Gr. Εν. Joh. VI1/141 (4-12) (Ο Κύριος στον Αγρίππα):
Αφού λοιπόν τα πάντα είναι έργα του Θεού, είναι επίσης και έργα της Αγάπης Του. Και εσείς οι ίδιοι, δεν είστε τίποτα άλλο από αγνή Αγάπη από το Θεό και μέσα στο Θεό. Η δε ύπαρξή σας δεν είναι παρά ενσωματωμένη Αγάπη του Θεού, που έγινε με τη θέληση της Θείας Αγάπης. Ο Θεός σας αγαπά τόσο πολύ, που ήρθε ο Ίδιος με ανθρώπινη μορφή σε σας και σας διδάσκει τώρα τους δρόμους μιας τόσο ελεύθερης και αυτεξούσιας ζωής, όμοιας με του Θεού!
Ο Θεός όμως είναι ο από αιώνων τέλειος Διδάσκαλος, τόσο στα μεγάλα, όσο και στα μικρά. Ποτέ ο Θεός δεν ήταν αδέξιος και κακός εργάτης, γι’ αυτό και ποτέ δεν χρειάστηκε να ντραπεί για τα έργα του. Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο από τα άπειρα και αμέτρητα κτίσματα του Θεού, το ανώτατο σημείο της Θείας Αγάπης και Σοφίας, και προορίζεται να γίνει ο ίδιος ένας Θεός. Πώς θα μπορούσε λοιπόν ο Θεός να ντρέπεται για ένα τόσο εκλεκτό έργο και να το θεωρεί ανάξιο για να το πλησιάσει; Κοίταξε αγαπημένε μου φίλε. Κάτι τέτοιες περίεργες ιδέες για το Θεό θα πρέπει να τις εγκαταλείψεις! Είναι λανθασμένες και με τέτοιες ιδέες δεν θα μπορούσες να πλησιάσεις το Θεό περισσότερο. Αντίθετα, θα σε απομάκρυναν σταδιακά από το Θεό και με το χρόνο, δεν θα τολμούσες από ψεύτικο σεβασμό να Τον αγαπήσεις.
Κοιτάξτε. Εγώ Είμαι ο Κύριος από αιώνων, πώς βρίσκομαι λοιπόν ανάμεσά σας; Κοιτάξτε. Σας ονομάζω Παιδιά Μου, Φίλους και Αδελφούς Μου. Και αυτό που εσείς είστε για Μένα, αυτός είναι και ο προορισμός σας, χωρίς να υπάρχει ανώτερος ή κατώτερος! Γιατί κάθε άνθρωπος είναι το τέλειο έργο Μου, το οποίο πρέπει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί τον εαυτό του σαν τέτοιο και ουδέποτε να τον παραγνωρίσει ή να τον περιφρονήσει. Γιατί εκείνος που περιφρονεί τον εαυτό του παρ’ όλο που τον αναγνωρίζει σαν έργο Μου, περιφρονεί μαζί του αναγκαστικά και Μένα, τον Κύριο.
Φίλοι Μου, η ταπείνωση του ανθρώπου στην καρδιά είναι μια από τις πιο απαραίτητες αρετές για να κατευθυνθεί κανείς στο εσωτερικό Φως της Ζωής! Αλλά αυτή η αρετή αποτελείται στην πραγματικότητα από την ορθή Αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον. Είναι η απαλή υπομονή της καρδιάς με την οποία ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητά του, χωρίς όμως ποτέ να ανυψώνεται κυριαρχικά πάνω από τους πολύ πιο αδύνατους αδελφούς του. Αντίθετα, τους αγκαλιάζει όλο και με περισσότερη αγάπη και προσπαθεί να τους υψώσει στην αναγνώριση της δικής τους τελειότητας με διδασκαλία, συμβουλή και πράξη. Εδώ βρίσκεται η πραγματική και μόνη αληθινή Ταπείνωση. Ουδέποτε όμως στην περιφρόνηση του εαυτού μας– στον αιώνα ποτέ! Όποιος δεν σέβεται τον εαυτό του όπως αξίζει σαν έργο του Θεού, δεν μπορεί να σέβεται αληθινά ούτε τον πλησίον του, αλλά ούτε και το Θεό του, παρά μόνο με βάση κάποιους δικούς του εντελώς λανθασμένους λόγους!