; Σου λέω ότι είμαι ένας απόλυτα ελεύθερος και παντο­δύναμος Κύριος, Θεός και Πατέρας και δεν εξαρτώμαι στο ελάχιστο από το ιερατείο, αλλά μπορώ μόνος να συγχωρήσω τα αμαρτήματα οποιοσδήποτε στραφεί μετανοημένος και με αγάπη σε Μένα! Γιατί είμαι επίσης κύριος όλων των αμαρτω­λών! Κι αν θελήσω να συγχωρήσω το σφάλμα κάποιου χάρη στην πλήρη μεταστροφή του, καθόλου δεν θα μ’ εμποδίσει η ανόητη άρνηση άφεσης κάποιου ιερέα που νοιάζεται για το μαλλί των προβάτων του!

Γιατί στ’ αλήθεια, όταν πολύ σύντομα επιστρέψω, πιο γρή­γορα θα Με αναγνωρίσουν οι σκύλοι και οι γάτες από τέτοιους αρχομανείς ιερείς, που πάντα αυτό που τους ένοιαζε ήταν το μαλλί και ποτέ ή μόνο σπάνια η ίδια η ζωή!

Αν, λοιπόν, κάποιος ιερέας δεν θέλει να σου δώσει την έτσι κι αλλιώς μικρής σημασίας άφεσή του, πήγαινε σε άλλον, ύστε­ρα πάλι σε άλλον κ.ο.κ. Κι αν δεν βρεις κανέναν να σου δώ­σει άφεση, τότε έλα σε Μένα και σκέψου τον «άσωτο υιό», να είσαι δε βέβαιη ότι Εγώ, ως αληθινός κι ο καλύτερος Πατέ­ρας, ασφαλώς θα δεχθώ στο σπίτι και στην καρδιά Μου όλα Μου τα παιδιά πριν απ’ ό,τι τέτοιοι άκαρδοι ιερείς.

Γι’ αυτό, να μην έχεις έγνοια στην καρδιά σου, παρά να Μ’ ακολουθήσεις! Κι Εγώ δεν θα σ’ αφήσω να χαθείς ποτέ στην αιωνιότητα. Φέρε μονάχα και τα παιδιά σου σε Μένα, πράγμα για το οποίο θα σε υποστηρίξω. Και να θυμάσαι ότι ο Κύριος κάθε Δημιουργίας είναι, πολύ περισσότερο, και Κύ­ριος του πνεύματος και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Βλέπεις, σε οδηγώ και θα σε οδηγώ αιώνια! Γι’ αυτό, μη σκοτίζεσαι τόσο πολύ για τους τυφλούς ηγέτες. Αμήν. Αυτό λέω Εγώ, ο καλός σου Πατέρας, ευλογώντας σε. Αμήν. Αμήν.

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Αρ. 4840 16.2.1950

Οι εντολές της εκκλησίας

Ποτέ δεν σας έδωσα ιδιαίτερες οδηγίες για το τι στάση πρέπει να κρατάτε απέναντι στις εντολές της εκκλησίας οι οποίες έχουν προέλθει από ανθρώπινες προθέσεις. Όλα όσα κάνετε από ελεύθερη θέληση, ΕΓΩ τα εκτιμώ ανάλογα, ό,τι κάνετε όμως από εξαναγκασμό είτε γιατί φοβάστε την τιμωρία είτε από συνήθεια, δεν μετράει για Μένα καθόλου. Για τις εντολές που εισάγουν οι άνθρωποι, η ανταμοιβή θα πρέπει να δίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους, δεν τους επιτρέπεται όμως ποτέ να υπόσχονται στον συνάνθρωπο μια ανταμοιβή που δεν έχω υποσχεθεί ΕΓΩ.

ΕΓΩ δεν μπορώ να δώσω την έγκριση Μου τη στιγμή που κάτι τέτοιο αντιτίθεται στη θέλησή Μου, γιατί ΕΓΩ έδωσα στον άνθρωπο την ελευθερία της βούλησης. Η ελευθερία της βούλησης όμως περιορίζεται από τις εντολές που εισάγουν οι άνθρωποι, γιατί μια εντολή είναι ένας εξαναγκασμός που αποκλείει τη χρήση της ελεύθερης θέλησης.

ΕΓΩ ο ίδιος έδωσα στους ανθρώπους μόνο μια εντολή – την εντολή της Αγάπης, που είναι θεμελιώδης νόμος και πρέπει να τηρείται, γιατί αλλιώς προσβάλλεται η αιώνια τάξη ΜΟΥ. Η εντολή της Αγάπης όμως είναι μια εντολή που αφήνει πλήρη ελευθερία στη θέληση του ανθρώπου. Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός που να τον υποχρεώνει να κάνει πράξεις Αγάπης. Ούτε ΕΓΩ τιμωρώ τον άνθρωπο που δεν σέβεται την εντολή της Αγάπης. Τιμωρείται όμως από μόνος του, γιατί παραμελεί το μόνο μέσον που έχει για να γλιτώσει από τα δεσμά του, για τα οποία ευθύνεται μόνο ο ίδιος, με συνέπεια να χάνει το δρόμο για τη σωτηρία του.

ΕΓΩ έδωσα στους ανθρώπους την εντολή της Αγάπης, την οποία μπορούν ελεύθερα να αποφασίσουν αν θα την τηρήσουν ή όχι- αλλά οι άνθρωποι θεσμοθέτησαν και άλλες εντολές που ΕΓΩ δεν μπορώ να εγκρίνω, γιατί δεν τις εμπνέει η Αγάπη για το συνάνθρωπο. Είναι μόνο μέσα για ενίσχυση της εξουσίας τους. Γιατί από την τήρηση αυτών των εντολών εξαρτάται η συμμετοχή σε μια οργάνωση που εγείρει την αξίωση να είναι η αληθινή εκκλησία του Χριστού που ίδρυσα ΕΓΩ. Και έτσι υποχρεώνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι θα αμαρτήσουν, αν δεν τηρήσουν αυτές τις εντολές, επιπλέον δε να τις σέβονται και να δίνουν σ’ αυτές όλη την προσοχή τους – παραμελώντας όμως έτσι τη δική Μου εντολή της Αγάπης.

Η Αγάπη ανθίζει μόνο μέσα στην ελευθερία…. Αγάπη και επιβολή, καταναγκασμός, αλληλοαναιρούνται… και γι’ αυτό στην τήρηση των εντολών της εκκλησίας Εγώ δεν διακρίνω καμιά Αγάπη για ΜΕΝΑ, όσο τηρούνται από συνήθεια και μάλιστα από υπακοή προς την εξουσία που έχει θεσμοθετήσει αυτές τις εντολές. Συν τοις άλλοις, αυτές οι εντολές δεν συντελούν στο να εμπνεύσουν Αγάπη για ΜΕΝΑ, γιατί ΜΕ παριστάνουν σαν ένα Ον με ανθρώπινες αδυναμίες που απαιτεί υπακοή, φόβο και αναγνώριση, ενώ ΕΓΩ θέλω μόνο να Με αγαπούν.

Στα μάτια Μου αμαρτία είναι μόνο ό,τι καταστρατηγεί την Αγάπη για ΕΜΕΝΑ και για τον πλησίον. Όπως για τον ίδιο λόγο, δεν θα ανταμείψω ποτέ αυτούς που τηρούν τις εντολές της εκκλησίας μόνο και μόνο γιατί είναι εντολές και τις εντολές έχουν μάθει να τις τηρούν από καθήκον….

Η ελεύθερη θέληση πρέπει να διαλέξει ΕΜΕΝΑ αποκλειστικά από Αγάπη και μόνο και γι’ αυτό το σκοπό οι άνθρωποι δεν χρειάζονται άλλες εντολές απ’ την δική ΜΟΥ, που έδωσα ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ ξέροντας τι ευλογία χαρίζει στον κάθε άνθρωπο που την τηρεί.

Αμήν

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

ηπροφητειασημερα.gr

«…Σκεφτείτε τι αποτελέσματα αποδίδετε στη «βάπτιση» και μόνο!… Σκεφτείτε ότι ενώ τελείτε απλώς μία εξωτερική τελετή, είσαστε πεπεισμένοι ότι αποκομίζετε πνευματικά οφέλη. Έτσι πιστεύετε ότι θα απαλλαγείτε από το «προπατορικό αμάρτημα» ή ότι θα γίνετε μέλη της Εκκλησίας Μου, επειδή εισέρχεστε σε μία θρησκευτική κοινότητα. Εντούτοις όλα αυτά πρέπει να τα κατακτήσει ο καθένας από μόνος του στη διάρκεια της γήινης ζωής του, καθώς πρέπει με τη θέλησή του να δεχτεί να τον λυτρώσει ο Ιησούς Χριστός από την αμαρτία. Συνεπώς απαιτούνται πολύ περισσότερα από την απλή βάπτιση που γίνεται σε ένα παιδί. Επιπλέον, μέλος της «Εκκλησίας Μου» μπορεί να γίνει κανείς μόνο με την ελεύθερη θέλησή του, εφόσον ζει ακολουθώντας Με συνειδητά και αποκτά χάρη στην αγάπη του μία ζωντανή πίστη, η οποία είναι το κύριο γνώρισμα της Εκκλησίας που ίδρυσα Εγώ.

Σκεφτείτε τα μυστήρια της εξομολόγησης και της μετάληψης…πώς τα έχετε
διαστρέψει και με ποια εξωτερικά μέσα προσδοκάτε «άφεση των αμαρτιών σας».

Σκεφτείτε όμως τι έννοια δίνω Εγώ στην άφεση των αμαρτιών. Συνειδητοποιείστε ότι Εγώ ζητώ να Μου ανοίξετε την καρδιά σας ώστε να μπορώ να κοινωνήσω μαζί σας και εσείς μαζί Μου. Σκεφτείτε πως τα λόγια που είπα : «Αυτό που κάνω τώρα να το κάνετε σε ανάμνησή Μου…», εσείς τα μετατρέψατε σε ένα τυπικό, σε μία τελετουργική διαδικασία. Αλλά αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να έχει καμία επίδραση στην ψυχή σας, εάν δεν έχετε τόσο βαθιά αγάπη στη ζωή σας ώστε να σας συνδέει η αγάπη μαζί Μου και τότε μπορώ και Εγώ να είμαι προσωπικά παρών στο εσωτερικό σας…»

Μπέρτα Ντούντε 29/11/1963

(βλ. επίσης Μαρκ, 11, 25-26)

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Αρ. 6611 1.8.1956

Τι σημαίνει «βάπτιση»;

Η ψυχή του κάθε ανθρώπου χρειάζεται ένα καλό καθαρισμό, ένα λουτρό που να την απαλλάξει απ’ όλες τις ακαθαρσίες, να την τονώσει και να την ζωντανέψει για να γίνει άξια για το έργο που έχει να εκτελέσει στη γη. Και οφείλει η ψυχή του κάθε ανθρώπου να είναι πρόθυμη να προβεί από μόνη της ή να υποστεί έναν τέτοιον καθαρισμό, γνωρίζοντας ότι δεν είναι στην κατάσταση που την θέλω Εγώ να είναι, όπως πρέπει δηλαδή να είναι για να μπορέσει να ΜΕ πλησιάσει και να μείνει παντοτινά κοντά ΜΟΥ.

Όμως ένα τέτοιο «λουτρό καθαρισμού» δεν εννοείται εξωτερικά. Είναι μία πράξη η οποία πρέπει να συμβεί εσωτερικά, που μπορεί να γίνει αντιληπτή εξωτερικά μόνο επειδή συντελείται μια μεταμόρφωση στον άνθρωπο. Αυτή η μεταμόρφωση του δίνει τη βεβαιότητα ότι έχει αναδυθεί μέσα από ένα βούρκο και έχει μπει σ’ ένα τονωτικό λουτρό από το οποίο βγαίνει πεντακάθαρος και ξανανιωμένος.

Αλλά το νερό που είναι καθαρό και ξανανιώνει, δεν μπορεί να είναι στεκούμενο και άψυχο. Πρέπει να είναι τρεχούμενο και ζωντανό, ένα νερό που έχει τη δύναμη να καθαρίζει και να ζωντανεύει. Χρειάζεσθε λοιπόν το Ζωντανό Νερό. Ξέρετε όμως τι σημαίνει «Ζωντανό Νερό»;

Διαρκώς σας καλώ να έρθετε στην «Πηγή» απ’ όπου αναβλύζει το «Ζωντανό Νερό». Θέλω να σας βλέπω να μπαίνετε και να βυθίζεσθε στον «ωκεανό της Αγάπης Μου» να βαφτίζεσθε με το Λόγο Μου από ΕΜΕΝΑ τον Ίδιο, το Λόγο Μου που μόνον αυτός έχει τη δύναμη να σας μεταμορφώσει, να καθαρίσει και να τονώσει την ψυχή σας και να σας δώσει την αληθινή ζωή….

Όταν λοιπόν είπα στους μαθητές Μου: «Βαφτίστε τους στο όνομα του ΠΑΤΡΟΣ και του ΥΙΟΥ και του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», εννοούσα ότι έπρεπε να φέρουν το Λόγο Μου στους ανθρώπους επ’ Ονόματι Μου, το Ζωντανό Νερό που αναβλύζει από ΕΜΕΝΑ για να προσφύγουν όλοι στην «Πηγή». Η ίδια η Αγάπη – ο ΠΑΤΕΡΑΣ – σας το προσφέρει. Σας προσφέρει αυτό που σας οδηγεί στην πιο βαθιά Σοφία – τον ΥΙΟ – , αν εφαρμόσετε τον Λόγο στην πράξη. Έτσι θα ζωντανέψετε το Πνεύμα μέσα σας και θα έχετε πλήρη φώτιση. Η ψυχή σας λοιπόν έχει ανάγκη από το Λόγο Μου, που μόνον αυτός έχει την ίδια δράση που έχει το καθαρό φυσικό νερό πάνω στο σώμα, για να βγει από το λουτρό της δυναμωμένη και άξια για το κάθε έργο που την περιμένει.

Αυτό το Νάμα – το Λόγο Μου -, είχαν να φέρουν σ’ όλους τους ανθρώπους οι μαθητές Μου. Αυτός ο θησαυρός έπρεπε να τους δοθεί με αγάπη, για να ξυπνήσει μέσα τους επίσης την αγάπη και συνάμα και το Πνεύμα μέσα τους. Το Ζωντανό Νερό αναβλύζει από ΕΜΕΝΑ. ΕΓΩ ο Ίδιος είμαι η Πηγή απ’ όπου πηγάζει το Ζωντανό Νερό. Γι’ αυτό πρέπει ο καθένας να βυθιστεί στην «Πηγή της Αγάπης Μου» για να λάβει τη θεϊκή σοφία και να την αναγνωρίσει με το πνεύμα του.

Αυτή είναι «η Βάπτιση» που πρέπει να λάβει ο καθένας για να γίνει μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας που ίδρυσα ΕΓΩ ο Ίδιος στη γη. Γι’ αυτό το σκοπό απαιτείται κατ’ αρχήν η ελεύθερη θέληση και η απόφαση από εσάς, να έλθετε στον «ωκεανό της Αγάπης Μου», να δεχθείτε το ζωντανό Λόγο Μου και έτσι να καθαρίσετε την ψυχή σας για να μπορέσει να δεχθεί την παρουσία Μου.

Τα Λόγια Μου πρέπει να τα εννοείτε πάντα καθαρά πνευματικά, διότι δεν πρόκειται ποτέ μια εξωτερική διαδικασία, να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να καθαρίσει την ψυχή του. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να προσπαθείτε να κατανοήσετε το πνευματικό νόημα που έχουν τα Λόγια Μου, ένα νόημα που θα σας γίνει αμέσως κατανοητό αν ζητήσετε από ΕΜΕΝΑ τον ίδιο τη φώτιση. Αν λοιπόν η επιθυμία σας να τα καταλάβετε είναι σοβαρή, σίγουρα θα μπορέσετε να σκεφθείτε και σωστά.

Τότε θα δέχεσθε χωρίς αντίσταση το Λόγο Μου που θα σας φέρουν οι μαθητές Μου και θα εισέλθετε «στην πλημμύρα της θεϊκής Μου Αγάπης», θα λάβετε την αληθινή βάπτιση. Η Αγάπη Μου σας πλημμυρίζει τότε με το Πνεύμα Μου και σας οδηγεί στην Αλήθεια, Αγάπη, Σοφία και Δύναμη γίνονται κτήμα της ψυχής σας που βαπτίστηκε με το «Νερό της Ζωής και της Αγάπης».

Αμήν

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

«Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Τα μυστήρια

4.12.1963

Εγώ θα σας διδάσκω πάντα διεξοδικά, ώστε να απαλλαγείτε από τα λάθη στη σκέψη σας, διότι μέχρι τώρα καταλαβαίνετε τα λόγια Μου μόνο ανθρώπινα και όχι πνευματικά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν αρκούν οι εξωτερικές τελετές για να εκφραστεί το Πνεύμα Μου. Και κατ’ επέκταση μόνο με μία εξωτερική τελετή δεν μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος άξιος δάσκαλος ή να αναλάβει ηγέτης και οδηγός μιας κοινότητας πιστών. Πολλοί είναι οι κληθέντες αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Και αυτούς τους λίγους τους καθοδηγώ εγώ ο Ίδιος. Εγώ τους τοποθετώ στη θέση εκείνη όπου μπορούν να δουλέψουν για Μένα και για το βασίλειό Μου. Ένας τέτοιος άνθρωπος που επιλέγω όμως πρέπει να εκπληρώνει ορισμένους όρους για να είναι ικανός να υπηρετήσει σαν δάσκαλος και πνευματικός ηγέτης τους συνανθρώπους του. Το Πνεύμα Μου πρέπει να είναι ζωντανό μέσα του ώστε να πορεύεται στην αλήθεια. Με αυτό τον τρόπο θα είναι ο αντιπρόσωπός Μου επί της γης που εκπληρώνει τα καθήκοντά του στο όνομά Μου, σύμφωνα με τη θέλησή Μου και κατευθυνόμενος από ΕΜΕΝΑ.

Είναι αλήθεια ότι και ανάμεσα σε αυτούς που αυτοαποκαλούνται αντιπρόσωποί Μου επί της γης, βρίσκονται και τέτοιοι που ζουν σύμφωνα με το θέλημά Μου και ΜΕ υπηρετούν με όλη τους τη θέληση. Όμως και αυτούς τους τοποθέτησα Εγώ ο Ίδιος στα καθήκοντά τους. Δεν έγιναν υπηρέτες Μου μετά από κάποιες εξωτερικές διαδικασίες που εκτέλεσαν οι συνάνθρωποί τους. Διότι η αποστολή τους είναι ένα εσωτερικό αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης, η οποία υποτάσσεται απόλυτα σ’ ΕΜΕΝΑ. Έτσι ένας τέτοιος άνθρωπος συνδέεται στενά μαζί Μου με τους δεσμούς της αγάπης, γι’ αυτό μπορώ ΕΓΩ ο Ίδιος να του υποδείξω το λειτούργημα που οφείλει να ασκήσει.

Αυτή η απόλυτη αφοσίωση και η ζωή αγάπης εξασφαλίζουν την αφύπνιση του πνεύματός τους και τότε διεισδύουν επίσης στην Αλήθεια. Τέτοιοι άνθρωποι αντιτάσσονται σε κάθε πλάνη και παραμόρφωση της διδασκαλίας ΜΟΥ και τελικά απομακρύ-νονται από αυτούς οι οποίοι επιμένουν στην πλάνη τους.

Γι’ αυτό μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν θα βρείτε τους αληθινούς αντιπροσώπους Μου εκεί όπου οι άνθρωποι τους υποθέτουν και τους αναγνωρίζουν. Διότι τέτοιοι εγκόσμια αναγνωρισμένοι «αντιπρόσωποι» αποκλείονται από μόνοι τους από την υπηρεσία Μου, εφόσον εκπροσωπούν πλάνες και δεν αναζητούν ουσιαστικά την Αλήθεια. Δεν μπορούν να είναι υπηρέτες και εκπρόσωποί Μου διότι πλανώνται και δεν κάνουν τίποτα για να βρουν την καθαρή Αλήθεια.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τί πρέπει να θεωρείτε για το μυστήριο της χειροτόνησης. Γιατί ακόμα και αν κάποιος έχει καλή θέληση, πρέπει να το αποδείξει διαδηλώνοντάς Μου την προ-θυμία του να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο θέλημά Μου. Και αυτό σημαίνει να ερευνά τις αμφιβολίες που αναδύονται από μέσα του και τις οποίες βάζω ΕΓΩ ο Ίδιος στην καρδιά του για να τον κάνω να έλθει πιο κοντά σε ΕΜΕΝΑ και την Αλήθεια. Αν όμως φοβάται να εξιχνιάσει αυτές τις αμφιβολίες, κρατιέται με τη βία τυφλός. Θα μπορούσε να βρει το φως, αλλά κλείνει εκούσια τα μάτια του. Και έτσι δεν ΜΟΥ ανοίγει την καρδιά του για να της ρίξω μία δέσμη από το Φως Μου.

Δεν πρέπει να πιστεύετε σεις οι άνθρωποι ότι είναι αδύνατον ακόμη και για έναν που ΜΕ αναζητάει με σοβαρότητα και επιμονή να απαλλαγεί από την πλάνη του. Γιατί όλοι σας γνωρίζετε τη Δύναμη και την Αγάπη Μου η οποία βοηθάει πράγ-ματι τον καθένα που ψάχνει να βρει ΕΜΕΝΑ, την «αιώνια Αλήθεια». Πρέπει όμως κατ’ αρχήν να δεχτείτε ν’ ακούσετε τη διδασκαλία Μου, πρέπει να μάθετε για την καθαρή Αλήθεια και για τη δράση του αντίθεου καθώς και για την πλάνη στην οποία σας έχει οδηγήσει. Και πρέπει να έχετε τη σθεναρή θέληση να απαλλαγείτε από αυτήν – και γι’ αυτό χρειάζεται να ζητήσετε τη βοήθειά Μου.

Δεν πιστεύετε ότι θα σας τη δώσω όντως αυτή τη βοήθεια, τη στιγμή που ο σκοπός Μου είναι πάντοτε να σας βγάλω από το πνευματικό σκοτάδι και να σας δώσω φως; Αν λοιπόν χρησιμοποιήσετε καλοπροαίρετα τη λογική σας, πρέπει να ανα-γνωρίσετε πόσα πράγματα δεν στέκουν από αυτά που σας επιβάλλουν να πιστεύετε.

Σας δόθηκε η λογική, γιατί αλλιώς δεν θα ξεχωρίζατε από τα ζώα, τα οποία δεν μπορούν να αποδώσουν λογαριασμό για τις πράξεις τους. Εσείς όμως θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσετε για το αν και πώς χρησιμοποιήσατε τη νοημοσύνη σας. Διότι η νοημοσύνη σας μπορεί να σας βοηθήσει να βρείτε τη φώτιση, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχετε την καλή θέληση και ζητάτε να βρείτε το αληθινό φως. Οπωσδήποτε θα πρέπει να αμφιβάλετε για την αλήθεια, όπως τονίζω συνέχεια, πα-ντού όπου υποτίθεται ότι μια τυπική, εξωτερική πράξη εξασφαλίζει ένα πνευματικό επίτευγμα, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσετε. Και γι’ αυτό η ψυχή σας δεν θα έχει κανένα όφελος – είτε στη γη είτε στον άλλο κόσμο – όταν εκτελούνται τέτοιες εξωτερικές πράξεις πριν το θάνατο ενός ανθρώπου, οι οποίες δεν είναι άλλο από τελετές και έθιμα χωρίς την παραμι-κρή αξία για την ψυχή.

ΕΓΩ γνωρίζω την κάθε ψυχή χωριστά και την βαθμολογώ ανάλογα με την αγάπη που έχει μέσα της. Διότι μόνον η αγά-πη είναι καθοριστική για το βαθμό φωτεινότητας στον οποίο εισέρχεται η ψυχή μετά την αποχώρηση από το σώμα της. Γιατί υπάρχει η δυνατότητα βέβαια να περάσει στο βασίλειο του σκότους, όταν είναι γυμνή από αγάπη και γι’ αυτό ανήκει σ’ εκείνον που κυριαρχεί στο βασίλειο του σκότους.

Αμήν

Μπέρτα Ντούντε ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ