ΓΗ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ 58 (10-12):

Υπάρχουν πολλές τέχνες απάτης που έχουν σαν σκοπό να φέρουν την Ψυχή όλο και πιο κοντά στην πραγματική φύση του Σατανά, για να μπορέσει να συνενωθεί μαζί του. Αυτό όμως είναι κάτι που ποτέ δεν μπορεί να γίνει, γιατί κάθε Ψυ­χή έχει ήδη μέσα της το δικό της Πνεύμα από το οποίο ποτέ δεν μπορεί να απαλλαγεί. Και το Πνεύμα αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο του σατανικού Πνεύματος.

Όταν λοιπόν μια τέτοια Ψυχή θελήσει να πλησιάσει το Σατανά, τότε το Πνεύμα της εκδηλώνεται απέναντι της σαν Δι­καστής, Εκδικητής και Τιμωρός, βασανίζοντας την Ψυχή στο εσωτερικό της με άσβηστη φωτιά. Έτσι, με τον πόνο αυτό η Ψυχή απομακρύνεται ξανά -όσο είναι δυνατό- από το Σατα­νά, δραπετεύοντας προς την πορεία της βελτίωσης. Ακολουθώντας αυτή τη βελτίωση, ο δρόμος της συνεχώς θα ευκολύνεται όσο αυτή πλησιάζει την καθαρότητα του Πνεύματός της.

Και όταν η βελτίωση αυτή προχωρεί συνεχώς, τότε μπορεί να φθάσει μέχρι και τη μακαριότητα, όταν η Ψυχή γίνει ένα με το Πνεύμα της. Γιατί αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μακαριό­τητας και κολασμού: Στη μακαριότητα η Ψυχή μεταβάλλεται εντελώς σε Πνεύμα και το Πνεύμα γίνεται η πραγματική της φύση. Στον κολασμό όμως, η Ψυχή θέλει να αποβάλει το Πνεύμα της και να δεχτεί ένα άλλο Πνεύμα με το οποίο να ενωθεί, δηλαδή το Πνεύμα του Σατανά. Σε τέτοια περίπτω­ση, η Ψυχή μεταβάλλεται στον πιο ανόμοιο πόλο του Πνεύ­ματος, γι’ αυτό και το Πνεύμα είναι μέσα της ο αντίθετος πό­λος. Σαν τέτοιος πόλος εξασκεί πάνω της μια δύναμη αντί­δρασης που την αναγκάζει δυναμικά να απομακρύνεται συ­νεχώς από το Σατανά. Όσο περισσότερο πλησιάζει η Ψυχή το Σατανά, τόσο πιο δυνατή είναι και η αντίδραση του Πνεύμα­τός της ενάντια στο Πνεύμα του Σατανά. Αυτή όμως η αντί­δραση δημιουργεί στην Ψυχή την πιο οδυνηρή αίσθηση και εδώ ακριβώς βασίζεται ο πόνος και τα μαρτύρια της Κόλα­σης! Με τον τρόπο αυτό εμφανίζεται η αντίδραση αυτή σαν φλόγα άσβηστη. Και αυτή η αντίδραση είναι επίσης και το σκουλήκι μέσα στην Ψυχή που δεν πεθαίνει ή η φλόγα που καίει την Ψυχή χωρίς να μπορεί να σβηστεί! Και είναι η ίδια ακριβώς φλόγα που δημιουργεί την πιο μεγάλη Ευτυ­χία στους Αγγέλους και τη μεγαλύτερη δυστυχία στους δια­βόλους.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ (GS) II/106 (8):

Για κάθε πράξη έχει προκαθοριστεί από το Θεό μια συγκε­κριμένη αντίστοιχη συνέπεια. Αυτή η συνέπεια είναι η αναπό­φευκτη Κρίση που ακολουθεί την πράξη. Ο Κύριος λοιπόν έχει διευθετήσει με τέτοιο τρόπο τα πράγματα, που κάθε πράξη -καλή ή κακή- να κρίνεται στο τέλος από τον εαυτό της και μόνο!