(εκδ. Πύρινος Κόσμος)

Ήδη το 1847 ο Λόρμπερ μιλάει για τη διαιρετότητα του ατόμου και το παρομοιάζει με ένα μικροκοσμικό σύμπαν, 64 χρόνια πριν την επιστήμη. Εκατόν οχτώ χρόνια πριν την ανακάλυψη του Ητα-μεσόνιου, ο Λόρμπερ μιλάει για στοιχειώδη σωμάτια με διάρκεια ζωής 10^-18 του δευτερολέ­πτου. Μεταξύ άλλων περιγράφει τις συνθήκες ζωής στη Σε­λήνη, τον Ήλιο, τον Κρόνο, την πραγματική φύση των κουάζαρ, και —πολύ πριν ανακαλυφθεί από τους αστρονόμους – τον Ποοειδώνα.

Επιλογές μέσα από το έργο του

ΓΙΑΚΟΜΠ ΛΟΡΜΠΕΡ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι προφητείες του Γιάκομπ Λόρμπερ

Ο Ιάκωβος Λόρμπερ είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Είναι ο μύστης και ο προφήτης, που ταυτόχρονα όμως είναι ο προπομπός του ανθρώπου της μελλοντικής εποχής. Ήταν ένας σχετικά άσημος και φτωχός μουσικός, που επί 24 χρόνια της ζωής του, ως το θάνατό του το 1864, κατέγραψε πάνω από 10.000 σελίδες καθ’ υπαγόρευση της «εσωτε­ρικής φωνής» που άκουγε μέσα του. Το είναι του Θεού, του σύμπαντος, του ανθρώπου, καθώς και οι αμοιβαίες σχέσεις τους, πριν ακόμα από την υλική Δημιουργία ως και τη μελλοντική τελειοποίησή τους, αυτά είναι τα θέματά του. Όλα αυτά είναι δοσμένα με σαφείς, κατανοητές έννοιες και όχι μέσα από σύμβολα ή παρομοιώσεις, όπως έκα­ναν αναγκαστικά οι παλαιότεροι μύστες και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Αν το περιεχόμενο του έργου του είναι σαφές, – αν και πολλές φορές «προκλητικό», – είναι γιατί η ανθρωπότητα σήμερα είναι πλέον ώριμη γι’ αυτήν την ανύψωση σ’ ένα υψηλότερο συνειδησιακό επίπεδο. Παράλληλα οι επιστήμες έχουν φτάσει σ’ ένα σημείο που είναι σε θέση να παρακολουθήσουν τα βήματα του Λόρμπερ, να πετύχουν δηλαδή μια αρμονική σύζευξη μεταξύ των εμπειρικών, θετικών επιστημών και της μεταφυσικής.

Αλλά δεν συμφιλίωσε μόνο την επιστήμη με τη θρησκεία, παρά μας δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσουμε κι εμείς με τη νοημοσύνη μας σε όλα τα θέματα της πίστης.

–
–
–

Η συνέχεια στο βιβλίο….

–
–
–

Έτσι το κύριο στοιχείο του έργου του είναι ότι μας δείχνει το δρόμο που οδηγεί σ’ αυτήν την αναγέννηση. Πρόκειται για το γνωστό στους μύστες όλων των εποχών δρόμο, που οδηγεί στο εσωτερικό μας, γιατί μέσα στη καρδιά μας αναπαύεται ένας σπινθήρας της Αιώνιας Αγάπης. Χωρίς να απορρίπτε­ται η —οποιουδήποτε δόγματος – εξωτερική εκκλησία, τονί­ζεται η σπουδαιότητα της εσωτερικής εκκλησίας, του Θεού μέσα μας.

Χάρη στην επικύρωσή του από τις νεώτερες επιστημονικές ανακαλύψεις και τα γεγονότα της ιστορίας, ο μέχρι πρότινος «άγνωστος προφήτης Γιάκομπ Λόρμπερ», γίνεται γνωστός και σ’ ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Όποιος μελετάει σε βάθος το έργο του αντιλαμβάνεται τί ανεξάντλητη πηγή αποτελεί, γιατί δεν υπάρχει κανένα ερώτημα που έχει απα­σχολήσει τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου, που να μη βρίσκει απάντηση εκεί μέσα.

«Υπάρχουν δύο δρόμοι για να βρει κανείς τον Θεό: ένας σύντομος, που είναι η αγάπη, η οποία μέσα από το Καλό φθάνει στην Αλήθεια. Κι ένας μακρύτερος, που είναι η σο­φία, η οποία μέσα από την Αλήθεια οδηγείται στο Καλό. Ο εσώτατος πυρήνας κάθε αυθεντικής θρησκείας είναι η ένωση των δύο δρόμων, ο «ουράνιος γάμος μέσα στον άνθρωπο».

Μ. Καχίρ

Ι.

Η ΔΟΜΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ

ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

«Αν δεν είχατε ήδη μέσα σας τους εκατομμύρια Ήλιους που φέγγουν στο σύμπαν, δεν θα ήσασταν ικανοί να δείτε ούτε έναν Ήλιο στον ουράνιο θόλο. Κι αν δεν είχατε ήδη μέσα σας τη Γη με όλα όσα περιέχει και κουβαλάει πάνω της, από το άτομο ως το πιο μεγάλο σχήμα που υπάρχει, δεν θα ήσασταν άξιοι να δείτε το παραμικρό πράγμα, ούτε να το σκεφθείτε ή να το περιγράψετε με τα λόγια. Αν δεν είχατε ολόκληρο το σύμπαν βαθιά μέσα σας, δεν θα σας έφεγγαν τα άστρα από τον ουρανό. Κι αν δεν είχατε μέσα σας το πνευματικό βασίλειο των Ουρανών και την αθανασία από τον Κύριο, αληθινά, δεν θα μπορούσατε να τα διανοηθείτε ούτε να τα ονομάσετε».

«Θεός και Δημιουργία»

Η ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

ΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΕΝΟΣ ΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑΤΟΣ

( = ένα άτομο του Μακροσκοπικού ή

Μεγάλου Ανθρώπου της Δημιουργίας)

0 = σφαιρικό περίβλημα, 1 = αρχέγονος κεντρικός ήλιος =
κέντρο ενός σφαιρικού περιβλήματος, 2 = κεντρικός ήλιος
α’ μεγέθους (ήλιος σύμπαντος ηλιακών συμπάντων = κέντρο
ενός σμήνους γαλαξιών), 3 — κεντρικός ήλιος β’ μεγέθους
(ήλιος ηλιακού σύμπαντος),

4 — κεντρικός ήλιος γ’ μεγέθους (ηλιακής περιοχής) =
κέντρο αστρικού σφαιρωτού σμήνους, 5 = πλανητικός
ήλιος με πλανήτες και φεγγάρια, κέντρο ενός ηλιακού-
πλανητικού συστήματος.

Ο Μακροκοσμικός Άνθρωπος

της Δημιουργίας^*

«Αναμφισβήτητα, η Γη δεν είναι κανένα μικρό ουράνιο σώμα κι ο Ήλιος είναι περίπου ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερός της. Αλλά ήδη ο αμέσως επόμενος κεντρικός Ήλιος είναι πάνω από ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερος από τον Ήλιο που φωτίζει αυτή τη Γη. Ο όγκος του δε, είναι μεγαλύτερος απ’ όσο τα εκατομμύρια πλανητικοί ήλιοι που μαζί με τους πλανήτες, τα φεγγάρια και τους κομήτες τους, περιστρέφονται με μεγάλη ταχύτητα γύρω από έναν τέτοιο κεντρικό Ήλιο, σχηματίζοντας κύκλους, με τέτοια εκτεταμένη διάμετρο, που δεν τη βάζει ο νους σας. Κι ωστόσο, ιδίως οι απομακρυσμένοι, χρειάζονται μέχρι κι ένα εκατομμύριο χρόνια για να ολοκληρώσουν μία μόνο περιστρο­φή και να επιστρέψουν στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Μία τέτοια τεράστια ομάδα από ουράνια σώματα ονομάζε­ται ηλιακή περιοχή.

Υπάρχει όμως και μία δεύτερη ομοταξία κεντρικών Ήλιων, γύρω από τους οποίους περιστρέφονται ολόκληρες τέτοιες ηλιακές περιοχές μαζί με τους κεντρικούς Ήλιους τους. Οι τροχιές τους είναι άπειρα μεγαλύτερες κι οι πιο μακρινές περιοχές χρειάζονται μυριάδες¹ χρόνια για να διαγράψουν έναν μόνο κύκλο. Αυτό το δεύτερο είδος κεντρικού Ήλιου, μαζί με τα εκατομμύρια ηλιακές περιοχές με τους Ήλιους τους που περιστρέφονται γύρω του, τους ονομάζουμε με ένα όνομα ηλιακό κοσμικό σύμπαν.

Σκεφθείτε όμως τώρα έναν εξίσου μεγάλο αριθμό από τέ­τοια ηλιακά σύμπαντα. Κι αυτά με τη σειρά τους διαθέτουν σε μία απόσταση, αδιανόητη για την ανθρώπινη νοημοσύνη, έναν κεντρικό Ήλιο τρίτου είδους. Αυτός εδώ πάλι, σαν ου­ράνιο σώμα είναι σίγουρα δέκα εκατομμύρια φορές μεγαλύ­τερος από τα ηλιακά σύμπαντα που περιστρέφονται γύρω του σε ανυπολόγιστες τροχιές. Αυτή την κοινότητα των ηλια­κών συμπάντων μ’ έναν κεντρικό Ήλιο, την ονομάζουμε σύ­μπαν των ηλιακών συμπάντων.

Ο αριθμός τους είναι απροσδιόριστος για τα δικά σας δε­δομένα κι όλα πάλι έχουν στα απύθμενα βάθη τους έναν τρο­μακτικά μεγάλο πρωταρχικό κεντρικό Ήλιο. Γύρω απ’ αυτό τον Ήλιο περιστρέφονται σαν ένα σώμα, χωρίς να ενοχλού­νται στο παραμικρό στις αμέτρητες, ξεχωριστές κινήσεις τους, διαγράφοντας μία τροχιά που μόνο οι άγγελοι μπο­ρούν να τη μετρήσουν.

Για να γίνει αντιληπτό, θα ονομάσουμε ένα τέτοιο σύστη­μα από Ήλιους και κόσμους που γυρίζουν γύρω από έναν πρωταρχικό κεντρικό Ήλιο, ηλιακό και κοσμικό σφαιρικό περίβλημα. Γιατί όλα αυτά τα σύμπαντα των συμπάντων που περιγράψαμε, περιστρεφόμενα προς όλες τις κατευθύν­σεις γύρω απ’ τον πρωταρχικό κεντρικό Ήλιο, σχηματίζουν μία ανυπολόγιστα μεγάλη σφαίρα. Επιπλέον, λόγω της α­στραπιαίας ταχύτητας με την οποία κινούνται και της ισχυ­ρής κεντρόφυγης δύναμης που αναπτύσσεται, σχηματίζουν ένα είδος περιβλήματος ή κάψας. Η πυκνότητά του είναι σχε­δόν όμοια με αυτή του αέρα της γήινης ατμόσφαιρας. Η δε διάμετρος των τειχών του από μέσα ως τα έξω, είναι αδύνα­τον να μετρηθεί με τα μεγέθη αυτής της Γης».

Ο μεγάλος Άνθρωπος της Δημιουργίας

«Τι θα πείτε τώρα όμως αν σας δείξω πως τέτοια σφαιρικά προβλήματα είναι αμέτρητα και πως υπάρχουν μάλιστα τόσα πολλά, που ούτε το πιο οξυδερκές μυαλό δεν μπορεί να τα μετρήσει; Και ακόμη πώς όλα μαζί στο γενικό τους περίγραμ­μά, παριστάνουν ακριβώς έναν άνθρωπο; Πόσο τρομακτικά μεγάλος πρέπει να είναι λοιπόν αυτός ο άνθρωπος, όταν ήδη ένα σφαιρικό περίβλημα είναι τόσο απέραντα μεγάλο; Κι όταν η απόσταση από το ένα σφαιρικό περίβλημα στο άλλο είναι αμέτρητες φορές μεγαλύτερη! Αλλά κι αυτός ο άνθρωπος περιβάλλεται από ένα είδος επιδερμίδας στο εξωτερικό του περίγραμμα, όπως το κάθε σφαιρικό περίβλημα χωριστά. Βέβαια αυτή η επιδερμίδα είναι ασύγκριτα πιο χονδρή – για να σας το δώσω να το καταλάβετε – από εκείνη ενός σφαιρικού περιβλήματος.

Θ’ αναρωτιέστε τώρα τι υπάρχει πέρα απ’ αυτόν τον άνθρωπο, πού στηρίζεται και ποια είναι η αποστολή του. Πέρα απ’ αυτόν τον κοσμικό άνθρωπο εκτείνεται ατέρμονο προς όλες τις κατευθύνσεις το ελεύθερο αιθέριο άπειρο. Εκεί μέσα αιωρείται αυτός ο άνθρωπος και, κατευθυνόμενος από τη Θέλησή Μου, διαγράφει απίστευτα γιγάντιους κύκλους και με μια ασύλληπτη για σας ταχύτητα. Κι αυτό, λόγω της θρεπτικής ύλης που περιέχει η απέραντη αιθέρια θάλασσα, όπου κολυμπάει σαν ένα ψάρι. Στο ελεύθερο αιθέριο άπειρο δεν υπάρχει πάνω ή κάτω και δεν έχει κανείς πού να πέσει. Έτσι κι αυτός ο άνθρωπος στέκεται το ίδιο καλά και σταθερά στο αιθέριο διάστημα, όπως στέκονται αυτή η Γη, ο Ήλιος της κι όλοι οι μυριάδες Ήλιοι μέσα σ’ ένα σφαιρικό περίβλημα».

Ο χαμένος γιος

Ένα σημαντικό έργο του Λόρμπερ περιγράφει τη μεταθανάτια πνευματική εξέλιξη του Ρόμπερτ Μπλουμ, γνωστού αγωνιστή της ελευθερίας του 19^ου αιώνα. Το πνεύμα του Μπλουμ έχει την ευκαίρια ν’ ατενίσει από πολύ μακριά στον άλλο κόσμο αυτόν τον «Μεγάλο Άνθρωπο της Δημιουργίας», πράγμα που του δίνει φώτιση και μία απερίγραπτη αγαλλίαση.

«Πολύ παράξενο!», λέει ο Μπλουμ, μιλώντας μόνος του. «Μοιάζει εντελώς με ανθρώπινη μορφή^. τα γόνατα λίγο λυγισμένα, τα χέρια κρέμονται άτονα προς τα κάτω. Το κεφάλι, όπου φυτρώνουν μακριά μαλλιά σαν του Αβεσσαλώμ, γέρνει προς τα μπρος και, με τα μάτια κατεβασμένα, κοιτάζει στ’ απύθμενα βάθη σαν ένας που πενθεί. Οι γοφοί μόλις που καλύπτονται από ένα πανί που φαίνεται κατακουρελιασμένο. Μα κι όλη η όψη του μου δημιουργεί μια μελαγχολική εντύπωση! Από το τρομακτικό μέγεθος θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως πρόκειται για την εξωτερική μορφή του παντοδύναμου Πνεύματός Σου, Κύριε! Αλλά επειδή η μορφή πενθεί, θαρρώ πως τούτο είναι μάλλον αδύνατον. Επιπλέον, το Πνεύμα Σου θα έδειχνε ζωντανό^. σ’ αυτή τη γιγάντια μορ­φή όμως δεν διακρίνω ίχνος ζωής. Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για μία φωσφορίζουσα εικόνα που η Παντοδυνα­μία Σου φύσηξε με μια πνοή στο απέραντο στερέωμα. Σίγου­ρα όλα αυτά θα έχουν έναν πολύ σημαντικό λόγο, αλλ’ αυτόν θα τον ξέρεις μόνο Εσύ».

Πλησιάζοντας πιο κοντά, ο Μπλουμ περιγράφει τις εντυ­πώσεις του: «Τώρα διακρίνω από τι αποτελείται όλη αυτή η τεράστια μορφή που φαίνεται ν’ απλώνεται στα βάθη του απείρου. Βλέπω πως την αποτελούν μυριάδες απειροελά­χιστα, πυκνοσπαρμένα κοκκίδια άμμου που σπινθηρίζουν το ένα δίπλα στο άλλο. Αυτά τα σπινθηροβόλα σημαδάκια πρέ­πει να είναι απειράριθμα, ή τουλάχιστον τόσα, που δεν τα χωράει κανένας γεννημένος νους. Πάντως η μορφή φαίνεται καλύτερα τώρα, γιατί τούτο το σπινθηροβόλημα της προσδίνει μία εντελώς ιδιαίτερη αίγλη και μεγαλείο!»

Και τότε εξηγεί ο Κύριος στον εκστατικό Μπλουμ: «Αυτός ο άνθρωπος που βλέπεις με όλα όσα έχει μέσα του, είναι το πρωτόπλαστο πνεύμα, αυτός που η Γραφή ονομάζει Εωσφό­ρο (φορέα του φωτός). Έχει ακόμη τώρα πλήρη συνείδηση του εαυτού του, αλλά έχει πια χάσει την αρχική του δύνα­μη. Είναι δέσμιος και καταδικασμένος σε όλο του το είναι. Δεν του μένει παρά ένας δρόμος ανοικτός, αυτός που οδηγεί στην πατρική Μου Καρδιά. Κάθε άλλος δρόμος είναι κλει­στός γι’ αυτόν, γιατί είναι καταδικασμένος κι ανίσχυρος σαν νεκρός, ανήμπορος να κουνηθεί έστω μία σπιθαμή από τη θέση του.

Αυτά δε που εσένα σου φαίνονται να φεγγοβολούν σαν κόκκοι άμμου, δεν είναι άλλο από τα σφαιρικά περιβλήμα­τα. Μέσα τους στριφογυρίζουν δισεκατομμύρια δισεκατομ­μυρίων Ήλιοι και εκατομμύρια φορές περισσότεροι πλανή­τες, φεγγάρια και κομήτες». («Ρόμπερτ Μπλουμ», 2, 301).

«Το ότι είναι κατακερματισμένος σε όλα αυτά τα στερεά περιβλήματα είναι η καταδίκη αυτού του πνεύματος. Και η ζωή του, μοιρασμένη σε άπειρα χωριστά κομμάτια, δεν απο­τελεί πια μια ενότητα, παρά διάσπαρτα συντρίμμια. Γιατί ζωή υπάρχει μονάχα μέσα σε κάθε σφαιρικό περίβλημα. Έξω από αυτό, δεν υπάρχει παρά η ζωή της αιώνια αμετάβλη­της και σταθερής Θέλησής Μου. Το κάθε σφαιρικό περίβλη­μα έχει μία μόνιμη θέση και δεν μπορεί να την αλλάξει ούτε σπιθαμή σε σχέση με τους γείτονές του.

Κάτω-κάτω χαμηλά, στο μικρό δάκτυλο του αριστερού ποδιού, διακρίνεις πως τρεμοφέγγει ένα κοκκινωπό σημά­δι. Αυτό είναι το σφαιρικό περίβλημα όπου ανήκει φυσικά η Γη μας. Κι ακριβώς σ’ αυτό το περίβλημα, και μάλιστα αποκλειστικά στο σημείο εκείνο που λέγεται Γη, βρίσκεται τώρα δέσμια ολόκληρη η ζωή αυτού του πιο μεγάλου πνεύ­ματος που ’χε γίνει πρώτο.

Αν θα το πάρει απόφαση να ταπεινωθεί και να επιστρέψει κοντά Μου, θ’ αποκτήσει ξανά την πρώτη του ζωή. Τότε αυ­τός ο μεγάλος Άνθρωπος θα ελευθερωθεί και θα ζωντανέψει ολότελα. Αν όμως επιμείνει στο αλαζονικό του πείσμα, τούτη εδώ η Τάξη πραγμάτων θα παραμείνει όπως είναι. Και τούτο, ώσπου ολόκληρη η ύλη ν’ αποσυντεθεί ολότελα και να μοι­ραστεί κατακερματισμένη σε άπειρες νέες ζωές με ψυχή και πνεύμα.

Τούτη η Τάξη θα ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που το πρωτοδημιούργητο πνεύμα μετανοούσε πραγματικά κι επέστρεφε από μόνο του. Γιατί τώρα πια μπορεί να γυρίσει μόνο ταπεινωμένο, σαν ένα κοινότατο πνεύμα, και πρέπει να απαρνηθεί εθελοντικά την πρωτινή του ακεραιότητα. Σ’ α­ντάλλαγμα όμως θα κέρδιζε μια ασύγκριτα μεγαλύτερη θέ­ση. Θα του επιφυλασσόταν η φαινομενικά απλή θέση ενός παιδιού του Θεού, η οποία περιμένει κάθε άλλο ανθρώπινο πνεύμα. Τότε ο εξωτερικός φλοιός αυτής της υλικής Δη­μιουργίας, που έτσι κι αλλιώς υφίσταται μόνο χάρη στην αιώνια αμετάβλητη Θέλησή Μου, θα παραμείνει, απογυμνω­μένος όμως από την ψυχική και πνευματική ζωή που εσω­κλείει. Θα μείνει σαν στερεό υπόβαθρο και σαν αιώνιο μνη­μείο στο μεγαλειώδες έργο μας. Και σ’ αυτό το έργο θα προ­στεθούν τότε νέες, καθαρά πνευματικές δημιουργίες!»

Η Αστρονομία σήμερα

Είναι εμφανές ότι η αστρονομία βρίσκεται εμπρός σε μία σημαντικότατη καμπή. Παράλληλα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την απόδειξη της ιεραρχικής τάξης του σύμπαντος.

Όταν αποδεχτούμε ότι υπάρχει ένα τεράστιο κέντρο στο σύμπαν, ο Ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλοι οι γαλαξίες, όπως μας έχει αποκαλύψει ο Γιάκομπ Λόρμπερ, γίνεται κατανοητό γιατί τώρα εντελώς απροσδόκητα οι επιστήμονες δεν μπορούν πλέον να υποστηρίξουν τη «σταθερά του Χαμπλ» σαν θεωρία (σύμφωνα με τηλεοπτικό πρόγραμ­μα του δεύτερου καναλιού της γερμανικής τηλεόρασης στις 7-1-96 με τον τίτλο «Η Αστρονομία εμπρός σε προβλήμα­τα»).

Κατά τον Λόρμπερ το σύμπαν δεν επεκτείνεται ακατάπαυστα απλά οι πιο μακρινές γαλαξιακές νεφέλες απομακρύνο­νται παροδικά από τη Γη μας. (Έτσι εξηγείται η μετατόπιση στο ερυθρό του φάσματος). Στην πραγματικότητα διαγρά­φουν διαφορετικές τροχιές γύρω από το κέντρο του σφαιρι­κού μας περιβλήματος. Όταν φθάσουν στο ακρότατο ως προς εμάς σημείο της κυκλικής ή ελλειπτικής τους τροχιάς, θα αρχίσουν να επιστρέφουν σταδιακά.

Όταν η επιστήμη εξακριβώσει ότι οι νεφέλες όχι μόνο απο­μακρύνονται, (πράγμα που θα σήμαινε μια διαρκή επέκταση του σύμπαντος), αλλά και επιστρέφουν, αυτό θα αποδείκνυε ότι υπάρχει ένα τεράστιο κέντρο σε μια απόσταση δισεκα­τομμυρίων ετών φωτός από εμάς. Ταυτόχρονα είναι η από­δειξη ότι το σύμπαν είναι σοφά διαρρυθμισμένο και δεν προέκυψε τυχαία.

Εξάλλου ήδη έχει τεθεί το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει μό­νο ένα σύμπαν. («Καθρέφτης της Επιστήμης» 1/96). Η θεω­ρία που υποθέτει περισσότερα του ενός σύμπαντα σε «μορφή κύστης», πλησιάζει ήδη πολύ κοντά στον όρο «σφαιρικό πε­ρίβλημα» του Λόρμπερ.

2.

ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ»

Τι είναι η Ύλη;

Την εποχή του Λόρμπερ κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πώς είναι δομημένος ο μικρόκοσμος του ατόμου. Σήμερα η επιστήμη με μία απίθανη επένδυση σε τεχνικά μέσα, έχει καταλήξει στις ίδιες γνώσεις που είχε αποκαλύψει η
πνευματική ενόραση του Γιάκομπ Λόρμπερ 50 ως 150 χρόνια πρωτύτερα.

… Στον Ινδουισμό, ο ορατός κόσμος ονομάζεται «μάγια», δηλαδή ψευδαίσθηση. Τούτο δε σημαίνει ότι η ύλη δεν υφίσταται καθόλου, παρά ότι παρουσιάζει μία πραγματικότητα που είναι μόνο φαινομενική.

Αυτή η έννοια αναλύεται και στη Νέα Αποκάλυψη:

«Η ύλη δεν είναι αυτό που εμφανίζεται ότι είναι^. γι’ αυτό για τον άνθρωπο που πρέπει να δοκιμασθεί στην αλήθεια, αποτελεί ψέμα και απάτη, μια φαντασμαγορία που υπάρχει και δεν υπάρχει. Υπάρχει γιατί η ύλη αποτελεί πειρασμό για τη σάρκα του ανθρώπου. Ωστόσο όμως δεν υπάρχει, γιατί η ύλη δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι».

«Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 4, 103»

Τότε τί είναι η ύλη στην πραγματικότητα, αφού είναι ψέμα και απάτη;

Η απάντηση στον Λόρμπερ: «Το καθετί που είναι ή λέγεται ύλη, ήταν κάποτε πνεύμα. Αυτό το πνεύμα εγκατέλειψε εκού­σια τη θεϊκή τάξη του Καλού και χρησιμοποίησε λανθασμένα την ελευθερία της θέλησής του. Έτσι σκλήρυνε πνευματικά και στη συνέχεια κυριολεκτικά σχημάτισε την ύλη.

Επομένως η ύλη αυτή καθεαυτή δεν είναι παρά το καταδι­κασμένο πνεύμα, που οδηγήθηκε από μόνο του στη σκλήρυν­ση. Ή σαφέστερα, είναι ένα χονδροειδές και βαρύ περίβλημα του πνεύματος. Βέβαια το ίδιο το πνεύμα δεν μπορεί ποτέ να γίνει τελείως ύλη, παρ’ όλο το σκληρό, χονδροειδές περίβλη­μά του. Απλά ζει και διατηρείται μέσα στην ύλη, ό,τι είδους κι αν είναι αυτή. Όταν η ύλη είναι πολύ σκληρή, η πνευματική ζωή που εμπεριέχει είναι σχεδόν ολοκληρωτικά φιμωμένη και δεν μπορεί να εκφρασθεί ή να εκδιπλωθεί παραπέρα».

Στο ίδιο συμπέρασμα έχουν καταλήξει οι επιστήμονες σή­μερα. Ο νομπελίστας Μαξ Πλανκ έλεγε το 1947 σε μία διά­λεξη: «Σαν φυσικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην ψυχρή έρευνα της ύλης, σίγουρα δεν μπορώ να θεωρηθώ αιθεροβάμων. Έτσι, μετά τις έρευνές μου στο άτομο, σας λέω ότι δεν υπάρχει ύλη αυτή καθαυτή. Η ύλη παράγεται και διατη­ρείται χάρη σε μία δύναμη η οποία θέτει σε ταλαντώσεις τα ατομικά σωματίδια, ενώ παράλληλα τα συγκρατεί μέσα στο μικροσκοπικό ηλιακό σύστημα του ατόμου. Δεδομένου όμως ότι σ’ όλο το σύμπαν δεν υφίσταται καμιά ευφυής ή αέναη δύναμη, θα πρέπει να υποθέσουμε ένα συνειδητό, ευφυές πνεύμα πίσω από τούτη τη δύναμη. Αυτό το πνεύμα είναι η αιτία της ύλης.

Η ορατή παροδική ύλη δεν είναι η αλήθεια, η πραγματικό­τητα, γιατί όπως είδαμε, χωρίς αυτό το πνεύμα δεν θα υφίστατο ύλη. Συνεπώς είναι το αόρατο, αθάνατο πνεύμα που αποτελεί την αλήθεια. Επειδή όμως δεν μπορεί να υπάρχει ένα πνεύμα από μόνο του, χωρίς να ανήκει σε κάποιο ον, είμαστε υποχρεωμένοι να υποδέσουμε ότι υπάρχουν πνευμα­τικά όντα. Πνευματικά όντα όμως δεν μπορεί να έχουν γίνει από μόνα τους, παρά πρέπει να έχουν δημιουργηθεί. Ως εκ τούτου δεν διστάζω να ονομάσω αυτό το μυστηριώδη Δη­μιουργό, ακριβώς όπως τον ονομάζουν εδώ και χιλιετηρίδες όλοι οι πολιτισμένοι λαοί της Γης, δηλαδή Θεό!

Βλέπετε, λοιπόν, πώς στις μέρες μας, που κανείς πια δεν πιστεύει σε μία πνευματική Αρχή της Δημιουργίας και γι’ αυ­τό έχει απομακρυνθεί από τον Θεό, είναι ακριβώς το απειρολάχιστο, το αόρατο, που ξεθάβει την αλήθεια από τον τάφο του υλισμού και μεταμορφώνει τον κόσμο. Είναι το άτομο που ανοίγει την πύλη στην ανθρωπότητα για τον ξεχασμένο και χαμένο κόσμο του πνεύματος».

Όχι μόνο η ατομική φυσική, αλλά και η αστρονομία κατέ­ληξε στις ίδιες γνώσεις τις οποίες είχε υπαγορεύσει το Πνεύμα στον Λόρμπερ δεκαετίες πρωτύτερα. Έτσι επαληθεύτηκε αυ­τό που είχε προαναγγείλει ο Ιησούς στο «Μεγάλο Ευαγγέλιο»; «Την κατάλληλη εποχή θα αφυπνίσω ανθρώπους για να υπη­ρετήσουν την καθαρή επιστήμη και την τέχνη (τεχνική). Εκεί­νοι θα αποκαλύψουν στους ανθρώπους πώς έκαναν τα θαύματά τους οι υπηρέτες του Βαλαάμ. Έτσι η καθαρή επιστήμη και οι τέχνες θα γίνουν ακαταμάχητοι προπομποί και προμα­χώνες της Διδασκαλίας Μου… Γιατί τότε η καθαρή Διδασκα­λία Μου θα μπορεί να ενωθεί με την καθαρή επιστήμη των ανθρώπων και να δώσει ένα ολοκληρωμένο φως στη ζωή των ανθρώπων».

….Μη φανταστείτε όμως, ότι η ορατή ύλη, δηλαδή οι πέ­τρες, το χώμα, τα δέντρα κ.λπ. είναι τα ίδια τα πνεύματα. Όλα αυτά είναι η φυλακή για τα πνεύματα και τα αποκόβει από Εμένα. Στο βαθμό μόνο που το επιτρέπει η θέλησή Μου, τους ανοίγεται ένα πορτάκι για να ξεφύγουν σταδιακά από το θάνατο, χάρη στην ελεύθερη θέληση και ευφυΐα που κατοικεί στο κάθε πνεύμα».

Ο Δημιουργός έχει ορίσει συγκεκριμένους διατεταγμέ­νους δρόμους μέσα από τους οποίους όλα τα πλάσματα θα καταλήξουν στην θεϊκή ελευθερία. Στο Βαθμό που το δε­σμευμένο πνεύμα θέλει να επιστρέψει στη θεϊκή τάξη, απε­λευθερώνεται από τη φυλακή του.

«Υπάρχουν αρκετά στοιχεία μέσα στην ύλη που δεν πρό­κειται ποτέ να περάσουν ολοκληρωτικά σε μία ψυχή. Είναι αυτά που περιέχονται στην ύλη του περιβλήματος, η οποία πάντα περικλείει κάποια ιδιαίτερη ψυχική οντότητα μέχρι να αποκτήσει μία συγκεκριμένη ωριμότητα ώστε να μπορεί τότε να ελευθερωθεί».

Από τι φαίνεται ότι μέσα στην ύλη είναι φυλακισμένα πνεύματα;

«Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς την παρουσία των πνευ­μάτων μέσα στην ύλη. Όποτε εξαναγκάζονται να προβούν σε μία εξαιρετική δραστηριότητα, φαίνεται μια λάμψη, ανάλο­γα με το πόσο έντονη είναι αυτή η δραστηριότητα» (ΜΕΙ, 3, 234). Η ύλη λάμπει όταν λόγω αυξανόμενης θερμότητας σπινθηροβολεί ή όταν ανάβει και καίγεται. Με αυτή τη λάμ­ψη γίνεται εμφανής η παρουσία του πνεύματος («Η Γη», 25).

Πού οφείλεται όμως αυτή η λάμψη;

«Επειδή το πνεύμα αποτελεί μία δύναμη θετικής πολικότη­τας, επιδιώκει σταθερά να έχει απεριόριστη ελευθερία. Όταν βρίσκεται δεσμευμένο, παραμένει αδρανές για όσο διάστημα δεν υφίσταται έναν ασυνήθιστο περιορισμό από την αρνητι­κή πολικότητα που το περιβάλλει ή το περίβλημά του. Αν όμως υποστεί κάποιο είδος πίεσης απ’ έξω, διεγείρεται από τη σφαίρα όπου είναι συνήθως περιορισμένο. Τότε δηλώνει την παρουσία του με τις επεκτατικές κινήσεις οι οποίες γίνο­νται αισθητές με το γνωστό σας φαινόμενο της λάμψης^*».

Χωρίς να γνωρίζει την πνευματική αιτία που κρύβεται από πίσω, η επιστήμη αποδίδει επίσης την αυξανόμενη θερμοκρασία και λάμψη στην επιταχυνόμενη δόνηση των υποατο­μικών σωματίων. Πάνω από μισό αιώνα πριν την επιστήμη, ο Λόρμπερ περιέγραψε την εσωτερική δομή του ατόμου. Το έγκλειστο πνεύμα αντιστοιχεί στον θετικό πυρήνα και ο φλοιός του στα αρνητικά ηλεκτρόνια.

Οι βαθμίδες από το άτομο ως το κουάρκ

Το άτομο είναι τόσο μικρό που δεν μπορούμε να το δούμε με γυμνό μάτι, αλλά ούτε μ’ ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Το ότι η διάμετρός του είναι 10^-8 εκ. δε μας λέει πολλά και ακόμη λιγότερο το ότι ο πυρήνας του είναι 10^-12 εκ. Γι’ αυτό ας φανταστούμε ότι μεγενθύναμε ένα άτομο ως το μέγεθος της Γης. Τότε ο πυρήνας του θα ήταν 1,28 χλμ. Το πρωτόνιο, ένα στοιχείο του πυρήνα, μόνο 128 μ. και ένα κουάρκ, ένα στοιχείο του πρωτονίου, 12,8 εκ. Τα κουάρκς πάλι αποτελού­νται από μικρότερα σωμάτια και αυτά από ακόμη μικρότερα. Άτομα και υποατομικά σωματίδια δεν αποτελούν συμπαγή σφαιρίδια. Ένα πρωτόνιο αποτελείται από 3 κουάρκς, τα οποία δεν καταλαμβάνουν όλο το χώρο, παρά περιστρέφονται μέσα του με υψηλή ταχύτητα. Το ίδιο ισχύει για τα κουάρκς και το προ-κουάρκ, πριν φτάσουμε στα θεμέλια δομικά στοιχεία της ύλης. Στο παράδειγμά μας με το άτομο που θα είχε το μέγεθος της Γης, τα τελευταία θα ήταν μικρότερα και από ένα πραγματικού μεγέθους άτομο. Αν φανταστούμε μερικές χιλιάδες σωματίδια, μικρότερα από ένα άτομο να περιστρέφονται ταχύτατα σε διαφορετικής περιμέτρου δια­τεταγμένους κύκλους και όλα αυτά μέσα σ’ ένα χώρο στο μέγεθος της Γης, τότε έχουμε μια αμυδρή ιδέα αυτού που η επιστήμη ονομάζει άτομο.

Ας σμικρύνουμε όμως πάλι το άτομο στο φυσιολογικό του μέγεθος. Τα θεμελιακά δομικά του στοιχεία είναι τόσο μικρά, που για τη δική μας αντίληψη είναι μόλις κάτι παραπάνω από το τίποτα. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος του ατόμου αποτελείται από κενό χώρο. Στην ουσία δεν υπάρχει πια συ­μπαγής ύλη.

Τι είναι οι θεμέλιοι λίθοι της ύλης;

«Οι αρχέγονες ύλες και ουσίες από τις οποίες αποτελείται το καθετί σε Γη και ουρανό, είναι οι θεϊκές σκέψεις».

«Μεγάλο Ευαγγέλιο τον Ιωάννη 7,17».

Η κάθε σκέψη του Θεού αποτελεί έναν θεϊκό σπινθήρα ευ­φυΐας. Οι θεϊκοί σπινθήρες διαθέτουν μία ιδιαίτερη ευφυΐα, γι’ αυτό λέγονται «ιδιαίτερα ψυχικά άτομα» ή «ειδικά στοι­χεία» ή «ευφυείς ψυχικές μικροοντότητες». Μία ψυχή περιέ­χει αμέτρητους τέτοιους σπινθήρες, κλεισμένους μέσα σε ένα μικροσκοπικότατο περίβλημα.

«Τα απειροελάχιστα τεμάχια της ύλης, καταρχήν δεν είναι άλλο από μία ιδέα του Δημιουργού των πάντων. Αυτή η ιδέα αποκτά μορφή και η μορφή παίρνει ζωή από τη ζωή του Δημιουργού. Χάρη στη θέληση να μείνει σταθερή, η μορ­φή αποκτά ένα περίβλημα («Γη και Σελήνη» 27). Επομένως τα βασικά δομικά στοιχεία της ύλης είναι «ιδιαίτερα ψυχικά ά­τομα» και αποτελούν ξεχωριστές σκέψεις του Θεού. Μια ανθρώπινη ψυχή αποτελεί ήδη μια μεγάλη θεϊκή ιδέα.

Μετά την πτώση των αγγέλων, όταν τα πνεύματα ενήργησαν ενάντια στο θέλημα του Θεού, οι ψυχές διαλύθηκαν στα συστατικά τους άτομα και αποτέλεσαν την ύλη σύμφωνα με την τάξη που επικρατεί στη φύση. «Η ουσία από την οποία αποτελείται η ψυχή, είναι ίδια με το φως του Ήλιου που σαν ύλη φαίνεται σαν ένα τίποτα. Ωστόσο αποτελεί το βασι­κό συστατικό της ύλης, χωρίς όμως να είναι ένα και το αυτό με εκείνη. Γιατί η αρχέγονη ύλη είναι ελεύθερη και αδέσμευ­τη». Το φως του Ήλιου είναι το ίδιο με την ψυχική ουσία. Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο φωτός είναι το ίδιο μ’ ένα «ιδιαίτερο ψυχικό άτομο» ή μια θεϊκή σκέψη. Όλη η ύλη ο στοιχειοθετείται από τέτοια άτομα φωτός, τα οποία όμως μέσα σε μία ηλιαχτίδα παραμένουν ελεύθερα. Δηλαδή τα άτομα φω­τός είναι τα βασικά συστατικά της ύλης.

–
–
–

Η συνέχεια στο βιβλίο….

–
–
–

 

Το φως του Ήλιου είναι κατά βάση πνευματική ουσία, που αποτελεί το θετικό πόλο μέσα στο άτομο φωτός. Παράλληλα όμως το φως έχει και κάτι το υλικό, δηλαδή το αρνητικό πε­ρίβλημα του ατόμου. Το ηλιόφως είναι μια λεπτοφυής ύλη, χωρίς να είναι ένα και το αυτό με την ύλη, καθότι είναι ελεύ­θερο και αδέσμευτο. Το απαρτίζουν ψυχικά άτομα που έγι­ναν ατελή λόγω του εγωισμού τους. Αυτά τα πνευματικά ό­ντα πρέπει να απομακρυνθούν από τον Ήλιο για να μπορέ­σουν να τελειοποιηθούν.

«Αυτά τα ατομικά όντα είναι κατά βάση αρνητικά όντα που μπορούν να παραμείνουν στον Ήλιο όσο διατηρούν αυτό το χαρακτήρα. Μπορούν όμως να απορροφήσουν με βουλιμία μέχρι να κορεστούν, φως από το θετικό πόλο των ηλιακών πνευμάτων, ώσπου στο τέλος να διαφέρουν ελάχιστα σαν φως από τα πνεύματα θετικής πολικότητας, τα οποία είναι ήδη τελειοποιημένα. Σ’ αυτή την περίπτωση τα θετικά πνεύ­ματα απωθούν τα αρνητικά και τα εκσφενδονίζουν στο άπει­ρο με μια φανταστική ταχύτητα.

Τούτα τα απωθημένα πνεύματα αποτελούν στην ουσία το φως του Ήλιου. Όταν το φως προσπέσει πάνω σε ένα κοσμι­κό σώμα, του παραδίδει το θετικό του μέρος. Αυτό το θετικό μέρος είναι το φως που πήραν μαζί τους στη διαδρομή τους ή στην πραγματικότητα ο παλμός αγάπης των τελειοποιημένων πνευμάτων που διατηρείται ακόμα» («ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ», βλ. κεφ. Η μύγα).

«Ένας ήλιος σχηματίζεται αργά-αργά από τη φωτεινή ύλη η οποία διασταυρώνεται στο άπειρο. Μέσα στον ελεύθερο αιθέρα συμπυκνώνεται διαρκώς περισσότερο, έτσι από αρ­χικά πνευματική ουσία αρχίζει να μεταμορφώνεται σε υλική. Μετά από ένα ασύλληπτο για σας χρονικό διάστημα γίνεται ένας Ήλιος».

«Τα πνεύματα συμπυκνώνονται όλο και περισσότερο, ώ­σπου στο τέλος σχηματίζουν μια μικτή υλική μάζα στο χώρο και στο χρόνο. Ο σχηματισμός της ορατής, στερεής ύλης, συνιστά το περίβλημα ή τον περίδεσμο των πνευματικών δυνάμεων. Αυτός ο περίδεσμος είναι στην ουσία η καταδί­κη για αυτά τα πνεύματα. Πρέπει να περάσει πολύ μεγάλο διάστημα πριν μπορέσουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους».

«Μεγάλο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 6».

Σ’ αυτό το σημείο τελειώνει η ελευθερία των ατόμων φω­τός. Ενώ συμπυκνώνονται διαρκώς περισσότερο, σχηματί­ζουν περιστρεφόμενα συστήματα, τα οποία εξελισσόμενα θ’ αποτελέσουν τα άτομα στερεής ύλης. Με αυτή τη διαδικα­σία οι πνευματικές δυνάμεις ή ψυχικά άτομα αποκτούν το υλικό τους περίβλημα.

Η πρώτη βαθμίδα στη γένεση της ύλης είναι οι απειροελάχιστες ζωικές οντότητες που σχηματίζονται από τα άτομα φωτός: η πρώτη τάξη του ζωικού κόσμου είναι οι απείρως μικροσκοπικοί κάτοικοι του αιθέρα. Είναι περίπου (αν και πολύ μικρότεροι), αυτό που ονομάζετε «άτομο». Είναι δε τόσο μικρή που 10¹⁸ από αυτά χωρούν ανετότατα πάνω σε ένα σημείο που μόνο με ισχυρή μεγέθυνση θα μπορούσατε να δείτε. Για να τα δείτε με τα μάτια σας θα έπρεπε να μεγεθύνετε ένα τέτοιο σημείο 10¹⁸ (ένα πεντάκις εκατομμύριο φορές), πράγμα αδύνατον στην επίγεια ζωή. Μόνο τα μάτια του πνεύματος μπορούν να δουν τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, τα θνητά ποτέ.

Θα αναρωτηθείτε από πού προέρχονται αυτά τα ζωάρια. Κάθε φορά που στο άπειρο διασταυρώνονται ηλιακές ακτί­νες, γεννιούνται αυτές οι ζωικές μορφές. Το σχήμα τους είναι σφαιρικό με εξαιρετικά λεία επιφάνεια. Τρέφονται από την ουσία του φωτός και η ζωή τους διαρκεί 1/10¹⁸ του δευτε­ρολέπτου».^* Αυτό που περιέγραψε ο Λόρμπερ, μπόρεσε σή­μερα η επιστήμη να το αποδείξει πειραματικά. Η παραγωγή ύλης από ενεργειακές μάζες είναι καθημερινή πραγματικότη­τα μέσα στους επιταχυντές, όπου προκαλείται τεχνητά η σύ­γκρουση φωτονίων, δηλαδή ελάχιστης μάζας φωτός. Όταν συγκρουστούν 2 φωτόνια, παράγεται ηλεκτρόνιο και ποζι­τρόνιο, δηλαδή μικροσκοπικά τεμαχίδια ύλης. Σ’ ένα τέτοιο φωτόνιο θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα άτομα φωτός. Αργότερα θα δούμε το γιατί.

Τι κρατάει ενωμένα τα διάφορα σωμάτια από τα οποία αποτελείται το άτομο;

«Η μαγνητική και ηλεκτρική δύναμη, αυτοί οι μεγάλοι πα­ράγοντες στην Πλάση Μου, είναι το μέσο με το οποίο συνδέ­ονται τα πάντα στον υλικό κόσμο», είναι η απάντηση στη νέα Αποκάλυψη. Αυτό το γνωρίζει πια και η επιστήμη.

Χάρη στους επιταχυντές οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το άτομο απαρτίζεται από κουάρκς, ηλεκτρόνια, ποζιτρόνια, ουδετερόνια και φωτόνια. Μέχρι στιγμής δεν μπόρεσαν να απομονώσουν και να διασπάσουν τα κουάρκς. Ως εκ τούτου δεν μπορούν να πουν ποιά είναι τα θεμέλια δομικά στοιχεία της ύλης. Ίσως μια μέρα ανακαλύψουν ότι τα πρώτα δομικά στοιχεία της ύλης είναι τα άτομα φωτός. Όμως δεν θα μπορούν να ανακαλύψουν ότι τα άτομα φωτός είναι ψυχικά ά­τομα και ότι αυτά είναι θεϊκές σκέψεις, όπως το γνωρίζουμε από τη νέα Αποκάλυψη…

«Μέσα στην ύλη κρύβονται πράγματα που ένας χημικός δε θ’ ανακαλύψει ποτέ. Μπορεί να βρει αυτά καθαυτά τα στοι­χεία από τα οποία αποτελείται η οποιαδήποτε ύλη. Ωστόσο δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει τα ίδια τα στοιχεία, γιατί εμπε­ρικλείουν πνεύμα^. γι’ αυτό μόνο το καθαρό πνεύμα μπορεί να τα γνωρίσει τελείως. Γιατί μέσα στα στοιχεία κρύβεται το άπειρο!»…

«Ένας άνθρωπος που ερωτεύεται την ύλη και στηρίζει πά­νω της τη ζωή του στην πράξη, αποκλίνει και αμαρτάνει α­πέναντι στη Θεία Τάξη. Γιατί του έδωσε την ύλη κάτω από τα πόδια του για να πολεμήσει εναντίον της και κάνοντας χρήση της ελεύθερης θέλησής του να φτάσει στην αθανασία. Το α­ποτέλεσμα αυτής της απόκλισης είναι ο θάνατος, ο αφανισμός όλων αυτών που η ανθρώπινη ψυχή οικειοποιήθηκε μέ­σα από την ύλη, γιατί η ύλη δεν είναι αυτό που φαίνεται πως είναι.

Γι’ αυτό μοιάζει με τον τρελό που όταν του παρουσίασαν μια νύφη, αδιαφόρησε ολότελα γι’ αυτήν και ερωτεύτηκε πα­ράφορα τη σκιά της. Και όταν εκείνη έφυγε απηυδισμένη, πήρε και τη σκιά μαζί της. Αν όμως κλαίει και οδύρεται ο τρελός που έχασε αυτό που τόσο αγαπούσε, θα έρθει ένας να του πει: ό,τι είναι η σκιά σου σε σχέση με εσένα όταν στέ­κεσαι στο φως, το ίδιο είναι η ύλη και οι θησαυροί της σε σχέση με το πνεύμα. Είναι μία απαραίτητη απάτη και στην πραγματικότητα ένα ψέμα, γιατί δεν είναι αυτό που παρου­σιάζεται στις αισθήσεις ότι είναι. Αυτή είναι όμως η καταδίκη της απάτης και του ψέματος, ότι δηλαδή στα μάτια του πνεύ­ματος αποκαλύπτεται ως μια εφήμερη σκιά μιας εσώτερης, βαθύτερης αλήθειας…».

Η ραδιενέργεια

Αυτό που κάνει σήμερα η τεχνική με τη διάσπαση του ατό­μου, είναι να αφήνει πρόωρα ελεύθερες τις ψυχικές σπίθες ζωής, πριν αυτές πάρουν το δρόμο της κάθαρσης μέσα από τα φυσικά βασίλεια. Έτσι συμπεριφέρεται σαν ένα παιδί που παίζει με τη φωτιά… Ως τώρα η επιστήμη μπόρεσε κατά κάποιο τρόπο να ελέγξει αυτές τις διαδικασίες, ώστε η λεγόμενη «αλυσιδωτή αντίδραση» να μην απλωθεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Ποιος εγγυάται όμως ότι θα είναι σε θέση να χαλιναγωγήσει στη συνέχεια αυτές τις δυνάμεις, αν χρησιμο­ποιεί διαρκώς μεγαλύτερη ενέργεια; Το τί ασύλληπτα καταστροφικό δυναμικό κρύβεται μέσα σε ορισμένα από αυτά τα δομικά στοιχεία της ύλης, (που σε τελική ανάλυση είναι κα­θαρά πνευματικής υφής), μας το δείχνουν οι φοβερές πυρη­νικές εκρήξεις.

Από τον Γιάκομπ Λόρμπερ («Κρόνος», «Γη και Σελήνη»), γνωρίζουμε ότι: «Αυτά τα πρωταρχικά πνεύματα είναι ιδιαί­τερα καταστροφικά. Γι αυτό το λόγο πρέπει πρώτα να προ- ετοιμασθούν κατάλληλα από τα καθαρμένα πνεύματα ειρή­νης πριν μπορέσουν να περάσουν οε μια εντελώς ελεύθερη υπόσταση. Αν δεν προηγείτο αυτή η διαδικασία, δεν θα υπήρχε ούτε ένας ήλιος ή πλανήτης σ’ ολόκληρο το σύμπαν, που δεν θα κινδύνευε από τη δική τους μανία καταστροφής.»

Αυτά που απελευθερώνονται με αυτό τον τρόπο ως ραδιε­νέργεια, όντας ακάθαρτα πρωταρχικά πνευματικά στοιχεία, μολύνουν όλο και περισσότερο τη συνολική σφαίρα ζωής της ανθρωπότητας. Γιατί ούτε τα ζώα, ούτε ο άνθρωπος έχουν σύμφωνα με τους νόμους της δημιουργίας την ικανότητα να απορροφούν τέτοιες ατομικές οντότητες, χωρίς να υποστούν σοβαρές σωματικές και ψυχικές βλάβες…

Όντως συνειδητοποιημένοι επιστήμονες ομολογούν ότι ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος παγκόσμια, είναι σήμερα η διαρ­κής αύξηση της ραδιενέργειας, που καθορίζεται από την ολο­ένα μεγαλύτερη αποβολή ισοτόπων κατά την «ειρηνική» χρή­ση ατομικής ενέργειας και αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να αντιμετωπίσουν αυτή την απειλή.

Ή στη δική μας γλώσσα, πρόκειται για την υπεραύξηση των πρωταρχικών πνευματικών στοιχείων που αφέθηκαν ελεύθε­ρα με έναν τρόπο ενάντιο στην τάξη του σύμπαντος.

Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι μαθητευόμενοι μάγοι, που δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν από τα πνεύματα που ξύπνησαν με τη μαγική τους τέχνη.