ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μια ερώτηση που ασφαλώς πολύ λίγοι πιστοί καθολικοί θέτουν στον εαυτό τους είναι το ποιος αποφασίζει το τι πρέπει να πιστεύουν και γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων ομολογιών.

Όντως η δομή της καθολικής εκκλησίας είναι τέτοια που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια για τέτοιες ερωτήσεις, καθώς βασίζεται στους εξής τρεις ακλόνητους πυλώνες:

• Ο πάπας, ως κεφαλή, μαζί με τους καθολικούς επισκόπους είναι οι διάδοχοι των αποστόλων.

• Οι μόνοι έγκυροι δάσκαλοι και φύλακες της καθολικής διδασκαλίας είναι οι επίσκοποι.

• Η καθολική πίστη βασίζεται σε μία γραπτή πηγή, την Αγία Γραφή, και σε μία άγραφη την Παράδοση.

Πράγματι η ρωμαιοκαθολική εκκλησία χαρακτηρίζεται από μια αυστηρή ιεραρχία, δομή που θυμίζει στρατό. Για τους πρώτους τη τάξει, τους επισκόπους, που θεωρούνται διάδοχοι των αποστόλων, η Β’ Σύνοδος του Βατικανού ορίζει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι:

«… η Ιερά Σύνοδος διδάσκει ότι οι επίσκοποι έχουν τοποθετηθεί από τον Θεό για να ποιμαίνουν την εκκλησία στη θέση των αποστόλων. Όποιος τους ακούει, ακούει τον ίδιο τον Χριστό, όποιος τους καταφρονεί, καταφρονεί τον Χριστό και εκείνον που τον έστειλε στον κόσμο»!

Ως εκ τούτου οι επίσκοποι, ως διάδοχοι των αποστόλων, έχουν κληρονομήσει από εκείνους την αποκλειστική εξουσία:

• Να ερμηνεύουν και να κηρύττουν το θείο Λόγο

• Να οδηγούν «όλους τους λαούς» στη γνώση της Αλήθειας και στον αγιασμό.

• Να χειροτονούν ιερείς

• Να προΐστανται των μυστηρίων

• Να καθοδηγούν, να προστατεύουν και να διοικούν την εκκλησία.

Η ΒΙΒΛΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Η αυθεντία της ρωμαιοκαθολικής ιεραρχίας στηρίζεται σε τρία αξιώματα, στο

• Ότι ο Χριστός έθεσε τον Πέτρο επικεφαλής των αποστόλων και όλης της Εκκλησίας

• Ότι οι απόστολοι όρισαν να τους διαδέχονται οι επίσκοποι

• Ότι ο πάπας ως επίσκοπος Ρώμης είναι ο διάδοχος του Πέτρου

Ωστόσο οι ισχυρισμοί αυτοί δεν στηρίζονται στην Καινή Διαθήκη, όπου λέγεται σαφώς ότι η κεφαλή της εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός (Προς Κολοσ. 1, 17-18). Η καθολική εκκλησία όμως προσθέτει ότι ο Άγιος Πατέρας ή πάπας είναι η «ορατή κεφαλή όλης της στρατευόμενης εκκλησίας, ως διάδοχος του Αγίου Πέτρου, στον οποίον ο Κύριός μας έδωσε την πλήρη εξουσία να ποιμαίνει και να διοικεί το σύνολο της εκκλησίας.

Όμως ο Ιησούς δίδασκε του μαθητές του άλλα:

«Να μην δεχτείτε να σας αποκαλούν «δάσκαλέ μου». Ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός κι όλοι οι άλλοι είστε αδέλφια. Ούτε να ονομάσετε κανέναν επί γης πατέρα σας, γιατί ένας είναι ο πατέρας σας, ο ουράνιος. Μην ονομαστείτε ηγέτες, γιατί ο ηγέτης είναι ένας, ο Χριστός. Ο ανώτερος ανάμεσά σας να είναι ο υπηρέτης σας»…

Κατά Ματθαίο 23,8-11

Εντούτοις ο τιμητικός τίτλος «πάτερ» αποδίδεται σε όλους τους ιερωμένους, τον δε πάπα προσφωνούν Άγιο Πατέρα, ένας τίτλος που κατά το Ευαγγέλιο του Ιωάννη 17, 11 αρμόζει μόνο στον Θεό.

Το αλάθητο της εκκλησίας

Ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι θα οικοδομούσε την εκκλησία του πάνω στο θεμέλιο της πίστης (που συμβόλιζε ο Πέτρος) και καμία δύναμη του άδη δεν θα την κατανικούσε. (Κατά Ματθ. 16,18).

Οι ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι για να μπορεί να υπάρχει εκκλησία ως τα τέλη των καιρών, θα πρέπει εξίσου μακροχρόνια και οι ηγέτες της να διαθέτουν τα απαραίτητα χαρίσματα^. άρα, οι απόστολοι μετέδωσαν τη δύναμη αυτή στους επισκόπους και στους διαδόχους τους, για να την έχουν ως τη συντέλεια του κόσμου.

Αντίστοιχα για την ορθόδοξη εκκλησία: «το χάρισμα της ιερωσύνης το έλαβαν οι απόστολοι απευθείας από τον Χριστό», όταν τους είπε: «Λάβετε Άγιο Πνεύμα. Σε όποιους συγχωρήσετε αμαρτίες, θα τους συγχωρεθούν. Σε όποιον τις αφήσετε ασυγχώρητες, θα μείνουν έτσι» (Ιωάννη 20, 22-23). Όμως σιγά – σιγά συνειδητοποίησαν ότι η Δευτέρα Παρουσία δεν θα λάμβανε χώρα άμεσα, όπως έλπιζαν αρχικά.

Τότε αποφάσισαν να μεταδίδουν «το χάρισμα και την πνευματική “εξουσία” της ιερωσύνης στους αρίστους των κατά τόπους κοινοτήτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο καθιερώθηκε η διαδοχική μεταβίβαση της ιερωσύνης, η επονομαζόμενη “αποστολική διαδοχή”. Αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με το μυστήριο της ιερωσύνης και ιδιαίτερα με τη χειροτονία των επισκόπων, ως μια αλυσίδα από τον Χριστό έως σήμερα».

Έτσι οι ιερωμένοι έχουν διαδοχικά το χάρισμα από το Άγιο Πνεύμα να συνεχίζουν το έργο του Χριστού «ασκώντας το τριπλό λειτούργημά του, ήτοι το προφητικό (διδαχή), το ιερατικό (λατρεία) και το βασιλικό (διοίκηση)».

Για την ορθοδοξία ο Μέγας, Ύψιστος Αρχιερέας είναι ο Ιησούς Χριστός.

«Από τη δική του ιερωσύνη λαμβάνουν, όταν χειροτονηθούν, όλοι οι μετέπειτα ιερείς και με αυτήν ασκούν το λειτούργημά τους.

Ως εκ τούτου και οι πιστοί οφείλουν το μέγιστο σεβασμό και τιμή στους ιερωμένους, αφού ενεργούν διά της δικής του ιερωσύνης.»

«Οι ορθόδοξοι ιερωμένοι, Αρχιερείς και Ιερείς, έχουν λάβει το χάρισμα της Ιερωσύνης. Γι’ αυτό και οι ορθόδοξοι χριστιανοί τους αντιμετωπίζουν ως χαρισματούχους, ως δοχεία δηλαδή και φορείς της θείας Χάρης της Ιερωσύνης (του Αγίου Πνεύματος) και όχι ως απλούς χριστιανούς».

Όντως, και η Νέα Αποκάλυψη επιβεβαιώνει ότι ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του να μεταδίδουν δια χειροθεσίας το Άγιο Πνεύμα στον πιο άξιο να ηγηθεί μίας νεοσύστατης κοινότητας. Πρόσθεσε όμως ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες, τυπικά, τελετές, οργανωτικές δομές δηλαδή κανένας επαγγελματικός κλήρος κ.τ.ό., παρά ο κάθε πνευματικός ταγός θα ’πρεπε να είναι ελεύθερος να δρα ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες της ομάδας που του είχαν εμπιστευτεί. Επιπλέον θα έπρεπε να μην αμείβεται ούτε να έχει κάποιο προβάδισμα λόγω των υπηρεσιών του.

Για τη θέση των αρχηγών, δασκάλων και άλλων υπηρετών της κοινότητας, υπάρχει ο λόγος του Χριστού στη Νέα Αποκάλυψη: «Προσέξτε να μη δημιουργηθούν μελλοντικά ανάμεσά σας έριδες για την ιεραρχία! Ο πιο έμπειρος από σας ας είναι ο αρχηγός για την υπόθεσή σας. Όμως, ποτέ να μη φανταστεί ότι είναι για το λόγο αυτό κάτι περισσότερο από τον τελευταίο! Αυτό, πάλι, δεν σημαίνει ότι οι πιο αδύναμοι δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με το δέοντα σεβασμό. Πρέπει να τον αγαπούν και να τον σέβονται, όλοι πρέπει ν’ ακολουθούν τη συμβουλή του, σαν να ήταν νόμος. Αλλοίμονο σ’ όποιον του επιτεθεί! Αλήθεια σας λέω, θ’ αντιμετωπίσει το οργισμένο βλέμμα Μου!

(Σ.τ.μ. Αντίθετα στις διαμαρτυρόμενες κοινότητες ο καθένας μπορεί να γίνει πάστορας, αφού έχουν καταργηθεί τα περισσότερα μυστήρια και άρα κι αυτό της ιερωσύνης. Οι πάστορες δεν είναι ιερωμένοι, παρά απλώς ποιμένες της κοινότητας των πιστών και κήρυκες του θείου Λόγου. Αυτή η υπερβολική χαλαρότητα έχει οδηγήσει σε άλλου τύπου στρεβλώσεις. Έτσι σε πολλές οι αυτόκλητοι πάστορες συχνά διδάσκουν μία δική τους χριστική διδασκαλία κατά το δοκούν. Ιδίως στην Αμερική, όπου για παράδειγμα υπάρχουν κοινότητες που πρεσβεύουν την οικονομική επιτυχία και την κοινωνική άνοδο, καταφανώς αντίθετα με τις διδαχές του ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας).

Είναι ο πάπας διάδοχος του Πέτρου;

Ο σχετικός ισχυρισμός της Ρώμης δεν στηρίζεται ούτε στη Βίβλο ούτε σε
κάποιο ιστορικό ντοκουμέντο. Πουθενά δεν γίνεται λόγος στις Γραφές ή αλλού ότι ο Πέτρος διετέλεσε επίσκοπος Ρώμης ούτε ότι διοικούσε το σύνολο της εκκλησίας ούτε ότι είχε κάποιο διάδοχο ούτε ότι επέβαλε τη Ρώμη ως διοικητική πρωτεύουσα της πρώτης εκκλησίας, όπως ισχυρίζονται οι ρωμαιοκαθολικοί.

Ο παπισμός διαμορφώθηκε σταδιακά σε μια περίοδο αρκετών αιώνων. Η εξέλιξη αυτή άρχισε με την επικράτηση των μεμονωμένων επισκόπων τον 2ο αιώνα και επίσης συνδέθηκε με τις πολιτικές συνθήκες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον 4ο και 5ο αιώνα.

Στην Καινή Διαθήκη πρεσβύτερος και επίσκοπος, δηλ. επιτηρητής, επιστάτης, μπορεί να είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.

Αυτό συνάγεται από τις Πράξεις των Αποστόλων 20,17 και 20,28 και επίσης από την Επιστολή προς Τίτο 1,5 και 1,7.

Τον 2ο και 3ο αιώνα πλέον σε ορισμένες κοινότητες, αναλαμβάνει την ηγεσία ένας μόνον επίσκοπος ενώ πρεσβύτεροι και διάκονοι καταλαμβάνουν τη β’ και γ’ θέση στην ιεραρχία.

Παράλληλα εγκαθιδρύεται μία ιεραρχία όπου οι επίσκοποι των μεγαλύτερων αστικών κέντρων απολαύουν μεγαλυτέρων τιμών από εκείνους των μικρότερων ή επαρχιακών κοινοτήτων.

Τον 4ο αι. η ισχύς και η αίγλη των επισκόπων αυξάνεται ακόμη περισσότερο, καθώς ο Κωνσταντίνος τους αναγορεύει αξιωματούχους του κράτους, ενώ διάδοχοί του τους απονέμουν επιπλέον τίτλους ευγενείας, επαυξάνοντας την ακτινοβολία τους. Εννοείται ότι οι επίσκοποι των πέντε μεγάλων πόλεων της αυτοκρατορίας, οι αποκαλούμενοι πατριάρχες, είχαν το μεγαλύτερο κύρος και αναγνώριση.

Έτσι άνοιξε ο δρόμος για έναν εξ αυτών, τον επίσκοπο της Ρώμης, να διεκδικήσει τη δεσπόζουσα θέση επί των υπολοίπων. Δεν χρειάζεται καν να σχολιαστεί ότι η φιλαρχία και η επιδίωξη εγκόσμιων τιμών είναι κατάφορα αντίθετες στη διδαχή του Χριστού, όπως προκύπτει από τη Βίβλο και από τη Νέα Αποκάλυψη.

Για παράδειγμα στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη» (Μ.Ε.Ι.), που περιγράφει λεπτομερώς τα χρόνια της διδασκαλίας του Ιησού και το οποίο κατέγραψε το 19° αι. ο Γιάκομπ Λόρμπερ, ο επονομαζόμενος «γραφιάς του Θεού», λέγεται:

«Κάθε φορά που θα έχετε φέρει στην πίστη, θα έχετε σώσει και εδραιώσει στο όνομά Μου κάποια κοινότητα, να ορίζετε τον πιο έμπειρο πολίτη της να αναλάβει φιλικά την προστασία της^. και να του μεταδώσετε (με επίθεση των χεριών) το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορεί να γίνει αληθινός ευεργέτης της κοινότητας που του εμπιστεύεστε. Όμως μην του επιβάλετε με έναν αναγκαστικό νόμο το τι πρέπει να τηρεί απέναντι στα μέλη της κοινότητας.

Μολονότι ένας τέτοιος προστάτης ορίζεται από σας στο όνομά Μου, δεν πρέπει να έχει επίγεια πρωτεία. Αντίθετα πρέπει να είναι, όπως εσείς, ένας πολύ ταπεινός υπηρέτης των αδελφών που του έχετε εμπιστευτεί, δεν πρέπει δε να επιτρέπει να τον τιμούν ή και να τον αμείβουν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρει. Γιατί αυτά που ο ίδιος έλαβε δωρεάν, πρέπει επίσης να τα δώσει πάλι δωρεάν με αγάπη στους λιγότερο χαρισματικούς αδελφούς του. Αυτά, όμως, που θα του προσφέρει ελεύθερα και με αγάπη η κοινότητα, πρέπει να τα δέχεται, όπως το έχω επιτρέψει αυτό και σε εσάς».

Στην Οικονομία του Θεού, πάλι του Λόρμπερ, διευκρινίζεται ποια χαρακτηριστικά απαιτούνται από έναν τέτοιο “προστάτη”: «Πρέπει να διαλέγετε ανάμεσά σας ηγέτες που θα βρίσκετε την καρδιά τους γεμάτη αληθινή ταπεινοφροσύνη. Όμως, ποτέ δεν πρέπει να διαλέγετε κάποιον που επιδιώκει και επιθυμεί να γίνει μεγαλύτερος και σημαντικότερος από όλους τους αδελφούς του, αντί να είναι ο έσχατος μεταξύ τους. Ούτε, βέβαια, κάποιον που φαινομενικά κάνει τον ταπεινό, προκειμένου να εκλεγεί.(Ιω. 13,13-16. Λουκ. 22,25 κ.εξ.)

… Αφού, λοιπόν επιλέξετε έναν αρχηγό για τις υποθέσεις σας, να προσεύχεστε και να ελέγχετε μήπως το αξίωμα αυτό δόθηκε σε κάποιον ανάξιο. Γιατί ένας κακός, ασύνετος αρχηγός είναι για την κοινότητα ό,τι ο κακός βοσκός για το κοπάδι. Μόλις δει το λύκο να φθάνει τρέπεται πρώτος σε φυγή, εγκαταλείποντας τα πρόβατα στο λύκο ή γίνεται στο τέλος ο ίδιος λύκος και σφαγιαστής του κοπαδιού του».

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΕΦ. Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ του Β. Λουτς

Μια άλλη σημαντική εκπρόσωπος της Νέας Αποκάλυψης, η Μπέρτα Ντούντε, γράφει εμπνεόμενη από τον Εσωτερικό λόγο (Ιακωβ. 1,21):

Αρ. 6010 28.7.1954

Η Εκκλησία του Χριστού

Η κοινότητα του Ιησού Χριστού αποτελείται από όλους εκείνους τους πιστούς οι οποίοι βλέπουν στον Ιησού Χριστό το Λυτρωτή τους, που πιστεύουν ότι είναι ο Υιός του Θεού που κατέβηκε στη γη προκειμένου να προσφέρει την εξιλαστήρια θυσία για όλη την ανθρωπότητα και γι’ αυτό επομένως θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Με τον όρο «Εκκλησία του Χριστού», την οποία ίδρυσε ο Ίδιος στη γη, εννοούνται όλοι όσοι πιστεύουν βαθιά, όλοι όσοι αγωνίζονται σοβαρά να είναι χριστιανοί στην πράξη – όλοι όσοι δεν είναι χριστιανοί μόνο για τους τύπους – όλοι όσοι έχουν ζωντανή πίστη και θέτουν συνειδητά τον εαυτό τους κάτω από το σταυρό του Χριστού.

Τα μέλη της Εκκλησίας Του πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και αναγνωρίζοντάς τον, δεσμεύονται επίσης με το καθήκον να ζουν σύμφωνα με τη Διδασκαλία Του, με άλλα λόγια ζουν μια ζωή με αγάπη, όπως τους έδειξε εκεί-νος με το παράδειγμά Του. Ο Ίδιος προσκάλεσε τους ανθρώπους να Τον μιμηθούν λέγοντάς τους να ακολουθήσουν τα βήματά Του και όποιος υπακούει σε αυτή την πρόσκληση και Τον αναγνωρίζει, ανήκει και στην κοινότητα εκείνη η οποία ονομάζεται «Εκκλησία του Χριστού».

Αυτή είναι η αόρατη Εκκλησία, η οποία ωστόσο μπορεί να αντιπροσωπεύεται σε οποιοδήποτε δόγμα και όντως άλλωστε αντιπροσωπεύεται παντού, γιατί παντού υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν με θερμή αγάπη στον Ιησού Χριστό, άνθρωποι που τους πλημμυρίζει η αγάπη για τους συνανθρώπους τους. Αυτοί μπορούν να ονομαστούν αληθινοί χριστιανοί γιατί αποδεικνύουν με τη σωστή συμπεριφορά τους ότι ανήκουν σ’ αυτόν, ο οποίος στεφάνωσε το έργο της αγάπης Του πάνω στη γη με το θάνατό του στο σταυρό.

Αυτή η κοινότητα, λοιπόν, υφίσταται παντού όπου ζουν αληθινοί χριστιανοί, γιατί όλοι αυτοί ανήκουν στην Εκκλησία του Χριστού. Κι ακόμα και εκεί όπου μόνο δύο ή τρεις τέτοιοι χριστιανοί συνευρίσκονται στο Όνομά Του, παρευρίσκεται και ΑΥΤΟΣ ανάμεσά τους και τους γεμίζει με το Πνεύμα Του. Γι’ αυτό οι σκέψεις και τα λόγια αυτών των ανθρώπων θα είναι σωστά και μάλιστα ανώτερα από τα λόγια ενός κήρυκα που δεν έχει γίνει ακόμα ζωντανό παράδειγμα της θεϊκής εντολής για την αγάπη, που τα λόγια του δεν αφήνουν να φανεί ότι υπάρχει η εσωτερική Ζωή, το Πνεύμα το οποίο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μελών της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτό το Πνεύμα εκφράζεται έτσι ώστε ο Λόγος του Θεού κηρύσσεται και ερμηνεύεται απλά και καθαρά, πράγμα που μπορεί να συμβεί και στον πιο στενό κύκλο, με πολύ φυσιολογικό τρόπο, ακόμα και στην απλή συζήτηση, οπουδήποτε δηλαδή συνευρίσκονται μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.

Δεν είναι τίποτα το εξωτερικό και το εμφανές που επικυρώνει αυτή τη συμμετοχή. Είναι μόνο το Πνεύμα της αγάπης του καθενός που τον σπρώχνει προς τον Ιησού Χριστό, πιστεύοντας ακράδαντα σ’ ΑΥΤΟΝ ως τον Υιό του Θεού και Σωτήρα του Κόσμου – που μέσα στο ανθρώπινο περίβλημά Του εν-σαρκώθηκε ο ΙΔΙΟΣ ο ΘΕΟΣ για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον θάνατο.

Αμήν

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» εκδ. Πύρινος Κόσμος

Αρ. 4028 22.4.1947

Η εκκλησία του Χριστού και οι εγκόσμιες οργανώσεις

Όσοι ανήκουν στην Εκκλησία Μου θα συναντηθούν και θα συνδεθούν στενά μεταξύ τους. Επιθυμία τους θα είναι πάντα να πορεύονται με την Αλήθεια, να ζουν με Αγάπη και να ΜΕ υπηρετούν τόσο τώρα όσο και αιώνια. Γιατί φέρουν μέσα τους το Πνεύμα Μου, έχουν ζωντανέψει τον πνευματικό σπινθήρα μέσα τους, που είναι δικό Μου κομμάτι και επομένως έχουν γίνει μέλη της Εκκλησίας Μου, την οποία ίδρυσα ΕΓΩ ο Ίδιος. Και Εγώ αυτούς θα τους ευλογώ αιώνια.

Όποιος πορεύεται με την Αλήθεια, που σημαίνει ότι τον διδάσκει το Πνεύμα Μου που έχει μέσα του, γνωρίζει επίσης ότι η αγάπη και η πίστη είναι τα θεμέλια της Εκκλησίας Μου, όπως επίσης τι ΕΓΩ εννοώ με τα λόγια Μου: «Εσύ είσαι ο Πέτρος, ο βράχος όπου θα κτίσω την Εκκλησία Μου». Γνωρίζει επίσης ότι μ’ αυτό δεν εννοώ καμία οργάνωση που έχουν ιδρύσει οι άνθρωποι, αντίθετα ότι η Εκκλησία Μου συμπεριλαμβάνει όλους τους ανθρώπους που έχουν τη σωστή σχέση μαζί Μου, χάρη στην θέληση και στην αγάπη τους προς ΕΜΕΝΑ και προς τον διπλανό τους.

Το μόνο που απαιτώ από τους ανθρώπους είναι η εκπλήρωση της εντολής της αγάπης και μία ισχυρή πίστη. Έχω υποσχεθεί αιώνια μακαριότητα, την αιώνια ζωή, σ’ αυτούς που ΜΕ πιστεύουν, που σημαίνει δηλαδή ότι δέχονται τη διδασκαλία Μου σαν θεϊκή και συμμορφώνουν τη ζωή τους ανάλογα. Σ’ όλους αυτούς έχω υποσχεθεί την αιώνια ζωή και γι’ αυτό τούτοι πρέπει να ανήκουν στην Εκκλησία Μου, την κοινότητα των ανθρώπων που ονομάζω Εγώ Εκκλησία Μου.

Όμως άραγε χρειάζονται γι’ αυτόν τον σκοπό έναν κοσμικό σύνδεσμο, να συμμετέχουν δηλαδή σε μία οργάνωση που γεννήθηκε μέσα στον κόσμο και από τους ανθρώπους; Αυτή η ερώτηση είναι πολύ σημαντική και γι’ αυτό πρέπει να εξετασθεί διεξοδικά. Δεν υπάρχει καμία οργάνωση που να μπορεί να ισχυρισθεί ότι την έχω ιδρύσει ΕΓΩ, ωστόσο ο καθένας μπορεί να ενσωματωθεί ολοκληρωτικά στην Εκκλησία Μου που ίδρυσα ΕΓΩ. Τα μέλη της δηλαδή μπορούν να νοιώσουν ότι ανήκουν στην Εκκλησία Μου, εφόσον γίνουν «Πέτροι», δηλαδή βράχοι στην πίστη τους.

Κατ’ αρχήν, σε μία οργάνωση πρέπει να κυριαρχεί ο χαρακτήρας της Εκκλησίας Μου, οι ακόλουθοι της οφείλουν να πιστεύουν βαθιά σε ΜΕΝΑ. Τότε η εκκλησία που έχει ιδρυθεί εγκόσμια μπορεί να συμπεριλάβει τους πιστούς Μου και τούτοι από την δική τους πλευρά μπορούν να αισθάνονται σε κάθε οργάνωση υποψήφιοι για το Βασίλειο Μου, γιατί τότε ανήκουν στην Εκκλησία Μου που ΕΓΩ ο Ίδιος ίδρυσα πάνω στη γη.

Τα λόγια Μου πρέπει να τα εννοήσετε καθαρά πνευματικά. Αυτό σημαίνει ότι απλά προτρέπουν τον πιστό σε ακλόνητη πίστη, γιατί από αυτήν εξαρτάται η επενέργεια του Πνεύματος το οποίο είναι το πιο ασφαλές γνώρισμα της Εκκλησίας Μου. Γιατί όποιος έχει την πραγματική πίστη, έχει και την αγάπη, δεδομένου ότι η πραγματική πίστη ζωντανεύει μόνο με έργα αγάπης.

Το σημάδι της Ζωής είναι η εκδήλωση του Πνεύματος Μου μέσα στον άνθρωπο. Όποιος μ’ αυτόν τον τρόπο διδάσκεται από το Πνεύμα, όποιος είναι γεμάτος με την Αλήθεια Μου, δικαιούται να συγκαταλέγεται στην Εκκλησία Μου. Συμπεριλαμβάνεται στους δικούς Μου και υποστηρίζει με πλήρη πεποίθηση τη διδασκαλία Μου γιατί την έχει ενσωματώσει ο ίδιος στην καρδιά και στο μυαλό του. Η διδασκαλία έχει ενισχύσει την πίστη του και τον έχει κάνει ελεύθερο και ευτυχισμένο, έτσι ώστε η αγάπη τον ωθεί να προσφέρει τα ίδια στους συνανθρώπους του.

Δεν ισχύει όμως σαν προϋπόθεση ότι πρέπει πρώτα μία εγκόσμια – εκκλησιαστική οργάνωση να καθιστά τους ανθρώπους άξιους για το πνευματικό βασίλειο, γιατί ΕΓΩ κοιτάζω μόνο την καρδιά, τη θέληση και τις σκέψεις του ανθρώπου Αν αυτές είναι στραμμένες σ’ Εμένα, τότε αυτός ο άνθρωπος ΜΕ έχει βρει ήδη. Αν όμως παρεκκλίνουν από το καθαρό πνεύμα, τότε ούτε μία εκκλησιαστική οργάνωση δεν πρόκειται να επιτύχει καμία αλλαγή, διότι, ό,τι συμβαίνει κάτω από πίεση, δεν έχει καμία αξία στα μάτια Μου.

Μόνο ο Λόγος Μου μπορεί να ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο την επιθυμία να έρθει σ’ ΕΜΕΝΑ και γι’ αυτόν το λόγο δεν καταδικάζω τις εγκόσμιες εκκλησιαστικές οργανώσεις, όσο κηρύσσουν ακόμα το Λόγο Μου, αντίθετα τις ενισχύω επιπλέον, αλλά μόνον στο βαθμό που αυτοί που διδάσκουν εκεί μέσα ζουν σύμφωνα με τις εντολές Μου. Αν ένας απ’ αυτούς ανήκει στην δική Μου Εκκλησία που ίδρυσα ΕΓΩ, έτσι που να πιστεύει σταθερά και ακράδαντα σ’ ΕΜΕΝΑ, στην Αγάπη, τη Δύναμη και την Σοφία Μου, τότε τον γεμίζω με το Πνεύμα Μου για να μπορέσει να επιδράσει με επιτυχία πάνω στο μικρό ποίμνιο του για να λάβουν όσοι επιθυμούν τον Λόγο μου, γιατί μόνο μ’ αυτόν μπορούν να φθάσουν στην πνευματική ωριμότητα.

Πολύ πιο ωφέλιμο ωστόσο είναι όταν ο άνθρωπος από μόνος του ΜΕ αποζητάει και ΜΕ ψάχνει, όταν δίνει προσοχή στην εσωτερική φωνή μέσα του, που του φανερώνει πάντα το σωστό και τον προτρέπει σε έργα αγάπης. Αν υπακούσει αυτήν την εσωτερική φωνή μέσα του, ΜΕ πλησιάζει πολύ νωρίτερα και συλλαμβάνει έτσι ζωντανά τον Λόγο Μου, γιατί τον βάζει στην καρδιά του και ζει ανάλογα. Θα ανήκει αληθινά στην Εκκλησία του Χριστού η οποία είναι ακατανίκητη και θα αντέξει και στις πιο ισχυρές θύελλες που θα εξαπολύσουν στο τέλος οι δυνάμεις της κόλασης.

Διότι έχω δώσει και αυτήν την υπόσχεση στους ανθρώπους ότι δηλαδή οι δυνάμεις της κόλασης δεν πρόκειται να τους νικήσουν, ότι η Εκκλησία Μου είναι απαράλλακτη και θα παραμείνει ως το τέλος. Και θα είναι ο θεμέλιος λίθος της πνευματικής ανέλιξης πάνω στη Νέα Γη. Εκεί θ’ ανήκει ο καθένας στην Εκκλησία Μου, διότι μόνο αυτοί που πιστεύουν βαθιά, αυτοί που ΜΕ αγαπούν πάνω απ’ όλα, θα ζωντανέψουν τούτη τη Νέα Γη. Όσοι όμως ανήκουν μόνο σε εγκόσμιες εκκλησιαστικές οργανώσεις και τους λείπει η εσωτερική ζωή, αυτοί θα χάσουν προηγούμενα την πίστη τους, με αποτέλεσμα να χαθούν.

Αμήν

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΠΕΙΘΗΝΙΑ

ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥΣ;

Από τα προηγούμενα έγινε σαφές ότι είναι εντελώς σαθρό το έδαφος πάνω στο οποίο η καθολική εκκλησία έχει κτίσει τα υποτιθέμενα προνόμιά της, τόσο ιστορικά, όσο με βάση την Καινή Διαθήκη αλλά και τη Νέα Αποκάλυψη.

Παρ’ όλα αυτά σχεδόν 1 δισ. Άνθρωποι σήμερα ακολουθούν χωρίς δεύτερη σκέψη όσα τους διδάσκει αυτή η εκκλησία. Γιατί όμως;

α) Πολλοί εξηγούν τη ρήση από ο ευαγγέλιο του Ματθαίου 16,18 όπου ο Ιησούς λέει στον Πέτρο ότι θα κτίσει την Εκκλησία του πάνω στην πέτρα (στο βράχο) της πίστης, ότι υποδηλώνει την ίδρυση της εκκλησίας, πράγμα που όμως δεν ευσταθεί, όπως είδαμε. Για μια βαθύτερη πνευματική ανάλυση αυτού του στίχου ακολουθεί το κείμενο της Ντούντε.

Αρ. 2221 25.1.1942

Οι διάδοχοι του Πέτρου

Διαβάστε τη Βίβλο και θα διαπιστώσετε πως το Πνεύμα της Αλήθειας έχει εκτοπιστεί ολοφάνερα. Ο Λόγος του Θεού σάς έχει αποσιωπηθεί, με σκοπό να μην βρείτε το Φως, όσοι ψάχνετε την Αλήθεια. Η εκκλησιαστική παράδοση τηρείται πιστά, όμως κανείς δεν ελέγχει κατά πόσον αυτή η παράδοση ανταποκρίνεται στη διδασκαλία του Χριστού. Και πόσες φορές αλλοιώθηκε το νόημα του θείου Λόγου και πόσες φορές παρερμηνεύθηκε και πόσο σπάνια μόνο αντιδρά κάποιος στη λανθασμένη ερμηνεία του.

Αυτή η παραπλάνηση της ανθρωπότητας δεν μπορεί παρά να τονιστεί επανειλημμένα, αφού υπήρξε η αιτία όλων των σχισμάτων και των θρησκευτικών αντιθέσεων.

Όταν ο Ιησούς περπατούσε στη γη, μιλούσε για το Βασίλειο του Θεού, για ένα Βασίλειο που δεν είναι τούτου του κόσμου. Δεν μίλησε για μια εγκόσμια εξουσία, ούτε μίλησε για μια εκκλησιαστική εξουσία, ούτε για μια οργάνωση. Ούτε μίλησε για άνδρες οι οποίοι θα έπρεπε στη θέση του Θεού να διοικήσουν την Κοινότητά του. ΑΥΤΟΣ είπε μόνο στους μαθητές του: «Πηγαίνετε και διδάξτε όλα τα έθνη». Τους ανέθεσε την αποστολή να μάθουν στους ανθρώπους τη διδασκαλία του για την αγάπη και τους υποσχέθηκε να τους βοηθάει, εφόσον θα έμεναν πιστοί στο Πνεύμα του.

Γιατί, αφού δίδασκαν την Αγάπη, έπρεπε και οι ίδιοι να ζουν με αγάπη και συνεπώς ο Ίδιος ο Θεός, ο ΟΠΟΙΟΣ είναι η Αγάπη, ήταν μαζί τους. Όπου όμως εξουσιάζει η αγάπη, κάθε κυριαρχική εξουσία είναι αχρείαστη, όπου κυριαρχεί η αγάπη ο ένας υπηρετεί τον άλλο και όπου κυριαρχεί η αγάπη εκεί είναι οι εντολές περιττές, εκτός από την εντολή της αγάπης που πρέπει να κηρύσσεται στους ανθρώπους, γιατί την έδωσε ο Ίδιος ο Θεός. Ό,τι διδάσκει την Αγάπη ανταποκρίνεται στη θεία Βούληση, οι υπόλοιπες όμως εντολές που έχουν προστεθεί δεν είναι σύμφωνες με το θέλημα του Θεού, διότι η επιβολή εντολών προϋποθέτει μια κυριαρχική εξουσία.

Αν οι άνθρωποι θέλουν να κερδίσουν το Βασίλειο του Θεού, οφείλουν να ζουν σαν αδέρφια μεταξύ τους, υπακούοντας μόνο στη θέλησή Του. Δεν πρέπει να επαναστατούν ενάντια στην κοσμική εξουσία, την οποία έχει ορίσει ο Θεός για να τηρεί την πειθαρχία και την τάξη, όταν αυτή παραβιάζεται, όμως το Βασίλειό Του δεν είναι αυτού του κόσμου. Στο δικό του Βασίλειο είναι ΑΥΤΟΣ μόνος του ΚΥΡΙΟΣ και ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ και πραγματικά δεν έχει ανάγκη κανέναν άνθρωπο στη γη ο οποίος να ΤΟΝ αντιπροσωπεύει και να έχει εξουσία πάνω στους συνανθρώπους του.

Ποια λόγια λοιπόν του ΚΥΡΙΟΥ αναφέρονται σε μια τέτοια εξουσία, όταν βάδιζε στη γη; ΑΥΤΟΣ έζησε σαν ένα υπόδειγ-μα αγάπης, έδινε αγάπη και δίδασκε την αγάπη. Όμως η αλη-θινή αγάπη αποκλείει κάθε διάθεση κυριαρχίας. Ο ισχυρός δεν μπορεί να εξουσιάζει τον ασθενέστερο, ακομη κι εκεί όπου δι-δάσκεται η εκπλήρωση των θεϊκών εντολών. Διότι μία πράξη που γίνεται από εξαναγκασμό δεν είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, ό-σο καλή και ευγενική και αν είναι. Μόνο όταν έχει ενεργήσει η ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο εκτιμάει ο Θεός αυτές τις πράξεις…

Ο Θεός δηλαδή απαιτεί μόνο την ελεύθερη θέληση για τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι στη γη δεν έχουν κανένα δικαίωμα να προσθέτουν αυθαίρετα τις δικές τους εντολές κοντά στις θεϊ-κές. Κι ακόμα λιγότερο επιτρέπεται να επιβάλονται σαν καθή-κον αυτές οι εντολές στους ανθρώπους, να απαιτούνται δηλα-δή με την απειλή μιας προσωρινής ή αιώνιας τιμωρίας. Διότι έτσι νομίζουν κάποιοι ότι γίνεται σεβαστή μια εντολή, την ο-ποία διαφορετικά θα αγνοούσαν οι άνθρωποι, ακριβώς για να αποφευχθεί η τιμωρία αυτή. Συνεπώς η τήρηση τέτοιων εντολών είναι αδύνατον να έχει ιδιαίτερη αξία για τον Θεό και για την αιωνιότητα.

Όταν οι μαθητές ανέλαβαν την αποστολή τους από τον Χριστό και διέδωσαν το Ευαγγέλιο σ’ όλον τον κόσμο, η ενέργεια του Θεού μέσα τους ήταν ολοφάνερη, γιατί θεράπευαν αρρώστους στο όνομα του Ιησού, εξόρκιζαν κακά πνεύματα και έκαναν θαύματα για να ενισχύσουν αυτά που δίδασκαν. Διότι το Πνεύμα του Θεού ήταν μαζί τους και μέσα τους. Όλα όσα έκαναν ήταν ενέργεια του θείου Πνεύματος. Κήρυτταν τη διδασκαλία του Χριστού, τη θεϊκή διδασκαλία της αγάπης και μπροστά στους συνανθρώπους τους ζούσαν ένα υπόδειγμα αγάπης και έτσι αποκλειόταν κάθε διάθεση εξουσιασμού, διότι ήταν σαν αδέρφια μεταξύ τους που υπηρετούσαν ο ένας τον άλλον με αγάπη…

Αυτό το λειτούργημα ανέθεσε ο Ιησούς Χριστός στους μαθητές Του για να συνεχίσουν το έργο Του. Δεν διόρισε όμως έναν από τους αποστόλους σαν κεφαλή, σαν οδηγό, τον οποίο θα έπρεπε όλοι να υπακούουν.

Αυτό που προέκυψε όμως στη συνέχεια, απέχει πολύ από αυτό που πρέσβευε ο Ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ. Στήθηκε μια εκκλησιαστική – κοσμική εξουσία, η οποία έφερε την εντολή της αγάπης σε μια μορφή η οποία δεν ανταποκρινόταν πια σ’ αυτά που είχε διδάξει ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός στους ανθρώπους. Η αγάπη και η αλληλοϋπηρεσία απαιτιόταν ακόμη από τους ανθρώπους αλλά δεν δινόταν πια το ζωντανό παράδειγμα. Και αυτό το σημείο είχε πολύ βασική σημασία, γιατί προέκυψε πάλι το ίδιο πράγμα, δηλαδή αυτό που ο Ιησούς Χριστός είχε καταδικάσει και στηλιτεύσει την εποχή της γήινης ζωής Του: δόθηκαν στους ανθρώπους εντολές για πράγματα που θα έπρεπε ωστόσο να κάνουν με τη δική τους ελεύθερη θέληση. Επιπλέον, άνθρωποι που είχαν υπόληψη, τιμές και αξιώματα, αυτονομάστηκαν διάδοχοι των αποστόλων, οι οποίοι διεξήγαγαν όμως το λειτούργημά τους μέσα σε πολύ μεγάλη φτώχεια. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο οργανωτικός μηχανισμός τρομακτικής αίγλης και χλιδής που προέκυψε, αυτοχαρακτηρίστηκε ως η αποκλειστικά σωτήρια Εκκλησία, αυτήν που υποτίθεται ότι ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε με τα λόγια: «Εσύ είσαι ο Πέτρος, ο βράχος».

Οι άνθρωποι που εποφθαλμιούσαν την εξουσία ερμήνευσαν αυτά τα λόγια κατά το συμφέρον τους. Αυτά τα λόγια όμως δεν αφήνουν με κανένα τρόπο να εννοηθεί ότι ο Πέτρος είναι ο θεμελιωτής μιας εκκλησιαστικής εξουσίας και ότι οι προκαθήμενοι αξιωματούχοι αυτής της εκκλησίας είναι οι διάδοχοι των αποστόλων, εκείνων των αποστόλων οι οποίοι χωρίς τιμές και αξιώματα κήρυξαν στον κόσμο μόνο το Ευαγγέλιο, τη θεϊκή διδασκαλία της αγάπης. Ο Πέτρος ήταν ο πιο πιστός ανάμεσά τους και ο Ιησούς επαίνεσε την βαθιά του πίστη με τα λόγια: «Εσύ Πέτρο, είσαι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτίσω την Εκκλησία Μου». Ο Ιησούς ονομάζει Εκκλησία Του την κοινότητα των πιστών, διότι όσοι θέλουν να κατακτήσουν την Βασιλεία των Ουρανών, οφείλουν να συνταχθούν όλοι μαζί με βαθιά πίστη και έτσι να αποτελέσουν την Εκκλησία Του.

Αυτή είναι η θέλησή Του και αυτή τη θέληση εξέφρασε με τα παραπάνω λόγια. Αλλά δεν είναι θέλησή Του οι υψηλοί και ανώτατοι αξιωματούχοι να αισθάνονται σαν προκαθήμενοι μιας τέτοιας κοινότητας και να εξασκούν την εξουσία τους ως τέτοια. Ούτε επίσης τα αμέτρητα έθιμα και οι τελετές να παραγκωνίζουν τον πραγματικό πυρήνα, δηλαδή τελικά η θεϊκή διδασκαλία της αγάπης να περνάει σε δεύτερη μοίρα, διότι η μεγαλύτερη σημασία δίνεται στα εξωτερικά τυπικά. Κατά συνέπεια το πραγματικό έργο των αποστόλων που ήταν να κηρύξουν στον κόσμο το Ευαγγέλιο, δεν υφίσταται πια.

Σίγουρα ανάμεσα σ’ αυτούς τους αξιωματούχους μπορούν να υπάρχουν και τέτοιοι όπως τους θέλει ο Θεός και εννοείται ότι αυτοί δεν θα στερηθούν το Πνεύμα Του και το Έλεός Του, όμως η σοφία τους δεν είναι συνέπεια της θέσης τους ή του υψηλού αξιώματος, το οποίο κατέχουν, αλλά επειδή πορεύονται ορθά μπροστά στον Θεό. Τότε αυτοί είναι πραγματικά διάδοχοι του Πέτρου, διότι έχουν ισχυρή πίστη και από τη δύναμη της πίστης αντλούν τη σοφία τους. Διότι τότε είναι σαν ένας βράχος απ’ όπου αναβλύζει το Νερό της Ζωής, τότε είναι οι αληθινοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία δεν είναι άλλη από την κοινότητα των πιστών.

Αμήν

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» (ΚΕΦ. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ)

β) Άλλοι πιστοί της εκκλησίας απλώς επαναπαύονται στην παράδοση. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι εάν αναρωτηθούν για την ορθότητα της πίστης τους, θα ήταν ιεροσυλία και προσβολή του Θεού. Όμως ο Χριστός επαίνεσε την εκκλησία της Εφέσου ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, ότι ασκούσε δηλαδή έλεγχο:

«Ξέρω καλά τα έργα σου και πόσο κοπιάζεις… πώς δοκίμασες αυτούς που
αυτοαποκαλούνται απόστολοι χωρίς να είναι και τους βρήκες ψευδείς».

γ) Εκτός αυτού αμέτρητοι εντυπωσιάζονται από τη μακρόχρονη ιστορία, την
και το μεγαλείο της εκκλησίας.

Η ίδια η καθολική εκκλησία πρεσβεύει ότι ο Θεός ανέθεσε το έργο της διδασκαλίας στους επισκόπους. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Β’ Συνόδου του Βατικανού «οι απόστολοι παρέδωσαν το διδακτικό λειτούργημα στους επισκόπους, τους οποίους όρισαν διαδόχους τους, προκειμένου να μείνει για πάντα αναλλοίωτο και ζωντανό το ευαγγέλιο… Μόνον οι διδάσκαλοι της εκκλησίας έχουν την εξουσία εξ ονόματος του Ιησού Χριστού να ερμηνεύουν το Λόγο του Θεού, είτε εκ της Γραφής είτε εκ της Παράδοσης».

Ως εκ τούτου οι πιστοί οφείλουν την ίδια υποταγή απέναντι στους επισκόπους όπως απέναντι στον Ιησού Χριστό. Ως συνέπεια, οι επίσκοποι – και βέβαια κατά κύριο λόγο ο επίσκοπος Ρώμης – θεωρούνται ότι έχουν θεόθεν το αλάθητο όσον αφορά στο διδακτικό τους έργο. Όμως ούτε οι ίδιοι οι απόστολοι δεν ήταν αλάθητοι, όπως αποδεικνύει π.χ. το γεγονός ότι πρόσμεναν ήδη στις μέρες τους την επιστροφή του Χριστού ή οι διαφωνίες τους για το θέμα της περιτομής των εκχριστιανιζόμενων εθνικών.

Γι’ αυτό ο Παύλος συμβούλευε τους Θεσσαλονικείς: «Ελέγχετε τα πάντα και κρατάτε ό,τι είναι καλό» (Α’ 5,21) και στο ίδιο πνεύμα έγραψε και ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του:

«Μην πιστεύετε το κάθε πνεύμα, αλλά να εξετάζετε εάν τα πνεύματα είναι εκ Θεού! (Α’ 4,1)

Ο δε έλεγχος αυτός γινόταν – και γίνεται – με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος (Πράξεις Αποστόλων 15,28)

Το Άγιο Πνεύμα είναι ο μεγάλος αλάθητος δάσκαλος (Ιωάννη 16, 13-15) και όχι ο κάθε επίσκοπος ή ποντίφικας. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο βοηθός που κατοικεί στον εσωτερικό θεϊκό σπινθήρα του καθενός, βοηθάει και παρηγορεί (Ιωάννη 14, 16- 18. Εφεσ. 1,13)

Αυτό καθοδηγεί τους παστούς (Ρωμ. 8,14) και τους υπηρέτες του Χριστού (Πράξεις 8,29)

Το Άγιο Πνεύμα πνέει όπου θέλει κι αυτό δίνει σε ορισμένους άξιους το χάρισμα της διδασκαλίας. (Προς Κορινθ. Α’ 12,28)

Το Άγιο Πνεύμα δίνει στους χριστιναούς το χάρισμα της ερμηνείας (Κορινθ. Α’ 2,10-16). Αυτό ενένπνευσε τους συντάκτες της Κ. Διαθήκης, αυτό εμπνεέι όλους τους ζωντανούς χριστιανούς, γι’ αυτό λέει: «Θα σας διδάσκει ο ίδιος ο Θεός» (Ιωάννη 6,45)

«Το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος που λάβατε από τον Χριστό μένει μέσα σας και δεν χρειάζεστε δάσκαλο. Αλλά καθώς το χρίσμα αυτό σας μαθαίνει τα πάντα – κι ό,τι διδάσκει αυτό είναι αλήθεια κι όχι ψέμα – μείνετε μέσα στο Πνεύμα, όπως αυτό σας δίδαξε».

Α’ Ιωάννη Α΄ 2,27

Φυσικά η ρωμαιοκαθολική εκκλησία αναγνωρίζει τη διδασκαλία του Αγ. Πνεύματος και την αυθεντία της Αγίας Γραφής. Όμως θεωρείται ότι η εκκλησία ασκεί κατεξοχήν και το πιο σημαντικό διδακτικό έργο. Σε ένα εγχειρίδιο Δογματικής διαβάζουμε: «το διδακτικό έργο της εκκλησίας είναι πιο σημαντικό από τη Βίβλο. Μόνον μια αλάνθαστη εκκλησία μπορεί να μας πει ποια βιβλία ανήκουν στη Γραφή και να ερμηνεύσει το αληθινό νόημά της.

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει μόνος του. Ως εκ τούτου ο καθολικός μπορεί να διαβάσει μόνο μία Βίβλο, αυτήν που εξέδωσε η εκκλησία. Με άλλα λόγια: η άμεση και ύψιστη αρχή στα θέματα της πίστης είναι το διδακτικό λειτούργημα της εκκλησίας».

Το ίδιο ανενδοίαστα ο Πάπας Πίος XII έγραφε ότι «το mo αξιόλογο καθήκον της θεολογίας είναι να δείξει πώς ένα δόγμα της εκκλησίας περιέχεται στις πηγές της πίστης, έχοντας ακριβώς το νόημα που έχει καθορίσει η εκκλησία».

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο για την εκκλησία δεν είναι το αυθεντικό νόημα μίας διδασκαλίας, αλλά το να γίνεται κατανοητή όπως το θέλει αυτή.

Οι θεολόγοι οφείλουν να αποδέχονται εξαρχής άνευ όρων ότι η ερμηνεία της είναι η σωστή και στη συνέχεια να αναζητούν τις αποδείξεις στη Γραφή.

Με λίγα λόγια, αυτό που διδάσκει η εκκλησία καθορίζει το τι διδάσκουν οι Γραφές και όχι αντίστροφα.

Εδώ πράγματι κυριολεκτικά ο παπάς ευλογάει τα γένια του, αφού έτσι η ίδια η εκκλησία επικυρώνει τον εαυτό της. μηδενίζοντας κάθε δυνατότητα διόρθωσης λαθών. Το μόνο κριτήριο για την αλήθεια είναι η αυθεντία της εκκλησίας, την οποία επικυρώνει πάλι η ίδια για τον εαυτό της με βάση τη (δική της) παράδοση.

Έτσι η απαλή φωνή του Πνεύματος που μιλάει μέσα από εμπνευσμένους
ανθρώπους και θεόπνευστα κείμενα, όπως τα παρακάτω της Ντούντε, δεν μπορεί να ακουστεί.

Αρ. 4993 2-11-1950

Η πνευματική καταπίεση και τα δόγματα

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν άνθρωπο είναι η πνευματική καταπίεση που τον εμποδίζει να γνωρίσει μόνος του και ν’ αποφασίσει μόνος του τι θέλει. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική οντότητα, η οποία έχει χρέος να φθάσει στην τε-λειότητα. Επομένως ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον τρόπο της ζωής του που μπορεί να είναι ή να μην είναι ο κατάλληλος για την επίτευξη της τελειότητας. Συνεπώς θα πρέπει να αποφασίσει ελεύθερα, γιατί το ζητούμενο είναι να αποδείξει μπροστά Μου τη θέλησή του. Αυτή την απόδειξη την απαιτώ μάλιστα, γι’ αυτό δηλώνω κατηγορηματικά αντίθετος στο να καθορίζει ένας άνθρωπος το τι θα πρέπει να σκέφτονται, να θέλουν και να πράττουν οι συνάνθρωποί του. Η ελευθερία της θέλησης του ανθρώπου πρέπει να είναι απαραβίαστη. Όμως παρ’ όλα αυτά παραβιάζεται όταν επιβάλλεται στη θέλησή του σαν νόμος μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, την οποία εξαναγκάζεται να ακολουθήσει με υποσχέσεις ή με απειλές… Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να επικροτήσω μια τέτοια καταπίεση της ελευθερίας της βούλησης, έστω κι αν δεν την καταδικάζω ανοιχτά, επειδή ακριβώς δεν θέλω ούτε Εγώ να ασκήσω πίεση στην ανθρώπινη θέληση από τη δική Μου πλευρά.

Ο άνθρωπος είναι μια σκεφτόμενη, ατομική οντότητα, στην οποία Εγώ έδωσα την ικανότητα να θέλει και να σκέφτεται ελεύθερα, με αποκλειστικό σκοπό να επιλέξει τι θέλει στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξής του στη γη. Και αντίστοιχα με τις επιλογές της θέλησής του θα λάβει το μισθό του για την αιωνιότητα. Είναι βέβαια καλό και σύμφωνα με το θέλημά Μου το να κατατοπίζει ένας άνθρωπος τους συνανθρώπους του για τις επιπτώσεις που θα προκύψουν ανάλογα με τις σωστές ή λανθασμένες επιλογές της θέλησής τους. Σύμφωνα με το θέλημά Μου είναι επίσης να διδάσκεται κανείς με διάφορους τρόπους για τη σχέση του με το Δημιουργό του.

Αλλά είναι υπεραρκετό να διδάσκεται κανείς σωστά πρώτα και κύρια τη θεϊκή διδασκαλία της αγάπης και να παροτρύνεται να ασκεί αυτή την αγάπη στο διπλανό του χωρίς ατομικό συμφέρον. Όμως όλα αυτά θα πρέπει να γίνονται χωρίς καταπίεση. Ο άνθρωπος πρέπει να διδάσκεται, αλλά όχι και να εξαναγκάζεται να δεχθεί τη συγκεκριμένη διδασκαλία, διότι οφείλει να χρησιμοποιεί τη θέλησή του σύμφωνα με την κρίση του και την προσωπική του έφεση.

Εγώ έδωσα στον άνθρωπο την ελεύθερη θέληση, σεις όμως του την στερείτε και επομένως έτσι χρησιμοποιείτε και τη δική σας θέληση λάθος, παρ’ όλο που πιστεύετε ότι εργάζεστε για Μένα και κατ’ εντολή Μου. Εγώ ωστόσο δεν έδωσα ποτέ στους αποστόλους Μου την εντολή να επιβάλλουν εξαναγκαστικά τη διδασκαλία Μου, γιατί μια επιβεβλημένη πίστη δεν έχει καμία αξία για την ψυχή και την εξέλιξή της.

Το μόνο που απαιτώ από τους ανθρώπους είναι να πιστεύουν σε Μένα ως το υπέρτατα τέλειο Ον, καθώς και στην παντοδυναμία, στη σοφία, στην αγάπη Μου και στη δύναμή της. Γιατί, αν πιστεύετε σ’ αυτά, θα βιώσετε στον ίδιο τον εαυτό σας τη δύναμη της αγάπης και θα συνειδητοποιήσετε από μόνοι σας όλα τα άλλα που χρειάζεται να πιστεύει κανείς, γιατί τότε ενεργεί μέσα σας το Πνεύμα Μου, το οποίο σας διδάσκει την Αλήθεια.

Όμως η πίστη με τη βία δεν σας οδηγεί στην τελείωση, δε-δομένου ότι η πίστη αυτή σπάνια ζωντανεύει και μία τέτοια πίστη δεν μπορώ να την υπολογίσω σαν μια ελεύθερη επιλογή, μια και η θέλησή σας έχει μείνει αδρανής. Γιατί ασπάζεστε μια ορισμένη πνευματική κατεύθυνση απλά και μόνο λόγω της διαπαιδαγώγησής σας, δίχως να την έχετε ελέγξει πραγματικά εάν είναι σωστή ή όχι. Το μοναδικό που Εγώ απαιτώ από σας να πιστεύετε είναι το γεγονός ότι μόνο μέσω της αγάπης μπορείτε να γίνετε μακάριοι. Αλλά και αυτή την πίστη α-κόμη πρέπει να την αποκτήσετε από μόνοι σας. Μπορείτε βέβαια να αποδεχθείτε τη σχετική διδασκαλία, αλλά οφείλετε κατ’ αρχήν να εφαρμόζετε την αγάπη, προκειμένου ν’ αποκτήσετε την εσωτερική βεβαιότητα ότι όντως η αγάπη είναι μια πνευματική δύναμη και αυτή η εσωτερική βεβαιότητα αποτελεί τελικά μια πίστη εκ πεποιθήσεως, η οποία είναι όντως ζωοδότρα, επειδή είναι καρπός της ελεύθερης βούλησης.

Οποιοσδήποτε εξαναγκασμός σημαίνει έλλειψη τελειότητας, δεδομένου ότι ο εξαναγκασμός παραβιάζει την ελευθερία που χαρακτήριζε αρχικά τις αγγελικές οντότητες στην πνευματική αρχέγονη δημιουργία και την οποία πρέπει να κερδίσουν πάλι, προκειμένου να μπορέσουν να γίνουν μακάριες. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να θεωρούνται θεάρεστα διάφορα καταπιεστικά μέτρα, τα οποία καταργούν την πνευματική ελευθερία; Πώς είναι δηλαδή δυνατόν να πρέπει κανείς να πιστέψει σε κάτι σαν να ήταν καθήκον του, τη στιγμή που από πλευράς Μου απαιτείται μία εντελώς ελεύθερη κρίση και αποδοχή; Εγώ που είμαι ο ανώτατος Νομοθέτης έδωσα ως μοναδική εντολή μου την εντολή της αγάπης, η οποία εμπερικλείει και τις δέκα εντολές του Μωυσή. Αλλά, για να τηρεί κανείς αυτή την εντολή είναι απαραίτητο να αγαπάει τελείως οικειοθελώς. Δεν σας έδωσα και άλλες εντολές, γιατί αυτό θα στρεφόταν εναντίον Μου, αφού κάτι τέτοιο θα έθετε σε αμφισβήτηση την ελευθερία της ανθρώπινης θέλησης. Ωστόσο οι άνθρωποι έ-χουν την ικανότητα να θεσπίζουν νόμους δίχως να έχουν τη σχετική εξουσιοδότηση από Μένα και έτσι παραβιάζουν την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης. Οποιοσδήποτε νόμος αποτελεί έναν εξαναγκασμό και οποιοσδήποτε εξαναγκασμός είναι ενάντια στη θέλησή Μου.

Όταν ο άνθρωπος δεν απολαμβάνει πλέον την ελευθερία της σκέψης και είναι αναγκασμένος να πιστεύει σε μια διδασκαλία, τότε διακυβεύβεται η δοκιμασία της θέλησής του, για την οποία έχει έρθει στη γη, αφού πρέπει ν’ αποφασίζει ελεύθερα μόνος του και όχι υπό πίεση. Κάθε διδασκαλία δε που έ-χει αξιώσεις δόγματος και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ασκεί εξαναγκασμό της πίστης, άσχετα με το αν αντιπροσωπεύει ή όχι την αλήθεια. Κάθε δόγμα αποτελεί έναν βιασμό της ελεύθερης θέλησης, γιατί, τη στιγμή που πρέπει να παρθούν αποφάσεις πνευματικής φύσης από τον άνθρωπο, η θέληση είναι ανελεύθερη, εφόσον είναι προγεγραμμένο ποια απόφαση επιβάλλεται να πάρει, γιατί διαφορετικά θα του καταλογισθεί ως αμαρτία.

Ως προς Εμένα ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να παίρνει τις αποφάσεις του ελεύθερα. Το μόνο που απαιτώ από αυτόν είναι να επεξεργάζεται με τη σκέψη του αυτά που οφείλει να πιστέψει. Εάν δεν μπορεί να τα αποδεχτεί, παρ’ όλο που συλλογίστηκε διεξοδικά πάνω σ’ αυτά, δεν του το καταλογίζω ως αμάρτημα^. αλλά σίγουρα αμαρτάνει όταν ομολογεί πίστη σε μια διδασκαλία με το στόμα του χωρίς όμως να έχει ρωτήσει την καρδιά του. Γιατί ο καθένας είναι υπεύθυνος μόνος του για τον εαυτό του και αποτελεί ύβρη το να θέλει ένας μόνο άνθρωπος να καθορίσει τι είναι υποχρεωμένοι να σκέφτονται και να πιστεύουν εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι θεσπίζοντας εντολές οι οποίες θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να θεωρούνται δογματικής φύσης διδασκαλίες.

Οτιδήποτε παραβιάζει την ελευθερία της θέλησης δεν μπορεί ποτέ να έχει την έγκρισή Μου, αφού Εγώ ο Ίδιος δεν επιβάλλω στους ανθρώπους να δεχτούν ούτε καν αυτή την αλήθεια, εάν δεν το θέλουν από μόνοι τους. Βέβαια τους διδάσκω αδιάκοπα και τους παρέχω την καθαρή αλήθεια, ωστόσο ο καθένας είναι ελεύθερος να την δεχθεί ή να την απορρίψει. Και με τον ίδιο τρόπο οφείλετε κι εσείς να διδάξετε με κάθε αγά-πη τους συνανθρώπους σας, αφήνοντάς τους όμως πλήρη ελευθερία αποφάσεων γιατί δεν πρόκειται ποτέ να λάβω υπ’ όψη Μου μία πίστη που προέκυψε υπό πίεση.

Αμήν

«ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ» ΚΕΦ. Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Αρ. 4842 8.2.1950

Αληθινοί μαθητές είναι οι εμπνευσμένοι από το Πνεύμα

Οι μαθητές Μου ήταν εμπνευσμένοι από το Πνεύμα Μου και γι’ αυτό ήταν σωστά αυτά που δίδασκαν. Όταν μιλούσαν για Μένα και για το βασίλειό Μου δεν μπορούσαν να πουν άλλα από εκείνα που Εγώ τους έβαζα στο στόμα, ό,τι δηλαδή τους αποκάλυπτε το Πνεύμα Μου. Άρα δίδασκαν τα ίδια με αυτά που δίδασκα κι Εγώ όταν ήμουν στη Γη, διαφώτιζαν επ’ ονόματί Μου, μιλούσαν αντί για Μένα και έτσι έφερναν αληθινά την καλή αγγελία στους ανθρώπους, όπως ήταν η θέλησή Μου.

Επομένως αληθινοί διάδοχοί τους θα είναι αυτοί που εμπνέονται επίσης από το Πνεύμα Μου, καθώς μόνο αυτοί θα λένε την αλήθεια και μόνο αυτοί θα είναι οι πραγματικοί αντιπρόσωποί Μου στη Γη. Όποιος όμως διδάσκει τους άλλους χωρίς να εμπνέεται από το Θείο Πνεύμα δεν πρόκειται να αντιπροσωπεύει την αγνή αλήθεια. Γιατί εκείνος στον οποίο δεν μπορεί να ενεργήσει το Πνεύμα Μου αναγκαστικά θα τη διαστρε-βλώνει δεδομένου ότι θα ερμηνεύει εσφαλμένα το Λόγο που δίδαξα Εγώ κάποτε. Κατά συνέπεια αυτά που θα διδάσκει θα είναι λαθεμένα μολονότι τη γνώση του μπορεί να την έχει αποκτήσει από τις σπουδές και ο ίδιος να πιστεύει για τον εαυτό του ότι έχει την ικανότητα να κάνει το δάσκαλο στους συναν-θρώπους του.

Η πιο απλή εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός είναι ότι όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει το Πνεύμα Μου, εκεί ενεργεί το πνεύμα του αντιπάλου Μου και μάλιστα με τρόπο που όντως αντιστρατεύεται την αλήθεια. Από αυτό λοιπόν μπορεί να συμπε-ράνει κανείς πόσο εύκολο ήταν τελικά να διαβρωθεί η καθα-ρή διδασκαλία Μου, ώστε να προσφέρεται σήμερα στην ανθρωπότητα υπό τη μορφή μιας παραμορφωμένης εικόνας.

Το να καταλάβει κάποιος το πνευματικό νόημα των Λόγων Μου όπως το εννοώ πραγματικά, προϋποθέτει την ενέργεια του Πνεύματος μέσα του, δηλαδή προϋποθέτει μία φωτισμέ-νη σκέψη η οποία πάλι προκύπτει από μία ζωή εναρμονισμέ-νη με το θέλημά Μου. Αυτή όμως δεν συνίσταται στην τήρη-ση εκκλησιαστικών εντολών, αλλά αποκλειστικά και μόνο στην εκπλήρωση των δικών Μου εντολών της αγάπης για τον Θεό και για τον πλησίον.

Μια ζωή πλημμυρισμένη από αγάπη είναι που κάνει κάποιον δεκτικό για το Πνεύμα Μου και μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ικανός να διδάξει τους άλλους, γιατί μόνο αυτός κατέχει τη γνώση για το πνευματικό νόημα των Λόγων Μου. Και τού-τη η γνώση είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να αναγνω-ρίσει κανείς τα βαρύνοντα λάθη με τα οποία οι άνθρωποι παραμόρφωσαν τα λόγια Μου. Μόνο η γνώση η οποία μεταδί-δεται με αυτόν τον τρόπο από το Πνεύμα Μου δίνει σε εκείνον που θέλει να Με υπηρετήσει το δικαίωμα να διδάξει. Και τότε κάθε φορά που διδάσκει αυτό γίνεται πάλι επίσης με τη βοήθεια του Πνεύματός Μου. Όποιος εργάζεται για Μένα δεν θα πει κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλω Εγώ, καθώς είναι βούλησή Μου να δοθεί στους ανθρώπους η αλήθεια.

Η αιτία όμως που κυριαρχεί το πνεύμα του ψεύδους είναι ό-τι το Πνεύμα Μου, που είναι ο εμπνευστής της αλήθειας δεν μπορεί πια να εκφραστεί σε εκείνους που πιστεύουν ότι είναι οι διάδοχοι των μαθητών Μου. Και ενώ κατέχουν μία θέση από την οποία διδάσκουν, αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν σύνδεση με το χορηγό της αλήθειας. Ερμηνεύουν βέβαια το Λόγο Μου, όμως αγνοούν πλήρως το πνευματικό του νόημα. Διδάσκουν αυτά που διδάχτηκαν από τους παλαιότερους και υιοθετώντας χωρίς δεύτερη σκέψη τη διδασκαλία εκείνων τη μεταδίδουν απερίσκεπτα παραπέρα, χωρίς να συλλογίζονται ότι κάποτε θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν για κάθε τους λέξη.

Όντας οι ίδιοι τυφλοί στο πνεύμα είναι τυφλοί οδηγοί και των συνανθρώπων τους, αντί να τους οδηγούν προς την αλήθεια τους απομακρύνουν όλο και περισσότερο, αφού παρουσιάζουν σαν διδασκαλία του Χριστού μια διδασκαλία που πο-τέ δεν δίδαξα Εγώ. Κι αυτό επειδή ακολουθούν το γράμμα χω-ρίς να καταλαβαίνουν το αληθινό νόημα, επειδή το Πνεύμα Μου δεν μπορεί να μπει μέσα τους και να τους φωτίσει.

Δεν αναζητούν την αλήθεια επειδή πιστεύουν ότι την κατέχουν. Κι επομένως δεν αναζητούν ούτε Εμένα, με αποτέλεσμα ούτε κι Εγώ να μπορώ να τους κατευθύνω προς την αλήθεια. Γιατί εάν Με αναζητούσαν πραγματικά τότε θα ζούσαν με α-γάπη και επίσης τότε θα Με αναγνώριζαν για το λόγο ότι αποκαλύπτομαι στον καθένα που Με πιστεύει και τηρεί τις εντο-λές Μου. (Κατά Ιωάννη 14,21).

Όποιος θέλει να είναι μαθητής Μου πρέπει να Με ακολου-θήσει σαν τους αποστόλους Μου. Πρέπει να ζει γεμάτος με α-νιδιοτελή αγάπη τη ζωή του για να αφυπνισθεί το εσωτερικό του πνεύμα, ώστε συνδεόμενος μαζί Μου μέσω της αγάπης του θα διδαχθεί από Μένα τον ίδιο, όπως ακριβώς είναι γραμμένο: «Θα διδαχθείτε όλοι από τον Θεό!» (Κατά Ιωάννη 6,45). Το Πνεύμα Μου θα τον οδηγήσει στην αλήθεια και τότε μόνο μπορεί να είναι ο εκπρόσωπός Μου στη Γη.

Αμήν

Από το βιβλίο: «Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ» ΚΕΦ. ΑΛΗΘΕΙΑ – ΠΛΑΝΗ – ΨΕΜΑ»

Αρ. 4859 15.3.1950

Ο εξαναγκασμός σαν μέσο διδασκαλίας σε σύγκριση με την ελευθερία της αγάπης

Δεν θέλω να σας δίνω καμία εντολή, παρά μόνο θέλω να σας συμβουλεύω τι είναι καλό να κάνετε για την ψυχή σας. Γιατί και η Διδασκαλία Μου για την Αγάπη, δεν αποτελεί εντολή, αφού την αγάπη πρέπει κανείς να την ασκεί με την ελεύθερη θέλησή του, προκειμένου να έχει επιτυχία.

Μια πράξη από αγάπη προϋποθέτει ότι θα υπάρχει αγάπη στην καρδιά του ανθρώπου. Η πράξη από μόνη της μπορεί να εκτελεστεί και εντελώς μηχανικά, οπότε θα αξιολογηθεί αντίστοιχα. Γι’ αυτό, ποτέ δεν σας λέω πως είσαστε υποχρεωμένοι να κάνετε το α ή το β, παρά λέω πάντα ότι θα έπρεπε, ότι είναι καλό να το κάνετε…

Ο εξαναγκασμός είναι ένας νόμος, που η μη τήρησή του επιβάλλει κάποια τιμωρία. Εγώ όμως δεν σας τιμωρώ όταν παραβαίνετε το Νόμο της Αγάπης, γιατί, παρ’ όλο που αποτελεί μεν σίγουρα ένα νόμο, υπό την έννοια ότι είναι προσαρμοσμένος στην αιώνια Τάξη Μου, ωστόσο Εγώ ως Νομοθέτης, που είμαι αυτή καθαυτήν η Αγάπη, δεν σας επιβάλλω καμία τιμωρία, αφού κάτι τέτοιο αντιτίθεται στην Αγάπη Μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας προειδοποιώ όσο ζείτε χωρίς αγάπη, δηλαδή να σας συμβουλεύω να μεταμορφώσετε και οι ίδιοι από μόνοι σας το είναι σας σε αγάπη, ώστε να μπορέσετε να απολαύσετε τη μακαριότητα, την οποία δεν θα μπορείτε να νιώσετε ποτέ χωρίς την αγάπη.

Μπορείτε λοιπόν να κρίνετε από μόνοι σας, ποιος παραβιάζει την αιώνια Τάξη Μου,…. Και μπορείτε να το κρίνετε, αν παρατηρήσετε που εξαναγκάζονται οι άνθρωποι στη διαμόρφωση της ζωής τους. Όμως Εγώ δεν εγκρίνω τον εξαναγκασμό ως μέσο πνευματικής αγωγής, γιατί με τη βία κανένας άνθρωπος δεν θα επιδιώξει την ανύψωσή του. Όπου λοιπόν ασκείται πίεση με σκοπό την πνευματική εξέλιξη, εκεί θα μπορείτε να διαπιστώσετε αντίθεη δράση. Πίεση δε και εξαναγκασμό ασκείται παντού όπου κανείς απειλείται με μία τιμωρία ή του υπόσχονται μία ανταμοιβή, γιατί και τα δύο αποτελούν μέσα πίεσης τα οποία έχουν σκοπό να επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής στους ανθρώπους. Και εξαναγκασμός υπάρχει παντού όπου σχηματίζονται οργανώσεις, οι οποίες προσπαθούν να δεσμεύσουν τα μέλη τους με μέτρα τα οποία τους καθιστούν ανελεύθερους στις σκέψεις και στις πράξεις τους….

Εξαναγκασμός υπάρχει επίσης όπου δεν επιτρέπεται στους ανθρώπους να πάρουν γνώσεις από αλλού, ώστε να προσπαθήσουν να ερευνήσουν ελεύθερα και να φθάσουν στην αλήθεια από μόνοι τους. Ο οποιοσδήποτε περιορισμός της ελευθερίας της ανθρώπινης θέλησης δεν συμφωνεί με το Θέλημά Μου, γιατί για να μπορεί κανείς να δώσει κάποια μέρα λογαριασμό για τις πράξεις του, αυτό προϋποθέτει ότι είναι ελεύθερος στη θέλησή του.

Όπου οι άνθρωποι ετεροκαθορίζονται στη διαμόρφωση της ζωής τους με εντολές ή απειλές κάθε μορφής, εκεί δεν εκπροσωπείται το Θέλημά Μου, παρά το θέλημα εκείνου που είναι ο αντίμαχος Μου και συνεπώς είναι εχθρός σας, παρ’ όλο που λεκτικά αναφέρεται συχνά εκεί το Όνομά Μου. Γιατί από τη δέσμευση της βούλησης προέρχονται αμέτρητες εσφαλμένες διδασκαλίες και αμέτρητες παραβιάσεις της δικής Μου Θέλησης.

Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να θεωρείται η θέληση ενός ανθρώπου τόσο αλάθητη, ώστε να τον ακολουθούν τυφλά χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να χρησιμοποιούν τη δική τους θέληση, ή να υποχρεώνονται να σκέπτονται και να ενεργούν ενάντια σε αυτά που θέλουν οι ίδιοι. Ακόμη και η δική Μου αγνή Διδασκαλία που σας δόθηκε από ψηλά, δεν επιτρέπεται να επιβάλλεται αναγκαστικά, αλλά ο καθένας πρέπει να αποφασίσει υπέρ ή κατά της ελεύθερα από μόνος του. Πόσο λιγότερο μάλλον λοιπόν, μια άλλη διδασκαλία η οποία ποτέ δεν ήταν τόσο παραμορφωμένη όσο τώρα, από τότε που την κήρυξα Εγώ ο Ίδιος στη γη.

Πρέπει πάντα να αναγνωρίζεται στους ανθρώπους το καθήκον και το δικαίωμα να ελέγχουν και να κρίνουν τις πνευματικές διδασκαλίες που τους μεταδίδουν οι συνάνθρωποι τους. Κι ακόμη και όταν κηρύσσεται η αγνή Διδασκαλία, αυτό πρέπει να συμβαίνει με αγάπη, όπου ο διδάσκων θα βρει τα κατάλληλα λόγια να κερδίσει τους συνανθρώπους του από την δική του εσωτερική πεποίθηση και πρέπει να παραλείπεται οποιαδήποτε πίεση. Ο άνθρωπος εκείνος που θέλει να πιστέψει και ψάχνει να Με βρει, θα Με αναγνωρίσει ούτως ή άλλως και μπορεί να πεισθεί και να πιστέψει. Θα εφαρμόσει τότε εξάλλου και την αγάπη από δική του παρόρμηση, όχι πια από καθήκον, παρά από αγάπη για Μένα, γιατί Με πιστεύει….

Ο εξαναγκασμός σκοτώνει την αγάπη και κάθε έργο αγάπης γίνεται τότε μόνο μηχανικά, έτσι που για Μένα δεν μπορεί να έχει αξία. Οφείλεις να αγαπάς…. επειδή η οποιαδήποτε άνοδος προϋποθέτει την αγάπη. Όμως δεν σε εξαναγκάζει κανείς, ούτε θα μπορούσε να σ’ εξαναγκάσει, γιατί τότε η αγάπη δεν θα ήταν αγάπη….

Αναλογισθείτε αυτά και καταλάβετε επομένως πόσο λανθασμένη είναι η διάδοση της Διδασκαλίας Μου για την Αγάπη μέσα από δογματικές διατάξεις. Οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος με σκοπό να κατακτήσει την αιώνια Ζωή, προϋποθέτει ελευθερία της θέλησης. Συνεπώς δεν μπορεί να του δοθεί καμία εντολή την οποία είναι υποχρεωμένος να τηρήσει, είτε γιατί του υπόσχεται μια ανταμοιβή ή γιατί απειλείται με μια τιμωρία… Το μόνο που πρέπει, είναι να διδαχθεί για την εντολή της αγάπης, που είναι η μόνη που έχει σημασία και που από την εκπλήρωση της εξαρτάται η αιώνια Ζωή…

Αμήν

www.ηπροφητείασήμερα.gr

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Από: το βιβλίο «Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Σχέση της εξωτερικής εκκλησίας με την πνευματική εκκλησία

Οι ελλείψεις στη διδασκαλία και στους θεσμούς των χριστιανικών εκκλησιών οδηγούν πολλούς αναγνώστες της νέας αποκάλυψης στο ηθικό δίλημμα πώς ν’ αντιμετωπίζουν αυτές τις θρησκευτικές κοινότη­τες. Πρέπει να καταπολεμηθούν τα κακά αυτά με την αποχώρηση από τις εκκλησίες, στις οποίες ενδεχομένως μέχρι τώρα ανήκαν; Ή μήπως υπάρχουν κι άλλα μέσα και οδοί για να λυθεί το πρόβλημα; Στο σχέ­διο της Δημιουργίας, όλα γίνονται με κλιμακωτή ανάπτυξη -ιδιαίτερα μάλιστα η πνευματική ωρίμανση των ανθρώπων και των λαών. Η κά­θε μεμονωμένη ψυχή διατρέχει εξαιρετικά μακρείς δρόμους μάθησης, μέχρι να φθάσει επιτέλους στην ωριμότητα και ν’ αποκτήσει την ικα­νότητα να προσλαμβάνει όλο και υψηλότερο φως γνώσης.

Γι’ αυτό, ο Πατέρας παρέχει το πνευματικό φως της Αλήθειας στους ανθρώπους και στους λαούς με πολύ διαφορετικές μορφές, βάθος και περιεχόμενο. Έτσι, οι εκκλησίες με την εξωτερική τους πίστη και τους θεσμούς τους για τη σωτηρία έχουν ακόμη αναμφισβήτητη σημασία ως πνευματική προετοιμασία, μολονότι για τον αφυπνισμένο πνευμα­τικό άνθρωπο είναι κάτι το ξεπερασμένο.

Γι’ αυτό, ο ίδιος ο Ιησούς δεν απαρνήθηκε την παλιά εκείνη εκκλη­σία, παρ’ όλο που στις μέρες του ο Ναός είχε πολλά κακά, μοιάζοντας με «λάκκο φονιάδων και φιδιών», ενώ από καιρό ο Θεός δεν «κατοι­κούσε» πια στην κιβωτό του, αλλά αντίθετα, συμμετείχε σε μερικούς από τους θεσμούς (γεύμα του Πάσχα, επίσκεψη στο Ναό) ή άφησε τους δικούς του να τους τηρήσουν (περιτομή, εξαγνιστική θυσία της Μαρίας). Επίσης, όπως φαίνεται από τις Πράξεις των Αποστόλων, οι πρώτοι χριστιανοί εξακολούθησαν για πολύ καιρό μετά την Ανάληψη του Ιησού να συναθροίζονται στην αίθουσα του Σολομώντα στο Ναό για να προσευχηθούν, παρ’ όλο που το τυφλωμένο ιερατείο είχε διαπράξει στο Γολγοθά τη μεγαλύτερη ιεροσυλία.

Παρ’ όλη την οξύτητα και σαφήνεια της κριτικής, υποδείξεις των γραπτών της νέας αποκάλυψης απέναντι στην τυπολατρεία παραμένουν γεμάτες κατανόηση. Έτσι, στο μικρό έργο «Ο δρό­μος προς την πνευματική αναγέννηση» λέει για τη σχέση της-τελειουργικής με την καθαρά πνευματική εκκλησία: «Όπως έχετε ένα σώμα, το οποίο προσλαμβάνει και στέλνει στην ψυχή πς πρώτες εντυπώσεις που την θρέφουν, έτσι πρέπει να υπάρχει επίσης ένα δωμάτιο πνευ­ματικής τροφής (για τις πρώτες εντυπώσεις της πίστης), που είναι η ε­ξωτερική εκκλησία. Όποιος, λοιπόν, εγκαταλείψει πολύ νωρίς το σώμα της μητέρας του, τι μπορεί άραγε να καταφέρει; Η υποταγή και η ταπεινοφροσύνη είναι η τροφή της πνευματικής αναγέννησης. Αφού, όμως, η (ρωμαιοκαθολική) εκκλησία τα διδάσκει αυτά, τότε τι σας ωθεί μακριά από τη μητέρα της πίστης σας; Όσον αφορά, όμως, τις τελε­τουργίες της, για τον ζωντανό όλα είναι ζωντανά, για τον καθαρό όλα καθαρά, για τον υπάκουο όλα σωστά και για τον ταπεινό όλα ιερά. …Γι’ αυτό, ν’ ακολουθείτε τους εξωτερικούς τύπους της εκκλησίας σας, αλ­λά ν’ αφήνετε την καρδιά σας να οδηγείται από Μένα! Τότε, πολύ σύ­ντομα θα φθάσετε στη ζωή τηςχάρπος και μ’ αυτή στην πνευματική αναγέννηση, αναζωογονώντας την εκκλησία σας.

…Γιατί όπως ένα δέντρο μεγαλώνοντας βγάζει κλαδιά, ύστερα μπουμπούκια, φύλλα και άνθη, που έχουν αρσενικά και θηλυκά όργα­να, και όπως όλ’ αυτά με τον καιρό πέφτουν όντας πια άχρηστα, για να ελευθερωθεί και να δραστηριοποιηθεί ο καρπός με όλη τη δύναμη της τάξης που εμπερικλείει, έτσι συμβαίνει και με την τελετουργική (εξω­τερική) εκκλησία.

Οι φυτικές αυτές λειτουργίες του δέντρου είναι σαν τις νεκρές τε­λετές της εκκλησίας. Αλλά δεν πρέπει να παραδεχτείτε ότι (σε κάποιο σωστό μέτρο) είναι αναγκαίες για χάρη της τάξης; Γιατί αν τα δέντρα δεν έχουν άνθη, τότε δεν θα υπάρξει ούτε καρπός.

Η ιουδαϊκή εκκλησία, για παράδειγμα, ήταν καθαρά τελετουργική και παρείχε την πρώτη διαμόρφωση, σαν φύλλο ή άνθος του ζωντα­νού καρπού του Λόγου του αιώνιου φωτός. Τώρα σας ρωτώ: Δεν ήταν σωστή όπως ήταν, αφού υπήρξε όπως έπρεπε να είναι (σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους ανάπτυξης της ανθρωπότητας); Αν απο­κτήσετε παιδιά, πώς θέλετε ή μπορείτε να τα διδάξετε ώστε να γνωρί­σουν καλύτερα Εμένα και το θέλημά Μου παρά με τη βοήθεια της τε­λετουργικής θεώρησης; Άλλωστε, κι εσείς αρχικά δεν είσαστε παρά Ιουδαίοι ή παιδιά, όσο δε είσαστε έτσι, έχετε βέβαια ανάγκη των εκκλη­σιαστικών τελετουργιών. Μόνο που, βέβαια, τα πράγματα δεν πρέπει να μείνουν έτσι! Αντίθετα, όποιος πέρασε την προκαταρκτική τάξη, πρέπει να πάει στη μεγαλύτερη, όπου θα μάθει να γράφει και να διαβάζει και τέλ ος να κάνει υπολ ογ/σμούς μέσα στη ν αγάπη Μου και να πράττει μέσα στη χάρη της σοφίας Μου. Και όποιου η καρδιά έγινε καθαρή j με το να αγαπά, αυτός θα μπει ύστερα στο δικό Μου σχολείο (του ζω- ντανού εσωτερικού Λόγου), που μόνο σ’αυτό θα φθάσει εντελώς στην! αιώνια ζωή μέσα από την αναγέννηση. Όποιος όμως κολλήσει στο τελετουργικό, που αυτό καθ’αυτό είναι νεκρό, χωρίς να προσέχει το εσω­τερικό του, θα πεθάνει και ο ίδιος, αφού ήταν τόσο κουτός και σκο­τεινός ώστε ν’ αναζητά το σκοπό σε εξωτερικά μέσα.

Γι’ αυτό, αν θέλετε να γίνετε αληθινά παιδιά της αγάπης και της χάριτός Μου, μην αφήνετε να σας προξενεί θυμό το άνθος, παρά σκεφτείτε τον καρπό! Όταν πάλι κάποιος έχει ωριμάσει σαν τον καρπό, τό­τε δεν σφάλλει, αν κοιτάζει συχνά πίσω του και ξαναφέρνει στο μυαλό του με προσοχή την εξέλιξη της πνευματικής ζωής του. Αντίθετα, εκεί­νος που, περιφρονώντας την παιδική του ηλικία, ανυψώνεται περήφα­να σαν γόπας κοπάζοντας φονικά από δυσθεώρητα ύψη τους μικρούς περιστερώνες, προσβλέπονταςλαίμαργα στην πτώση τους για να κερ­δίσει κάτι απ’ αυτήν, αυτός δεν Μου είναι ευχάριστος.»

Ο Χριστός στο «Γη και Σελήνη» απαντά στο ερώτημα αν ένα παι­δί του Θεού που έχει ωριμάσει μέσα στο φως της νέας αποκάλυψης, πρέπει να παρακολουθεί τη λειτουργία στην εκκλησία ή να αρκείται στην εσωτερική επικοινωνία της καρδιάς με τον Πατέρα, που είναι η μοναδική γνήσια λειτουργία:

«Όποιος αγανακτεί με τη λειτουργία (στην εκκλησία), αυτός ας μην την παρακολουθεί. Γιατί με το ζόρι δεν μπορεί να βάλει κανείς κάποιον μέσα.

Αλλά κι αν συνέβαινε αυτό, δεν θα έβλαπτε κανέναν, γιατί είναι κα­λύτερο να βρίσκεται κανείς σε έναν οίκο προσευχής και να παίρνει μέ­ρος σε λειτουργία παρά να βρίσκεται στις ημέρες αργίας και εορτών σε μίαχαρτοπαικτική λέσχη ή να κάνει συναλλαγές ως τοκογλύφος ή κάτι παρόμοιο. Άλλωστε, εκτός από τη λειτουργία γίνεται και κήρυγμα, πριν από το οποίο διαβάζονται μερικές τουλάχιστον γραμμές από το Ευαγγέλιο.

Αν κάποιος δεν αποδέχεται το κήρυγμα, ας σταθεί σ’ αυτές, και θα μπορέσει να πάρει απ’ αυτές τόσα, ώστε να του φθάνουν για να επι­τύχει την αιώνια ζωή, αν ακολουθήσει σωστά τις λίγες αυτές γραμμές. Αν όμως κάποιος, από μίσος γι’ αυτή την ειδωλολατρεία, αποσχιστεί από την εκκλησία, χωρίς αντί γι’ αυτό ν’ ασχοληθεί με κάτι καλύτερο, παρά συνήθως με κάτι χειρότερο, θα τον ωφελήσει λοιπόν αυτό; Εγώ νομίζω πως όχι.

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ ήταν στις μέρες Μου ένας απόλυτα ειδω- λολατρικός ναός. Ασφαλώς, κανείς πια δεν μπορούσε να μιλά για έναν οίκο του Ιησού. Αλλά Εγώ ως Ιεχωβά δεν απαγόρευσα σε κανένα να τον επισκέπτεται και να φέρνει προσφορές. Άλλωστε, Εγώ ο ίδιος πή­γαινα συχνά να διδάξω εκεί, όπου και συγχώρησα τη μοιχαλίδα. Ού­τε απαγόρευσα ποτέ στους μαθητές Μου να επισκέπτονται το Ναό. Γο- τίλοιπόν θα έπρεπε κάποιος να ενοχλείται από το να πηγαίνει σε έναν οίκο προσευχής; Γ\ατί αν μπει εκεί μέσα στ’ αλήθεια στο όνομά Μου, τότε Εγώ θα είμαι μαζί του και θα μπω κι Εγώ μαζί του. Όταν δε θα εί­μαστε πια μέσα, κανείς δεν θα μας πετάξει έξω. Λοιπόν, αυτός που βρίσκεται εκεί μαζί Μου, ασφαλώς θα μπορεί να αντέξει εκεί μέσα τό­σο, όσο αντέχω Εγώ!

… Όποιος θέλει να ζήσει σωστά, μπορεί να το κάνει σε οποιαδή­ποτε εκκλησία. Γατί ένας βασικός κανόνας είναι: “Να ελέγχετε τα πά­ντα και από αυτά να κρατάτε τα καλά.”Δεν λέω σε κανένα: Γίνε καθο­λικός ή προτεστάντης ή ελληνορθόδοξος.

Μπορώ μόνο να πώ: ο καθένας μπορεί, αν θέλει, να μείνει αυτό που είναι.

Ό, τι όμως κι αν είναι, να είναι ενεργά χριστιανός, στο πνεύμα και αληθινά! Γατί το βασίλειό Μου είναι ένα βασίλειο ύψιστης δραστηριό­τητας. Εγώ δεν είμαι Πατριάρχης, ούτε Πάπας, ούτε πριμάτος, παρά ένας πολύ καλός και δίκαιος Πατέρας για όλα τα παιδιά Μου, πά­ντοτε δε χαίρομαι όταν αυτά είναι δραστήρια και συναγωνίζονται στην αγάπη -δενχαίρομαι όμως όταν αλληλοαποκαλούνται ανόητοι, ενώ ο καθένας θέλει να είναι εκείνος ο σοφότερος και ο πιο αλάνθαστος.»

Από: Βάλτερ Λουτς «Η Διδασκαλία του Χριστού»

Επιπλέον στην Ντούντε τονίζεται η ανάγκη να παραμένει κανείς στους κόλπους της εκκλησίας του, όντας παράλληλα συνειδητός χριστιανός:

Αρ. 400 5.5.1938

Η Απομάκρυνση από την Εκκλησία

Είναι μεγάλη αφροσύνη όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται από την εκκλησία στην οποία ανήκουν. Δεν είναι εύκολη η θέση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι λίγοι πνευματικοί που είναι ακόμα αρεστοί στον Θεό. Κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το κοπάδι τους ενωμένο, όμως το ένα πρόβατο μετά το άλλο απομακρύνεται και πολλές φορές δεν βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Τότε πια είναι πολύ πιο δύσκολο να επιδράσουν στις ψυχές που έχουν απομακρυνθεί, πράγμα που είναι και πρέπει να είναι το χρέος κάθε πνευματικού.

Τώρα, στην εποχή του τέλους, ο Θεός εμπιστεύεται το χάρισμα της διδασκαλίας και σε υπηρέτες που έχει επιλέξει ο Ίδιος, όχι όμως για να εκτοπίσει τους πνευματικούς από τα καθήκοντά τους, αλλά για να μπορέσουν να αποκτήσουν την ευλογία του Λόγου Του και όσοι βρίσκονται μακριά από την εκκλησία. Ωστόσο ποιος ακούει και δέχεται πια το Λόγο Του;

Είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτόν που απομακρύνθηκε οικιοθελώς από την εκκλησία, να υποταγεί στις εντολές του Θεού. Όχι ότι είναι αδύνατο να πάρει από μόνος του το σωστό δρόμο, γιατί όταν η καρδιά του τού υπαγορεύει το τι είναι αρεστό στον Θεό και υπακούει σ’ αυτήν την φωνή, τότε φθάνει πολύ γρήγορα σ’ ένα επίπεδο, το οποίο μπορεί να τον οδηγήσει πολύ υψηλότερα. Όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι που αποχώρησαν από τη μητρική τους εκκλησία δεν θέλουν πια να ακούσουν τίποτα για τα πνευματικά πράγματα. Απορρίπτουν τα πάντα και γι’ αυτό βρίσκονται σε μία εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, διότι παραδίδονται στις δυνάμεις του κακού εφόσον εγκατέλειψαν κάθε στήριγμα, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς η εκκλησία και τείνουν πολύ περισσότερο να χάσουν εντελώς την πίστη τους. Όλος ο διανοητικός τους κόσμος στρέφεται προς την ύλη και το παρόν, επίσης αρνούνται ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατο και συνήθως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απομακρύνονται από την ως τότε πίστη τους.

Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι βρεθούν μπροστά σε μια μεγάλη δοκιμασία, τα χάνουν παντελώς. Ψάχνουν τότε τον Θεό τους, αλλά δεν ξέρουν που να τον βρουν. Οι πνευματικοί δεν είναι πια σε θέση να διατηρήσουν την υπακοή που υπήρχε παλιότερα, γιατί έχουν χάσει τη δύναμη που διευκολύνει στο έργο τους τους κήρυκες του θείου Λόγου, αφού και από τους ίδιους λείπει συχνά η αληθινή, βαθιά πίστη. Γι’ αυτό δεν μπορούν πια να πρεσβεύσουν με θεόπνευστη πειθώ αυτά που διδάσκουν και έτσι το ένα εξηγεί το άλλο.

Ο Λόγος του Θεού πρέπει να είναι ζωντανός μέσα σ’ αυτόν που τον κηρύσσει. Όποιος μιλάει στο λαό πρέπει να είναι διαποτισμένος από αληθινή αγάπη για τον Ιησού Χριστό, τότε μόνο κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του θα την έχει πει ο Ίδιος ο Θεός. Και τότε κάθε λέξη θα εισχωρεί στις ανθρώπινες καρδιές και θα συνδέεται πιο στενά το μικρό κοπάδι που ακολουθεί το Σωτήρα πάνω στη γη και είναι πρόθυμο να ΤΟΝ υπηρετήσει.

Όμως όποιος εγκαταλείπει τη μητρική του εκκλησία, διατρέχει τον κίνδυνο να απομακρυνθεί από τη θεία χάρη – αν δεν πασχίσει ο ίδιος με τη δική του ελεύθερη θέληση να βρει τη διδασκαλία του Θεού μέσα στην καρδιά του – γιατί η θεία διδασκαλία πρεσβεύει μία εξαιρετική χάρη για τον κάθε άνθρωπο. Στην τωρινή εποχή δε, έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία για τον καθένα η αναζήτηση μέσα στην καρδιά για τη θεία διδασκαλία. Όπου ακόμα συγκεντρώνεται μία μικρή κοινότητα ανθρώπων για ν’ ακούσει το Λόγο του Θεού, εκεί προετοιμάζεται το έδαφος στις ανθρώπινες καρδιές. Και αν κάποιο παιδί της γης εφαρμόζει επιπλέον έμπρακτα την αγάπη, γρήγορα θα αισθανθεί επίσης την ευλογία από το Λόγο του Θεού. Γιατί θα είναι τότε ικανό να εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στη θεία διδασκαλία και έτσι θα του δίνεται και η ορθή αντίληψη για το Λόγο του Θεού. Αν έτσι λοιπόν μπουν τα θεμέλια της πίστης σε μία κοινότητα και αυτής της κοινότητας προΐσταται ένας αληθινός ποιμένας, που υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τον Θεό, τα Λόγια του Θεού βλαστάνουν ρίζες μέσα στις καρδιές των πιστών, ώστε έτσι βαδίζουν στο σωστό δρόμο προς τα επάνω.

Γι’ αυτό μείνετε πιστοί στη μητρική σας εκκλησία και μην την εγκαταλείπετε, διότι η κάθε εκκλησία μπορεί ακόμα να σας δώσει τις βάσεις που θα πατήσετε για να εξελιχθείτε προς τα επάνω, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν ακούτε μόνο με τα αυτιά, αλλά και με την καρδιά, όσα σας απευθύνει ο ουράνιος Πατέρας μέσα από τους υπηρέτες Του. Όπου λοιπόν ακούτε ακόμη το Λόγο του Θεού, να ξέρετε ότι ο Ίδιος ο ΚΥΡΙΟΣ σας μιλάει μέσα από τους υπηρέτες Του, να ξέρετε ότι ο καθένας, που υπηρετεί τον Θεό με όλη του την καρδιά, έχει και αυτός αποστολή να κηρύξει το Λόγο Του, για να είναι μια μέρα η συγκομιδή μεγάλη. Όποιος κηρύσσει το Λόγο Του μέσα από την καρδιά του, έχει λάβει απ’ ΑΥΤΟΝ την αποστολή και τη δύναμη – ακούτε τον και η ευλογία του Θεού θα είναι μαζί σας.

Αμήν

www.ηπροφητείασήμερα.gr

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Από: το βιβλίο «Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Σε σχέση με την Εκκλησία

12 Ιουλίου 1847

Κύριε, Εσύ που είσαι ένας Πατέρας όλο αγάπη και Δη­μιουργός τόσο του πνευματικού όσο και του φυσικού κό­σμου! Κοίτα, εφόσον κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίπο­τα για το πνεύμα του από καμία εξωτερική εκκλησία, ούτε καν από τα μυστήρια, τα οποία τελικά ρίχνουν σκοτάδι α­ντί για φως στα πάντα, τι πρέπει τότε να κάνουν οι άν­θρωποι, από πού να πάρουν το πρώτο μάθημα στο Ευαγ­γέλιο; Σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα κατέβουν άγγελοι από τους Ουρανούς για να κατηχήσουν τα παιδιά στις πρώτες βασικές αρχές της διδασκαλίας ή για να μεταφέρουν το Ευαγγέλιό Σου στους άγριους λαούς;

Γι’ αυτό μου φαίνεται ότι παρ ’ όλα αυτά, τουλάχιστον για την αρχή, μια εξωτερική εκκλησία είναι εξίσου απα­ραίτητη όσο στη συνέχεια η εσωτερική για το πνεύμα, προκειμένου να κατακτήσει κανείς σίγουρα την αιώνια ζωή. Τι είναι λοιπόν σωστό σε τελευταία ανάλυση; Κύ­ριε και Πατέρα, μη μας αφήσεις ούτε και σ ’ αυτό το ζή­τημα στο σκοτάδι, αλλά και εδώ ας γίνει μόνο ό, τι είναι σύμφωνο με το άγιο θέλημά Σου! Αμήν.

Αυτή η ερώτηση είναι βέβαια καλή και από μια άποψη ση­μαντική, ειδικά σ’ αυτή την εποχή. Ωστόσο απάντηση έχει ήδη δοθεί και μάλιστα για το τι πρέπει να περιμένει και τι μπορεί να πάρει κανείς από την εξωτερική εκκλησία.¹

Αυτοί οι κανόνες συμπεριφοράς συνιστούν αυτό που είναι το καλύτερο από όλα και το πιο απαραίτητο. Οτιδήποτε ξε­φεύγει από τους κανόνες αυτούς, είτε λιγότερο είτε περισσό­τερο, δεν είναι σύμφωνο με την Τάξη Μου. Όποιος όμως, παρ’ όλα αυτά, ακόμη δεν ξέρει τι να κάνει τελικά, ας διαβάσει το Ευαγγέλιο, όπου θα βρει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για τη σωτηρία του!

Το ίδιο Με ρώτησαν κάποτε οι απόστολοι και πολλοί μα­θητές Μου, όταν τους συνέστησα πολύ μεγάλη προσοχή με τους αρχιερείς, τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς. Με ρώ­τησαν κι εκείνοι: «Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε Κύριε; Κοί­τα, ο Μωυσής τον οποίο διέταξε ο Θεός, κάνοντας μάλιστα επί τούτου σημαντικά θαύματα, εισήγαγε, σύμφωνα με το θέλη­μα του Θεού, μια κατά γράμμα συγκεκριμένη τάξη. Αυτή η τάξη λοιπόν ακολουθείται και σήμερα κατά γράμμα, αν και τώρα πλέον βέβαια εντελώς εξωτερικά μόνον ως προς τους τύ­πους. Αλλά αφού λοιπόν όλα αυτά είναι αληθινά και αδιάρρηκτα, γιατί θέλεις να γκρεμίσεις πάλι αυτό που έκτισες, κατά κάποιον τρόπο, Εσύ ο Ίδιος;»

Κι επειδή είδα τον προβληματισμό των μαθητών Μου, τους είπα: «Είναι αλήθεια πως στη θέση του Μωυσή βρίσκονται οι αρχιερείς, οι νομοδιδάσκαλοι, οι Λευίτες και οι ορθόδοξοι Φα­ρισαίοι, εφόσον κατάγονται από τη φυλή του Λευί. Οτιδήπο­τε σας διδάσκουν που προέρχεται μέσα από τη Γραφή, να το τηρείτε και να το ακολουθείτε! Τις πράξεις τους όμως να μην ακολουθείτε, ούτε και τις δικές τους εντολές! Γιατί αυτές δεν προέρχονται από τον Θεό, αλλά πρόκειται για κενά ανθρώπι­να κατασκευάσματα. Και είναι μάλιστα ενάντια στο θέλημα του Θεού, γιατί αυτοί οι διάδοχοι του Μωυσή αποσκοπούν μό­νο στο δικό τους επίγειο συμφέρον και ούτε στο παραμικρό δεν τους ενδιαφέρει να εκπληρώσουν το θείο θέλημα».

Προσέξτε λοιπόν τώρα και εσείς: ακριβώς ό,τι είπα κάπο­τε στους απόστολους και στους μαθητές Μου αναφορικά με τους ιερείς και τους νομομαθείς, το ίδιο λέω και τώρα σε σας σε σχέση με την κάθε εξωτερική εκκλησία και τους υπηρέτες της: Ακολουθείτε τη διδασκαλία τους όπου κηρύσσουν το Λόγο Μου, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη. Όμως μην ακολου­θείτε τα έργα και τις εντολές τους, εφόσον αντίκεινται στο Λό­γο Μου και εξυπηρετούν απλά τα επίγεια και κοσμικά συμφέ­ροντα του κλήρου. Και μην αφήσετε να σας ξεγελάσουν ή να σας εξαπατήσουν με κανέναν τρόπο!

Είναι αλήθεια πως ο φλοιός του δέντρου είναι νεκρός και όσο πιο εξωτερικός είναι, τόσο πιο πεθαμένος είναι. Και κανείς δεν μπορεί ν’ αντλήσει τροφή για τη ζωή του από έναν τέ­τοιο νεκρό φλοιό. Αν αφαιρέσει όμως κανείς το φλοιό από το δέντρο και ιδίως το χειμώνα, το δέντρο παθαίνει ζημιά ή και ξεραίνεται κιόλας. Ακριβώς έτσι είναι και η σχέση της εξωτε­ρικής προς την εσωτερική εκκλησία, όπως δηλαδή ο εξωτερι­κός φλοιός σε σχέση με το εσωτερικό του δέντρου, το οποίο είναι ζωντανό κατά τον τρόπο του.

Από την εξωτερική εκκλησία δεν πρόκειται βέβαια να προέλθει ποτέ το Βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι η ουσια­στική, εσωτερική, αιώνια ζωή του πνεύματος. Έχω ωστόσο προνοήσει ώστε αυτή ν’ αποτελεί μια προστασία για την εσω­τερική εκκλησία, την οποία μπορεί εύκολα να βρει ο καθένας, φθάνει να θέλει να ψάξει και να την βρει.

Και γι’ αυτή την αναζήτηση είναι αδιάφορο σε ποια εξωτε­ρική εκκλησία ανήκει ο καθένας, αρκεί αυτή να κηρύσσει με κάποιον τρόπο το Όνομά Μου και το Λόγο Μου. Γιατί δεν εί­ναι βέβαια απαραίτητο να ξέρει κανείς απ’ έξω ολόκληρη τη Βίβλο για να βρει Εμένα και το βασίλειό Μου. Παρά γι’ αυτό αρκεί και η γνώση ελάχιστων κειμένων, φθάνει να τα ακο­λουθεί κανείς αυστηρά και να ζει σύμφωνα μ’ αυτά.

Όποιος λοιπόν ενεργεί με αυτό τον τρόπο, σύντομα θα βρει το δρόμο για το βασίλειο του Θεού και δεν θα αργήσει ν’ ακού­σει και ο ίδιος τα λόγια από το Ευαγγέλιο: «Επειδή ήσουν ένας πιστός υπηρέτης στα μικρά, γι’ αυτό λοιπόν τώρα θα τοποθε­τηθείς πάνω από πολλά και σπουδαία!»

Όποιος όμως βρίσκεται σε κάποια εξωτερική εκκλησία όπου διδάσκεται το Λόγο Μου, αλλά νομίζει ότι και ο Λόγος είναι ψεύτικος και νεκρός, επειδή στην εκκλησία εμφανίζεται τόσο συχνά το ψέμα και η απάτη, με αποτέλεσμα να μην τον εφαρμόζει -σαν να αναθεματίζει ολόκληρο το δέντρο επειδή ο φλοιός του είναι νεκρός- αυτός λοιπόν μοιάζει μ’ εκείνον ο οποίος έθαψε το τάλαντό του. Και κάποτε θα δώσει λόγο και θα κριθεί γι’ αυτό, ακριβώς όπως και εκείνος.

Αλλά αν κάποιος βρίσκεται ήδη ολοκληρωμένα μέσα στην εσωτερική εκκλησία, δεν πρόκειται να του καταλογισθεί ως αμαρτία, εάν επισκέπτεται παράλληλα και τους οίκους προσευχής της εξωτερικής εκκλησίας. Γιατί είναι καλύτερα γι’ αυτόν να πηγαίνει σ’ έναν οίκο προσευχής, παρά να περνάει συνήθως άσκοπα την ώρα του σ’ ένα χώρο διασκέδασης. Δεν πρέπει όμως και να εξοργίζεται με τα ειδωλολατρικά στολίδια των να­ών, παρά να παρακαλεί Εμένα να φωτίσω με το Φως Μου το σκοτάδι σ’ αυτόν το χώρο. Έτσι θα είναι μέσα στην καρδιά του ένας αληθινός αδελφός για τους φτωχούς πνευματικά ανθρώ­πους και θα λάβει γι’ αυτό τον επάξιο, αιώνιο μισθό του. Αμήν

Αυτό το λέει ο Κύριος τόσο της εξωτερικής, όσο και της αληθινής εσωτερικής εκκλησίας! Αμήν. Αμήν. Αμήν.

Από το βιβλίο: «Τα Δώρα του Ουρανού» του Γιάκομπ Λόρμπερ εκδ. Πύρινος Κόσμος και : η προφητειασήμερα.gr

Ναοί και αληθινοί οίκοι του Θεού

Στο μελλοντικό «Βασίλειο της ειρήνης», όπως λέει και η Αποκάλυψη του Ιωάννη (21,22), δεν θα υπάρχει πια ναός, γιατί ο Θεός, Κύριος και Πατέρας μέσα στον Ιησού «θα είναι ο μόνος ναός των ανθρώπων. Όπως ανακοινώθηκε για τον καιρό της «Καινής Διαθήκης» από τον πρώτο μάρτυρα Στέφανο, επιβεβαιώθηκε δε επίσημα από τον Παύλο μπροστά στους Αθηναίους ότι «ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο δεν κατοικεί σε ναούς φτιαγμένους από χέρι ανθρώπου», είναι φανερό ότι και στα γραπτά της νέας αποκάλυψης δια του Γιάκομπ Λόρμπερ χαρακτηρίζεται επίσης ανόητη και άσκοπη η ανέγερση ναών και η λατρεία του Θεού σε τέτοιες επιδεικτικά πολυτελείς κατασκευές.

«Δεν πρέπει να Μου χτίζετε ναούς από ξύλο, πέτρα, χρυσό και ασήμι, ούτε να Με λατρεύετε σ’ αυτούς με διάφορες κενές, ανούσιες ιεροτελεστίες, που ποτέ δεν Μου άρεσαν, ούτε και θα Μου αρέσουν.

Ο σωστός ναός, όπου πρέπει να Με λατρεύετε, είναι η καρδιά σας που
Με αγαπά. Όποιος Μου προσφέρει θυσία μέσα στην καρδιά του, με έργα αγάπης προς Εμένα και το συνάνθρωπό του, αυτός μόνο προσφέρει θυσία που εκτιμώ. Θα τον ανταμείψω δε με την αιώνια και μακαριότατη ζωή στους ουρανούς Μου.»

«Αν, όμως, θέλετε να χτίσετε ένα λεγόμενο “οίκο του Θεού”, τότε χτίστε νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα για την περίθαλψη των φτωχών αδελφών σας.

Εκεί να τους υπηρετείτε, παρέχοντάς τους όσα χρειάζονται. Έτσι
θα προσφέρετε την πιο αληθινή υπηρεσία στον Θεό, που θα είναι πολύ αρεστή σ’ Εκείνον. Από αυτή την αληθινή και γνήσια υπηρεσία, ο κόσμος θα καταλάβει ότι είσαστε πραγματικά μαθητές Μου».

«Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Η θέση των γυναικών στην εκκλησία

Ο Ιησούς κάνει επίσης, στο «Ρόμπερτ Μπλουμ», μία αξιοσημείω­τη διευκρίνιση για το λόγο των γυναικών στις συγκεντρώσεις. Εκεί, μί­α γυναίκα που κλήθηκε να μιλήσει, αντιδρά επικαλούμενη τα λόγια του Παύλου στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του. Ο Ιησούς της α­παντά ότι ο ίδιος ο Παύλος, στο 16ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους ε­πιστολής του, χαιρετά ονομαστικά ορισμένες αδελφές της κοινότητας των Κεγχρεών, λέει δε εν συνεχεία:

«Κοίτα, ο Παύλος δεν απαγόρευσε να μιλούν τέτοιες γυναίκες στις κοινότητες, παρά μόνον εκείνες που έχουν δεσπόζουσα θέση και δικαίωμα λόγου στην κοινότητα από ένα είδος έπαρσης και που θέλουν να μιλούν χωρίς να κατέχουν και να κατανοούν το πνεύμα Μου, σαν να ήξεραν όσα γνωρίζουν οι αναγεννημένοι από το πνεύμα Μου!

Αν μία γυναίκα πραγματικά έχει πληρωθεί από το πνεύμα Μου, το
οποίο παραμένει πάντα το ίδιο είτε στον άντρα, είτε στη γυναίκα, μπορεί, πρέπει μάλιστα να μιλάει, λέγοντας όσα το πνεύμα κάθε φορά ζητάει απ’ αυτήν να πει. Οι Απόστολοί Μου ήταν η πρώτη και συνεπώς η καλύτερη χριστιανική κοινότητα στον κόσμο, γιατί αυτή ιδρύθηκε άμεσα από Μένα. Όταν Εγώ αναστήθηκα την τρίτη ημέρα από τον τάφο, ποιον έστειλα, λοιπόν, ν’ ανακοινώσει στους αδελφούς την ανάστασή (Υίου; Έστειλα μία γυναίκα!

Άρα, εάν η εντολή του Παύλου εφαρμοζόταν και για τις καλοπροαίρετες γυναίκες, πώς τότε θα είχε τολμήσει μία Μαγδαληνή να γίνει ο απόστολος για τους πρώτους Αποστόλους Μου; Επιπλέον, κάποτε έδειξα στους Σαδδουκαίους ότι στο ουράνιο βασίλειο παύουν όλες οι γήινες διαφορές, μαζί μ’ αυτά, επομένως, και τα δικαιώματα των δύο φύλων επί της γης. Όλοι είναι όμοιοι με τους αγγέλους του Θεού και απολαμβάνουν ένα δικαίωμα, το να είναι δηλαδή παιδιά του Θεού».

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η εκκλησία του μέλλοντος

Αν οι άνθρωποι ακολουθήσουν τις διδασκαλίες της νέας αποκάλυψης, που παρουσιάστηκαν παραπάνω εν συντομία (και που ουσιαστικά είναι ίδιες με τις διδασκαλίες της Βίβλου, αν αυτές κατανοηθούν σωστά), ανοίγουν το δρόμο για μία εντελώς νέα κοινοτική ζωή, που μπορούμε να την ονομάσουμε «εκκλησία του μέλλοντος». Ο Χριστός συνόψισε στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο» τα χαρακτηριστικά της ζωής αυτής με τα λόγια: «Σας δίνω μία διδασκαλία για τον Θεό και για τη ζωή, που απέχει από κάθε ιεροτελεστία όσο απέχει ο ένας πόλος του ουρανού από τον άλλο. Εδώ δεν χρειάζεται ούτε Σάββατο, ούτε ναός ή νηστεία, ούτε ράβδος και ένδυμα του Ααρών ή κάλυμμα της κεφαλής με δύο κέρατα, ούτε κιβωτός και λιβανιστήρι, ούτε-αγιασμένο, πολύ δε λιγότερο καταραμένο νερό. Στη διδασκαλία αυτή, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μέσα του τα πάντα και δεν χρειάζεται (εκτός από την αγάπη και τη χάρη του Θεού) τίποτα άλλο παρά μονάχα τον εαυτό του.

Γιατί σ’ αυτήν τη νέα διδασκαλία Μου, ο άνθρωπος είναι τέλεια ενωμένος μέσα στον εαυτό του και με τον εαυτό του (δηλαδή με το θείο σπινθήρα του) σαν ν’ αποτελεί ένα μόνο σημείο, όπως κι Εγώ ο ίδιος με την προαιώνια, άπειρη Θεότητα Μου βρίσκομαι ενωμένος σε ένα σημείο εδώ μπροστά σας και ο ίδιος σας λέω: από δω και πέρα, το βασίλειο του Θεού και η δικαιοσύνη του δεν πρέπει ν’ αναζητούνται στο ναό της Ιερουσαλήμ ή στο όρος Γαριζίμ, ούτε πρέπει να λατρεύεται εκεί ο Θεός, παρά θα μπορεί να γίνεται λειτουργία πρώτου, όπου υπάρχει ένας άνθρωπος! Η καρδιά του ανθρώπου θα είναι ο ζωντανός ναός του αληθινού, μοναδικού και ενωμένου Θεού. Και η μόνη γνήσια θεία λειτουργία θα είναι η ενεργή αγάπη, ενώ η αγάπη για τον Θεό θα είναι η μόνη αληθινή λατρεία του.

Αφού, όμως, δεν είναι νοητή ούτε αληθινή αγάπη για τον Θεό χωρίς έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον ούτε το αντίθετο, άρα αυτά τα δύο είδη αγάπης είναι κατά βάθος μία αγάπη, συνεπώς αποτελούν μία και την αυτή λατρεία του Θεού.

Όποιος την έχει μέσα του, αυτός έχει ενωμένα μέσα στην καρδιά του κάθε νόμο και κάθε προφητεία, γι’ αυτό δε δεν έχει πλέον ανάγκη τίποτα άλλο».

ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ (ΜΕΙ) 5,132 Γιάκομπ Λόρμπερ

Αρ. 7884 3-5-1961

Το γράμμα νεκρώνει και μόνο το Πνεύμα δίνει ζωή

Το Πνεύμα είναι που δίνει ζωή – και κάθε γράμμα της αλ­φαβήτου που διαβάζεται χωρίς Πνεύμα, σκοτώνει, γιατί όσο και αν προσπαθήσει κανείς να το καταλάβει με τον εγκέφαλό του, το νόημά του θα μείνει ακατάληπτο. Γι’ αυτόν το λόγο ακριβώς έγιναν πολλά λάθη κάθε φορά που ο Λόγος Μου μεταφράσθηκε ή κηρύχθηκε από ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχαν αφυπνήσει ακόμα το πνεύμα τους, οι οποίοι οδηγούνταν από τη λογική τους, εκεί όπου μόνον η καρδιά μπορούσε να κρίνει, εφόσον θα είχε δοθεί η δυνατότητα στο Πνεύμα Μου να μιλή­σει μέσα της.

Γι’ αυτό λοιπόν πολλοί κήρυκες του Λόγου Μου ήταν ακα­τάλληλοι και δεν μπορούσαν πια να μιλήσουν από μέσα τους στους ανθρώπους, διότι επέβαλλαν διδασκαλίες και ερμηνείες δι­κές τους, που δεν συμφωνούσαν με την Αλήθεια. Και έτσι το Ευαγγέλιο που δίδαξα ΕΓΩ ο Ίδιος πάνω στη γη, με τον καιρό παραμορφώθηκε όλο και πιο πολύ το νόημά του και λίγοι πια διαβάζουν τον «Λόγο Μου» με αφυπνισμένο το πνεύμα τους και αποσκοπούν να βρουν εκεί μέσα όφελος για την ψυχή τους.

Οι υπόλοιποι όμως δεν αντλούν δύναμη από το Λόγο Μου. Βέβαια τον ακούνε, αλλά επειδή δεν τον καταλαβαίνουν κα­λά, δεν τον εφαρμόζουν και γι’ αυτό δεν μπορούν να αφυπνί­σουν το πνεύμα τους. Επί πλέον σπάνια οι κήρυκες τους μι­λούν για τη χαρισματική «ενέργεια του Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο» διότι και αυτοί οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν. Και αυτοί οι ίδιοι δεν ξέρουν ότι τούτο είναι το άμεσο αποτέλεσμα μιας ζωής με αγάπη. Αν όμως ζούσαν οι ίδιοι μια ζωή αγάπης, θα μπορούσαν να πεισθούν από μόνοι τους, ότι έτσι φωτίζε­ται ο άνθρωπος. Μπορεί να διαβάζουν συχνά στη Βίβλο ότι το «γράμμα νεκρώνει και μόνο το Πνεύμα δίνει ζωή», αλλά δεν ξέρουν τί σημαίνει, διότι το πνεύμα τους είναι σε νάρκη. Γι’ αυτό πια σχεδόν μόνο «νεκροί» χριστιανοί υπάρχουν και γι’ αυτό και ο Λόγος Μου που περιέχεται στο Βιβλίο των Βιβλίων δεν προσφέρει πολλά στους ανθρώπους, γι’ αυτό και η πίστη έγινε αδύνατη και ασθενική. Από την πίστη λείπει η δύναμη της
ζωής, διότι η αγάπη είναι που ζωντανεύει την πίστη, διότι μόνο η αγάπη ξυπνάει το πνεύμα.

Μπορεί από τη θέρμη της αγάπης να φυτρώσει μόνο ένα αδύνατο δεντράκι, μα σύντομα θα γίνει δυνατό και ακλόνητο, με αποτέλεσμα η πίστη και ό,τι άλλο ήταν μέχρι τότε νεκρό στον άνθρωπο, να ζωντανέψει. Η ψυχή θα ανυψωθεί και θ’ αφήσει τον πνευματικό σπινθήρα να ενεργήσει μέσα της, θα βρει τη ζωή, μία ζωή που δεν πρόκειται να χάσει ποτέ πια.

Τότε μόνο λοιπόν ο άνθρωπος θα είναι σε θέση να καταλάβει κάθε λέξη που προήλθε από ΕΜΕΝΑ – να διακρίνει την πλάνη από την αλήθεια και δεν πρόκειται πια να ξανασφάλλει, διότι θα τον διδάσκει πλέον το Πνεύμα. Κενά γράμματα
δεν θα του λένε τίποτα, γιατί τώρα γνωρίζει το πνευματικό νόημα του Λόγου. Κάθε λέξη του χαρίζει ζωή, η οποία προήλθε κάποτε από ΕΜΕΝΑ και τώρα διεισδύει στα αυτιά και στην καρδιά του.

Τότε μόνον δεν είναι πια νεκρός χριστιανός και θα δώσει ζωντανή μαρτυρία για ΕΜΕΝΑ. Δεν θα χρησιμοποιεί μόνον τα λόγια της Γραφής, αλλά θα μπορεί και να ερμηνεύει το πνευματικό τους νόημα. Έτσι θα είναι πραγματικά ένας δάσκαλος για τους συνανθρώπους του σύμφωνα με τη θέλησή Μου, διότι Μου επιτρέπει να είμαι μέσα του και να εκφράζομαι μέσα από το Πνεύμα, όταν τους διδάσκει.

Αυτοί είναι λοιπόν οι πραγματικοί υπηρέτες Μου οι οποί­οι εργάζονται κατ’ εντολή Μου, γιατί έναν κήρυκα του Λόγου Μου που γνωρίζει τα γράμματα μόνο και δεν καταλαβαίνει το πνευματικό τους νόημα, δεν τον ονομάζω υπηρέτη Μου. Διό­τι ανέλαβε από μόνος του αυτό το έργο χωρίς όμως να γίνει πρώτα άξιος να λάβει την κλήση για αυτή την αποστολή από ΕΜΕΝΑ, η οποία προϋποθέτει ότι το πνεύμα εκείνου που θέ­λει να δουλέψει για ΕΜΕΝΑ, είναι αφυπνισμένο.

Ωστόσο όταν ένας κήρυκας, που δεν έχει αφυπνίσει το πνεύμα μέσα του ακόμα και διδάσκει την αγάπη, την πεμπτου­σία του Ευαγγελίου Μου, συνάμα δε πασχίζει να ζει μία ζωή αγάπης, θα ζωντανέψει το πνεύμα μέσα του και θα γίνει ένας ευπρόσδεκτος υπηρέτης ΜΟΥ. Μέσα απ’ αυτόν θα μπορώ να ενεργώ, θα μπορώ να μιλώ απευθείας στους ανθρώπους που έτσι θα νιώθουν πραγματικά τη δύναμη που έχουν τα λόγια Μου.

Μ’ αυτόν τον τρόπο θα φθάσουν και άλλοι στην αληθινή ζωή, άλλοι που θέλουν στα σοβαρά να ΜΕ βρουν και αποζη­τούν τη δύναμη από το Πνεύμα Μου και δέχονται να αφυπνι- σθούν. Τους αληθινούς υπηρέτες Μου τους αναγνωρίζετε α­πό το γεγονός ότι προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με το Λόγο Μου. Με μία ζωή αγάπης θα αφυπνίσουν το πνεύμα μέσα τους και δεν θα είναι απλά κήρυκες του νεκρού γράμματος της γρα­φής, αλλά θα μαρτυρούν ολοζώντανα για ΜΕΝΑ.

Αμήν

ΜΠΕΡΤΑ ΝΤΟΥΝΤΕ «ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ»

Ακολουθεί ένα μικρό ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το βιβλίο «Η Επιστολή του Παύλου προς Λαοδικείς» εκδ. Πύρινος Κόσμος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στην επιστολή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς, αναφέρεται κάποια επιστολή του Αποστόλου προς την κοινότητα της Λαοδίκειας, μια επιστολή σημαντική για την κοινότητά τους.

«Όταν διαβάσετε αυτή την επιστολή, στείλτε την να διαβα­στεί και στην Εκκλησία των Λαοδικέων, κι εσείς φροντίστε να πάρετε την επιστολή που έστειλα στους Λαοδικείς για να τη διαβάσετε» (Κολ 4,16)

Μάταια όμως αναζητά κανείς την επιστολή αυτή του Παύ­λου στην Καινή Διαθήκη, Και μέχρι σήμερα, παρόλο το ζήλο πολλών ερευνητών, έχει θεωρηθεί χαμένη. Προσπάθη­σαν μερικοί να την ταυτίσουν με την επιστολή προς τους Εφεσίους. Η υπόθεση όμως αυτή δεν φάνηκε να αληθεύει μιας και «κανείς δε μπόρεσε να εξηγήσει πως εξαφανίστηκε η διεύθυνση των Λαοδικέων από την επιστολή και αντί αυτής διακινήθηκε προς τους Εφεσίους» (Ρ. Feino, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη).

Το 1844 καταγράφηκε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ διά του Εσωτερικού Λόγου, η χαμένη επιστολή του Παύλου Ο Λόρμπερ ήταν ένας προφήτης με Θείο Χάρισμα, ό­πως ξέρουμε τους προφήτες από την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και του Δυτικού Μυστικισμού.

Η σύγκριση της επιστολής αυτής με τις Επιστολές του Παύ­λου στην Καινή Διαθήκη ως προς το ύφος γραφής τους είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα Ακόμα κι αυτοί που απορρί­πτουν τον Λόρμπερ πρέπει να δώσουν τη σύμφωνη γνώμη τους, πως σ’ αυτή την επιστολή νιώθει κανείς την πύρινη φλόγα του Πνεύματος του Αποστόλου Παύλου στην πλήρη και ανόθευτη ιδιαιτερότητα και δύναμή της.

Μερικοί σκεπτόμενοι άνθρωποι μπορούν σίγουρα να κατα­λάβουν γιατί οι διδάσκαλοι της εκκλησίας και οι Πάπες των αρχών του μεσαίωνα απάλειψαν την επιστολή αυτή από το σύνολο των Βιβλικών Γραφών. Οι Λαοδικείς, όπως και οι Κολοσσαείς, ξέπεσαν από τον καθαρό πνευματικό Χριστιανισμό, σε έναν τελετουργικό εκκλησιαστικό Χριστιανισμό, τον οποίο ο Παύλος κατηγορεί στην επιστολή του με πολύ αιχμηρά λόγια. Η εκκλησία στις αρχές του μεσαίωνα ένιωσε την επιστολή αυτή σαν κατηγορητήριο για το δικό της εγκό­σμιο τρόπο ζωής και έτσι πολύ απλά την έβγαλε στο περιθώ­ριο.

Σίγουρα δεν είναι ασήμαντο γεγονός πως η επιστολή αυτή που για τόσους αιώνες ήταν χαμένη, ξαναφανερώνεται στην εποχή μας, στο χάραμα μιας νέας μέρας, στην πλήρη της έκ­φραση και μάλιστα με τον ιδιαίτερο αυτό άμεσο τρόπο. Ας ευχηθούμε λοιπόν να διαδοθεί ανάμεσα στους ανθρώπους όσο το δυνατόν πιο πλατιά και να υπηρετήσει την προσπά­θεια που γίνεται από παντού για ανανέωση της θρησκευτικής ζωής μας.

«Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που όσοι πραγμα­τικά λατρεύουν, θα λατρέψουν τον Πατέρα “εν Πνεύματι και Αλήθεια”. Γιατί έτσι θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λα­τρεύουν» (Ιω. 4, 23)

Otto ZIuhan, εκδότης του Λόρμπερ

Το καλό δένδρο κρίνεται από τους καρπούς του!

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μας έδειξε ο Κύριος για να αναγνωρίζουμε την Αλήθεια από την πλάνη! Αν κοιτάξουμε την κοινωνία μας, τις ηθικές μας αξίες, τον τρόπο που σκε­φτόμαστε και νεκρά αγαπούμε, θα καταλάβουμε αν το δέντρο μας έχει σάπιες ρίζες ή όχι, θα καταλάβουμε αν τα θεμέλια του παραφουσκωμένου παλατιού της φαντασίας μας είναι γερά ή όχι, θα μπορέσουμε από το σάπιο παρόν να δούμε το γκρεμισμένο μέλλον.

Η επιστολή του Παύλου που ακολουθεί, θα μας δείξει πως η πλάνη δεν άρχισε τώρα, όπως πολλοί οπαδοί της απαραβία­στης «εκκλησιαστικής μας παράδοσης» υποστηρίζουν, αλλά άρχισε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, είναι η ίδια η «εκ­κλησιαστική μας παράδοση».

Ζούμε «χριστιανικά» με έναν τρόπο που ποτέ ο Χριστός δεν ζήτησε! Ανήκουμε σε σύνολα που ποτέ ο ίδιος δεν ευλό­γησε Και το τραγικότερο, ποτέ δεν αγαπήσαμε όπως Εκεί­νος αγάπησε. Και είναι πραγματικά κρίμα! Γιατί είναι ο μόνος τρόπος που μας έδειξε για να μπορέσουμε να ενωθούμε μαζί Του. Με τον Θεό δεν ενώνεται κανείς με τελετές και υποχρε­ώσεις Ενώνεται κανείς μόνο με την Αγάπη Γιατί ο Θεός «Αγάπη εστί!»

Ο μεταφραστής

Κεφάλαιο 1

1. Παύλος, Απόστολος Ιησού Χρίστου διά της Θέλησης και του θείου Ελέους, και ο αδελφός Τιμόθεος.
2. προς τους αγίους της κοινότητας της Λαοδίκειας και ό­λους τους πιστούς αδελφούς της κοινότητας στον Ιησού Χρι­στό και προς τους σοφούς εν Πνεύματι Θεού, του Πατέρα μας, στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού!
3. Ευχαριστούμε και υμνούμε και δοξάζουμε παντοτινά τον Θεό, Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, νοιαζόμαστε και παντοτινό προσευχόμαστε για σας στον Θεό.
4. Γιατί έχουμε πληροφορηθεί από το Πνεύμα του Κυρίου καί μέσω των αδελφων Επαφρά και Νυμφά, πως έχετε ξεπέσει σε ορισμένα πράγματα.

5. Και πως έχετε εκλέξει έναν επίσκοπο και κλήρο και θέ­λετε να μετατρέψετε τον Χριστό σε έναν ειδωλολατρικό Θεό και έχετε καθορίσει ένα συγκεκριμένο οίκο, μια συγκεκριμέ­νη μέρα και διακοσμημένα ρούχα για στολή.

6. Έτσι όπως συνέβαινε εν μέρει στους ειδωλολάτρες και μεταξύ των Ιουδαίων, όπου η περιτομή της σάρκας ίσχυε για τον Θεό που την είχε καθορίσει κατά τον πατέρα Αβραάμ σαν σημάδι της ζωντανής περιτομής διά του Πνεύματος του Ιη­σού Χρίστου σε σας…

7. Εγώ όμως σας ξέρω, γι’ αυτό και. σας λέω: Ο Χριστός, όπως είναι, θέλει να είναι φτωχός στον κόσμο, εσείς όμως θέλετε χρυσό! Αυτό είναι! Και γι’ αυτό θέλετε ένα συγκεκρι­μένο οίκο προσευχής, μιά καθορισμένη μέρα αργίας και στο­λισμένα τελετουργικά ενδύματα!

8. Λέτε λοιπόν πως επειδή ο Θεός δεν έχει ποτέ καταργή­σει με τον Χριστό, τον Υιό Του, τις εντολές του Μωυσή, αλλά αντίθετα τις έχει επικυρώσει στο τελευταίο Δείπνο, πρέπει να γίνεται για το Δείπνο αυτό μιά τελετουργία Θυσίας.

9. Εγώ ό Παύλος, ένας σωστός και από τον ίδιο τον θεό επιλεγμένος Απόστολος του Κυρίου, είμαι πλήρης Πνεύμα­τος Θεού. Πώς μπορεί λοιπόν το Θείο Πνεύμα να μη μου υ­πέδειξε κάτι τέτοιο, μια και ήμουν ακόμα και προηγουμένως ένας πολύ πιο μανιώδης υπηρέτης και δούλος του ναού από ότι είσαστε εσείς,

10. Θέλω όμως να σας πω αυτό: Όταν το Πνεύμα του Θεού με αφύπνισε πηγαίνοντας για τη Δαμασκό για να καταδιώξω τους μαθητές της κοινότητας του Χριστού, το πρώτο πράγμα που είδα -και μάλιστα κατά τη διάρκεια της τύφλωσής μου!- είναι πως ο Κύριος θέλει να υμνείται και να δοξάζεται «εν Πνεύματι και Αλήθεια», ούτε όμως για μια στιγμή στους αιώ­νες με τελετές!

11. Γιατί κανέναν δεν χρειάστηκε να τυφλώσει πρώτα ο Θε­ός για να τον καλέσει στην υπηρεσία Του. Εγώ όμως, έπρεπε πρώτα να τυφλωθώ για να χάσω όλα όσα ανήκουν στον κό­σμο, πριν γίνω ένας από τους πιο ασήμαντους υπηρέτες Του.

12. Γιατί όμως εγώ έπρεπε πρώτα να τυφλωθώ; Γιατί ολό­κληρη η ύπαρξή μου ήταν θαμμένη στην ύλη της υπηρεσίας του ναού και ήταν παρμένη ολόκληρη από την υπηρεσία αυτή!

13. Αφού όμως ο Κύριος με κάλεσε μέσα στην τυφλότητά μου χωρίς καμία τελετουργία, πώς θα μπορούσα ποτέ να κά­νω εγώ ο ίδιος τελετουργία το Μυστικό Του Δείπνο:

14. Δεν ισχύουν λοιπόν πάντοτε τα όσα με διδάσκει το Πνεύ­μα του Θεού;! Όποιος έχει ακόμα το εγκόσμιο φως των μα­τιών του, χαίρεται βλέποντας τις τελετουργίες στον κόσμο.

15. Γι’ αυτόν όμως που έχει τυφλωθεί, ολόκληρος ο κόσμος με τις τελετουργίες του και την παλιά υπηρεσία του ναού έχουν αφανισθεί, όπως και κάθε στολισμένη τελετουργική ενδυμασία.

16. Είναι λοιπόν μια αιώνια αλήθεια, πως ο Κύριος δεν με κάλεσε για μια νέα ρύθμιση του τελετουργικού, αλλά για την αναστύλωση των καρδιών, γύρω από τις οποίες ο σα­τανάς έχει τυλίξει τις αλυσίδες του εδώ και χιλιάδες χρόνια.

17. Και για να κηρύξω στον καθένα την Ελευθερία τού Πνεύματος, την Ειρήνη της Ψυχής και να αποτινάξω έτσι εν ονόματι του Χριστού, του Κυρίου, τα παλιά, σκληρά δεσμά του θανάτου.

18. Σε τι θα χρησιμεύσει όμως σε σας ή σε μένα η διδασκα­λία μου, σε τι το Ευαγγέλιο του Θεού, όταν εσείς οι ίδιοι ε­πιστρέφετε ελεύθερα και πάλι στον παλιό θάνατο;…

Κεφάλαιο 2

1. Μην επιτρέπετε λοιπόν οε κανένα να επηρεάζει τη συνεί­δηση σας. Ούτε στον οποιονδήποτε επίσκοπο ή ιερέα που δεν κλήθηκε από τον Θεό, ούτε ακόμα να επηρεάζεστε από οποιαδήποτε αργία, ή ακόμα από το παλιό Σάββατο ή την πανσέληνο.

2. αλλά ούτε ακόμα από κάποιο ναό, ή κάποια τελετουργία θυσίας με στολισμένες τελετουργικές ενδυμασίες και ακόμα λιγότερο από φαγητό και πιοτό.

3. Στο φαγητό και στο ποτό να είστε μετρημένοι, αυτό είναι καλό για το Πνεύμα, την Ψυχή και το σώμα και είναι αρεστό στον Κύριο.

4. αλλά όταν κάποιος σας λέει και σας διδάσκει και απαιτεί: «αυτό ή εκείνο το φαγητό δεν επιτρέπεται να το τρώτε γιατί είναι ακάθαρτο σύμφωνα με το Μωυσή!»

5. Να του απαντήσετε: Ο Μωυσής και όλοι οι Προφήτες έχουν εκπληρωθεί και ελευθερωθεί στον Χριστό Εμάς ό­μως ποτέ ο Χριστός δεν μας απαγόρευσε καμιά τροφή, α­φού κι ο ίδιος έτρωγε και έπινε με τους αμαρτωλούς και τους τελώνες

6. και αφού ο ίδιος είχε διακηρύξει: «Δεν είναι αυτό που τρως που σε μολύνει. Αλλά αυτό που βγαίνει από την καρδιά σου -όπως: κακά λόγια, κακές επιθυμίες, φθόνος, ζήλια, φόνος, θυμός, λαιμαργία και απληστία, πορνεία, μοιχεία και τα παρόμοια- αυτό είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο ακά­θαρτο»

7. Αφού λοιπόν έχουμε παραλάβει από τον ίδιο τον μονα­δικό Κύριο της Δόξας ένα τέτοιο Ευαγγέλιο, πόσο ανόητοι θα πρέπει να είμαστε αν δεχτούμε εθελοντικά τον παλιό, σκλη­ρό ζυγό;!

8. Σας λέω, όπως το Πνεύμα, έτσι και το σώμα χρειάζεται τα δικά του. Γιατί και το σώμα έχει τις δίκες του ανάγκες. Γι’ αυτό πρέπει να του προσφέρετε στο σωστό μέτρο, αυτά που ο Θεός έχει προσδιορίσει για το σώμα. Και πρέπει να απολαμ­βάνετε όλα όσα προσφέρονται στην αγορά. Γιατί και το σώμα χρειάζεται τη δική του φροντίδα, όπως το Πνεύμα χρειάζεται την ελευθερία. Γι’ αυτό να είστε ελεύθεροι κι όχι σκλάβοι των τυφλών, ανόητων του κόσμου!

9. Σε τι μπορεί όμως να παινευτεί κάποιος όταν έχει νηστέψει στο στομάχι, αλλά έχει γεμίσει την καρδιά του με ό­λες τις κακές σκέψεις, επιθυμίες και πόθους;!

10. Δεν θα ήταν πολύ πιο έξυπνο να νηστεύει κανείς στην καρδιά αντί στο στομάχι;! Πώς μπορείτε λοιπόν να είστε τόσο ανόητοι και να αφήνετε τόσο εύκολα κάποιους να σας κάνουν τους σοφούς, λέγοντας πως είναι δήθεν πιο αρεστό στον Κύριο να τρώει κανείς ένα ψάρι βουτηγμένο στο λάδι, παρά ένα άλλο κρέας κάποιου θερμόαιμου ζώου που να έχει αντί για λάδι, λίπος;!

11. Εγώ όμως σας λέω: Να τρώτε πάντοτε με στόχο και μέ­τρο αυτό το οποίο επιθυμείτε και που ωφελεί το σώμα σας και την υγεία του. Και να πίνετε νερό με κρασί, όπως κάνω και ’γω όταν το έχω στη διάθεσή μου, χωρίς να έχετε καθόλου τύψεις και τότε θα χειρίζεστε αυτό το θέμα σωστά.

12. Γιατί ο Κύριος δεν έχει καμιά ευχαρίστηση στη νηστεία του στομαχιού αλλά αντίθετα, στη νηστεία της καρδιάς. Στην καρδιά όμως να νηστεύετε μέρα και νύχτα. Και τότε θα νηστεύετε «εν Πνεύματι και εν Αληθεία!».

Κεφάλαιο 3

1. Σας λέω: «Να αποφεύγετε το ψέμα γιατί είναι ο πλησιέστερος απόγονος του σατανά!» Κι αυτό σας το λέω γιατί ό­πως πληροφορήθηκα από τον Νυμφά και από το Πνεύμα του Χρίστου μέσα μου, οι περισσότεροι από σας γίνατε ακόλου­θοι ανθρωπίνων θεσμών.

2. Γιατί τι άλλο είναι ο ναός από ένας ανθρώπινος θεσμός, ένα νεκρό έργο ανθρωπίνων χεριών, σαν ένα κατασκεύασμα ονείρου που πάντα παρέρχεται μόλις ανοίξει κανείς τα μάτια του ξυπνώντας από τον ύπνο;!

3. Σαν κάτι τέτοιο όμως που είναι, δεν είναι παρά ένα ψέμα μέσα στο οποίο εισέρχεσθε για να απατήσετε εσείς οι ίδιοι τον εαυτό σας, νομίζοντας πως με τον τρόπο αυτό τιμάτε τον Θεό Όμως απατάτε και τον ίδιο τον Θεό, αν νομίζετε πως του προσφέρετε έτσι μια πολύ σημαντική υπηρεσία θυσίας.

4. Ω, ανόητοι! Τι υπηρεσία μπορείτε να προσφέρετε εσείς στον Παντοδύναμο, που πριν ακόμα πλαστείτε από τα χέρια Του, είχε θεμελιώσει τον Ουρανό και τη γη;! Τι έχετε λοιπόν, που να μην το έχετε πάρει προηγουμένως από Εκείνον; Αφού λοιπόν αυτό που έχετε σας έχει δοθεί, γιατί συμπεριφέρεστε σαν να μην το έχετε πάρει;!

5. Θέλετε να υπηρετήσετε τον Θεό παρακαλώντας Τον μέ­σα σε έναν ναό καμωμένο από χέρια ανθρώπων, με τελε­τουργίες και θυμιάματα και με νεκρές προσευχές σε κάθε μήκος και πλάτος;

6. Ω. κοιτάξτε πόσο σας έχει σαγηνέψει ένας απόστολος του σατανά! Κι όμως, ο Χριστός ο ίδιος, στον οποίο κατοικεί η πληρότητα της Θεότητας, είχε καταδικαστεί σωματικά οε θάνατο μέσα στο ναό – και από τότε ο Ίδιος έχει προφητεύσει τον πλήρη καταποντισμό του.

7. Πώς μπορεί λοιπόν τώρα να ευαρεστείται από εκείνο α­κριβώς, για το οποίο ο Ίδιος τόσο έντονα προειδοποίησε όλους τους μαθητές του, αλλά και μένα επίσης μέσα στο Πνεύ­μα; Δεν είπε; «Να φυλάγεστε από το προζύμι των Φαρισαίων και των Αρχιερέων»; Και τώρα θέλετε και πάλι να ανοικοδομήσε­τε το παλιό «δικαστήριο» που έχει γίνει «βδέλυγμα» για τον Θεό, σε κατοικία του Κυρίου για να μπορείτε εκεί μέσα να Τον σκοτώνετε με κάθε τρόπο ξανά και ξανά;!

8. Πόσο τυφλοί αλήθεια και πόσο πολύ πρέπει να έχετε α­φομοιωθεί με τον κόσμο, για να μην το βλέπετε με την πρώτη ματιά!

9. Δεν είναι λοιπόν αρκετό που ο Χριστός πέθανε μία φορά για όλους μας και εμείς μαζί του, για να μπορέσουμε να αναστηθούμε ακόμα και μέσα στη σάρκα μας σε πραγματική ανα­γνώριση του Πνεύματός Του που βρίσκεται μέσα μας, και στην αναγνώριση του Πατέρα που τόσο πολύ μας αγάπησε πριν ακόμα ο κόσμος υπάρξει;!

10. Πόσες φορές ακόμα θέλετε λοιπόν να σκοτώσετε τον Χριστό, Εκείνον, τον μόνο ζωντανό, που μας έχει όλους κά­ποτε ξυπνήσει από τον Θάνατο στην αιώνια Ζωή με την ένδοξή Του Ανάσταση;!

11. Εγώ, ο Παύλος, σας λέω: Πηγαίνετε και καταστρέψτε τον ναό, σβήστε από τα ημερολόγιά σας τις ονομαζόμενες μέρες εορτής, καθαιρέστε τον ψευδοεπίσκοπο και τους υπη­ρέτες του. Γιατί αυτοί, όπως και εκείνοι της Ιερουσαλήμ, θέ­λουν να τρέφονται από την εργασία των δικών σας χεριών και έχουν ήδη κατασκευάσει ένα μεγάλο χάλκινο κιβώτιο για να μπορούν εκεί να αποθηκεύουν το χρυσό και το ασήμι που εσείς οικονομήσατε.

12. Και κάψτε τα στολισμένα άμφια που είναι βδέλυγμα για τον Θεό. Έτσι θα προσφέρετε στον Θεό μια πολύ μεγαλύτε­ρη υπηρεσία, παρά να θανατώνεστε θυσιάζοντας τους εαυ­τούς σας μέσα σ έναν τέτοιο ναό μέρα με τη μέρα, για χιλιά­δες χρόνια!

13. Θέλετε όμως να κάνετε μεταξύ σας ένα σπίτι που να ευαρεστεί πραγματικά τον Θεό; Τότε κτίστε νοσοκομεία για τους ασθενείς, τους ανάπηρους, τους εξασθενημένους, τους ανήμπορους, τους τυφλούς και άλαλους, και ένα σπίτι για τις φτωχές χήρες και ορφανά και ένα σπίτι για τους ξέ­νους που έχουν ατυχήσει, χωρίς καμιά εξαίρεση, όποιοι κι αν είναι!

14. Όλους αυτούς, να τους δέχεστε φιλικά και με συμπόνια και να μοιράζεστε μαζί τους την ευλογία σας – όπως ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χρίστος, μας έχει υποδείξει δύο φορές όταν με την Ευλογία Του χόρτασε χιλιάδες πεινασμένους. Τότε, θα προσφέρετε μια πραγματικά ευάρεστη υπηρεσία στον μόνο Άγιο, για τη δική σας σωτηρία.

15. Γιατί ο Ίδιος έχει μιλήσει για όλα αυτά όταν έλεγε: «Ό,τι κάνετε για τον πιο ασήμαντο απ’ αυτούς τους φτωχούς, το κάνετε σε Μένα!»\

16. Αφού λοιπόν μιλούσε τόσο συχνά και τόσο καθαρά εξη­γώντας ποιά υπηρεσία Τον ευαρεστεί, πώς θέλετε λοιπόν εσείς να του προσφέρετε για υπηρεσία εκείνα ακριβώς που για Εκείνον είναι βδέλυγμα, μια βρομερή μυρωδιά που Του προκαλεί αηδία.

17. Για τον Κύριό μας τον Χριστό, για τον Θεό, ο μοναδικός ζωντανός Ναός είναι μια καρδιά γεμάτη με αγάπη. Και Τον ευαρεστεί πολύ περισσότερο από έναν ολόκληρο κόσμο γε­μάτο με ναούς του Σολομώντα που είναι όλοι νεκροί. Γιατί η καρδιά που είναι ζωντανή, μπορεί να αγαπήσει τον Θεό και τον κάθε αδελφό της! Γι’ αυτό ξανακτίστε πνευματικά μέσα σας αυτόν το Ναό και μέσα σε έναν τέτοιο Ναό να θυσιάζετε παντοτινά στον Κύριο!

18. Ούτε ο ναός, ούτε οι τελετές, ούτε οι ιερείς και ούτε ο επίσκοπος, ούτε ακόμα ο Παύλος και οι μαθητές του Χριστού. Ούτε οι Ιουδαίοι, ούτε οι Έλληνες, ούτε η περιτομή των Ιου­δαίων, ούτε ο ναός του Σολομώντα. Ούτε ακόμα και οι μη Έλληνες, οι Σκύθες, οι ειδωλολάτρες, οι ελεύθεροι, οι σκλά­βοι. Ούτε το Σάββατο, ούτε η πανσέληνος, ούτε το εορτολό­γιο -τίποτα δεν είναι κάτι για τον Θεό. Αντίθετα ο Χριστός είναι τα πάντα μέσα σε όλα!

19. Ντυθείτε λοιπόν τον μοναδικό Χριστό σαν εκλεκτοί του Θεού, σαν οι άγιοι και οι αγαπημένοι Του μέσω της ζωντανής σας Πίστης, της Αγάπης, με την εγκάρδιά Ευσπλαχνία σας για κάθε αδελφό σας, με τη Φιλία, τη Χαρά, την Ταπείνωση, την Καλοσύνη και με κάθε Υπομονή.

20. Να ανέχεστε και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο από καρδιάς για οτιδήποτε έχει κάποιος ενάντια στον άλλο και τότε και εγώ θα σας συγχωρέσω, αλλά και ο Κύριος στο βαθ­μό που εσείς συγχωρείτε!

21. Μην προσάπτετε κατηγορίες ο ένας στον άλλο όπως κάνουν οι ειδωλολάτρες που έχουν τα δικά τους δικαστή­ρια Αντίθετα, να είστε ανεχτικοί και υπομονετικοί μεταξύ σας, να διευθετείτε τις υποθέσεις σας στην καρδιά σας και τότε θα είστε πολύ πιο αρεστοί στον Κύριο, παρά τηρώντας όλους τους θεσμούς του Μωυσή, που είναι δύσκολο να τους θυμάται κάνεις και ακόμα δυσκολότερο να τους τηρεί συνει­δητά και πιστά Γιατί ο Κύριος δεν έχει καμία ευχαρίστηση στους θεσμούς του Μωυσή, παρά μόνο στην καθαρή καρδιά που αγαπά πραγματικό τον Θεό και τους αδελφούς της

22. Γι’ αυτό λοιπόν, πάνω απ’ όλα να ντυθείτε την Αγάπη Γιατί μόνο αυτή έχει αξία για τον Κύριο και είναι ο μόνος ο­λοκληρωμένος και δίκαιος δεσμός κάθε πληρότητας και Τε­λειότητας.

23. Μέσα στην Αγάπη και μέσω της Αγάπης διοικεί η αλη­θινή, τέλεια Ειρήνη του Θεού στις καρδιές σας. Μέσα σ’ αυ­τήν και γι αυτήν ακριβώς την Ειρήνη έχετε κληθεί σε ένα σώμα στον Χριστό, τον Κύριο. Kι όταν θέλετε να Τον ευχα­ριστήσετε γι’ αυτό, να το κάνετε πνευματικά και αληθινά πά­ντα και αιώνια.

24. Όχι όμως μέσα σε έναν νεκρό ναό που δεν είναι τίποτε για τον Θεό, τον Κύριο και Δωρητή κάθε ζωής, Εκείνον που βλέπει μονάχα την καρδιά και την Ειρήνη της!

25. Αφήστε να κατοικήσει πλουσιοπάροχα μεταξύ σας ο ζωντανός Λόγος του Χριστού, μέσα σε κάθε Αγάπη και αληθινή, πλήρη Σοφία Αγάπης! Να διδάσκετε, να νουθετείτε και να οικοδομείτε ο ένας τον άλλο με κάθε είδους πνευματικά πράγματα Δόξας και με πνευματικές θεωρήσεις.

26. Με ψαλμούς της Αγάπης και άλλες δοξολογίες και πνευματικά τραγούδια Αγάπης. Να τραγουδάτε όμως μέσα και από την καρδιά σας και όχι με την άδεια φλυαρία των χειλιών σας. Τότε θα είστε για τον Κύριο πολύ πιο αρεστοί από το μάταιο φλύαρο μουρμουρητό των Φαρισαίων, των Ιου­δαίων και των ειδωλολατρών, που λένε πολλά με τα χείλη για χάρη του χρυσού, αλλά η καρδιά τους μένει κρύα όπως ο πάγος!

27. Ό,τι κι αν κάνετε όμως, με λόγια ή με έργα, να το κάνετε στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και να ευχαριστείτε για όλα τον Πατέρα Θεό μέσα Του Γιατί Εκείνος είναι ο με­σολαβητής μεταξύ του Θεού και μας -στην καρδιά Του κα­τοικεί η πληρότητα του Πατέρα!

28. Μην απομακρύνεστε από την προσευχή και να προσεύχεσθε με ευχαριστία ακατάπαυστα -όχι όμως με τα χείλη αλλά μέσα στο Πνεύμα και την Αλήθεια -με την απλότητα της καρδιάς και με πραγματική ευλάβεια μέσα στην Αγάπη του Χριστού, στο όνομα του Κυρίου!

29. Να προσεύχεστε όμως και για μένα, για να μου αφήνει ο Κύριος παντοτινά ανοικτές τις θύρες του ζωντανού Του Λόγου και να μπορώ πάντα να φανερώνω σε σας και σε όλους τους αδελφούς μας στο όνομα του Χριστού, τα μεγάλα Tου μυστικά και το Βασίλειό Του Γιατί κι εγώ είμαι ακόμα δεμένος στον κόσμο και είμαι ένας κοινός άνθρωπος όπως όλοι, οποίος μπορεί μόνο τότε να προφητεύει όταν ο Κύριος του ανοίγει τις θύρες του Ελέους Του.

30. Να είστε απλοί και σοφοί απέναντι στον καθένα και για τον οποιονδήποτε -ακόμα και για όσους βρίσκονται έξω- για τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες: Να μην κρίνετε κανένα -έστω κι αν είναι Σκύθης, ειδωλολάτρης, Ιουδαίος, Έλληνας ή μη Έλληνας- παρά μόνο να είστε πάντοτε σοφοί σε κάθε χρόνο και περίσταση,

31. Τα λόγια σας να είναι αρωματισμένα με Αγάπη για τον καθένα και να είναι γεμάτα με το αλάτι της πραγματικής Αλή­θειας του Θεού. Από αυτή την Αλήθεια να παίρνετε τα λόγια που λέτε στον καθένα, για να γνωρίζει κι αυτός πόσο διαφο­ρετική είναι η Θεϊκή Σοφία από την εγκόσμια γνώση.

32. Εγώ, ο Παύλος, νομίζω τώρα πως δεν παρέλειψα τίποτε για να σας δείξω τι συμβαίνει τώρα ανάμεσά σας, και πως όλα αυτά είναι σαν δηλητηριώδη ζιζάνια ή ακόμα σαν ένα κατα­στροφικό δηλητηριώδες δέντρο, του οποίου η ανάσα δηλη­τηριάζει τα πάντα Έτσι, δεν έχω τίποτε άλλο τώρα εναντίον σας.

33. Αυτό όμως, αγαπημένοι μου αδελφοί, που πρέπει να είναι πάντοτε μια αληθινή τελετουργία μεταξύ σας. είναι το να δίνετε την Τιμή μέσα στο Πνεύμα και στην Αλήθεια στον Θεό, τον Πατέρα που βρίσκεται μέσα στον Υιό Του, που από αγάπη πέθανε για μας στο Σταυρό για να μας ξαναφέρει τη Θεία Πατρότητα που έχασαν οι πατέρες μας από τον καιρό του Αδάμ.

34. Σας παρακαλώ όμως για χάρη του Θεού, να φέρετε στη ζωντανή εκκλησία του Θεού αντάξιους καρπούς μιας πλή­ρους αποστροφής από την καινούργια σας ειδωλολατρεία. Και τους καρπούς αυτούς να τους παραδώσετε στην εκκλη­σία που βρίσκεται μέσα σας και όχι σ’ αυτήν που βρίσκεται στο ναό, στα άμφια και στις οποιεσδήποτε τελετές.

35. Η Αγάπη του Θεού και το Έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ας είναι παντοτινά και αιώνια μαζί σας.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Είναι αλήθεια ο ισχυρισμός της καθολικής εκκλησίας ότι
Ο Πέτρος ήταν η κεφαλή των αποστόλων;	Η Αγία Γραφή λέει ο Χριστός ήταν η κεφαλή τους (Ιωάννη 13,13) Η Νέα Αποκάλυψη λέει ότι η ρήση «Είσαι ο Πέτρος, ο βράχος» έχει καθαρά πνευματική έννοια (ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ)
Ο Πέτρος ίδρυσε την εκκλησία της Ρώμης και ο πάπας είναι διάδοχός του;	Η Νέα Αποκάλυψη λέει ο Πέτρος δεν πήγε ποτέ στη Ρώμη (Ρόμπερτ Μπλουμ –Μ.Ε.Ι. 10, 61)
Ο πάπας είναι η κεφαλή όλης (καθολικά) της εκκλησίας;	Η Αγία Γραφή λέει ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας (Προς Κολοσ. 1,18) Η Νέα Αποκάλυψη λέει ότι ο Χριστός είναι η κεφαλή της αόρατης εκκλησίας που περιλαμβάνει όλους τους ζωντανούς πιστούς από κάθε εκκλησία.
Η εκκλησία έχει αποκλειστικά το δικαίωμα να διδάσκει το Λόγο του Θεού στους ανθρώπους;	Η Α. Γ. λέει ο Θεός ο ίδιος θα διδάσκει τους πάντες (Κατά Ιωάννη 6,45.14,26.16,13 Επ. Ιωάννη Α΄ 2,27). Η Ν. Α. λέει ο Θεός εμφύτευσε ένα σπινθήρα από το Πνεύμα του στην καρδιά τού κάθε ανθρώπου και μέσω αυτού τον διδάσκει. Η έξωθεν διδασκαλία από την εκκλησία, το σχολείο κλπ. είναι η βάση την οποία πρέπει ν’ ακολουθήσει η έσωθεν διδασκαλία.
Μόνον οι εκκλησιαστικοί διδάσκαλοι ερμηνεύουν αλάθητα την Αγία Γραφή;	Η Α. Γ. λέει η αλάθητη ερμηνεία βρίσκεται στην ίδια την Α.Γ. (Πράξεις 17,11 Κορινθ. Α΄ 2, 12-16) «Ζητάτε και θα σας δοθεί»! Η Ν. Α. λέει όποιος έχει αγάπη, πίστη και το ζητά ταπεινά στην προσευχή του, φωτίζεται από το Πνεύμα.
Είναι ο πάπας αλάθητος;	Η Α.Γ. λέει μόνον ο Θεός είναι αλάθητος (Μωυσή Δ΄ 23, 19)
Η Παράδοση είναι όπως και η Βίβλος Λόγος του Θεού;	Η Καινή Διαθήκη λέει ότι η Α.Γ. είναι ο λόγος του Θεού (Κατά Μάρκο 7,1-13). Τιμοθ. Β΄ 3,16-17).