Μ.Ε.Ι. (Gr. Εν. Joh.) VI/133 (3-6) (Ο Κύριος):

Οποιοδήποτε υλικό σώμα στη γη αυτή -από την πιο σκληρή πέτρα μέχρι τον αιθέρα πάνω από τα σύννεφα- είναι ψυχική ουσία, αλλά σε μια αναγκαία κατάσταση καταδίκης και επο­μένως σε στερεά κατάσταση. Ο προορισμός της όμως είναι να επιστρέφει ξανά στην ελεύθερη, καθαρά Πνευματική κατάσταση, όταν μέσω αυτής της απομόνωσης φθάσει στην αυτονομία της ζωής. Για να μπορεί όμως η Ψυχή που ελευθε­ρώνεται από τη στερεά ύλη να αποκτά μια όλο και πιο ψηλή αυτονομία, πρέπει να περάσει από όλες τις υπαρκτές βαθμί­δες ζωής. Σε κάθε νέα βαθμίδα λοιπόν πρέπει να ξαναντύνεται με νέο υλικό σώμα, μέσω του οποίου θα μπορέσει να ελκύσει και να αφομοιώσει νέες ουσίες ζωής και δράσης.

Το Πνεύμα που δίδεται σε κάθε Ψυχή από το Θεό, παρακο­λουθεί την εξέλιξη της Ψυχής αυτής. Και όταν αντιληφθεί πως μια Ψυχή που βρίσκεται σε σώμα -μπορεί να είναι σε σώμα φυτού ή ζώου- έχει αποκτήσει την απαραίτητη ωριμότητα να μεταπηδήσει σε ένα ψηλότερο επίπεδο ζωής, τότε της ε­πιτρέπει να αποβάλει το σώμα αυτό, γιατί της είναι πια άχρηστο. Έτσι λοιπόν, η Ψυχή αυτή που έχει αποκτήσει πια ένα βαθμό ευφυΐας μπορεί τώρα να κτίσει για τον εαυτό της ένα άλλο σώμα, μέσα στο οποίο θα μπορέσει αργά ή γρήγορα να ανυ­ψωθεί ξανά σε έναν μεγαλύτερο βαθμό έμπρακτης ευφυΐας της ζωής. Και αυτή η διαδικασία θα συνεχίζεται μέχρι να φθάσει το επίπεδο του ανθρώπου, όπου σαν εντελώς ελεύθερη πια, θα μπορέσει μέσα στο τελευταίο της αυτό σώμα (το ανθρώ­πινο) να φθάσει στην πλήρη αυτογνωσία, στην αναγνώριση του Θεού, στην Αγάπη προς το Θεό και μέσω της Αγάπης αυ­τής στην πλήρη ένωση με το αθάνατο Πνεύμα της. Η ένωση αυτή ονομάζεται Νέα Γέννηση ή Πνευματική Αναγέννηση.

Όταν η Ψυχή φθάσει στην Πνευματική Αναγέννηση, τότε έχει τελειοποιηθεί και σαν εντελώς αυτεξούσια ύπαρξη και ζωή δεν είναι πια δυνατό να καταστραφεί ή να αφανιστεί από τη Θεία Παρουσία και Ζωή που επενεργεί γενικά σε ό­λες τις μορφές ζωής.

Το πιο σίγουρο σημάδι για να γνωρίζει κανείς πως μια αν­θρώπινη Ψυχή έχει ήδη φθάσει στην πλήρη αυτή αυτονομία της ζωής της, είναι το ότι γνωρίζει και πολύ περισσότερο α­γαπά το Θεό με όλες της τις δυνάμεις. Γιατί όσο ακόμα η Ψυχή δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό σαν να βρίσκεται έξω απ’ αυτή, είναι ακόμα σαν τυφλή και βουβή, χωρίς να μπορεί να απελευ­θερωθεί από την κυριαρχία της Θείας Παντοδυναμίας.

Πρέπει λοιπόν να παλέψει πολύ ακόμη, για να ελευθερωθεί από τέτοια δεσμά. Όταν όμως η Ψυχή αρχίσει να αναγνωρίζει τον αληθινό Θεό σαν να βρίσκεται έξω απ’ αυτή και να αισθά­νεται τακτικά την Παρουσία Του με τα συναισθήματα της Αγάπης της προς Αυτόν, τότε βρίσκεται ήδη έξω από τα δεσμά της Θείας Παντοδυναμίας και αρχίζει να ανήκει πια σταδιακά όλο και περισσότερο στον εαυτό της. Έτσι γίνεται σιγά-σιγά η ίδια δημιουργός της προσωπικής της ύπαρξης και ζωής, όπως επίσης μια ελεύθερη και αυτόνομη Φίλη του Θεού στους αιώνες των αιώνων.