Gr. Εν. Joh. VII/156 (7-12) (Ο Κύριος στους Φαρισαίους):
Ο άνθρωπος πρέπει να ενεργεί μέσα στον κόσμο και να αντιστέκεται με ελεύθερη θέληση στους δελεασμούς του κακού. Με τον τρόπο αυτό ενδυναμώνεται η Ψυχή του, και η Δύναμη του Θείου Πνεύματος θα τη διαπεράσει. Αντίθετα, με έναν τρόπο ζωής οκνηρό και ζωώδη κανένας δεν φθάνει στην αληθινή, Αιώνια Ζωή. Γιατί η ίδια η Αιώνια Ζωή είναι τέλεια σε ολοκλήρωση και δραστηριότητα σε κάθε μια από άπειρες σφαίρες και επίπεδα ζωής της.
Είναι γεγονός πως τέτοιοι άνθρωποι (οι οποίοι αποσύρονται από τον κόσμο όπως οι ασκητές της Καρμέλ και της Σιών) αμαρτάνουν ελάχιστα, όπως ελάχιστα μπορεί να αμαρτάνει μια πέτρα. Υπάρχει όμως κανένα κέρδος για την πέτρα; Κάποια μέρα η Ψυχή τους θα πρέπει να αποβάλει το σώμα της Τι θα κάνει όμως τότε στον κόσμο της αθανασίας μέσα στην πλήρη αδυναμία και απραξία της; Γιατί εκεί, θα έρθουν στην Ψυχή όλες και κάθε είδους δοκιμασίες που της χρειάζονται για να οδηγηθεί στην πραγματική δραστηριοποίηση της ζωής της. Και οι δοκιμασίες αυτές θα είναι οι ίδιες με αυτές που κατ’ αναλογία θα αντιμετώπιζε στη γήινή της ύπαρξη, σύμφωνα πάντα με τις ικανότητες που είχε. Για την Ψυχή όμως στον κόσμο της αθανασίας θα είναι αναγκαστικά πιο δυνατές από αυτές που θα είχε στη γη, γιατί στον κόσμο εκείνο παρουσιάζονται μπροστά στην Ψυχή όλα όσα η Ψυχή σκέφτεται και επιθυμεί. Εδώ στη γη, η Ψυχή έχει να αντιμετωπίσει μόνο αόρατες σκέψεις και ιδέες, που μπορεί ευκολότερα να τις νικήσει και να τις αφαιρέσει. Αλλά πώς θα μπορέσει η αδύνατη Ψυχή στον κόσμο της αθανασίας να νικήσει ι ον κόσμο που η ίδια έκτισε μέσα της, όταν βλέπει τις σκέψεις και επιθυμίες της να παρουσιάζονται μπροστά της σαν μια ορατή πραγματικότητα;
Θα είναι λοιπόν πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς ιούς πειρασμούς στον άλλο κόσμο παρά ό,τι εδώ στη γη. Και τι δεν θα έδινε η Ψυχή για να μπορέσει να ελευθερωθεί από τη σκληρή φυλακή των ίδιων των πονηρών παθών της; Κι όμως, στον άλλο κόσμο θα πρέπει να είναι πολύ πιο δραστήρια για να μπορέσει να απελευθερωθεί από την πλάνη των σκέψεων, ιδεών και εικόνων που έχει μέσα της. Γιατί εκεί δεν θα της δοθεί καμιά ξαφνική βοήθεια απευθείας από το Θείο Έλεος ή έμμεσα, από κάποιο άλλο Πνεύμα (ανθρώπου), όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές στην επίγεια ύπαρξη, πριν πρώτα η ίδια η Ψυχή αρχίσει από μόνη της την πραγματοποίηση του έργου που έχει να κάνει.
Γιατί στον κόσμο της αθανασίας, χάνει το Θεό όποιος δεν τον αναζητήσει με σοβαρότητα, εξακολουθώντας να ακολουθεί τις γήινες απολαύσεις. Και δεν θα του δοθεί κανένα σημάδι για να καταλάβει πόσο βαθιά και σε πόση απόσταση έχει απομακρυνθεί από το Θεό.
Όταν πρώτα αρχίσει από δική του παρόρμηση και ανάγκη να Τον αναζητεί, τότε θα αρχίσει και ο Θεός να τον αναζητεί και να του παρουσιάζεται τόσο, όσο αναλογεί στη σοβαρότητα της αναζήτησής του για την εξεύρεση και αναγνώριση του Θεού.