Gr. Εν. Joh. VII/155 (1-13) (Ο Κύριος):

Εξαρτάστε ακόμα σε πολλά από τον κόσμο και τους μεγά­λους θησαυρούς του, πάνω στους οποίους υπάρχει ακόμα κολλημένο πολύ αίμα από χήρες και ορφανά. Κι αυτό ακρι­βώς είναι ένα μεγάλο φαράγγι για τον εγκόσμιο άνθρωπο. Ένα τόσο βαθύ φαράγγι, που πολύ δύσκολα θα μπορέσει πο­τέ να το διαβεί.

Όπως όμως όλα είναι δυνατά για το Θεό, έτσι είναι δυνατό και στον πιο αμαρτωλό και πραγματικά εγκόσμιο άνθρωπο να αλλάξει δραστικά και σύντομα, αν με πλήρη Πίστη και Εμπι­στοσύνη στο Θεό κάνει τα όσα τον συμβουλεύει η Θεία Σοφία. Με μια απότομη αναστροφή της θέλησής του, πρέπει να δημιουργήσει μέσα του ένα αληθινό θαύμα. Κι αυτό μάλιστα πρέπει να το κάνει με μια ολοκληρωτική αυταπάρνηση σε ό­λες τις προηγούμενες αδυναμίες, συνήθειες, επιθυμίες και άλλα πάθη που ανεβαίνουν στην Ψυχή του από ανώριμα και πολύ ακάθαρτα πνεύματα του φυσικού επιπέδου της σάρκας, που τη λερώνουν και την παραμορφώνουν. Μετρήστε όμως πόσα τέτοια πάθη σας σκλαβώνουν. Πάρτε με θέληση τη σο­βαρή απόφαση να τα εγκαταλείψετε και να Με ακολουθήσε­τε! Αν το μπορείτε, τότε σύντομα θα μπορέσετε να φθάσετε σε μια τελειότητα στη ζωή σας. Χωρίς αυτό όμως, θα είναι πολύ δύσκολο και πολύ κοπιαστικό.

Γιατί η θέληση προς την αμαρτία βρίσκει πάντα μεγάλη υ­ποστήριξη μέσα στον άνθρωπο από τους ερεθισμούς και τα πάθη της σάρκας. Αλλά για τη θέληση προς το Καλό δεν θα βρει καμιά υποστήριξη από τη σάρκα, παρά μονάχα στην Πί­στη στον αληθινό Θεό και ειδικότερα στην αγάπη του για Εκείνον και επομένως και στην ελπίδα πως οι υποσχέσεις Του θα εκπληρωθούν πλήρως.

Όποιος καταπολεμήσει όλες τις άγριες επιθυμίες της σάρ­κας του με τη δυνατή και ζωντανή Πίστη, με την Αγάπη στο Θεό και τον πλησίον και με την αναμφίβολη Ελπίδα, μπορεί να γίνει εντελώς κύριος του εαυτού του και συνάμα κύριος και ολόκληρης της εξωτερικής φύσης. Με την απόλυτη κυ­ριαρχία στον εαυτό του θα βρίσκεται ήδη στον πρώτο βαθμό της αληθινής τελειότητας της εσωτερικής του ζωής, παρ’ όλο που συχνά θα δοκιμάζεται από πειρασμούς που θα τον ωθούν προς τη μια ή την άλλη αμαρτία.

Αν όμως επιπρόσθετα μπορεί να φθάσει σε μια συμφωνία με όλες τις εξωτερικές του αισθήσεις πως θα αποστρέφονται όλα τα γήινα ερεθίσματα και πως απλά και καθαρά θα στρέφονται στην πνευματική του φύση και μόνο, τότε θα έ­χει δώσει ένα σίγουρο φωτεινό σημάδι ζωής πως το εσωτε­ρικό του Πνεύμα από το Θεό, έχει διαπεράσει εντελώς την Ψυχή του. Ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται ήδη στο δεύτερο βαθμό της αληθινής εσωτερικής του ζωής.

Σ’ αυτό το βαθμό έχει δοθεί στον άνθρωπο σαν ιδιοκτησία, η Δύναμη και η Ελευθερία της Ζωής. Αφού η Ψυχή του είναι πια εντελώς γεμάτη με τη Θεία Θέληση, μπορεί να χειρίζεται όλα αυτά τα χαρίσματα χωρίς πια να μπορεί να αμαρτήσει. Αφού ο ίδιος έχει γίνει αγνός, έχουν γίνει και τα πάντα γι’ αυτόν αγνά!

Παρόλο όμως που ο άνθρωπος αυτός είναι εντελώς κύριος ολόκληρης της φύσης και έχει πλήρη τη βεβαίωση πως δεν μπορεί πια να κάνει κανένα λάθος -αφού όλες του οι πράξεις καθοδηγούνται από τη Θεία Σοφία- δεν παύει να βρίσκεται μόνο στο δεύτερο βαθμό της τελειότητας της εσωτερικής ζωής.

Υπάρχει όμως και κάποιος τρίτος και ύψιστος βαθμός της τελειότητας της εσωτερικής ζωής. Ο βαθμός αυτός έχει το εξής χαρακτηριστικό: Ο τελειοποιημένος άνθρωπος, παρ’ όλο που ξέρει πως είναι κύριος ολόκληρης της φύσης και μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει χωρίς να αμαρτάνει, συ­γκρατεί την Εξουσία του και τη Δύναμη της Θέλησής του με κάθε Ταπείνωση και Καλοσύνη και από Αγάπη για το Θεό δεν πραγματοποιεί καμιά ενέργεια ή πράξη, αν πρώτα δεν τον προστάξει ο Θεός. Κι αυτό είναι σίγουρα μια δυνατή άσκηση για κάποιον που έχει απόλυτη κυριαρχία σε ολόκλη­ρη τη φύση και που ξέρει πολύ καλά πως από τη Θεία Θέληση που κατοικεί μέσα του, δεν μπορεί παρά αυτό που κάνει να είναι καλό. Κι όμως, ένα Πνεύμα που μπορεί να φθάσει σε ακόμα περισσότερο βάθος, αναγνωρίζει πως μεταξύ της Ι­διαίτερης Θείας Θέλησης που είναι μέσα του και της απόλυ­τα Άπειρης Γενικής Θείας Θέλησης μέσα στον ίδιο το Θεό, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Γι’ αυτό ακριβώς υποτάσσει πλή­ρως την ιδιαίτερη Θεία Θέληση μέσα του στη Γενική Θεία Θέληση και τότε μόνο πραγματοποιεί κάτι με δική του δύνα­μη, όταν κληθεί άμεσα από την ίδια τη Θέληση του Θεού. Ό­ποιος το κάνει αυτό, έχει φθάσει μέσα του στη πιο βαθιά και πιο ψηλή βαθμίδα Τελειότητας, που είναι η εσωτερική Τε­λειότητα Ζωής στον τρίτο βαθμό.

–
–
–

Η συνέχεια στο βιβλίο….

–
–
–

«Και από το δικό Του πλούτο πήραμε όλοι εμείς τη μια δω­ρεά πάνω στην άλλη» (Ιωάννης 1,16).

Gr. Εν. Joh. ΙΙ1/224 (12-14) (Μουρέλ):

Ω Κραυγή της κραυγής, Φωνή της φωνής, Λόγε του λόγου!

Ποιος μπορεί να σου αντισταθεί όταν σε έχει αναγνωρίσει στην καρδιά του; Ω, πόσο υπέροχα, άγια, ψηλά και αγαπημέ­να και πόσο γνωστά ηχείς από το Άγιο Πατρικό Στόμα στο αδύνατο παιδί σου που ήταν τόσο καιρό εξόριστο από την Καρδιά Σου! Πόσες χιλιάδες χιλιάδων Ευτυχίες ρέουν συνε­χώς σε μένα με μια απλή πνοή από το στόμα Εκείνου που βροντοφώναξε στο άπειρο του χώρου το «Γεννηθήτω», για να αρχίσουν τα πάντα να διεγείρονται και να κινούνται μέσα στον άπειρο χώρο που κανένας δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει! Ας τρέμουν κι ας τρομάζουν όλα μέσα μου, όσα δανείστηκαν τις Δυνάμεις του για να αμαρτάνουν. Εσύ όμως νεογέννητη καρδιά μου, να χαίρεσαι και να πανηγυρίζεις από ευτυχία. Κοίτα! Ο Πλάστης σου, ο Θεός και Πατέρας σου σε έχει καλέσει. Ακολούθα το κάλε­σμα της φωνής Του. Εκείνης της φωνής που φύσηξε μέσα σου πνοή ζωής! Ω Πατρική Φωνή, πόσο χαρούμενος ήχος είσαι για τα αυτιά της παιδικής Αγάπης στην καρδιά ενός παι­διού σου που έχει ξυπνήσει από τον ύπνο του θανάτου!