Μ.Ε.Ι. Gr. Ev. Joh. ΙΙΙ/53 (6-16) (Ο Κύριος προς τον Σουετάλ):
Όπως πρέπει να αγαπούμε κάθε καλό απλά και μόνο επειδή είναι καλό και επομένως αληθινό, με τον ίδιο τρόπο θέλει και ο θεός να τον αγαπούμε, γιατί μόνο Αυτός είναι το ύψιστο Καλό και η ύψιστη Αλήθεια. Πρέπει επομένως να αγαπάς με τον ίδιο τρόπο και τον πλησίον σου, γιατί είναι –όπως και συ- εικόνα του Θεού και έχει μέσα του -όπως και συ το Πνεύμα από το Θεό.
Κοίταξε, αυτός είναι στην πραγματικότητα ο πυρήνας της νέας Διδασκαλίας. Κι όταν κανείς την ακολουθεί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια, τότε το Πνεύμα του, που ήταν μέχρι τώρα σκλαβωμένο, γίνεται όλο και πιο ελεύθερο, αυξάνεται και τελικά διαπερνά ολόκληρο τον άνθρωπο. Ελκύει δηλαδή το Πνεύμα με τον τρόπο αυτό για πάντα μέσα στη δική του ζωή, που είναι ζωή Θεού. Γι’ αυτό και η διάρκεια της ζωής του θα είναι αιώνια και μάλιστα στη μεγαλύτερη δυνατή μακαριότητα.
Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν που θα αναγεννηθεί πνευματικά σε κάποιο βαθμό, δεν θα δει ποτέ το θάνατο, ούτε θα τον νιώσει ή θα τον γευτεί και η απαλλαγή από τη σάρκα του θα είναι γι’ αυτόν η μεγαλύτερη αγαλλίαση. Γιατί το Πνεύμα του, σε πλήρη ενότητα με την Ψυχή του, θα μοιάζει με άνθρωπο μέσα στη σκληρή φυλακή του. Από μια φωτεινή τρύπα της φυλακής θα μπορεί να βλέπει τα όμορφα λιβάδια της γης και να παρακολουθεί τους ελεύθερους ανθρώπους που ασχολούνται με τόση χαρά στην ελεύθερη φύση, ενώ εκείνος ταλαιπωρείται μέσα στη φυλακή του. Πόσο ευτυχής όμως θα είναι όταν έρθει ο υπεύθυνος της φυλακής, ανοίξει την πόρτα, τον ελευθερώσει από τα δεσμά του και του πει: «Κοίταξε φίλε, είσαι ελεύθερος από κάθε άλλη ποινή. Πήγαινε να απολαύσεις τώρα την πλήρη Ελευθερία!»
Θα μπορούσε επίσης να παρομοιάσει κανείς το ανθρώπινο Πνεύμα με τον καρπό της ζωής ενός εμβρύου μικρού πουλιού μέσα στο αυγό. Όταν το έμβρυο ωριμάσει από τη θερμότητα της μητέρας του μέσα στο σκληρό του κάλυμμα, τότε το διαπερνά και χαίρεται την ελεύθερη ζωή του. Κάτι τέτοιο μπορεί κανείς να το πετύχει, μόνο τηρώντας με ακρίβεια τη Διδασκαλία που κηρύττει τώρα στους ανθρώπους ο Σωτήρας από τη Ναζαρέτ.
Όταν ο άνθρωπος αρχίσει να αναγεννάται στο Πνεύμα του όλο και περισσότερο, παίρνει μαζί με την Αναγέννηση και άλλες τέλειες ιδιότητες, τις οποίες ο κοινός σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να φανταστεί. Το Πνεύμα του είναι τότε Δύναμη από μόνο του, όμοια με τη Θεϊκή.
Αυτό που επιθυμεί ένα τέτοιο τελειοποιημένο Πνεύμα μέσα στον άνθρωπο, γίνεται γεγονός, γιατί εκτός από τη Δύναμη Ζωής του Πνεύματος δεν μπορεί να υπάρχει σ’ ολόκληρη την απεραντοσύνη του Θεού καμιά άλλη Εξουσία και Δύναμη. Γιατί μόνο η αληθινή Ζωή είναι Κύριος και Πλάστης, Διατηρητής, Νομοθέτης και Σύμβουλος κάθε πλάσματος. Γι’ αυτό και τα πάντα πρέπει να προσαρμόζονται υπακούοντας στη Δύναμη του μόνου αιώνια ζωντανού Πνεύματος.